Ik kom met een harde klap op de grond terecht en ben meteen wakker.
Die verdomde kleine eenpersoonsbedden die je toegewezen krijgt als personeel! Ik ben een tweepersoonsbed gewend.
Dit is al de twee keer deze nacht dat ik eruit ben geflikkerd. Ik kijk naar de klok: 7.05 uur. Dat is nog midden in de nacht! Ik kom overeind en loop vermoeid naar de badkamer en kijk in de spiegel.
Heb ik een keer een nacht geslapen, zie ik er nog beroerd uit. Toegegeven, ik heb beroerd geslapen, maar het is alweer een tijdje geleden dat ik überhaupt echt heb geslapen.
Ik stap onder de hete douche en als ik daar een kwartier later uitkom kijk ik nog even naar mezelf in de spiegel.
Bah, mijn sixpack is bijna onzichtbaar geworden. Dat wordt naar the gym. Ik haal een hand door mijn natte haar trek een sportbroek aan en een shirt zonder mouwen. Ik gooi een handdoek losjes over mijn schouder en neem een bidon met water mee. Ik doe een zonnebril op en vertrek.
Onderweg kom ik Iris tegen die schijnbaar net heeft gesport. Ze heeft nauwsluitende sportkleding aan, blosjes op de wangen en ziet er een tikkeltje bezweet uit. Nice. Ik moet me inhouden, maar ik besluit om haar maar met rust te laten. Ik heb tenslotte nog veel werk te doen en ik mag me niet laten afleiden.
Ik loop de fitnesszaal binnen en ga aan de slag. Dan zie ik een mysterieus meisje. Ze ziet er heel opgewekt uit en heeft een prachtig lichaam. Volgens mij heb ik haar nog niet eerder gezien. Ik zal zo eens een praatje met haar maken ....
Neehee, niet laten afleiden!
Ik draai mijn hoofd om en ga aan de slag. Gewichtheffen, cardio etc. Voor ik het weet zijn er twee uur voorbij.
Als ik zie dat het mysterieuze meisje er nog is ga ik met haar praten. Ze heet Isa. Meh, van dichtbij is ze toch niet zo interessant.
Ik besluit de zaal te vertrekken en weer onder de douche te gaan. Ik kleed me om en vertrek naar de ontbijtzaal.
Was getekend,
William, cocktailshaker en womanizer.
Ik blijf even gezellig met Ivo kletsen, maar om half 9 moet ik toch echt richting het zwembad. Onderweg kom ik Max nog tegen en bespreek met hem dat hij maar de posters die vannacht gedrukt zijn op moet gaan hangen. De bonteavond zal over twee avonden plaatsvinden. Ik ben benieuwd of er veel animo voor is.
Onderweg naar het dek kom ik William voor de tweede keer deze ochtend tegen.
'Lekker gesport?' vraag ik.
'Jup!'
'Nou, eet smakelijk dan. Ik ben weer van de zon genieten!'
'Succes!'
En dan issie alweer de hoek om. 'Wat ben je in godsnaam aan het doen, dame,' spreek ik mezelf toe en schud dan mijn hoofd. Gewoon niet meer aan denken.
Bij het zwembad klim ik weer op mijn toren, zet mijn petje op en strek mijn voeten. Heerlijk weer. Geen wolkje aan de lucht en zelfs om negen uur 's ochtends is het al lekker warm. De eerste gasten komen er al aan en spreiden hun strandlakens over de bedjes.
Om een of andere reden zijn we vandaag veel eerder klaar dan anders.
Dat betekent dat ik niet 1, maar 2,5 uur vrij heb.
Altijd lekker toch?
De hele dag op je voeten staan, dat gaat je niet in je koude kleren zitten.
Hoewel we het niet vaak doen, mogen we wel van het zwembad en de andere accommodaties gebruik maken.
Ik besluit even te kijken of er nog ruimte is bij de masseur, en dan nog even te zwemmen.
Om tijd te besparen, bel ik op en jawel, er is nog een gaatje, als ik direct kom.
Ik pak een lekkere sandwich voor hem in, en ga op pad.
Het is lunchtijd, daarom heeft Rinus (dat is de masseur) nu ruimte.
En omdat hij ook moet lunchen, neem ik voor hem een broodje mee.
Scheelt hem ook weer tijd.
Een half uurtje later voelen mijn schouders een beetje beurs, maar een stuk soepeler aan.
Ik loop naar mijn hut, trek daar mijn tankini aan, doe er een mooie badjas over heen,
en ga naar het zwembad. Ik plons er even in, en ga dan heerlijk op een luchtbedje liggen.
Ik zie Iris in haar hoge stoel zitten en zwaar naar haar.
Als ze terug zwaait, roep ik "wil je me over een uurtje wakker maken?".
Ze lacht en knikt.
Het is niet het plan, maar ik ken mezelf, watergeluiden en deining, perfect om
in slaap te vallen.
Op een vervelende interruptie van mijn nachtrust na, heb ik heerlijk geslapen. Ik wist van tevoren dat dit soort dingen konden gebeuren met zo'n rijkeluismeisje aan boord. Haar vader had me een week voor vertrek al gebeld. Ik zal wel een oude zeurpiet zijn, maar ik hou niet van meisjes (en jongens trouwens) die alles maar op een presenteerblaadje aangereikt krijgen. Hard werken heeft nooit iemand kwaad gedaan.
Afijn, ik laat mijn ochtend hier zeker niet door verpesten. Ik ben een echt ochtendmens en niets is heerlijker als echte zeeman om voor dag en douw het dek op te gaan en over het water te turen.
Snel kleed ik me aan. Mijn uniform onberispelijk als altijd en loop naar boven. Daar snuif ik de zilte lucht diep in mijn longen, maar dit wordt gevolgd door een diepe zucht. Een zucht van gemis. Ooit zat ik op dit schip met de vrouw van mijn dromen, maar helaas verdween ze opeens en zag ik haar daarna nooit meer. Daarna is het me nooit meer gelukt een echte relatie te laten slagen.
Na mijn ochtendwandeling en een zorgvuldige controle van de nachtploeg, begeef ik me naar de eetzaal. Langzaamaan beginnen er meer mensen wakker te worden. Als ik mijn ontbijtje heb gepakt zoek ik een plekje en al snel komt Iris bij me zitten. Wat een lieve, vrolijke meid is dat toch. Ik heb me altijd een beetje als een vaderfiguur gevoeld voor de jongeren op dit schip. Als kapitein heb je dan ook de taak om goed voor je personeel te zorgen.
Het is nog rustig bij het zwembad. Ik neurie een vrolijk deuntje en tik met mijn voet op de maat mee. Ik besluit even mijn benen te strekken en klim het trappetje af. Precies op het goede moment blijkbaar, want op dat moment bedenkt een peuter zich om naar het water toe te rennen. Papa en mama liggen veel te lui te zonnen en zien niet dat hun kleine koter al bijna in het water ligt. 'Oh daar kleintje!' roep ik en til haar vlak voor het diepe water omhoog. Ik houd het luchtig en houd haar hoog in de lucht. 'Klein boefje!' zeg ik en gelukkig schatert ze het uit van het lachen. Haar ouders zijn inmiddels opgeschrikt en kijken me dankbaar aan. Veilig bij de bedjes geef ik haar aan haar vader en haar moeder valt me om de hals. 'Dankje, dankje, dankje!' stamelt ze.
Ik laat haar voorzichtig los en zet mijn petje weer recht. 'Geen probleem mevrouw, dat is mijn werk,' zeg ik en lach. Het kleine meisje vindt het allemaal maar prachtig.
Ik loop weer opgelucht richting het water en ga aan de waterkant zitten, mijn voeten bengelen in het water en dan kijk ik op naar de controlekamer waar Ivo op dat moment staat. Ik zwaai naar hem en slaak een diepe zucht. Wat een heerlijk leven heb ik toch.
Na tien minuutjes daar gezeten te hebben klim ik weer naar boven en blaas vrijwel tegelijkertijd op mijn fluitje. Ik wijs afkeurend naar twee jongens die veel te gevaarlijk bezig zijn en gelukkig houden ze er meteen mee op.
Even later komt Fiona aanlopen. Wat gezellig! Ze is vast eerder klaar met werken, heerlijk! Ze plonst in het water en glijdt sierlijk een paar slagen. Dan pakt ze haar luchtbedje en gaat erop liggen. Dan zwaait ze naar me en ik zwaai enthousiast terug. Lekker even wat aanspraak.
'wil je me over een uurtje wakker maken?' roept ze.
Ik lach en knik. Dan geen praatje, dan doe ik dat tijdens mijn lunchpauze wel bij haar in de keuken. Ik wend mijn gezicht naar de zon en sluit ook eventjes mijn ogen. Het is al lekker warm.
Niet veel later kijk ik opnieuw naar Fiona en zie dat ze al lekker in dromenland is. Ik houd een oogje in het zeil dat ze niet teveel afdrijft en dat de kleine kinderen die in het water aan het spelen zijn een beetje bij haar uit de buurt blijven.
Bij gebrek aan beter besluit ik een rondje te lopen op het schip.
Als ik langs de winkeltjes kom zie ik Chantal staan.
'Oh nee, niet weer.' Ik kijk voorzichtig de hoek om en zie dat ze druk bezig is met een klant. Ik sluip zo voorzichtig mogelijk naar de andere kant van de hal. Als ik er bijna ben hoor ik stem achter me.
'William wacht!'. Ik draai me om en zie dat Chantal naar mij wenkt.
'Sorry geen tijd, ik heb haast!'. Zo snel als ik kan ga ik de deur door en loop ik recht tegen dat verwende rijke kind aan dat zo opzichtig mijn aandacht liep te trekken bij de bar. Haar tas valt op de grond en de inhoud rolt over de vloer.
'Sorry!'. Ik buk om de inhoud van haar spullen terug in haar tas te proppen en duw de tas in haar handen.
'Leuk je te leren kennen! Maar ik moet weer eens gaan. Nogmaals sorry!'
Ik maak me snel uit de voeten.
Hier rondlopen is gevaar voor eigen leven. Ik ga wel naar het zwembad, daar is het wel veilig. En anders kan ik altijd nog onder water duiken. Ik kan mijn adem aardig lang inhouden. Of misschien kan ik me wel in het hokje van Iris verstoppen, denk ik lachend.
Ik kleed me om en ga naar het zwembad, ik leg mijn spullen op een ligbed en neem een duik in het water. Opeens zie ik Fiona op een luchtbedje slapen. Ik ga naar haar toe. 'Hey Fiona? Lekker aan het chillen?'
Sorry dat ik je wakker maak hoor, maar ik wil je wat vragen. Het is persoonlijk ...
'Weet je dat mijn moeder hier jaren geleden heeft gewerkt? Op precies hetzelfde schip? Ik weet dat jij hier al lang werkt ... en ik vroeg me af of je haar gekend hebt?' Ik spring lenig het water uit en loop naar mijn spullen om een foto uit mijn portemonnee te halen en loop terug naar Fiona.
'Kijk dit is een foto van mijn moeder vroeger. Ze heet Lily en werkte voor het animatieteam als danseres en zangers, net zoals Iris eigenlijk. Heb je haar gekend?', vraag ik terwijl ik Fiona hoopvol aankijk.
--- Was getekend,
William, cocktailshaker en womanizer.
'Karel, ik zie dat er vannacht storm op komst is. Bereken hoe hoog onze snelheid moet zijn om het onweer voor te blijven.'
'Aye aye kapitein!'
Karel spoed zich de kamer uit. Vanuit de stuurhut heb ik goed uitzicht op het dek. Iris zwaait naar me vanaf het zwembad. Niet veel later komt Fiona aangelopen en valt al snel in slaap op een luchtbedje. Die lieve schat werkt ook zo hard. Ze heeft wel wat ontspanning verdiend.
Dan zie ik de jonge barman aan komen. William heet hij. Die jongen werkt al een tijdje op het schip. Natuurlijk heb ik alle verhalen gehoord over alle meisjes die hij oppikt, maar ik heb nooit de kans gekregen om eens een goed gesprek met hem aan te gaan.
*klop klop*
Mijn blik laat het zwembad los en ik loop naar de deur, waar ik een meisje zie staan. 'Renske' staat er op haar naamplaatje.
'Kapitein, uw cappuccino.'
'Aah, heerlijk, dank je! Zet hem daar maar neer.'
Het meisje loopt naar het tafeltje en zet voorzichtig haar dienblad neer. Verwonderd kijkt ze rond.
'Wauw! Ik ben nog nooit in de stuurhut van een schip geweest.'
Ach, ik heb nu niet veel te doen, dus besluit ik haar wat te vertellen over het stuurmanschap. Uiteraard vind ik het heerlijk om dit te vertellen en het is meteen een goede mogelijkheid om te ontdekken of er nog interessante dingen gebeurd zijn op het schip.
'Jij bent ook kamermeisje hier op het schip, toch? Zijn er nog belangrijke dingen die ik als kapitein moet weten over mijn gasten?'
Hoofdstuk 4
De dag is weer voorbij gevlogen, time flies when you’re having fun! Helaas had niet iedereen het zo naar de zin. Renske is de hele dag bezig geweest met haar lange lijst vol taken en is inmiddels behoorlijk píssig. Ze begon de dag met schoonmaken van de kamers, waar ze onder andere een volgespuugd toilet tegenkwam. Vervolgens kreeg ze meerdere klachten, in de ene kamer was ze vergeten de glazen te vervangen en in een andere kamer was een vrouw het niet eens met hoe de bedden waren opgemaakt. Als toppunt werd er in een volgende kamer geklaagd over het niet vervangen van de handdoeken. En dat terwijl dat mens haar handdoeken niet eens op de vloer had achtergelaten! De rest van de dag heeft ze tussen de bar en gasten heen en weer gerend, want zelf kunnen ze blijkbaar niet even opstaan van hun bedjes om een cocktail te bestellen. Ze is bij haar billen gegrepen door een oudere man en vaker dat vaker dan één keer. Ja, Renske is zwaar geïrriteerd. En last, but not least, er was een misverstand over de fooi die ze die ochtend had meegenomen. De dame in kwestie wilde enkel wat kleingeld meenemen naar de sportzaal en liet al de rest op haar nachtkastje achter, wat Renske had aangezien voor fooi. Gelukkig had ze een bedankbriefje achtergelaten, want anders was ze nog beschuldigd van stelen ook. Laten we het zo zeggen, het is niet Renske haar dag. Uitgeput gaat ze aan één van de tafels in de eetzaal zitten. In haar ooghoeken ziet ze een groepje jongeren zitten. Ze knippen met hun vingers, fluiten en roepen naar haar. Niet bepaald een respectvolle manier om een serveerster te wenken. Dat was de laatste druppel en Renske houdt het niet meer. Ze staat op, vloekt, tiert en schreeuwt tegen de groep. Monica ziet het gebeuren en trekt Renske zo snel als ze kan bij ze weg en sleurt haar de keuken in, de jongeren blijven verbijsterd achter.
‘Waar denk jij dat je mee bezig bent?!’ Monica heeft nog nooit zo’n onprofessioneel gedrag gezien en is laaiend. Een verhitte discussie volgt. ‘IK HOU ERMEE OP! IK NEEM ONTSLAG!’ Kwaad beent Renske/Elinee321 (DORPSGEK) weg. Gelukkig dat ze deze nacht op hun eerste stop zullen aanmeren, dan kan ze direct van het schip vertrekken.
Nacht 2 begint, de kwade geesten, beschermengel en heks krijgen mail.
Tijdens de nacht zal het cruiseschip aanmeren op de eerste stop, pas wanneer de volgende dag begint zullen jullie ook daadwerkelijk het schip mogen verlaten voor die dag.
Mijn middagdienst zit erop. Na me snel omgekleed te hebben, loop ik naar de eetzaal voor het personeel. Fiona staat alweer in de keuken en het ruikt er heerlijk. 'Mmm, Fiona, wat ruikt het toch weer lekker!' lach ik en pik snel een stukje stokbrood uit het mandje.
Fiona heeft voor het personeel al wat lekkers klaargezet en ik begin maar met het voorgerecht. Een aantal stukjes stokbrood met kruidenboter (jammm) en lekkere tomatensoep. Dan zie ik Renske woedend langs komen lopen en even later verschijnt Monica die ook enorm ontdaan lijkt.
'Wat is er?' vraag ik verbaasd terwijl ik mijn laatste lepel soep naar binnen lepel.
'Renske heeft zich onprofessioneel gedragen en zit er zelf blijkbaar helemaal doorheen, dus ze neemt ontslag.'
Zuchtend valt Monica naast me neer op een stoel.
'Wow..' is het enige dat ik uit kan brengen. Ik sta even met mijn mond vol tanden, terwijl ik normaal toch een redelijk vlotte babbel heb.
Om mezelf een houding te geven sta ik op en schep maar mijn hoofdgerecht op. Ik kies voor nasi saté (ja, I know, geweldige combinatie, maar dat is het geweldige van een buffet) en ga weer naast Monica zitten. Ik leg mijn hand op haar schouder en strijk zachtjes.
'Het komt wel goed, je hebt goed gehandeld.'
Monica knikt.
'En gelukkig hebben we genoeg personeel, dus als ze allemaal een klein beetje harder werken, dan komt het wel goed,' sus ik haar. Ik geef haar nog een stokbroodje en dankbaar eet ze het op.
Fiona komt ook even kijken wat er aan de hand is en komt er heel eventjes gezellig bijzitten. Heel veel tijd heeft ze vast niet denk ik, maar ik denk dat Monica het wel kan waarderen.
Ik pak ondertussen mijn toetje en kijk op de klok. Ik moet opschieten, straks begint het avondprogramma weer en dan moet ik op het podium staan. Vanavond geef ik de regie uit handen aan Sieb. Sieb is mijn illusionist in het team en hij is echt geweldig. Ik zal hem assisteren, maar vooral ook een keertje genieten. Ik moet trouwens niet vergeten om die bonteavond nog een keer aan te kondigen. Tot nu toe zijn er nog niet veel aanmeldingen.
Vandaag heb ik een dagje rustig aan gedaan. Lekker aan het zwembad gelegen, en af en toe wat baantjes getrokken. Ik had zelfs mee willen doen aan de aqyagym. Maar.. Al die inspanning, niets voor mij.
Als de avond valt keer ik terug naar mijn kamer om me even op te frissen. En na een lange douche merk ik dat mijn handdoeken niet vervangen zijn.
Meteen bel ik weer op, en het duurt niet lang voordat er iemand voor de deur staat. Ik heb even mijn badjas aangetrokken.
"Goedenavond mevrouw Montelli, hier uw handdoeken." Ik zie dat de andere vrouw voor me staat, degene die me ook naar mijn kamer heeft gebracht. Monica staat er op haar naambordje. Ik laat haar binnen, en ze legt de handdoeken neer.
"Kan ik verder nog iets voor u doen?"
"Zorgen dat ik de volgende keer gewoon schone handdoeken krijg. Dat hoort gewoon bij de service toch?"
"Ja dat klopt mevrouw Montelli. Degene die er verantwoordelijk voor is, heeft zojuist haar ontslag in gediend. Dus de dag liep even anders dan gepland."
"Hmm," zeg ik zacht, "als het de volgende keer maar wel klopt. Het is mijn probleem toch niet dat er mensen ontslag nemen?"
"Nogmaals mijn excuses mevrouw, ik zal zorgen dat u vanavond bij het diner wat extra's krijgt." Monica knikt vriendelijk en gaat er dan weer vandoor.
Nadat ik weer even opnieuw ben gaan dou.chen, en me weer heb aangekleed, begeef ik me naar het restaurant. Het restaurant ziet er weer heel anders uit dan gisteren. Heel mysterieus. En er word een illusionisten show gehouden.
Deze avond geniet ik van een heerlijke tomatensoep vooraf, een kipsaté, en als nagerecht kaneelijs met een stukje apfelstrudel. Gecombineerd met een grote Laté Macchiato.
Met mijn hoofd hang ik boven het toilet. Ik had echt niet zoveel cocktails moeten drinken. De hoofdpijn is enorm opgespeeld. De kater die ik heb is niet normaal erg.
Na een aantal minuten overgeven te hebben, is zowat mijn hele maaginhoud terug te vinden in de wc-pot.
Wat ik heb begrepen, is dat er voor het avondprogramma een illusionist gaat optreden. Ik heb altijd al bewondering gehad voor dat soort vaklui. Net zoals voor het soort mensen die heel snel hun kleding kunnen verwisselen onder doeken of gordijnen.
Na een aantal paracetamol ingenomen te hebben, voel ik de kater steeds een stukje minder aanwezig. Doe mij toch maar een poes... Het overgeven is ook gestopt na deze ochtend, dus ik knap al op.
Ook al heb ik geleerd van het drinken van teveel cocktails, ik heb er toch alles voor over om die knappe barman weer te kunnen zien. Hij kan vast ook wel iets anders brouwen dan die heerlijke cocktails van hem.
Ik geniet van het avondprogramma aan de bar, met af en toe een blik naar de barman die totaal niet zijn aandacht op mij lijkt te vestigen.
Pff. wat een dag... Begrijp me niet verkeerd, ik vind het werk op dit cruiseschip echt heerlijk, maar er zijn toch dagen waarop ik zou willen dat ik in een hutje op de hei zat. Geen zeurende gasten, geen personeel dat de kantjes ervan af loopt... Wat zou dat toch lekker rustig zijn. Maar misschien ook wel een beetje te rustig.
Renske loopt woedend bij me vandaan en ik loop met een zucht naar het buffet. Met een kom soep en een heerlijk uitziende salade ga ik naast Iris zitten.
"Wat is er?", vraagt ze.
"Renske heeft zich onprofessioneel gedragen en zit er zelf blijkbaar helemaal doorheen, dus ze neemt ontslag."
"Oh, wow..."
"Ja, zeg dat wel.."
Iris staat op en komt even later terug met een bord met nasi. Ze legt eventjes haar hand op mijn schouder.
"Het komt wel goed, je hebt goed gehandeld."
Ook Fiona komt even kijken wat er aan de hand is. Het is vast ontzettend druk in de keuken rond dit tijdstip, en toch komt ze er gezellig bijzitten. Echt ontzettend lief. Ik ben blij dat dit mijn collega's zijn.
Dan gaat mijn telefoon. Handdoeken niet vervangen, of ik even nieuwe langs wil brengen. Ik ben toch geen kamermeisje? Dan zie ik dat het om mevrouw Montelli gaat. Oh, ik snap wel dat de kamermeisjes daar niet zoveel zin in hebben. Ik trek mijn gezicht in de plooi en begeef me naar kamer 656.
"Goedenavond mevrouw Montelli, hier zijn uw handdoeken." Ze zegt niks, maar laat me binnen en ik hang de handdoeken op het rek in de badkamer. De vuile neem ik mee. "Kan ik verder nog iets voor u doen?"
Bij mensen als mevrouw Montelli moet ik altijd heel erg m'n best doen om niet gewoon te zeggen: "Dan had u uw handdoeken maar op de grond moeten leggen." Er hangt een ontzettend duidelijk briefje in de badkamer, en nog snappen sommige mensen het niet.
De show van Iris is net begonnen, en ik besluit even te gaan kijken. Achterin is een klein tafeltje leeg, waar ik ga zitten. Vanavond leidt de illusionist de show. Ik moet zeggen, het ziet er allemaal geweldig uit.
"Mag ik bij je komen zitten?"
Ik kijk op en zie Ivo naast mijn tafeltje staan.
"Ja, natuurlijk."
Hij komt naast me zitten en we kijken allebei een tijdje in stilte naar de show.
Ik lig heerlijk op mijn bedje te dutten, als ik wakker gemaakt word door onze
eigen scheepscasenova.
En stiekem moet ik daar om lachen.
"Sorry dat ik je wakker maak hoor, maar ik wil je wat vragen. Het is persoonlijk ... "
Eh, dat klinkt serieus, en ik ben op slag klaarwakker.
'Weet je dat mijn moeder hier jaren geleden heeft gewerkt? Op precies hetzelfde schip?
Ik weet dat jij hier al lang werkt ... en ik vroeg me af of je haar gekend hebt?'
En weg is ie, om razendsnel weer terug te komen, met een foto van zijn moeder in de hand.
'Kijk dit is een foto van mijn moeder vroeger. Ze heet Lily en werkte voor het animatieteam
als danseres en zangers, net zoals Iris eigenlijk. Heb je haar gekend?'
Hij kijkt me hoopvol aan, en plotseling doet ie me aan een hond denken.
Die kunnen je ook zo aankijken.
Omg, wat moet ik nou.... Tuurlijk kende ik Lily, die niet alleen lid was van het animatieteam, maar zelfs een animeermeisje was.
Wat heel lang goed ging, en getolereerd werd, totdat we voor een andere rederij gingen
varen en we een andere kapitein kregen. Die was woest toen ie er achter kwam.
Lily kon vertrekken, en ik verloor het contact. Ik heb roddels gehoord dat ze niet lang daarna is overleden, maar ik heb daar nooit bewijs voor gevonden.
Maar wat moet ik nou tegen haar zoon zeggen?
"Ja, ik heb Lily gekend" zeg ik.
"Je lijkt op haar, je legt ook makkelijk contact".
William begint te stralen.
"Ik zal eens kijken of ik nog foto's van haar heb, maar als dat zo is, heb ik ze
waarschijnlijk thuis. Je moet daar dan nog even op wachten schat".
Ik besluit om alles te vertellen, behalve de pijnlijke dingen. Daar doe ik niemand
een plezier mee. "Maar ik moet terug naar de keuken, ik zal eens mijn geheugen opfrissen voor je".
Ik geef 'm een knipoog, en verlaat het zwembad.
Eenmaal in mijn keuken begin in met het diner.
Dat moet een mystiek tintje krijgen, omdat er een illusionist aan het werk gaat.
We hebben dit keer voor het personeel wat op voorhand klaargezet, ze kunnen bijna niet
tussendoor eten anders. Iris is een van de eerste, en begint te smikkelen.
Vaak is het leuker om voor het personeel te koken dan voor de gasten.
Mensen zoals Iris die écht van het eten genieten, daar doe je het voor.
Niet voor van die verwende mokkels die alleen maar een beetje in het eten zitten te prikken....
Hoewel ik druk bezig ben, zie ik dat Monica naast Iris is komen zitten, en een bedrukt snoetje heeft. En Iris die een troostende indruk maakt.
Ik ga daarom even aan tafel zitten om te zien wat er aan de hand is.
Owjee, Renske is ontploft? Ik zou me over haar ontfermen, maar omdat ze zelden in de keuken is, is me dat niet echt gelukt. Hoewel... ze sloeg toch alle adviezen in de wind.
Monica begint net een beetje bij te komen, als haar telefoon gaat.
Ze zucht eens diep, staat dan op en gaat weer aan het werk.
En dat doen Iris en ik ook.
Wat heb ik een geluk met mijn geweldige personeel. Samen met Karel heb ik ervoor gezorgd dat de gasten geen enkele last van onweer zullen hebben. Na wat zorgvuldige berekeningen zijn we erin geslaagd een route te vinden om het noodweer te omzeilen en op tijd op onze bestemming aan te komen.
Ik heb wel een goede maaltijd verdiend! Opgefrist en in een schoon pak loop ik opgewekt naar de eetzaal. De show van vanavond is nét begonnen. Als ik rondkijk zie ik Monica alleen en vermoeid aan een tafeltje zitten.
"Mag ik bij je komen zitten?" Vraag ik.
"Ja, natuurlijk."
Terwijl we naar de spectaculaire show kijken, genieten we van het heerlijke eten en een lekker glaasje wijn.
"Ik wil je niet kwetsen, maar je ziet er niet al te fit uit."
Monica kijkt me met een schuldig lachje aan.
"Het was een vermoeiende dag vandaag, Kapitein. Een van de kamermeisjes, Renske heet ze, heeft vandaag ontslag genomen."
"Hmm.. Renske, die heeft me vandaag nog een drankje gebracht. Leek me zo'n leuke meid..."
"Ja, ik denk dat we ons allemaal in haar hebben vergist. Je had moeten horen hoe ze tegen de gasten uitviel!"
"Laten we er nog maar een drankje nemen dan." Zeg ik met een knipoog en schenk haar wijn bij.
Hoofdstuk 5
Na de indrukwekkende show vol illusies, en de nodige cocktails, zoeken alle gasten langzamerhand hun vertrekken op. Hetzelfde geldt voor het personeel, ze zijn allemaal wat ontdaan na het vertrek van Renske en kunnen wel een goede nachtrust gebruiken!
Gelukkig voelt Erich zich al wat beter, zijn maag is redelijk gestabiliseerd. Maar hij baalt van het gebrek aan aandacht van de knappe barman en trekt zich mokkend terug in zijn kamer. Misschien dat een lekker warm bad hem wel goed zal doen. Erich slaakt een zucht van verlichting als hij zich in het hete water laat zakken en al snel doezelt hij in. Hierdoor merkt hij niet dat zijn badkamerdeur zachtjes opengaat, hij ziet de schaduw niet aankomen en ook mist hij de zwevende föhn. Het elektrische apparaat raakt het water en dan is het direct voorbij…
Arme Erich/SimsDolfijn14089 (CUPIDO), aan zijn veelbelovende carrière komt abrupt een einde met zijn zelfmoord, hij kon de stress vast niet meer aan. Ach, dat zal iedereen althans denken.
Dag 3 begint en een stemronde opent. Stemmen doe je door te mailen naar kelsey_forumspel@live.nl t/m woensdagavond 20u.
Jullie zijn aangemeerd op de eerste stop, deze dag mag iedereen het schip verlaten indien gewenst, als je tegen de avond weer terug bent
Na een gezellige avond met Ivo en misschien een wijntje te veel komt er dan toch echt een eind aan deze dag. De volgende ochtend gaat de wekker alweer vroeg. Ik neem een snelle d.ouche en ga dan het dek op om even goed wakker te worden. Een nieuwe dag breekt aan, hopelijk een betere dan gisteren.
"Goedemorgen Fiona!"
Ik loop de keuken in, pak een schaaltje met cruesli en ga in de eetzaal zitten. Ik heb net de krant opengeslagen als Ivo aan komt lopen.
"Jij ziet er nog best goed uit."
"Hoe bedoel je dat?", vraagt hij lachend.
"Nou, gezien gisteravond."
"Van jou kan ik hetzelfde zeggen."
Ik moet blozen.
"Dank je wel."
Dan gaat mijn telefoon. Housekeeping. Dat ik onmiddellijk moet komen. Er is kortsluiting geconstateerd op één van de kamers, en de betreffende gast reageert niet op kloppen en bellen.
"Vast ook te veel gedronken gisteravond", mompel ik terwijl ik door de gangen naar de vijfde verdieping snel. Rustig genoeg om de gasten niet aan het schrikken te maken, snel genoeg om er snel te zijn.
Met de universele sleutel maak ik de deur open.
"Housekeeping!"
De kamer is leeg. Gevolgd door de mannen van techniek ga ik naar binnen.
"De kortsluiting is in de badkamer", zegt één van de mannen, naar zijn schermpje turend. Opnieuw klop ik op de deur. Dan draai ik aan de deurknop. Gelukkig is de deur niet op slot.
En dan krijg ik de schrik van m'n leven. Ik heb veel rare en enge din.gen gezien in mijn carrière als purser, maar dit... Ik zie meteen dat hij dood is. De wereldberoemde modeontwerper, aan zijn einde gekomen in een badkuip op een cruiseschip...
Gek genoeg raak ik niet in paniek. Achter mij hoor ik hoe één van de mannen kokhalst en stap net op tijd opzij om zijn ontbijt te ontwijken. Ik verlaat de badkamer en haal mijn telefoon tevoorschijn.
"Ivo? Hoi. Code wit, we hebben de betreffende gast net aangetroffen in de badkuip."
"Wie is het?"
"De modeontwerper."
"Oké. Ehm, wat wil je dat ik doe?"
"Ik denk dat je de politie moet bellen. Het ziet eruit als zelfmoord, maar..."
"Ga ik meteen doen." Het is even stil. "Monica?"
"Ja?"
"Gaat het?"
"Ja. Ja, het gaat."
Ik heb heel onrustig geslapen, en dat is de schuld van William.
Niet dat ik van hem heb gedroomd (mocht ie willen :P) maar over zijn moeder.
Lily, wat een schat van een vrouw was dat. En niet alleen heel erg lief, maar
ook heel erg charismatisch. Tja, William heeft het niet van een vreemde.
De wekker haalt me terug naar het heden, en ik sta op. Het normale ochtend ritueel,
en pas in de keuken met een kop koffie begint het echt.
Dan kan ik weer vrolijk fluiten en mijn ding doen.
Niet dat ik een ochtendhumeur heb, maar ik word pas écht wakker met koffie.
"Goedemorgen Fiona!" komt Monica de keuken binnen.
Hoe moe ze gister ook was, vandaag is ze weer fris en fruitig.
Ze gaat naar het buffet en bedient zichzelf.
Er druppelen nu meer bemanningsleden binnen en ik zie uit een ooghoek ook de kapitein
binnen lopen. Monica wordt weer weggeroepen door de telefoon, serieus, die meid
kan zelden d'r eten opeten, geen wonder dat ze zo dun is.
Na een minuut of 5 - 6 gaat ook de telefoon van Ivo.
Hij neemt op en ik zie 'm wit wegtrekken.
Ojee, er is iets aan de hand!
Als hij het gesprek heeft beëindigd, schenk ik twee sterke bakken koffie in en loop
er mee naar Ivo toe.
"Hier" zeg ik. "Volgens mij kan je die wel gebruiken".
"Dank je. Ja, dat geloof ik ook".
Ik houd me stil, hij komt er van zelf mee.
"We hebben een dode aan boord, de mode ontwerper heeft zelfmoord gepleegd".
zegt hij dan. Van alles wat je kan verzinnen, dit was het laatste wat ik had verwacht.
"Dat meen je niet"..
Ik ben blij dat het gebeurd op een dag dat we aanmeren, bedenk ik me.
Want dan kan het stoffelijk overschot meteen aan wal gebracht worden.
Als het midden op zee gebeurd, moet het lichaam koel gehouden worden, en dat doen
ze dan in mijn koeling. Ik griezel al bij de gedachte.
Hoe triest ik het ook vind, dit is toch een opluchting.
"Ik denk dat ik de politie maar moet bellen" zegt Ivo dan.
"Ja, doe dat maar" zeg ik dan. Ik klop hem op zijn schouder, en ga verder.
"The show must go on"...
De avondshow was weer een succes. Het publiek vond het geweldig en ik heb ook met bewondering zitten kijken. Het is zo gaaf wat hij allemaal kan. Zelfs aan mij vertelt hij niet al zijn trucjes.
De volgende morgen sta ik alweer vroeg naast mijn bed. Gisteravond ben ik van de alcohol afgebleven en dat kan ik nu goed merken. Als eerste ga ik naar de sportruimte en pak een paar halters. Ik push mezelf en driekwartier later loop ik weer terug naar mijn cabine. Het zweet loopt over mijn rug, maar dat geeft me eigenlijk alleen maar een goed gevoel.
Ik heb nog gekletst met een gast die ook al zo vroeg bezig was. Hij vertelde dat hij het ook fijn vond om iedere ochtend eerst eventjes te sporten.
Nu spring ik snel onder de doúche, kleed me om en loop naar de eetzaal. Fiona staat weer in de keuken. 'Goedemorgen!' roep ik. Bij het buffet sta ik eventjes te treuzelen. Wat zal ik eens pakken? Ik ga dit keer voor een heerlijk uitziende omelet.
In de eetzaal zie ik Ivo druk gebarend aan de telefoon. Het klinkt serieus.
'Fi, weet jij wat er aan de hand is? Ivo lijkt helemaal van slag,' vraag ik.
'Die modeontwerper heeft zelfmoord gepleegd,' antwoordt Fiona.
'Hij heeft wát?' Ik laat bijna mijn bord vallen. Ieuw. Gatver, dan ligt er dus een lijk aan boord. 'Oh god, wie heeft hem gevonden? Monica? Ah arm ding. Zij krijgt ook alles voor haar kiezen. Waarom zou die ontwerper zelfmoord plegen? Zou hij misschien een slechte recensie hebben gehad? Of misschien een onbeantwoorde liefde?'
Fiona haalt haar schouders op.
'Offffff..,' zeg ik dan, 'misschien issie wel vermoord!'
Ik ben blij dat Fiona mijn moeder heeft gekend.
Ik weet alleen niet goed wat de volgende stap is. Of ik durf te vertellen wat de echte reden is waarom ik dat vraag.
Misschien moet ik haar maar vertrouwen. Ik heb tenslotte de baan aangenomen voor een reden ... en dat is om achter het verleden van mijn moeder te komen. Ik vraag me af of er wel iemand is die de echte reden weet waarom mijn moeder 21 jaar geleden weg is gegaan.
Ik heb de afgelopen avond/nacht zo hard gewerkt dat ik niet eens kan herinneren wat er allemaal precies is gebeurd. Renske heeft ontslag genomen. Ik kan me haar gezicht niet zo goed herinneren. Er lopen gewoon veel te veel vrouwen rond op het schip.
Als ik naar de ontbijtzaal ga om te eten hoor ik de stemmen van Iris en Fiona. Modeontwerper vermoord? Ooooh dat is die gast die me laatst bewonderend aankeek en zei dat ik best wat strakkere broeken van hem mocht dragen. Vreemde kerel. Wat zou er gebeurd zijn?
Ik besluit om Iris en Fiona alleen te laten. Iris heeft te veel gemeen met mijn moeder en Fiona heeft mijn moeder gekend. Ik wil even niet aan haar denken.
Ik kijk op mijn telefoon 35 gemiste oproepen, waarvan het grootste gedeelte van meisjes met namen waarbij ik geen gezicht kan bedenken, van Chantal en Sarah. Sarah ... wie was dat toch ook alweer? Was dat die blonde of die rode? Ach laat toch ook maar. Een nieuwe havenstad wacht en die ga ik verkennen. Geen tijd te verliezen!
Was getekend,
William, cocktailshaker en womanizer.
Dag 2
Na een hele goede nacht slapen (ik blijk beter te kunnen slapen op dit schip dan in mijn eigen bed!) sta ik verfrist op. Net zoals de dag ervoor ga ik naar het zwembad om wakker te worden met een paar baantjes zwemmen. Het zwembadmeisje kijkt nog een beetje moe uit haar ogen. Ze heeft het volgens mij een beetje laat gemaakt de vorige avond!
Ik merk dat het vandaag iets warmer is als ik uit het zwembad stap. Ik merk dat we iets zuidelijker gaan. Na een lange warme douche met frisgewassen handdoeken ga ik naar de ontbijtzaal.
Ik bestel de wentelteefjes en even later komt een meisje die “Renske” heet mijn bordje brengen.
Ze kijkt een beetje boos. Nog een ochtendhumeurtje!
De rest van de dag probeer ik zoveel mogelijk faciliteiten die deze boot te bieden heeft. Ik neem een massage, ik laat mijn haar in de krullen zetten bij de kapster, ik laat mijn nagels vijlen en lakken en ik koop een sjaaltje in een kledingwinkeltje. Tijdens de lunch ga ik lekker buiten zitten in het zonnetje.
Ik besluit om even een dutje te doen onder de parasol. Meerdere personeelsleden zijn bij het zwembad, het is blijkbaar een rustig dagje.
Ik word wakker omdat ik het koud krijg. Het is bewolkt. Snel loop ik naar binnen en neem ik een thee bij de bar. Ik zie de purser staan en vraag wanneer we bij onze eerste stop aankomen. Ze zegt dat we vannacht al arriveren en morgen de hele dag van het schip afkunnen.
De rest van de middag zit ik op een massagestoel in de lounge met een goed boek.
Nacht 2
Ik ga naar mijn hut om mij om te kleden. Ik zie dat de glazen die ik gebruikt heb om mijn medicijnen in te nemen nog niet zijn verschoond. Ik bel de roomservice en het chagrijnige meisje van in de ochtend komt langs. Ze is nog steeds geïrriteerd. Ik laat haar maar, misschien heeft ze haar dag niet.
Als ik in de dinerzaal binnenkom ben ik helemaal verrast! Het is helemaal anders geworden! Aan de andere kant van de zaal zie ik het meisje schreeuwen tegen een paar gasten. Ik schrik van haar felheid. Gelukkig zie ik iemand van het personeel ingrijpen. Ik vergeet het incident snel want ik krijg een smaakvolle maaltijd met heerlijke tiramisu als nagerecht en de show was opnieuw geweldig.
Uitgeput van de dag ga ik naar mijn hut en val ik in slaap.
Dag 3
Als ik de volgende ochtend op weg ben naar het zwembad merk ik dat er iets aan de hand is. De gang die ik normaal loop is afgezet en het personeel lijkt overstuur. Als nieuwsgierig aagje loop ik een paar keer langs het personeel om iets op te vangen. Ik hoor: “misschien is hij wel vermoord!” OH GOD! Is er iemand dood hier! Ik kijk schichtig om mij heen. Een moordenaar! Ik kijk naar boven en sla een kruisje. JAN! Bescherm mij! Ik wil niet aan het personeel laten merken dat ik het weet. Toch lukt het mij ook niet meer om te genieten van mijn baantjes zwemmen. Ik besluit om te gaan ******* en klaar te maken voor de dag op de eerste bestemming. Misschien kan ik daar mijn gedachten verzetten en weer genieten van deze reis. Wie zou er nou een oudere vrouw vermoorden?! Ik heb niet zoveel geld of waarde…
Een dode op mijn schip! Pff, wie had dat gedacht... Gelukkig blijf ik van nature koel in onverwachtse situaties, daar waren ze op de kapiteinsschool erg over te spreken.
Ik pak mijn telefoon en bel de politie. Zij zullen hier snel zijn, waarna hun onderzoek kan beginnen.
Ik spoed me naar de controlekamer en pak het protocol erbij. Dit soort situaties komen niet vaak voor, maar je moet altijd overal op voorbereid zijn.
'Karel, kun jij de politie opvangen als ze arriveren. Monica is in de kamer, die kan jullie verder vertellen wat er aan de hand is.'
'Natuurlijk, Kapitein!'
Uiteraard zal de politie al het personeel en gasten willen verhoren om te kijken of zij iets geks gezien hebben. Nou, dat moet vanavond maar gebeuren. De gasten hebben niet voor niks zoveel geld betaald!
Na alle formaliteiten geregeld te hebben, haast ik me naar de kamer van de modeontwerper. Onderweg kom ik de vrouw met de mooie ogen van twee avonden geleden weer tegen. Ze kijkt geschrokken en een beetje bang. Ik vrees dat ze heeft opgevangen wat er gebeurd is.
'Mevrouw, gaat het een beetje met u? Ik snap dat u geschrokken bent van de situatie.'
'Uhm, ja meneer de Kapitein. Ik ving op dat iemand van het personeel zei dat er iemand is vermoord en...'
Haar lip trilt een beetje.
'Rustig maar mevrouw, ik kan u verzekeren dat er niemand vermoord is. U mag me trouwens Ivo noemen. We zijn vannacht aangemeerd in dit prachtige stadje en ik raad u aan om lekker van boord te gaan en wat rond te kijken. Probeer van uw vakantie te genieten.'
'Oke, bedankt, Kapitein Ivo,' zegt ze en loopt door de gang weg.
Ik kijk haar na en besluit dat ik even een woordje met het personeel moet spreken over hun uitspraken...
Gelukkig liggen we in een haven. Nog geen half uur nadat we Erich hebben gevonden stappen twee agenten de cabine binnen. Een van de agenten neemt me terzijde.
"Ik begrijp dat u meneer heeft gevonden?"
"Dat klopt, samen met twee mannen van de technische dienst."
"En waarom ging u de kamer binnen?"
"De technische dienst had een automatische melding gekregen van kortsluiting in de badkamer, en er werd niet gereageerd, dus toen zijn we zelf gaan kijken."
"De melding van kortsluiting kwam pas vanmorgen binnen?"
"Ik denk het wel, meestal komen dat soort meldingen eigenlijk direct binnen en gaan we er meteen op af. Hoezo?"
"We vermoeden dat meneer gisteravond al is overleden."
"Als de kortsluiting gisteravond al had plaatsgevonden, was daar gisteravond al melding van gemaakt en waren we meteen gaan kijken."
"Wie heeft er toegang tot deze kamer?"
"Iedereen die een universele sleutel heeft."
"En dat is?"
"Al het personeel van housekeeping en roomservice, de receptionistes en alle pursers."
"Bedankt, ik weet genoeg."
Als ik een beetje onthutst door het verhoor de kamer uitloop, bots ik bijna tegen Ivo op.
"Monica, heb je even?"
"Ehm, jahoor."
"Ik kwam net een gast tegen die had opgevangen dat Erich vermoord was."
"Dat is niet handig. Ik zal het personeel bij elkaar roepen, even inlichten en zeggen dat het niet de bedoeling is dat ze gaan lopen speculeren."
"Ik ben kapitein, dat is mijn verantwoordelijkheid."
Ik haal mijn schouders op.
"Wat jij wil."
Ik loop naar de keuken toe en plof daar neer op een kruk. Vanochtend hoopte ik dat dit een betere dag zou worden dan gisteren, maar het lijkt veel erger te worden...
Fiona komt aanlopen met twee koppen koffie.
"Jij ziet eruit alsof je wel wat sterks kunt gebruiken."
Dankbaar neem ik een beker van haar aan.
"Dat heb je goed gezien. Ik heb heel wat meegemaakt hier aan boord, maar dit..."
Als ik klaar ben bij de massage besluit ik naar mijn kamer te gaan en me om te kleden zodat ik weer heerlijk bij het zwembad kan gaan zitten. Als ik door de gang loop, loopt er ineens iemand tegen me aan en mijn tas valt op de grond. Ik ben helemaal verbijsterd. Wat gebeurt er? En voor ik het door heb wordt mijn tas weer in mijn handen gedrukt en hoor ik: 'Leuk je te leren kennen! Maar ik moet weer eens gaan. Nogmaals sorry!'
Pas dan dringt het tot me door dat het Mr. Sexy was! Ik word helemaal week van binnen en moet me vasthouden aan de muren om niet om te vallen. OMG! Ik had een paar minuten om bij te komen en kon toen pas weer verder lopen. Ik baal wel een beetje dat ik niet eens kon reageren... Nu was hij zo weer weg en kon ik me niet eens goed voorstellen! Maar wie weet wat er verder komt!
Als ik weer een beetje bijgekomen ben, loop ik terug naar mijn kamer. Ik ga op mijn bank zitten en begin wat te dagdromen over Mr. Sexy. Ik moet er echt even achterkomen hoe hij nou heet! En voor ik het doorheb, val ik in slaap. Als ik wakker word, is het al laat en is het hele schip donker. Ik ben gewoon door het avondeten en het avondprogramma heengeslapen! Nouja, dan zal ik het nodig hebben gehad. Dan hoor ik ineens lawaai. Ik schrik me helemaal kapot! Ik kijk om me heen en vraag me af wat het is. En alweer! Dan barst ik in lachen uit, het was gewoon mijn maag die rommelde! Ik heb natuurlijk niet gegeten, dus ik heb megatrek. Ik kijk om me heen om te zien waar de koelkast is. Tot mijn grote verbazing is die er niet eens! Maar... wat moet ik nu dan? Ik besluit om maar naar de keuken te gaan. Daar is vast nog wel iemand bezig. Ik kijk verder niet op de klok en weet dus niet hoe laat het is. Ik fatsoeneer mijn haar wat (stel nou dat ik Mr. Sexy tegenkom!) en loop dan de gang op. Als ik halverwege ben, krijg ik het ineens heel erg koud. 'Wat vreemd,' denk ik bij mezelf. De voorspellingen waren volgens mij gewoon goed. Ineens zie ik vanuit mijn ooghoek een schaduw. Ik draai me snel om, maar zie niks. Ik zal het me wel verbeeld hebben. Ik loop door en aan het eind van de gang zie ik ineens weer een schaduw. Als ik kijk, lijkt het net alsof iets me aankijkt. Het wordt mij te heet onder de voeten en ik ren héél hard terug naar de kamer. Vanuit mijn ooghoek is het net alsof de schaduw met me meerent. Als ik bij mijn deur ben, stopt de schaduw ook. En weer moet ik heel hard lachen om mezelf die avond. Het was gewoon mijn eigen schaduw! Wat dom zeg! Ik ben wel een beetje dom bezig vandaag zeg... Ik besluit dat ik toch nog maar even goed in mijn kamer ga zoeken, misschien is er toch nog wat te eten ergens. Ondanks dat er niks is, voel ik er toch niet echt meer wat voor om zo midden in de nacht over het schip te struinen. Binnen zie ik dat het ook al half 3 is geweest. Ik trek wat laatjes en kastjes open en vind in een van de lades een pak koekjes. Ik zet thee voor mezelf en ga met het pak koekjes op de bank zitten. Ik pak mijn tablet erbij en zet Netflix op. Zo, nog even lekker wat afleveringen van How I Met Your Mother kijken! Na ongeveer 4 afleveringen val ik weer in slaap.
De volgende ochtend word ik wakker van wat geschok en geschommel op het schip. Ik kijk uit het raam en zie dat we zijn aanbeland bij ons eerste aanmeerpunt. Ondanks dat ik graag nog verder had geslapen, realiseer ik me ook dat ik deze kans wel moet grijpen om aan land te gaan. Er zullen ongetwijfeld winkels zijn!
Ik kleed me gauw om, pak mijn tas en ga de gang op. Bij het verlaten van het schip, kom ik een mevrouw tegen die wat witjes ziet. 'Voelt u zich wel goed mevrouw? U ziet een beetje witjes? Heeft u last van zeeziekte?'
De mevrouw mompelt wat, maar ik versta er niet veel van. Ik vang wat woorden op, 'modeontwerper...dood...vermoord?...ik.. Jan...'
Ik kan er geen touw aan vastknopen en besluit de mevrouw maar met rust te laten. Ik stap aan land en kijk om me heen. Dan bedenk ik me... Zou Mr. Sexy ook vrij hebben vandaag? Zouden zij ook aan land mogen? En net op het moment dat ik dat bedenk, zie ik dat hij ook het schip verlaat. Ik haast me er gauw naartoe.
'Dag meneer de barman! Ik ben Emily! U bent hier vast vaker geweest en wilt mij vast wel rondleiden in deze mooie stad!'
Ik luister niet meer naar zijn antwoord en pak zijn arm vast. Oooooh, wat is hij gespierd!!! Ik moet oppassen dat ik deze keer wel blijf staan...
'Dag meneer de barman! Ik ben Emily! U bent hier vast vaker geweest en wilt mij vast wel rondleiden in deze mooie stad!' Ze pakt mijn arm vast voor ik kan reageren.
Ik kijk naast me. Hmmm, ik heb haar eerder gezien ... Ik denk hard na, maar ik ben nooit een ster geweest in het herkennen van gezichten.
Ze ziet er wel iets te jong uit ... Wat moet ik daar nou weer mee?
Als ik me omdraai staat Chantal ineens voor me. Waar komen ineens al die vrouwen vandaan? Even in gedachten en er staan meteen twee vrouwen om me heen.
'Ik dacht dat wij samen iets konden doen vandaag', zegt Chantal teleurgesteld terwijl ze Emily jaloers aankijkt.
'Sorry schat, vandaag niet. Vandaag leid ik deze mooie jonge dame rond. Orders van de kapitein! Ik kan er niets aan doen.' Ik trek Emily mee. 'Dag Chantal, ik zie je later!'
Ik neem Emily een stukje mee. 'Kijk daar is de zee, en daar het strand en daar wat verder heb je wat restaurantjes', zeg ik ongeïnteresseerd. 'Niet dat ik hier eerder ben geweest, maar die havens zijn allemaal hetzelfde.'
'Oh, wacht mijn Iphone. Je vindt het niet erg als ik dit telefoontje neem toch, uhmmm Eva?'. Ik loop een stukje van Emily weg en ben een kwartier in discussie met een meisje die boos is dat ik haar niet heb teruggebeld na een avondje uit. Vrouwen!
'Sorry hoor, ik moest dit even afhandelen. Ze heeft al 8 keer gebeld vandaag. Laten we maar een terrasje nemen.' Ik neem Emily mee naar een schattig pittoresk cafeetje met uitzicht op zee. 'Wil je wat drinken? Ik ga wel drinken halen, ga maar in de schaduw zitten anders.'
Ik loop naar binnen en bestel een ijsthee en een biertje voor mezelf. Ik raak in gesprek met de barvrouw. Een knap meisje met lang bruin haar en prachtig bruine ogen. We praten wat over het werk en over de plaats waar we zijn en voor ik het weet zijn we 20 minuten verder. Ik scoor het telefoonnummer van het meisje en prop het in mijn broekzak. Dan ga ik weer naar buiten waar Emily aan het wachten is.
'Zo, het duurde misschien wat lang, maar ja we zijn in een ander land hè. Daar gaat het allemaal wat langzamer.' 'Zeg Ella, vertel eens wat over jezelf.'
Dan hoor ik mijn Iphone weer afgaan. 'Oh, het is mijn stiefvader, ik moet even opnemen.' Ik verlaat de tafel en ga verderop in gesprek met mijn stiefvader, die niet blij is met mijn verblijf en baan op dit schip. Ik blijf een tijdje met hem praten en probeer hem zo veel mogelijk gerust te stellen.
Als ik ophang kijk ik achterom en zie dat het meisje is vertrokken.
'Jammer dan.' Ik ga naar binnen om weer verder te kletsen met het barmeisje.
Was getekend,
William, cocktailshaker en womanizer
Sylvia
In de ochtend word ik al vroeg gewekt. Op de gang hoor ik allemaal mensen langs lopen en over de portofoon met elkaar praten.
Versuft besluit ik eens om om een hoekje te gaan kijken, maar ik word er nog geen wijs van. Ik besluit om me even op te frissen, en vanaf het balkon te kijken hoe we de haven in varen. Niet veel later nadat we in de haven zijn aangekomen besluit ik om aan land te gaan. Ik doe mijn deur open, en op dat moment word er een brancard langs gereden. Er op ligt een zwarte zak, dicht geritst. Ik sla meteen een gil. Ik zie meteen de ambulance van het auto ongeluk weer voor me. "mevrouw, kunt u hem identificeren?" word er aan me gevraagd. De zak word open geritst. De tranen rollen over mijn gezicht en ik kijk weg. Ik herkende hem meteen. Mijn Lucas.
"Gaat het mevrouw?" hoor ik in de verte. Langzaam open ik mijn ogen. "Mevrouw?"
"Ja," antwoord ik zacht, "het gaat wel hoor." ik kijk om me heen en zie dat ik op een stoel zit.
"Wat is er gebeurd?" vraag ik. De politie agente legt vriendelijk uit dat ik wit weg trok en toen ben gaan zitten. Op het moment dat ze bij me was, viel ik even weg..
"Wilt u wat drinken?" vraagt ze. Op dat moment besef ik me dat ik ook nog niet heb ontbeten, en ik hoor mijn maag knorren.
"ik zal wat te eten voor u halen."
"Dat hoeft niet hoor, ik loop wel even naar het restaurant. Dan heb ik weer wat beweging," antwoord ik. Vervolgens sta ik op.
"Weet u het zeker mevrouw?"
"Ja, ja. Komt goed."
Eenmaal in het restaurant aangekomen zie ik dat de ontbijt boel al is opgeruimd. Gelukkig kan er wel altijd water worden gepakt. Dus ik pak een glas water en ga even zitten.
Als ik weer een beetje bij ben gekomen besluit ik toch eens even het land op te gaan.
Nog een beetje geschrokken loop ik te slenteren door het stadje. Als ik een paar souvenirtjes heb gekocht zie ik een meisje die ik herken van onze reis. Ze zit alleen op het terras. 'Uhm hallo? Ik vroeg me af... wanneer moeten we weer terug op het schip zijn?'
Ze staat gelijk op. 'U mag zelf kiezen of u nog op het schip wil eten of hier een restaurantje wil uitkiezen. Voor het eten moet u om 6 uur terug zijn en anders om 9 uur!' Ze glimlacht breed.
Wat een alleraardigst meisje! 'Och och... dankjewel meisje. Wat zit je hier alleen? Geen vriendinnetjes of uhmm vriendjes?'
Ze kijkt achterom richting de bar van het cafeetje waar ze zat. 'Uh, nee eigenlijk niet. Heeft u nog plannen want ik was van plan om het treintje naar de top van de heuvel te nemen. Ik hoorde net een paar touristen van de boot zeggen dat het treintje elk uur gaat en dat het uitzicht over zee prachtig is daarboven.'
'Lijkt me geweldig! Ik ga graag mee!'
En we keuvelen samen richting het stationnetje.
Gelukkig heb ik kunnen regelen dat ik vandaag ook een paar uurtjes vrij heb, zodat ik ook de stad in kan duiken. Ik wil nog wat nieuwe kleren kopen en leuke winkeltjes bekijken. Na het ontbijt loop ik terug naar mijn cabine waar ik mijn tasje en mijn schattige hoed pak. Ik controleer of ik alles heb en loop dan richting de uitgang.
Wanneer ik net een voet aan wal gezet heb, zie ik dat William zich alweer in de nesten heeft gewerkt. Dat verwende meisje Emily hangt aan zijn arm en een ander meisje, volgens mij uit een winkeltje bij ons op het schip, staat voor zijn neus. Ik lach hartelijk. Tsja, dat krijg je. Ik zwaai nog even en loop ze dan voorbij.
Ondertussen fluit ik een vrolijk deuntje en loop de winkelstraat in. Het is gezellig druk en er wordt muziek gespeeld. Wanneer ik zie dat het live is ga ik kijken. En dan schiet ik in de lach. Dylan van mijn team zit met zijn gitaar op een bankje zachtjes te zingen. Er staat al een menigte omheen die vol bewondering aan het luisteren zijn. Ik ga erbij staan en als zijn liedje klaar is lach ik en knipoog. Rare vent is het toch, heeft hij een keer vrij en dan zit hij nog te spelen voor geld.
Voordat ik het weet word ik aan mijn arm meegetrokken naar hem toe. 'Kom Iris, zing met mij mee!'
'Eh, ik eh.'
Die smekende puppyogen van hem kijken mij nu aan.
'Goed, goed, één liedje dan!' zeg ik lachend en glimlach naar het publiek als ze beginnen te klappen. Dylan zet het nummer in en ik tik met mijn voet op de grond.
Na het tweede liedje ontvang ik het hartelijke applaus en wurm me dan een beetje bij Dylan vandaan. 'Oh nee mannetje, ik zei één liedje en dit waren er al twee!' zeg ik als hij me probeert over te halen voor nog een liedje.
'Ik ga shoppen!'
Na eventjes met Fiona te hebben gekletst is het alweer twaalf uur. Inmiddels zijn de meeste gasten wel van boord, en ik besluit ook even de stad in te gaan. Ik doe m'n naambordje af, trek een paar gympen aan, doe mijn rugzak om en ga naar buiten. Het is heerlijk weer en het stadje ziet er ontzettend schattig uit.
Ik loop de kade af de winkelstraat in. Hier geen grote ketens, maar vooral leuke, kleine winkeltjes. Het is echt ontzettend gezellig. Ineens hoor ik muziek en een bekende stem. Dat lijkt Iris wel... Ik ga kijken en zie dat ze samen met Dylan aan het zingen is. Beroepsdeformatie, zullen we maar zeggen. Na het tweede nummer krijgt ze een groot applaus.
"Ik ga shoppen!", hoor ik d'r zeggen. Ik loop naar haar toe.
"Jij loopt ook overal te zingen."
"Tja... Ook van het schip af?"
"Ja, ik ben hier nog nooit geweest."
"Echt niet?"
"Nee."
"Ga je mee winkelen?"
"Gezellig!"
Er heerst een rare sfeer aan boord na het vinden van de dode modeontwerper.
Hoewel Monica duidelijk heeft gezegd dat het zelfmoord was (ik zat naast Ivo toen
ze belde) gaat het gerucht de ronde dat het moord zou zijn.
Ik breng Monica een kop koffie (en drink er zelf ook een) als ik haar op een kruk
zie ploffen, ze zit er een beetje door geloof ik.
Ik bemoei me er niet mee, ik ben druk genoeg.
Elke keer als we een haven aan doen, moet er zo vreselijk veel gedaan worden.
Om te beginnen serveren we op een haven dag geen lunch.
Voor de gasten die geen geld uit willen geven, maken we lunchpakketjes, maar dat moeten
ze wel van te voren aangeven. Die hebben we dan klaar, en kunnen ze voor 10:00 uur
ophalen. En verder moet al het afval van boord en moeten de nieuwe voorraden aangevoerd
worden. En op zo'n cruiseschip is dat ongelooflijk veel!
Raar dat William er niet is, want ook de drankvoorraad wordt aangevuld.
En verder worden de septic tanks geleegd. Gelukkig hoef ik daar niet bij te zijn,
dat is voor de stuurmannen en matrozen. Ivo zal dat wel gedelegeerd hebben.
Ik hoop rond 1 uur klaar te zijn, en dan kan ik nog even de stad in.
Ze hebben hier mooie sieraden voor de lokale prijs, en die is erg laag.
Als je tenminste niet in een toeristenwinkel beland. :P
Ik wil een mooie ketting met bijpassende oorbellen kopen voor mijn buurvrouw,
die altijd op mijn kat past als ik werk. Niet dat dat zo veel werk is, hij woont
praktisch bij haar als ik er niet ben. En dat vind ze geweldig. Ach, het is een
eenzaam vrouwtje nu haar man is overleden. Net met pensioen... Ze doet me aan mijn
moeder denken.
Als ik in het stadje loop, (ik weet gelukkig de weg, dit is niet mijn eerste keer) hoor ik bekende stemmen. En ja hoor, het halve animatie team is hier aan het spelen....
Ach, het is niet alleen hun werk, maar ook hun leven, en nu zit er geen druk achter.
Ik loop door, het minder toeristische deel in.
Wat hebben ze hier toch prachtige spullen, en allemaal handgemaakt.
Ik neem een set sieraden mee, wat hier voor een tiende van de prijs als thuis aangeboden
wordt, koop een paar heerlijke stukken zeep en ga dan nog even bij de kleding kijken.
Hoofdstuk 6
Wat heerlijk om weer even land onder de voeten te hebben gehad en iets anders om je heen te hebben dan een eindeloze watervlakte. Iedereen heeft het goed naar de zin gehad en het nare voorval toch eventjes uit hun gedachten kunnen zetten.
Tegen de avond, nadat iedereen gegeten heeft, zoekt men het schip weer op. Het animatieteam maakt zich op voor een dolle avond: want vanavond is de bonte avond! Ze zijn benieuwd wat de gasten voor hen in petto hebben. William staat volop cocktails te mixen, zodat er wat moed ingedronken kan worden.
Monica gaat na of iedereen weer aan boord is en ze merkt dat ze iemand mist. Ze haalt haar telefoon uit haar zak en toetst het nummer in. ‘Hallo, met Sylvia.’ Hoort ze aan de andere kant. Na een kort gesprek begeeft Monica zich naar de kapitein om het sein te geven dat ze kunnen gaan varen. Schijnbaar heeft de dood van Erich een hoop teweeg gebracht bij Sylvia en flink wat herinneringen naar boven gehaald waar ze niet mee wil omgaan. Dus heeft ze besloten aan het vasteland te blijven en daar een hotelletje te boeken, voordat ze weer naar huis gaat.
Althans, dat is wat ze Monica heeft verteld.. Aan het vasteland staat Sylvia/d13ntjuh (KWADE GEEST), kijkend naar het wegvarende schip, met een enorme grijns op haar gezicht. Vanuit het niets zakt ze in elkaar en loopt het leven uit haar lijf. Of ja, het leven, een geest schiet uit haar lichaam en gaat op zoek naar de volgende persoon in wie hij kan leven..
Nacht 3 begint, de kwade geest, beschermengel en heks krijgen mail.
Reacties
Ik kom met een harde klap op de grond terecht en ben meteen wakker.
Die verdomde kleine eenpersoonsbedden die je toegewezen krijgt als personeel! Ik ben een tweepersoonsbed gewend.
Dit is al de twee keer deze nacht dat ik eruit ben geflikkerd. Ik kijk naar de klok: 7.05 uur. Dat is nog midden in de nacht! Ik kom overeind en loop vermoeid naar de badkamer en kijk in de spiegel.
Heb ik een keer een nacht geslapen, zie ik er nog beroerd uit. Toegegeven, ik heb beroerd geslapen, maar het is alweer een tijdje geleden dat ik überhaupt echt heb geslapen.
Ik stap onder de hete douche en als ik daar een kwartier later uitkom kijk ik nog even naar mezelf in de spiegel.
Bah, mijn sixpack is bijna onzichtbaar geworden. Dat wordt naar the gym. Ik haal een hand door mijn natte haar trek een sportbroek aan en een shirt zonder mouwen. Ik gooi een handdoek losjes over mijn schouder en neem een bidon met water mee. Ik doe een zonnebril op en vertrek.
Onderweg kom ik Iris tegen die schijnbaar net heeft gesport. Ze heeft nauwsluitende sportkleding aan, blosjes op de wangen en ziet er een tikkeltje bezweet uit. Nice. Ik moet me inhouden, maar ik besluit om haar maar met rust te laten. Ik heb tenslotte nog veel werk te doen en ik mag me niet laten afleiden.
Ik loop de fitnesszaal binnen en ga aan de slag. Dan zie ik een mysterieus meisje. Ze ziet er heel opgewekt uit en heeft een prachtig lichaam. Volgens mij heb ik haar nog niet eerder gezien. Ik zal zo eens een praatje met haar maken ....
Neehee, niet laten afleiden!
Ik draai mijn hoofd om en ga aan de slag. Gewichtheffen, cardio etc. Voor ik het weet zijn er twee uur voorbij.
Als ik zie dat het mysterieuze meisje er nog is ga ik met haar praten. Ze heet Isa. Meh, van dichtbij is ze toch niet zo interessant.
Ik besluit de zaal te vertrekken en weer onder de douche te gaan. Ik kleed me om en vertrek naar de ontbijtzaal.
Was getekend,
William, cocktailshaker en womanizer.
Onderweg naar het dek kom ik William voor de tweede keer deze ochtend tegen.
'Lekker gesport?' vraag ik.
'Jup!'
'Nou, eet smakelijk dan. Ik ben weer van de zon genieten!'
'Succes!'
En dan issie alweer de hoek om. 'Wat ben je in godsnaam aan het doen, dame,' spreek ik mezelf toe en schud dan mijn hoofd. Gewoon niet meer aan denken.
Bij het zwembad klim ik weer op mijn toren, zet mijn petje op en strek mijn voeten. Heerlijk weer. Geen wolkje aan de lucht en zelfs om negen uur 's ochtends is het al lekker warm. De eerste gasten komen er al aan en spreiden hun strandlakens over de bedjes.
Om een of andere reden zijn we vandaag veel eerder klaar dan anders.
Dat betekent dat ik niet 1, maar 2,5 uur vrij heb.
Altijd lekker toch?
De hele dag op je voeten staan, dat gaat je niet in je koude kleren zitten.
Hoewel we het niet vaak doen, mogen we wel van het zwembad en de andere accommodaties gebruik maken.
Ik besluit even te kijken of er nog ruimte is bij de masseur, en dan nog even te zwemmen.
Om tijd te besparen, bel ik op en jawel, er is nog een gaatje, als ik direct kom.
Ik pak een lekkere sandwich voor hem in, en ga op pad.
Het is lunchtijd, daarom heeft Rinus (dat is de masseur) nu ruimte.
En omdat hij ook moet lunchen, neem ik voor hem een broodje mee.
Scheelt hem ook weer tijd.
Een half uurtje later voelen mijn schouders een beetje beurs, maar een stuk soepeler aan.
Ik loop naar mijn hut, trek daar mijn tankini aan, doe er een mooie badjas over heen,
en ga naar het zwembad. Ik plons er even in, en ga dan heerlijk op een luchtbedje liggen.
Ik zie Iris in haar hoge stoel zitten en zwaar naar haar.
Als ze terug zwaait, roep ik "wil je me over een uurtje wakker maken?".
Ze lacht en knikt.
Het is niet het plan, maar ik ken mezelf, watergeluiden en deining, perfect om
in slaap te vallen.
Some angels choose fur instead of wings
Afijn, ik laat mijn ochtend hier zeker niet door verpesten. Ik ben een echt ochtendmens en niets is heerlijker als echte zeeman om voor dag en douw het dek op te gaan en over het water te turen.
Snel kleed ik me aan. Mijn uniform onberispelijk als altijd en loop naar boven. Daar snuif ik de zilte lucht diep in mijn longen, maar dit wordt gevolgd door een diepe zucht. Een zucht van gemis. Ooit zat ik op dit schip met de vrouw van mijn dromen, maar helaas verdween ze opeens en zag ik haar daarna nooit meer. Daarna is het me nooit meer gelukt een echte relatie te laten slagen.
Na mijn ochtendwandeling en een zorgvuldige controle van de nachtploeg, begeef ik me naar de eetzaal. Langzaamaan beginnen er meer mensen wakker te worden. Als ik mijn ontbijtje heb gepakt zoek ik een plekje en al snel komt Iris bij me zitten. Wat een lieve, vrolijke meid is dat toch. Ik heb me altijd een beetje als een vaderfiguur gevoeld voor de jongeren op dit schip. Als kapitein heb je dan ook de taak om goed voor je personeel te zorgen.
Het is nog rustig bij het zwembad. Ik neurie een vrolijk deuntje en tik met mijn voet op de maat mee. Ik besluit even mijn benen te strekken en klim het trappetje af. Precies op het goede moment blijkbaar, want op dat moment bedenkt een peuter zich om naar het water toe te rennen. Papa en mama liggen veel te lui te zonnen en zien niet dat hun kleine koter al bijna in het water ligt. 'Oh daar kleintje!' roep ik en til haar vlak voor het diepe water omhoog. Ik houd het luchtig en houd haar hoog in de lucht. 'Klein boefje!' zeg ik en gelukkig schatert ze het uit van het lachen. Haar ouders zijn inmiddels opgeschrikt en kijken me dankbaar aan. Veilig bij de bedjes geef ik haar aan haar vader en haar moeder valt me om de hals. 'Dankje, dankje, dankje!' stamelt ze.
Ik laat haar voorzichtig los en zet mijn petje weer recht. 'Geen probleem mevrouw, dat is mijn werk,' zeg ik en lach. Het kleine meisje vindt het allemaal maar prachtig.
Ik loop weer opgelucht richting het water en ga aan de waterkant zitten, mijn voeten bengelen in het water en dan kijk ik op naar de controlekamer waar Ivo op dat moment staat. Ik zwaai naar hem en slaak een diepe zucht. Wat een heerlijk leven heb ik toch.
Na tien minuutjes daar gezeten te hebben klim ik weer naar boven en blaas vrijwel tegelijkertijd op mijn fluitje. Ik wijs afkeurend naar twee jongens die veel te gevaarlijk bezig zijn en gelukkig houden ze er meteen mee op.
Even later komt Fiona aanlopen. Wat gezellig! Ze is vast eerder klaar met werken, heerlijk! Ze plonst in het water en glijdt sierlijk een paar slagen. Dan pakt ze haar luchtbedje en gaat erop liggen. Dan zwaait ze naar me en ik zwaai enthousiast terug. Lekker even wat aanspraak.
'wil je me over een uurtje wakker maken?' roept ze.
Ik lach en knik. Dan geen praatje, dan doe ik dat tijdens mijn lunchpauze wel bij haar in de keuken. Ik wend mijn gezicht naar de zon en sluit ook eventjes mijn ogen. Het is al lekker warm.
Niet veel later kijk ik opnieuw naar Fiona en zie dat ze al lekker in dromenland is. Ik houd een oogje in het zeil dat ze niet teveel afdrijft en dat de kleine kinderen die in het water aan het spelen zijn een beetje bij haar uit de buurt blijven.
Als ik langs de winkeltjes kom zie ik Chantal staan.
'Oh nee, niet weer.' Ik kijk voorzichtig de hoek om en zie dat ze druk bezig is met een klant. Ik sluip zo voorzichtig mogelijk naar de andere kant van de hal. Als ik er bijna ben hoor ik stem achter me.
'William wacht!'. Ik draai me om en zie dat Chantal naar mij wenkt.
'Sorry geen tijd, ik heb haast!'. Zo snel als ik kan ga ik de deur door en loop ik recht tegen dat verwende rijke kind aan dat zo opzichtig mijn aandacht liep te trekken bij de bar. Haar tas valt op de grond en de inhoud rolt over de vloer.
'Sorry!'. Ik buk om de inhoud van haar spullen terug in haar tas te proppen en duw de tas in haar handen.
'Leuk je te leren kennen! Maar ik moet weer eens gaan. Nogmaals sorry!'
Ik maak me snel uit de voeten.
Hier rondlopen is gevaar voor eigen leven. Ik ga wel naar het zwembad, daar is het wel veilig. En anders kan ik altijd nog onder water duiken. Ik kan mijn adem aardig lang inhouden. Of misschien kan ik me wel in het hokje van Iris verstoppen, denk ik lachend.
Ik kleed me om en ga naar het zwembad, ik leg mijn spullen op een ligbed en neem een duik in het water. Opeens zie ik Fiona op een luchtbedje slapen. Ik ga naar haar toe. 'Hey Fiona? Lekker aan het chillen?'
Sorry dat ik je wakker maak hoor, maar ik wil je wat vragen. Het is persoonlijk ...
'Weet je dat mijn moeder hier jaren geleden heeft gewerkt? Op precies hetzelfde schip? Ik weet dat jij hier al lang werkt ... en ik vroeg me af of je haar gekend hebt?' Ik spring lenig het water uit en loop naar mijn spullen om een foto uit mijn portemonnee te halen en loop terug naar Fiona.
'Kijk dit is een foto van mijn moeder vroeger. Ze heet Lily en werkte voor het animatieteam als danseres en zangers, net zoals Iris eigenlijk. Heb je haar gekend?', vraag ik terwijl ik Fiona hoopvol aankijk.
---
Was getekend,
William, cocktailshaker en womanizer.
'Aye aye kapitein!'
Karel spoed zich de kamer uit. Vanuit de stuurhut heb ik goed uitzicht op het dek. Iris zwaait naar me vanaf het zwembad. Niet veel later komt Fiona aangelopen en valt al snel in slaap op een luchtbedje. Die lieve schat werkt ook zo hard. Ze heeft wel wat ontspanning verdiend.
Dan zie ik de jonge barman aan komen. William heet hij. Die jongen werkt al een tijdje op het schip. Natuurlijk heb ik alle verhalen gehoord over alle meisjes die hij oppikt, maar ik heb nooit de kans gekregen om eens een goed gesprek met hem aan te gaan.
*klop klop*
Mijn blik laat het zwembad los en ik loop naar de deur, waar ik een meisje zie staan. 'Renske' staat er op haar naamplaatje.
'Kapitein, uw cappuccino.'
'Aah, heerlijk, dank je! Zet hem daar maar neer.'
Het meisje loopt naar het tafeltje en zet voorzichtig haar dienblad neer. Verwonderd kijkt ze rond.
'Wauw! Ik ben nog nooit in de stuurhut van een schip geweest.'
Ach, ik heb nu niet veel te doen, dus besluit ik haar wat te vertellen over het stuurmanschap. Uiteraard vind ik het heerlijk om dit te vertellen en het is meteen een goede mogelijkheid om te ontdekken of er nog interessante dingen gebeurd zijn op het schip.
'Jij bent ook kamermeisje hier op het schip, toch? Zijn er nog belangrijke dingen die ik als kapitein moet weten over mijn gasten?'
De dag is weer voorbij gevlogen, time flies when you’re having fun! Helaas had niet iedereen het zo naar de zin. Renske is de hele dag bezig geweest met haar lange lijst vol taken en is inmiddels behoorlijk píssig. Ze begon de dag met schoonmaken van de kamers, waar ze onder andere een volgespuugd toilet tegenkwam. Vervolgens kreeg ze meerdere klachten, in de ene kamer was ze vergeten de glazen te vervangen en in een andere kamer was een vrouw het niet eens met hoe de bedden waren opgemaakt. Als toppunt werd er in een volgende kamer geklaagd over het niet vervangen van de handdoeken. En dat terwijl dat mens haar handdoeken niet eens op de vloer had achtergelaten! De rest van de dag heeft ze tussen de bar en gasten heen en weer gerend, want zelf kunnen ze blijkbaar niet even opstaan van hun bedjes om een cocktail te bestellen. Ze is bij haar billen gegrepen door een oudere man en vaker dat vaker dan één keer. Ja, Renske is zwaar geïrriteerd. En last, but not least, er was een misverstand over de fooi die ze die ochtend had meegenomen. De dame in kwestie wilde enkel wat kleingeld meenemen naar de sportzaal en liet al de rest op haar nachtkastje achter, wat Renske had aangezien voor fooi. Gelukkig had ze een bedankbriefje achtergelaten, want anders was ze nog beschuldigd van stelen ook. Laten we het zo zeggen, het is niet Renske haar dag. Uitgeput gaat ze aan één van de tafels in de eetzaal zitten. In haar ooghoeken ziet ze een groepje jongeren zitten. Ze knippen met hun vingers, fluiten en roepen naar haar. Niet bepaald een respectvolle manier om een serveerster te wenken. Dat was de laatste druppel en Renske houdt het niet meer. Ze staat op, vloekt, tiert en schreeuwt tegen de groep. Monica ziet het gebeuren en trekt Renske zo snel als ze kan bij ze weg en sleurt haar de keuken in, de jongeren blijven verbijsterd achter.
‘Waar denk jij dat je mee bezig bent?!’ Monica heeft nog nooit zo’n onprofessioneel gedrag gezien en is laaiend. Een verhitte discussie volgt. ‘IK HOU ERMEE OP! IK NEEM ONTSLAG!’ Kwaad beent Renske/Elinee321 (DORPSGEK) weg. Gelukkig dat ze deze nacht op hun eerste stop zullen aanmeren, dan kan ze direct van het schip vertrekken.
Nacht 2 begint, de kwade geesten, beschermengel en heks krijgen mail.
Tijdens de nacht zal het cruiseschip aanmeren op de eerste stop, pas wanneer de volgende dag begint zullen jullie ook daadwerkelijk het schip mogen verlaten voor die dag.
Stemoverzicht
William/Inwe - Inwe
Monica/AMY1994MY12 - Deborah
Diane/CSims482 - CSims482
Erich/SimsDolfijn14089 - Elinee321
Ivo/Lexie0409 - CSims482
Renske /Elinee321 - d13ntjuh
Emily/Moepmoep - Elinee321
Fiona/Deborah - Elinee321
Iris/xTurtly - d13ntjuh
Sylvia/d13ntjuh - Elinee321
Elinee321 – 4 stemmen
CSims482 – 2 stemmen
d13ntjuh – 2 stemmen
Inwe – 1 stem
Deborah – 1 stem
Mijn middagdienst zit erop. Na me snel omgekleed te hebben, loop ik naar de eetzaal voor het personeel. Fiona staat alweer in de keuken en het ruikt er heerlijk. 'Mmm, Fiona, wat ruikt het toch weer lekker!' lach ik en pik snel een stukje stokbrood uit het mandje.
Fiona heeft voor het personeel al wat lekkers klaargezet en ik begin maar met het voorgerecht. Een aantal stukjes stokbrood met kruidenboter (jammm) en lekkere tomatensoep. Dan zie ik Renske woedend langs komen lopen en even later verschijnt Monica die ook enorm ontdaan lijkt.
'Wat is er?' vraag ik verbaasd terwijl ik mijn laatste lepel soep naar binnen lepel.
'Renske heeft zich onprofessioneel gedragen en zit er zelf blijkbaar helemaal doorheen, dus ze neemt ontslag.'
Zuchtend valt Monica naast me neer op een stoel.
'Wow..' is het enige dat ik uit kan brengen. Ik sta even met mijn mond vol tanden, terwijl ik normaal toch een redelijk vlotte babbel heb.
Om mezelf een houding te geven sta ik op en schep maar mijn hoofdgerecht op. Ik kies voor nasi saté (ja, I know, geweldige combinatie, maar dat is het geweldige van een buffet) en ga weer naast Monica zitten. Ik leg mijn hand op haar schouder en strijk zachtjes.
'Het komt wel goed, je hebt goed gehandeld.'
Monica knikt.
'En gelukkig hebben we genoeg personeel, dus als ze allemaal een klein beetje harder werken, dan komt het wel goed,' sus ik haar. Ik geef haar nog een stokbroodje en dankbaar eet ze het op.
Fiona komt ook even kijken wat er aan de hand is en komt er heel eventjes gezellig bijzitten. Heel veel tijd heeft ze vast niet denk ik, maar ik denk dat Monica het wel kan waarderen.
Ik pak ondertussen mijn toetje en kijk op de klok. Ik moet opschieten, straks begint het avondprogramma weer en dan moet ik op het podium staan. Vanavond geef ik de regie uit handen aan Sieb. Sieb is mijn illusionist in het team en hij is echt geweldig. Ik zal hem assisteren, maar vooral ook een keertje genieten. Ik moet trouwens niet vergeten om die bonteavond nog een keer aan te kondigen. Tot nu toe zijn er nog niet veel aanmeldingen.
Vandaag heb ik een dagje rustig aan gedaan. Lekker aan het zwembad gelegen, en af en toe wat baantjes getrokken. Ik had zelfs mee willen doen aan de aqyagym. Maar.. Al die inspanning, niets voor mij.
Als de avond valt keer ik terug naar mijn kamer om me even op te frissen. En na een lange douche merk ik dat mijn handdoeken niet vervangen zijn.
Meteen bel ik weer op, en het duurt niet lang voordat er iemand voor de deur staat. Ik heb even mijn badjas aangetrokken.
"Goedenavond mevrouw Montelli, hier uw handdoeken." Ik zie dat de andere vrouw voor me staat, degene die me ook naar mijn kamer heeft gebracht. Monica staat er op haar naambordje. Ik laat haar binnen, en ze legt de handdoeken neer.
"Kan ik verder nog iets voor u doen?"
"Zorgen dat ik de volgende keer gewoon schone handdoeken krijg. Dat hoort gewoon bij de service toch?"
"Ja dat klopt mevrouw Montelli. Degene die er verantwoordelijk voor is, heeft zojuist haar ontslag in gediend. Dus de dag liep even anders dan gepland."
"Hmm," zeg ik zacht, "als het de volgende keer maar wel klopt. Het is mijn probleem toch niet dat er mensen ontslag nemen?"
"Nogmaals mijn excuses mevrouw, ik zal zorgen dat u vanavond bij het diner wat extra's krijgt." Monica knikt vriendelijk en gaat er dan weer vandoor.
Nadat ik weer even opnieuw ben gaan dou.chen, en me weer heb aangekleed, begeef ik me naar het restaurant. Het restaurant ziet er weer heel anders uit dan gisteren. Heel mysterieus. En er word een illusionisten show gehouden.
Deze avond geniet ik van een heerlijke tomatensoep vooraf, een kipsaté, en als nagerecht kaneelijs met een stukje apfelstrudel. Gecombineerd met een grote Laté Macchiato.
Met mijn hoofd hang ik boven het toilet. Ik had echt niet zoveel cocktails moeten drinken. De hoofdpijn is enorm opgespeeld. De kater die ik heb is niet normaal erg.
Na een aantal minuten overgeven te hebben, is zowat mijn hele maaginhoud terug te vinden in de wc-pot.
Wat ik heb begrepen, is dat er voor het avondprogramma een illusionist gaat optreden. Ik heb altijd al bewondering gehad voor dat soort vaklui. Net zoals voor het soort mensen die heel snel hun kleding kunnen verwisselen onder doeken of gordijnen.
Na een aantal paracetamol ingenomen te hebben, voel ik de kater steeds een stukje minder aanwezig. Doe mij toch maar een poes... Het overgeven is ook gestopt na deze ochtend, dus ik knap al op.
Ook al heb ik geleerd van het drinken van teveel cocktails, ik heb er toch alles voor over om die knappe barman weer te kunnen zien. Hij kan vast ook wel iets anders brouwen dan die heerlijke cocktails van hem.
Ik geniet van het avondprogramma aan de bar, met af en toe een blik naar de barman die totaal niet zijn aandacht op mij lijkt te vestigen.
Pff. wat een dag... Begrijp me niet verkeerd, ik vind het werk op dit cruiseschip echt heerlijk, maar er zijn toch dagen waarop ik zou willen dat ik in een hutje op de hei zat. Geen zeurende gasten, geen personeel dat de kantjes ervan af loopt... Wat zou dat toch lekker rustig zijn. Maar misschien ook wel een beetje te rustig.
Renske loopt woedend bij me vandaan en ik loop met een zucht naar het buffet. Met een kom soep en een heerlijk uitziende salade ga ik naast Iris zitten.
"Wat is er?", vraagt ze.
"Renske heeft zich onprofessioneel gedragen en zit er zelf blijkbaar helemaal doorheen, dus ze neemt ontslag."
"Oh, wow..."
"Ja, zeg dat wel.."
Iris staat op en komt even later terug met een bord met nasi. Ze legt eventjes haar hand op mijn schouder.
"Het komt wel goed, je hebt goed gehandeld."
Ook Fiona komt even kijken wat er aan de hand is. Het is vast ontzettend druk in de keuken rond dit tijdstip, en toch komt ze er gezellig bijzitten. Echt ontzettend lief. Ik ben blij dat dit mijn collega's zijn.
Dan gaat mijn telefoon. Handdoeken niet vervangen, of ik even nieuwe langs wil brengen. Ik ben toch geen kamermeisje? Dan zie ik dat het om mevrouw Montelli gaat. Oh, ik snap wel dat de kamermeisjes daar niet zoveel zin in hebben. Ik trek mijn gezicht in de plooi en begeef me naar kamer 656.
"Goedenavond mevrouw Montelli, hier zijn uw handdoeken." Ze zegt niks, maar laat me binnen en ik hang de handdoeken op het rek in de badkamer. De vuile neem ik mee. "Kan ik verder nog iets voor u doen?"
Bij mensen als mevrouw Montelli moet ik altijd heel erg m'n best doen om niet gewoon te zeggen: "Dan had u uw handdoeken maar op de grond moeten leggen." Er hangt een ontzettend duidelijk briefje in de badkamer, en nog snappen sommige mensen het niet.
De show van Iris is net begonnen, en ik besluit even te gaan kijken. Achterin is een klein tafeltje leeg, waar ik ga zitten. Vanavond leidt de illusionist de show. Ik moet zeggen, het ziet er allemaal geweldig uit.
"Mag ik bij je komen zitten?"
Ik kijk op en zie Ivo naast mijn tafeltje staan.
"Ja, natuurlijk."
Hij komt naast me zitten en we kijken allebei een tijdje in stilte naar de show.
Ik lig heerlijk op mijn bedje te dutten, als ik wakker gemaakt word door onze
eigen scheepscasenova.
En stiekem moet ik daar om lachen.
"Sorry dat ik je wakker maak hoor, maar ik wil je wat vragen. Het is persoonlijk ... "
Eh, dat klinkt serieus, en ik ben op slag klaarwakker.
'Weet je dat mijn moeder hier jaren geleden heeft gewerkt? Op precies hetzelfde schip?
Ik weet dat jij hier al lang werkt ... en ik vroeg me af of je haar gekend hebt?'
En weg is ie, om razendsnel weer terug te komen, met een foto van zijn moeder in de hand.
'Kijk dit is een foto van mijn moeder vroeger. Ze heet Lily en werkte voor het animatieteam
als danseres en zangers, net zoals Iris eigenlijk. Heb je haar gekend?'
Hij kijkt me hoopvol aan, en plotseling doet ie me aan een hond denken.
Die kunnen je ook zo aankijken.
Omg, wat moet ik nou.... Tuurlijk kende ik Lily, die niet alleen lid was van het animatieteam, maar zelfs een animeermeisje was.
Wat heel lang goed ging, en getolereerd werd, totdat we voor een andere rederij gingen
varen en we een andere kapitein kregen. Die was woest toen ie er achter kwam.
Lily kon vertrekken, en ik verloor het contact. Ik heb roddels gehoord dat ze niet lang daarna is overleden, maar ik heb daar nooit bewijs voor gevonden.
Maar wat moet ik nou tegen haar zoon zeggen?
"Ja, ik heb Lily gekend" zeg ik.
"Je lijkt op haar, je legt ook makkelijk contact".
William begint te stralen.
"Ik zal eens kijken of ik nog foto's van haar heb, maar als dat zo is, heb ik ze
waarschijnlijk thuis. Je moet daar dan nog even op wachten schat".
Ik besluit om alles te vertellen, behalve de pijnlijke dingen. Daar doe ik niemand
een plezier mee. "Maar ik moet terug naar de keuken, ik zal eens mijn geheugen opfrissen voor je".
Ik geef 'm een knipoog, en verlaat het zwembad.
Eenmaal in mijn keuken begin in met het diner.
Dat moet een mystiek tintje krijgen, omdat er een illusionist aan het werk gaat.
We hebben dit keer voor het personeel wat op voorhand klaargezet, ze kunnen bijna niet
tussendoor eten anders. Iris is een van de eerste, en begint te smikkelen.
Vaak is het leuker om voor het personeel te koken dan voor de gasten.
Mensen zoals Iris die écht van het eten genieten, daar doe je het voor.
Niet voor van die verwende mokkels die alleen maar een beetje in het eten zitten te prikken....
Hoewel ik druk bezig ben, zie ik dat Monica naast Iris is komen zitten, en een bedrukt snoetje heeft. En Iris die een troostende indruk maakt.
Ik ga daarom even aan tafel zitten om te zien wat er aan de hand is.
Owjee, Renske is ontploft? Ik zou me over haar ontfermen, maar omdat ze zelden in de keuken is, is me dat niet echt gelukt. Hoewel... ze sloeg toch alle adviezen in de wind.
Monica begint net een beetje bij te komen, als haar telefoon gaat.
Ze zucht eens diep, staat dan op en gaat weer aan het werk.
En dat doen Iris en ik ook.
Some angels choose fur instead of wings
Ik heb wel een goede maaltijd verdiend! Opgefrist en in een schoon pak loop ik opgewekt naar de eetzaal. De show van vanavond is nét begonnen. Als ik rondkijk zie ik Monica alleen en vermoeid aan een tafeltje zitten.
"Mag ik bij je komen zitten?" Vraag ik.
"Ja, natuurlijk."
Terwijl we naar de spectaculaire show kijken, genieten we van het heerlijke eten en een lekker glaasje wijn.
"Ik wil je niet kwetsen, maar je ziet er niet al te fit uit."
Monica kijkt me met een schuldig lachje aan.
"Het was een vermoeiende dag vandaag, Kapitein. Een van de kamermeisjes, Renske heet ze, heeft vandaag ontslag genomen."
"Hmm.. Renske, die heeft me vandaag nog een drankje gebracht. Leek me zo'n leuke meid..."
"Ja, ik denk dat we ons allemaal in haar hebben vergist. Je had moeten horen hoe ze tegen de gasten uitviel!"
"Laten we er nog maar een drankje nemen dan." Zeg ik met een knipoog en schenk haar wijn bij.
Na de indrukwekkende show vol illusies, en de nodige cocktails, zoeken alle gasten langzamerhand hun vertrekken op. Hetzelfde geldt voor het personeel, ze zijn allemaal wat ontdaan na het vertrek van Renske en kunnen wel een goede nachtrust gebruiken!
Gelukkig voelt Erich zich al wat beter, zijn maag is redelijk gestabiliseerd. Maar hij baalt van het gebrek aan aandacht van de knappe barman en trekt zich mokkend terug in zijn kamer. Misschien dat een lekker warm bad hem wel goed zal doen. Erich slaakt een zucht van verlichting als hij zich in het hete water laat zakken en al snel doezelt hij in. Hierdoor merkt hij niet dat zijn badkamerdeur zachtjes opengaat, hij ziet de schaduw niet aankomen en ook mist hij de zwevende föhn. Het elektrische apparaat raakt het water en dan is het direct voorbij…
Arme Erich/SimsDolfijn14089 (CUPIDO), aan zijn veelbelovende carrière komt abrupt een einde met zijn zelfmoord, hij kon de stress vast niet meer aan. Ach, dat zal iedereen althans denken.
Dag 3 begint en een stemronde opent. Stemmen doe je door te mailen naar kelsey_forumspel@live.nl t/m woensdagavond 20u.
Jullie zijn aangemeerd op de eerste stop, deze dag mag iedereen het schip verlaten indien gewenst, als je tegen de avond weer terug bent
Na een gezellige avond met Ivo en misschien een wijntje te veel komt er dan toch echt een eind aan deze dag. De volgende ochtend gaat de wekker alweer vroeg. Ik neem een snelle d.ouche en ga dan het dek op om even goed wakker te worden. Een nieuwe dag breekt aan, hopelijk een betere dan gisteren.
"Goedemorgen Fiona!"
Ik loop de keuken in, pak een schaaltje met cruesli en ga in de eetzaal zitten. Ik heb net de krant opengeslagen als Ivo aan komt lopen.
"Jij ziet er nog best goed uit."
"Hoe bedoel je dat?", vraagt hij lachend.
"Nou, gezien gisteravond."
"Van jou kan ik hetzelfde zeggen."
Ik moet blozen.
"Dank je wel."
Dan gaat mijn telefoon. Housekeeping. Dat ik onmiddellijk moet komen. Er is kortsluiting geconstateerd op één van de kamers, en de betreffende gast reageert niet op kloppen en bellen.
"Vast ook te veel gedronken gisteravond", mompel ik terwijl ik door de gangen naar de vijfde verdieping snel. Rustig genoeg om de gasten niet aan het schrikken te maken, snel genoeg om er snel te zijn.
Met de universele sleutel maak ik de deur open.
"Housekeeping!"
De kamer is leeg. Gevolgd door de mannen van techniek ga ik naar binnen.
"De kortsluiting is in de badkamer", zegt één van de mannen, naar zijn schermpje turend. Opnieuw klop ik op de deur. Dan draai ik aan de deurknop. Gelukkig is de deur niet op slot.
En dan krijg ik de schrik van m'n leven. Ik heb veel rare en enge din.gen gezien in mijn carrière als purser, maar dit... Ik zie meteen dat hij dood is. De wereldberoemde modeontwerper, aan zijn einde gekomen in een badkuip op een cruiseschip...
Gek genoeg raak ik niet in paniek. Achter mij hoor ik hoe één van de mannen kokhalst en stap net op tijd opzij om zijn ontbijt te ontwijken. Ik verlaat de badkamer en haal mijn telefoon tevoorschijn.
"Ivo? Hoi. Code wit, we hebben de betreffende gast net aangetroffen in de badkuip."
"Wie is het?"
"De modeontwerper."
"Oké. Ehm, wat wil je dat ik doe?"
"Ik denk dat je de politie moet bellen. Het ziet eruit als zelfmoord, maar..."
"Ga ik meteen doen." Het is even stil. "Monica?"
"Ja?"
"Gaat het?"
"Ja. Ja, het gaat."
Ik heb heel onrustig geslapen, en dat is de schuld van William.
Niet dat ik van hem heb gedroomd (mocht ie willen :P) maar over zijn moeder.
Lily, wat een schat van een vrouw was dat. En niet alleen heel erg lief, maar
ook heel erg charismatisch. Tja, William heeft het niet van een vreemde.
De wekker haalt me terug naar het heden, en ik sta op. Het normale ochtend ritueel,
en pas in de keuken met een kop koffie begint het echt.
Dan kan ik weer vrolijk fluiten en mijn ding doen.
Niet dat ik een ochtendhumeur heb, maar ik word pas écht wakker met koffie.
"Goedemorgen Fiona!" komt Monica de keuken binnen.
Hoe moe ze gister ook was, vandaag is ze weer fris en fruitig.
Ze gaat naar het buffet en bedient zichzelf.
Er druppelen nu meer bemanningsleden binnen en ik zie uit een ooghoek ook de kapitein
binnen lopen. Monica wordt weer weggeroepen door de telefoon, serieus, die meid
kan zelden d'r eten opeten, geen wonder dat ze zo dun is.
Na een minuut of 5 - 6 gaat ook de telefoon van Ivo.
Hij neemt op en ik zie 'm wit wegtrekken.
Ojee, er is iets aan de hand!
Als hij het gesprek heeft beëindigd, schenk ik twee sterke bakken koffie in en loop
er mee naar Ivo toe.
"Hier" zeg ik. "Volgens mij kan je die wel gebruiken".
"Dank je. Ja, dat geloof ik ook".
Ik houd me stil, hij komt er van zelf mee.
"We hebben een dode aan boord, de mode ontwerper heeft zelfmoord gepleegd".
zegt hij dan. Van alles wat je kan verzinnen, dit was het laatste wat ik had verwacht.
"Dat meen je niet"..
Ik ben blij dat het gebeurd op een dag dat we aanmeren, bedenk ik me.
Want dan kan het stoffelijk overschot meteen aan wal gebracht worden.
Als het midden op zee gebeurd, moet het lichaam koel gehouden worden, en dat doen
ze dan in mijn koeling. Ik griezel al bij de gedachte.
Hoe triest ik het ook vind, dit is toch een opluchting.
"Ik denk dat ik de politie maar moet bellen" zegt Ivo dan.
"Ja, doe dat maar" zeg ik dan. Ik klop hem op zijn schouder, en ga verder.
"The show must go on"...
Some angels choose fur instead of wings
De avondshow was weer een succes. Het publiek vond het geweldig en ik heb ook met bewondering zitten kijken. Het is zo gaaf wat hij allemaal kan. Zelfs aan mij vertelt hij niet al zijn trucjes.
De volgende morgen sta ik alweer vroeg naast mijn bed. Gisteravond ben ik van de alcohol afgebleven en dat kan ik nu goed merken. Als eerste ga ik naar de sportruimte en pak een paar halters. Ik push mezelf en driekwartier later loop ik weer terug naar mijn cabine. Het zweet loopt over mijn rug, maar dat geeft me eigenlijk alleen maar een goed gevoel.
Ik heb nog gekletst met een gast die ook al zo vroeg bezig was. Hij vertelde dat hij het ook fijn vond om iedere ochtend eerst eventjes te sporten.
Nu spring ik snel onder de doúche, kleed me om en loop naar de eetzaal. Fiona staat weer in de keuken. 'Goedemorgen!' roep ik. Bij het buffet sta ik eventjes te treuzelen. Wat zal ik eens pakken? Ik ga dit keer voor een heerlijk uitziende omelet.
In de eetzaal zie ik Ivo druk gebarend aan de telefoon. Het klinkt serieus.
'Fi, weet jij wat er aan de hand is? Ivo lijkt helemaal van slag,' vraag ik.
'Die modeontwerper heeft zelfmoord gepleegd,' antwoordt Fiona.
'Hij heeft wát?' Ik laat bijna mijn bord vallen. Ieuw. Gatver, dan ligt er dus een lijk aan boord. 'Oh god, wie heeft hem gevonden? Monica? Ah arm ding. Zij krijgt ook alles voor haar kiezen. Waarom zou die ontwerper zelfmoord plegen? Zou hij misschien een slechte recensie hebben gehad? Of misschien een onbeantwoorde liefde?'
Fiona haalt haar schouders op.
'Offffff..,' zeg ik dan, 'misschien issie wel vermoord!'
Ik weet alleen niet goed wat de volgende stap is. Of ik durf te vertellen wat de echte reden is waarom ik dat vraag.
Misschien moet ik haar maar vertrouwen. Ik heb tenslotte de baan aangenomen voor een reden ... en dat is om achter het verleden van mijn moeder te komen. Ik vraag me af of er wel iemand is die de echte reden weet waarom mijn moeder 21 jaar geleden weg is gegaan.
Ik heb de afgelopen avond/nacht zo hard gewerkt dat ik niet eens kan herinneren wat er allemaal precies is gebeurd. Renske heeft ontslag genomen. Ik kan me haar gezicht niet zo goed herinneren. Er lopen gewoon veel te veel vrouwen rond op het schip.
Als ik naar de ontbijtzaal ga om te eten hoor ik de stemmen van Iris en Fiona. Modeontwerper vermoord? Ooooh dat is die gast die me laatst bewonderend aankeek en zei dat ik best wat strakkere broeken van hem mocht dragen. Vreemde kerel. Wat zou er gebeurd zijn?
Ik besluit om Iris en Fiona alleen te laten. Iris heeft te veel gemeen met mijn moeder en Fiona heeft mijn moeder gekend. Ik wil even niet aan haar denken.
Ik kijk op mijn telefoon 35 gemiste oproepen, waarvan het grootste gedeelte van meisjes met namen waarbij ik geen gezicht kan bedenken, van Chantal en Sarah. Sarah ... wie was dat toch ook alweer? Was dat die blonde of die rode? Ach laat toch ook maar. Een nieuwe havenstad wacht en die ga ik verkennen. Geen tijd te verliezen!
Was getekend,
William, cocktailshaker en womanizer.
Diana
Dag 2
Na een hele goede nacht slapen (ik blijk beter te kunnen slapen op dit schip dan in mijn eigen bed!) sta ik verfrist op. Net zoals de dag ervoor ga ik naar het zwembad om wakker te worden met een paar baantjes zwemmen. Het zwembadmeisje kijkt nog een beetje moe uit haar ogen. Ze heeft het volgens mij een beetje laat gemaakt de vorige avond!
Ik merk dat het vandaag iets warmer is als ik uit het zwembad stap. Ik merk dat we iets zuidelijker gaan. Na een lange warme douche met frisgewassen handdoeken ga ik naar de ontbijtzaal.
Ik bestel de wentelteefjes en even later komt een meisje die “Renske” heet mijn bordje brengen.
Ze kijkt een beetje boos. Nog een ochtendhumeurtje!
De rest van de dag probeer ik zoveel mogelijk faciliteiten die deze boot te bieden heeft. Ik neem een massage, ik laat mijn haar in de krullen zetten bij de kapster, ik laat mijn nagels vijlen en lakken en ik koop een sjaaltje in een kledingwinkeltje. Tijdens de lunch ga ik lekker buiten zitten in het zonnetje.
Ik besluit om even een dutje te doen onder de parasol. Meerdere personeelsleden zijn bij het zwembad, het is blijkbaar een rustig dagje.
Ik word wakker omdat ik het koud krijg. Het is bewolkt. Snel loop ik naar binnen en neem ik een thee bij de bar. Ik zie de purser staan en vraag wanneer we bij onze eerste stop aankomen. Ze zegt dat we vannacht al arriveren en morgen de hele dag van het schip afkunnen.
De rest van de middag zit ik op een massagestoel in de lounge met een goed boek.
Nacht 2
Ik ga naar mijn hut om mij om te kleden. Ik zie dat de glazen die ik gebruikt heb om mijn medicijnen in te nemen nog niet zijn verschoond. Ik bel de roomservice en het chagrijnige meisje van in de ochtend komt langs. Ze is nog steeds geïrriteerd. Ik laat haar maar, misschien heeft ze haar dag niet.
Als ik in de dinerzaal binnenkom ben ik helemaal verrast! Het is helemaal anders geworden! Aan de andere kant van de zaal zie ik het meisje schreeuwen tegen een paar gasten. Ik schrik van haar felheid. Gelukkig zie ik iemand van het personeel ingrijpen. Ik vergeet het incident snel want ik krijg een smaakvolle maaltijd met heerlijke tiramisu als nagerecht en de show was opnieuw geweldig.
Uitgeput van de dag ga ik naar mijn hut en val ik in slaap.
Dag 3
Als ik de volgende ochtend op weg ben naar het zwembad merk ik dat er iets aan de hand is. De gang die ik normaal loop is afgezet en het personeel lijkt overstuur. Als nieuwsgierig aagje loop ik een paar keer langs het personeel om iets op te vangen. Ik hoor: “misschien is hij wel vermoord!” OH GOD! Is er iemand dood hier! Ik kijk schichtig om mij heen. Een moordenaar! Ik kijk naar boven en sla een kruisje. JAN! Bescherm mij! Ik wil niet aan het personeel laten merken dat ik het weet. Toch lukt het mij ook niet meer om te genieten van mijn baantjes zwemmen. Ik besluit om te gaan ******* en klaar te maken voor de dag op de eerste bestemming. Misschien kan ik daar mijn gedachten verzetten en weer genieten van deze reis. Wie zou er nou een oudere vrouw vermoorden?! Ik heb niet zoveel geld of waarde…
Ik pak mijn telefoon en bel de politie. Zij zullen hier snel zijn, waarna hun onderzoek kan beginnen.
Ik spoed me naar de controlekamer en pak het protocol erbij. Dit soort situaties komen niet vaak voor, maar je moet altijd overal op voorbereid zijn.
'Karel, kun jij de politie opvangen als ze arriveren. Monica is in de kamer, die kan jullie verder vertellen wat er aan de hand is.'
'Natuurlijk, Kapitein!'
Uiteraard zal de politie al het personeel en gasten willen verhoren om te kijken of zij iets geks gezien hebben. Nou, dat moet vanavond maar gebeuren. De gasten hebben niet voor niks zoveel geld betaald!
Na alle formaliteiten geregeld te hebben, haast ik me naar de kamer van de modeontwerper. Onderweg kom ik de vrouw met de mooie ogen van twee avonden geleden weer tegen. Ze kijkt geschrokken en een beetje bang. Ik vrees dat ze heeft opgevangen wat er gebeurd is.
'Mevrouw, gaat het een beetje met u? Ik snap dat u geschrokken bent van de situatie.'
'Uhm, ja meneer de Kapitein. Ik ving op dat iemand van het personeel zei dat er iemand is vermoord en...'
Haar lip trilt een beetje.
'Rustig maar mevrouw, ik kan u verzekeren dat er niemand vermoord is. U mag me trouwens Ivo noemen. We zijn vannacht aangemeerd in dit prachtige stadje en ik raad u aan om lekker van boord te gaan en wat rond te kijken. Probeer van uw vakantie te genieten.'
'Oke, bedankt, Kapitein Ivo,' zegt ze en loopt door de gang weg.
Ik kijk haar na en besluit dat ik even een woordje met het personeel moet spreken over hun uitspraken...
Gelukkig liggen we in een haven. Nog geen half uur nadat we Erich hebben gevonden stappen twee agenten de cabine binnen. Een van de agenten neemt me terzijde.
"Ik begrijp dat u meneer heeft gevonden?"
"Dat klopt, samen met twee mannen van de technische dienst."
"En waarom ging u de kamer binnen?"
"De technische dienst had een automatische melding gekregen van kortsluiting in de badkamer, en er werd niet gereageerd, dus toen zijn we zelf gaan kijken."
"De melding van kortsluiting kwam pas vanmorgen binnen?"
"Ik denk het wel, meestal komen dat soort meldingen eigenlijk direct binnen en gaan we er meteen op af. Hoezo?"
"We vermoeden dat meneer gisteravond al is overleden."
"Als de kortsluiting gisteravond al had plaatsgevonden, was daar gisteravond al melding van gemaakt en waren we meteen gaan kijken."
"Wie heeft er toegang tot deze kamer?"
"Iedereen die een universele sleutel heeft."
"En dat is?"
"Al het personeel van housekeeping en roomservice, de receptionistes en alle pursers."
"Bedankt, ik weet genoeg."
Als ik een beetje onthutst door het verhoor de kamer uitloop, bots ik bijna tegen Ivo op.
"Monica, heb je even?"
"Ehm, jahoor."
"Ik kwam net een gast tegen die had opgevangen dat Erich vermoord was."
"Dat is niet handig. Ik zal het personeel bij elkaar roepen, even inlichten en zeggen dat het niet de bedoeling is dat ze gaan lopen speculeren."
"Ik ben kapitein, dat is mijn verantwoordelijkheid."
Ik haal mijn schouders op.
"Wat jij wil."
Ik loop naar de keuken toe en plof daar neer op een kruk. Vanochtend hoopte ik dat dit een betere dag zou worden dan gisteren, maar het lijkt veel erger te worden...
Fiona komt aanlopen met twee koppen koffie.
"Jij ziet eruit alsof je wel wat sterks kunt gebruiken."
Dankbaar neem ik een beker van haar aan.
"Dat heb je goed gezien. Ik heb heel wat meegemaakt hier aan boord, maar dit..."
Als ik klaar ben bij de massage besluit ik naar mijn kamer te gaan en me om te kleden zodat ik weer heerlijk bij het zwembad kan gaan zitten. Als ik door de gang loop, loopt er ineens iemand tegen me aan en mijn tas valt op de grond. Ik ben helemaal verbijsterd. Wat gebeurt er? En voor ik het door heb wordt mijn tas weer in mijn handen gedrukt en hoor ik: 'Leuk je te leren kennen! Maar ik moet weer eens gaan. Nogmaals sorry!'
Pas dan dringt het tot me door dat het Mr. Sexy was! Ik word helemaal week van binnen en moet me vasthouden aan de muren om niet om te vallen. OMG! Ik had een paar minuten om bij te komen en kon toen pas weer verder lopen. Ik baal wel een beetje dat ik niet eens kon reageren... Nu was hij zo weer weg en kon ik me niet eens goed voorstellen! Maar wie weet wat er verder komt!
Als ik weer een beetje bijgekomen ben, loop ik terug naar mijn kamer. Ik ga op mijn bank zitten en begin wat te dagdromen over Mr. Sexy. Ik moet er echt even achterkomen hoe hij nou heet! En voor ik het doorheb, val ik in slaap. Als ik wakker word, is het al laat en is het hele schip donker. Ik ben gewoon door het avondeten en het avondprogramma heengeslapen! Nouja, dan zal ik het nodig hebben gehad. Dan hoor ik ineens lawaai. Ik schrik me helemaal kapot! Ik kijk om me heen en vraag me af wat het is. En alweer! Dan barst ik in lachen uit, het was gewoon mijn maag die rommelde! Ik heb natuurlijk niet gegeten, dus ik heb megatrek. Ik kijk om me heen om te zien waar de koelkast is. Tot mijn grote verbazing is die er niet eens! Maar... wat moet ik nu dan? Ik besluit om maar naar de keuken te gaan. Daar is vast nog wel iemand bezig. Ik kijk verder niet op de klok en weet dus niet hoe laat het is. Ik fatsoeneer mijn haar wat (stel nou dat ik Mr. Sexy tegenkom!) en loop dan de gang op. Als ik halverwege ben, krijg ik het ineens heel erg koud. 'Wat vreemd,' denk ik bij mezelf. De voorspellingen waren volgens mij gewoon goed. Ineens zie ik vanuit mijn ooghoek een schaduw. Ik draai me snel om, maar zie niks. Ik zal het me wel verbeeld hebben. Ik loop door en aan het eind van de gang zie ik ineens weer een schaduw. Als ik kijk, lijkt het net alsof iets me aankijkt. Het wordt mij te heet onder de voeten en ik ren héél hard terug naar de kamer. Vanuit mijn ooghoek is het net alsof de schaduw met me meerent. Als ik bij mijn deur ben, stopt de schaduw ook. En weer moet ik heel hard lachen om mezelf die avond. Het was gewoon mijn eigen schaduw! Wat dom zeg! Ik ben wel een beetje dom bezig vandaag zeg... Ik besluit dat ik toch nog maar even goed in mijn kamer ga zoeken, misschien is er toch nog wat te eten ergens. Ondanks dat er niks is, voel ik er toch niet echt meer wat voor om zo midden in de nacht over het schip te struinen. Binnen zie ik dat het ook al half 3 is geweest. Ik trek wat laatjes en kastjes open en vind in een van de lades een pak koekjes. Ik zet thee voor mezelf en ga met het pak koekjes op de bank zitten. Ik pak mijn tablet erbij en zet Netflix op. Zo, nog even lekker wat afleveringen van How I Met Your Mother kijken! Na ongeveer 4 afleveringen val ik weer in slaap.
De volgende ochtend word ik wakker van wat geschok en geschommel op het schip. Ik kijk uit het raam en zie dat we zijn aanbeland bij ons eerste aanmeerpunt. Ondanks dat ik graag nog verder had geslapen, realiseer ik me ook dat ik deze kans wel moet grijpen om aan land te gaan. Er zullen ongetwijfeld winkels zijn!
Ik kleed me gauw om, pak mijn tas en ga de gang op. Bij het verlaten van het schip, kom ik een mevrouw tegen die wat witjes ziet. 'Voelt u zich wel goed mevrouw? U ziet een beetje witjes? Heeft u last van zeeziekte?'
De mevrouw mompelt wat, maar ik versta er niet veel van. Ik vang wat woorden op, 'modeontwerper...dood...vermoord?...ik.. Jan...'
Ik kan er geen touw aan vastknopen en besluit de mevrouw maar met rust te laten. Ik stap aan land en kijk om me heen. Dan bedenk ik me... Zou Mr. Sexy ook vrij hebben vandaag? Zouden zij ook aan land mogen? En net op het moment dat ik dat bedenk, zie ik dat hij ook het schip verlaat. Ik haast me er gauw naartoe.
'Dag meneer de barman! Ik ben Emily! U bent hier vast vaker geweest en wilt mij vast wel rondleiden in deze mooie stad!'
Ik luister niet meer naar zijn antwoord en pak zijn arm vast. Oooooh, wat is hij gespierd!!! Ik moet oppassen dat ik deze keer wel blijf staan...
Ik kijk naast me. Hmmm, ik heb haar eerder gezien ... Ik denk hard na, maar ik ben nooit een ster geweest in het herkennen van gezichten.
Ze ziet er wel iets te jong uit ... Wat moet ik daar nou weer mee?
Als ik me omdraai staat Chantal ineens voor me. Waar komen ineens al die vrouwen vandaan? Even in gedachten en er staan meteen twee vrouwen om me heen.
'Ik dacht dat wij samen iets konden doen vandaag', zegt Chantal teleurgesteld terwijl ze Emily jaloers aankijkt.
'Sorry schat, vandaag niet. Vandaag leid ik deze mooie jonge dame rond. Orders van de kapitein! Ik kan er niets aan doen.' Ik trek Emily mee. 'Dag Chantal, ik zie je later!'
Ik neem Emily een stukje mee. 'Kijk daar is de zee, en daar het strand en daar wat verder heb je wat restaurantjes', zeg ik ongeïnteresseerd. 'Niet dat ik hier eerder ben geweest, maar die havens zijn allemaal hetzelfde.'
'Oh, wacht mijn Iphone. Je vindt het niet erg als ik dit telefoontje neem toch, uhmmm Eva?'. Ik loop een stukje van Emily weg en ben een kwartier in discussie met een meisje die boos is dat ik haar niet heb teruggebeld na een avondje uit. Vrouwen!
'Sorry hoor, ik moest dit even afhandelen. Ze heeft al 8 keer gebeld vandaag. Laten we maar een terrasje nemen.' Ik neem Emily mee naar een schattig pittoresk cafeetje met uitzicht op zee. 'Wil je wat drinken? Ik ga wel drinken halen, ga maar in de schaduw zitten anders.'
Ik loop naar binnen en bestel een ijsthee en een biertje voor mezelf. Ik raak in gesprek met de barvrouw. Een knap meisje met lang bruin haar en prachtig bruine ogen. We praten wat over het werk en over de plaats waar we zijn en voor ik het weet zijn we 20 minuten verder. Ik scoor het telefoonnummer van het meisje en prop het in mijn broekzak. Dan ga ik weer naar buiten waar Emily aan het wachten is.
'Zo, het duurde misschien wat lang, maar ja we zijn in een ander land hè. Daar gaat het allemaal wat langzamer.' 'Zeg Ella, vertel eens wat over jezelf.'
Dan hoor ik mijn Iphone weer afgaan. 'Oh, het is mijn stiefvader, ik moet even opnemen.' Ik verlaat de tafel en ga verderop in gesprek met mijn stiefvader, die niet blij is met mijn verblijf en baan op dit schip. Ik blijf een tijdje met hem praten en probeer hem zo veel mogelijk gerust te stellen.
Als ik ophang kijk ik achterom en zie dat het meisje is vertrokken.
'Jammer dan.' Ik ga naar binnen om weer verder te kletsen met het barmeisje.
Was getekend,
William, cocktailshaker en womanizer
In de ochtend word ik al vroeg gewekt. Op de gang hoor ik allemaal mensen langs lopen en over de portofoon met elkaar praten.
Versuft besluit ik eens om om een hoekje te gaan kijken, maar ik word er nog geen wijs van. Ik besluit om me even op te frissen, en vanaf het balkon te kijken hoe we de haven in varen. Niet veel later nadat we in de haven zijn aangekomen besluit ik om aan land te gaan. Ik doe mijn deur open, en op dat moment word er een brancard langs gereden. Er op ligt een zwarte zak, dicht geritst. Ik sla meteen een gil. Ik zie meteen de ambulance van het auto ongeluk weer voor me.
"mevrouw, kunt u hem identificeren?" word er aan me gevraagd. De zak word open geritst. De tranen rollen over mijn gezicht en ik kijk weg. Ik herkende hem meteen. Mijn Lucas.
"Gaat het mevrouw?" hoor ik in de verte. Langzaam open ik mijn ogen. "Mevrouw?"
"Ja," antwoord ik zacht, "het gaat wel hoor." ik kijk om me heen en zie dat ik op een stoel zit.
"Wat is er gebeurd?" vraag ik. De politie agente legt vriendelijk uit dat ik wit weg trok en toen ben gaan zitten. Op het moment dat ze bij me was, viel ik even weg..
"Wilt u wat drinken?" vraagt ze. Op dat moment besef ik me dat ik ook nog niet heb ontbeten, en ik hoor mijn maag knorren.
"ik zal wat te eten voor u halen."
"Dat hoeft niet hoor, ik loop wel even naar het restaurant. Dan heb ik weer wat beweging," antwoord ik. Vervolgens sta ik op.
"Weet u het zeker mevrouw?"
"Ja, ja. Komt goed."
Eenmaal in het restaurant aangekomen zie ik dat de ontbijt boel al is opgeruimd. Gelukkig kan er wel altijd water worden gepakt. Dus ik pak een glas water en ga even zitten.
Als ik weer een beetje bij ben gekomen besluit ik toch eens even het land op te gaan.
Nog een beetje geschrokken loop ik te slenteren door het stadje. Als ik een paar souvenirtjes heb gekocht zie ik een meisje die ik herken van onze reis. Ze zit alleen op het terras. 'Uhm hallo? Ik vroeg me af... wanneer moeten we weer terug op het schip zijn?'
Ze staat gelijk op. 'U mag zelf kiezen of u nog op het schip wil eten of hier een restaurantje wil uitkiezen. Voor het eten moet u om 6 uur terug zijn en anders om 9 uur!' Ze glimlacht breed.
Wat een alleraardigst meisje! 'Och och... dankjewel meisje. Wat zit je hier alleen? Geen vriendinnetjes of uhmm vriendjes?'
Ze kijkt achterom richting de bar van het cafeetje waar ze zat. 'Uh, nee eigenlijk niet. Heeft u nog plannen want ik was van plan om het treintje naar de top van de heuvel te nemen. Ik hoorde net een paar touristen van de boot zeggen dat het treintje elk uur gaat en dat het uitzicht over zee prachtig is daarboven.'
'Lijkt me geweldig! Ik ga graag mee!'
En we keuvelen samen richting het stationnetje.
Gelukkig heb ik kunnen regelen dat ik vandaag ook een paar uurtjes vrij heb, zodat ik ook de stad in kan duiken. Ik wil nog wat nieuwe kleren kopen en leuke winkeltjes bekijken. Na het ontbijt loop ik terug naar mijn cabine waar ik mijn tasje en mijn schattige hoed pak. Ik controleer of ik alles heb en loop dan richting de uitgang.
Wanneer ik net een voet aan wal gezet heb, zie ik dat William zich alweer in de nesten heeft gewerkt. Dat verwende meisje Emily hangt aan zijn arm en een ander meisje, volgens mij uit een winkeltje bij ons op het schip, staat voor zijn neus. Ik lach hartelijk. Tsja, dat krijg je. Ik zwaai nog even en loop ze dan voorbij.
Ondertussen fluit ik een vrolijk deuntje en loop de winkelstraat in. Het is gezellig druk en er wordt muziek gespeeld. Wanneer ik zie dat het live is ga ik kijken. En dan schiet ik in de lach. Dylan van mijn team zit met zijn gitaar op een bankje zachtjes te zingen. Er staat al een menigte omheen die vol bewondering aan het luisteren zijn. Ik ga erbij staan en als zijn liedje klaar is lach ik en knipoog. Rare vent is het toch, heeft hij een keer vrij en dan zit hij nog te spelen voor geld.
Voordat ik het weet word ik aan mijn arm meegetrokken naar hem toe. 'Kom Iris, zing met mij mee!'
'Eh, ik eh.'
Die smekende puppyogen van hem kijken mij nu aan.
'Goed, goed, één liedje dan!' zeg ik lachend en glimlach naar het publiek als ze beginnen te klappen. Dylan zet het nummer in en ik tik met mijn voet op de grond.
Na het tweede liedje ontvang ik het hartelijke applaus en wurm me dan een beetje bij Dylan vandaan. 'Oh nee mannetje, ik zei één liedje en dit waren er al twee!' zeg ik als hij me probeert over te halen voor nog een liedje.
'Ik ga shoppen!'
Na eventjes met Fiona te hebben gekletst is het alweer twaalf uur. Inmiddels zijn de meeste gasten wel van boord, en ik besluit ook even de stad in te gaan. Ik doe m'n naambordje af, trek een paar gympen aan, doe mijn rugzak om en ga naar buiten. Het is heerlijk weer en het stadje ziet er ontzettend schattig uit.
Ik loop de kade af de winkelstraat in. Hier geen grote ketens, maar vooral leuke, kleine winkeltjes. Het is echt ontzettend gezellig. Ineens hoor ik muziek en een bekende stem. Dat lijkt Iris wel... Ik ga kijken en zie dat ze samen met Dylan aan het zingen is. Beroepsdeformatie, zullen we maar zeggen. Na het tweede nummer krijgt ze een groot applaus.
"Ik ga shoppen!", hoor ik d'r zeggen. Ik loop naar haar toe.
"Jij loopt ook overal te zingen."
"Tja... Ook van het schip af?"
"Ja, ik ben hier nog nooit geweest."
"Echt niet?"
"Nee."
"Ga je mee winkelen?"
"Gezellig!"
Er heerst een rare sfeer aan boord na het vinden van de dode modeontwerper.
Hoewel Monica duidelijk heeft gezegd dat het zelfmoord was (ik zat naast Ivo toen
ze belde) gaat het gerucht de ronde dat het moord zou zijn.
Ik breng Monica een kop koffie (en drink er zelf ook een) als ik haar op een kruk
zie ploffen, ze zit er een beetje door geloof ik.
Ik bemoei me er niet mee, ik ben druk genoeg.
Elke keer als we een haven aan doen, moet er zo vreselijk veel gedaan worden.
Om te beginnen serveren we op een haven dag geen lunch.
Voor de gasten die geen geld uit willen geven, maken we lunchpakketjes, maar dat moeten
ze wel van te voren aangeven. Die hebben we dan klaar, en kunnen ze voor 10:00 uur
ophalen. En verder moet al het afval van boord en moeten de nieuwe voorraden aangevoerd
worden. En op zo'n cruiseschip is dat ongelooflijk veel!
Raar dat William er niet is, want ook de drankvoorraad wordt aangevuld.
En verder worden de septic tanks geleegd. Gelukkig hoef ik daar niet bij te zijn,
dat is voor de stuurmannen en matrozen. Ivo zal dat wel gedelegeerd hebben.
Ik hoop rond 1 uur klaar te zijn, en dan kan ik nog even de stad in.
Ze hebben hier mooie sieraden voor de lokale prijs, en die is erg laag.
Als je tenminste niet in een toeristenwinkel beland. :P
Ik wil een mooie ketting met bijpassende oorbellen kopen voor mijn buurvrouw,
die altijd op mijn kat past als ik werk. Niet dat dat zo veel werk is, hij woont
praktisch bij haar als ik er niet ben. En dat vind ze geweldig. Ach, het is een
eenzaam vrouwtje nu haar man is overleden. Net met pensioen... Ze doet me aan mijn
moeder denken.
Als ik in het stadje loop, (ik weet gelukkig de weg, dit is niet mijn eerste keer) hoor ik bekende stemmen. En ja hoor, het halve animatie team is hier aan het spelen....
Ach, het is niet alleen hun werk, maar ook hun leven, en nu zit er geen druk achter.
Ik loop door, het minder toeristische deel in.
Wat hebben ze hier toch prachtige spullen, en allemaal handgemaakt.
Ik neem een set sieraden mee, wat hier voor een tiende van de prijs als thuis aangeboden
wordt, koop een paar heerlijke stukken zeep en ga dan nog even bij de kleding kijken.
Some angels choose fur instead of wings
Wat heerlijk om weer even land onder de voeten te hebben gehad en iets anders om je heen te hebben dan een eindeloze watervlakte. Iedereen heeft het goed naar de zin gehad en het nare voorval toch eventjes uit hun gedachten kunnen zetten.
Tegen de avond, nadat iedereen gegeten heeft, zoekt men het schip weer op. Het animatieteam maakt zich op voor een dolle avond: want vanavond is de bonte avond! Ze zijn benieuwd wat de gasten voor hen in petto hebben. William staat volop cocktails te mixen, zodat er wat moed ingedronken kan worden.
Monica gaat na of iedereen weer aan boord is en ze merkt dat ze iemand mist. Ze haalt haar telefoon uit haar zak en toetst het nummer in. ‘Hallo, met Sylvia.’ Hoort ze aan de andere kant. Na een kort gesprek begeeft Monica zich naar de kapitein om het sein te geven dat ze kunnen gaan varen. Schijnbaar heeft de dood van Erich een hoop teweeg gebracht bij Sylvia en flink wat herinneringen naar boven gehaald waar ze niet mee wil omgaan. Dus heeft ze besloten aan het vasteland te blijven en daar een hotelletje te boeken, voordat ze weer naar huis gaat.
Althans, dat is wat ze Monica heeft verteld.. Aan het vasteland staat Sylvia/d13ntjuh (KWADE GEEST), kijkend naar het wegvarende schip, met een enorme grijns op haar gezicht. Vanuit het niets zakt ze in elkaar en loopt het leven uit haar lijf. Of ja, het leven, een geest schiet uit haar lichaam en gaat op zoek naar de volgende persoon in wie hij kan leven..
Nacht 3 begint, de kwade geest, beschermengel en heks krijgen mail.
Stemoverzicht
William/Inwe - d13ntjuh
Monica/AMY1994MY12 - Lexie0409
Diane/CSims482 - d13ntjuh
Ivo/Lexie0409 - Moepmoep
Emily/Moepmoep - d13ntjuh
Fiona/Deborah - xTurtly
Iris/xTurtly - d13ntjuh
Sylvia/d13ntjuh - Moepmoep
d13ntjuh - 4 stemmen
Moepmoep - 2 stemmen
Lexie0409 - 1 stem
xTurtly - 1 stem