Met mijn kin op de vensterbank kijk ik hoe de zon opkomt achter de kersenbloesem. Het belooft weer een mooie dag in Disneyland te worden. Achter me hoor ik hoe Li Shang wakker wordt. Ik draai me om en glimlachend kijken we elkaar aan. Als iemand mij aan het begin van de film had verteld dat ik met deze man zou trouwen, had ik hem vast en zeker uitgelachen.
Niet veel later heb ik mijn sportkleding aan en ben ik op weg naar buiten, waar Mushu al ongeduldig op me zit te wachten.
"Waar bleef je nou? Moest je weer zo nodig met die vent van jou..."
Ik geef hem een speels duwtje.
"Zeg, niet zo jaloers doen! Kom, we hebben nog precies tijd voor wat gevechtstechniek voor het park open gaat."
Mushu zucht diep.
"Moet dat nou echt?"
"Wat is er met jou vandaag?!"
We lopen richting ons kleine trainingsveldje. Ik pak de gewichten van de vloer en bind ze om mijn polsen. Voordat Mushu verder kan protesteren, ben ik al halverwege de paal naar boven.
"Kom op kleintje, schiet eens op!"
Cruella
Het meisje wist niet hoe snel ze weg moest komen. Ach. Die vind ik nog wel een keertje en dan gaan we samen op nijntjes jacht. gniffel ik in mezelf. Bij de ingang van het park zie ik al vele sneeuwwitjes, assepoesters en andere prinsessen binnen komen. Deprimerend om te zien. Al die vrolijke gezichten.
Maar dan zie ik het opeens. Een gezin met 2 kids. Een meisje van een jaar of 5, uiteraard verkleed als sneeuwwitje en een grote zus van een jaar of 14. Tieners. Maar haar outfit keuze bevalt me beter. En met haar zwart/witte haar moet ik zeggen dat ze er aardig modieus bij loopt.
"Kijk," hoor ik het kleine meisje tegen haar grote zus zeggen, "daar loop jij!" terwijl ze naar mij wijst. Lang kan ik me niet focussen. want achter hun loopt een ander gezin. sinds wanneer mogen er honden mee het park in? denk ik bij mezelf. Er verschijnt een grijns op mijn gezicht als ik een jong stel met 2 puppies, twee dalmatiër puppies, het park in zie lopen. Mijn handen beginnen te jeuken. Terwijl ik een geniaal plan bedenk om die puppies te kunnen vangen, verschijnt opeens de goede fee voor mij.
"Cruella, dit hadden we niet afgesproken," zegt ze lieflijk. Ik neem een hijs van mijn sigaret.
"Ach meis, ik doe toch niets," zeg ik, terwijl ik mijn rook uitblaas, "wie neemt er dan ook honden mee naar zo'n park!"
"ik hou je in de gaten," zegt de goede fee, en vervolgens verdwijnt ze in de menigte van kleine prinsesjes.
"Pff. ik hou je in de gaten. Ik zal ze krijgen, die puppies.. die zijn van mij!" lach ik.
Wanneer ik het honderd bunderbos uitloop richting het plein hoor ik iets zoemen. Dat kan maar een ding betekenen. Honing! Als ik rondkijk zie ik de bij richting een boom vliegen. Als ik nog iets verder kijk zie ik de korf. Hij hangt veel te hoog, daar kom ik niet bij... Denk poeh denk.. Hoe kan ik nou die honing pakken, wie zou daar nou bij kunnen. Dan zie ik Merida. Misschien kan zij erbij, misschien ook niet.
Ik ga het vragen.
Wanneer ik richting Merida loop roep ik haar.
"Meridaa! Meridaaa!" Ze ziet me en zwaait lachend naar mij.
Ik wijs naar de korf terwijl ik naar haar toe ren. Dan draait Merida zich om.
"drommels". Ze heeft me vast niet gehoord. Dan draait Merida zich terug en schiet een vliegensvlugge pijl richting de korf die met een klap op de grond valt. Alle bijen vliegen in het rond en gaan gelukkig een heel andere kant op. Snel draai ik me om en ren naar huis om mijn honingpot te halen. Als ik terug kom ligt de korf gelukkig nog bijenloos op de grond. Snel laat ik de honing in mijn honingpot glijen. al etend en al loop ik naar Merida die nog steeds bij de fontein staat.
"Merida, dankjewel! wil je misschien ook wat honing?"
"Ja tuurlijk poehbeer!"
en samen genieten we van het uitzicht en van de honing.
Ik kan het geen minuut langer uithouden in dit sombere donkere kasteel en besluit te vertrekken.
Dat menswezen heeft mijn hele humeur verpest. Ik loop met grote passen door de gang naar de voordeur als ineens Barstje naar mij toe komt huppelen. 'Tekening voor u gemaakt', zegt hij met een enthousiaste glimlach. 'Dank je, maar ik heb geen tijd! Uit de weg!' Ik schuif Barstje aan de kant en zie mevrouw Tuit mijn kant op komen. Ik versnel mijn pas en ben bijna bij de deur als ik mevrouw Tuit hoor zeggen: 'Ben je weer in het bos geweest zonder je voeten te vegen! IK HEB GISTEREN UREN STAAN SCHROBBEN! Nu is de hele gang weer vies.' Ik ga snel naar buiten en sla de deur achter mij dicht. Eindelijk ontsnapt! Vrouwen! Zelfs in serviesvorm blijven ze maar zeuren en eisen stellen. Ik weet nooit wat ze van mij willen.
Ik ren op vier voeten door mijn bos heen en kom bij het park aan. Ik ga overeind staan en loop met grote passen door de mensenmassa heen. Ik kijk iedereen boos aan die zijn ogen op mij richt, ik maai met mijn armen mensen opzij en grom tegen kinderen. Dan kom ik eindelijk bij mijn bestemming aan: het Disney Café.
Ik loop naar binnen en ga ik de hoek zitten waar het lekker donker is. Eindelijk rust.
Zo, de ochtendtraining zit er weer op. Je moet toch in vorm blijven, je weet maar nooit wanneer de Hunnen aanvallen. Alhoewel, de Hunnen zitten in Azië, en wij in Europa. Ach, ik heb ze wel raardere dingen zien doen.
Zingend kom ik onder de d.ouche vandaan. Nadat ik me heb afgedroogd schiet ik een zijden japon aan. Buiten hoor ik de eerste kinderstemmen. Oeps, het park is al open! Snel ren ik de trap af naar buiten, waar ik m'n jurk openhaal aan een rozenstruik.
"Dit meen je niet! Waarom hebben ze hier dan ook rozenstruiken", mopper ik binnensmonds, "Die heb je in China helemaal niet."
"Mushu? Mushu, waar zit je?"
Mijn trouwe draakje komt al tevoorschijn, gevolgd door Cri-Kee, die naald en draad meetorst.
"Wat zijn jullie toch geweldig", verzucht ik, "Schieten jullie wel op? De parade begint over tien minuten!"
"Ja ja, rustig maar."
Snel lappen ze mijn jurk op. Ik moet zeggen, je ziet bijna niet dat er een scheur in heeft gezeten. Met z'n drieën haasten we ons naar de start van de parade. Het is hier al best druk!
Ik word wakker van een uitrekkende Babbel.
Ik ben nog bezig met uitgapen, uitrekken, beseffen waar ik ben en dat soort nuttige
ochtend rituelen als Babbel zijn naam al weer waar begint te maken.
Werkelijk, dat is 1 spraakwaterval.
"Kan jij nootjes verzamelen"? hoor ik. En dan nog iets dat ie naar de kinderen wil of zo.
Dan hoor ik "nieuwe pantoffels zijn ook altijd welkom..” van een onbekende, bitse stem en Babbel die "doe eens normaal" piept.
Oh oow, dat kan problemen betekenen.
Dus trek ik snel een schoon shirt aan en scheur naar buiten om Knabbel weg te trekken.
"Doe niet zo dom jij" zeg ik zachtjes. Probeer dat mens te ontwijken, die zorgt voor problemen. En nootjes verzamelen voor de winter is hier niet nodig.
Ik besluit naar het bos te gaan, daar is het rustig, geen mensen, geen kinderen, kan ik lekker holletjes bekijken.
Dat mens weet nu waar we wonen, het kan handig zijn om te weten waar een mooi holletje vrij en beschikbaar is.
Ik zie ineens wat harigs voorbij komen. Hey, wazda?
Al rennend zie ik de bestemming van de haarbal, het Disney Café.
Das afgesloten voor parkbezoekers weet ik.
Maar ik ben er nog nooit geweest. Nou, dan is vandaag de eerste keer en ik stap dapper naar binnen.
Ow, het is er wel donker hoor...
Ik heb al aan heel veel mensen gevraag of ze een grijnzende kat hebben gezien, maar het heeft niets opgeleverd helaas. Net als de gasten aan wie ik het net vroeg weg willen lopen komt Mulan langsgerend met Mushu en Cri-Kee.
"...Parade..." is het enige wat ik hoor. Sh*t, die was ik bijna vergeten. Snel hol ik achter ze aan.
Wanneer ik mijn honing pot weer thuis in de kast heb gezet zie ik een kleine eekhoorn bij mijn boom staan. Blijkbaar ziet de eekhoorn mij niet want hij rent richting het cafe, wat die daar nou gaat doen? Ach denk ik, de parade begint zo dus ik moest daar maar eens heen gaan. Als ik aankom staan de meeste hal klaar. Ik geef iedereen een díkke knuffel en ga in de rij staan. Dan komen er nog 4 aanrennen, net op tijd. Ze sluiten aan en de optoch kan beginnen. Ergens hoor ik iemand piepen. Ik kijk omlaag en naast mij rent een kleine eekhoorn, die van vanmorgen? Ik pak hem op en zet m op mijn hand.
"Hallo kleintje, ho heet jij?"
"Babbel, heb je mijn broertje knabbel gezien?"
"Ik denk dat hij naar het cafe is. Maar je kan nu echt niet weg hoor, de optocht is nog niet afgelopen. Als de optocht afgelopen is ga ik wel met je mee. Het is daar best griezelig volgens mij"
"Maar maar.." Ik klop op zijn kopje en zet hem op mijn hoofd, nu kan die alles goed zien. Als babbel maar geen hoogtevrees heeft...
"Doe niet zo dom jij" piept Knabbel. "Probeer dat mens te ontwijken, die zorgt voor problemen. En nootjes verzamelen voor de winter is hier niet nodig."
"Wat jij wil," zeg ik terug en spring dan van tak naar tak naar beneden, kijk nog eens goed of die enge vrouw weg is en ren dan richting het bankje. Daar ga ik op de rugleuning zitten en kijk eens goed rond. Wat gezellig is het hier toch! Een klein meisje ziet mij zitten en ik zwaai naar haar. Ze zwaait verlegen terug en loopt dan weer snel achter haar moeder aan.
'Hihi, wat een schattig ding,' zeg ik hardop tegen mezelf babbelend en besluit dan weer verder het park te verkennen. Een stukje verderop zie ik allemaal Disneyfiguren zich verzamelen en voordat ik er erg in heb tilt Poeh me omhoog.
"Hallo kleintje, hoe heet jij?" vraagt hij.
"Babbel, heb je mijn broertje Knabbel gezien?"
"Ik denk dat hij naar het café is. Maar je kan nu echt niet weg hoor, de optocht is nog niet afgelopen. Als de optocht afgelopen is ga ik wel met je mee. Het is daar best griezelig volgens mij."
"Maar maar," hakkel ik en voordat ik er erg in heb zit ik opeens op Poehs hoofd. Dat uitzicht is eventjes leuk, maar ik wil toch echt weten waar Knabbel is. Ik bedank Poeh, spring via zijn schouder van zijn hoofd af en ren dan richting het café.
Het café is helemaal niet griezelig, of je moet in het donkere hoekje gaan zitten natuurlijk.. Het café is juist een leuke en gezellige plek waar we ons even terug kunnen trekken, zowel 's avonds als het park dicht is, maar ook overdag als we even willen uitrusten van al die drukke kinderen. Ik ren vol goede moed richting het café.
Maar waar ben ik eigenlijk en welke kant moet ik op?
Ik loop richting de ingang van het Honderd Bunderbos. Daar zie ik Winnie op zijn tenen staan. Hij reikt naar een bijenkorf, hij wil vast en zeker de honing hebben die erin zit. Maar zoals het ernaar uitziet, kan Winnie niet bij de bijenkorf komen, die hangt veels te hoog voor hem.
Winnie ziet me staan naast de fontijn en loopt vervolgens naar me toe. 'Meridaa! Meridaaa!' roept hij ondertussen. Ik zwaai lachend naar de díkke gele beer. Hij wijst naar de bijenkorf.
Ik draai me om en schiet in één beweging een pijl af, richting de korf. De korf valt met een klap op de grond. De bijen die erin zaten vliegen allerlei kanten op, maar niet onze kant op.
Winnie zegt dat hij lang zijn huisje gaat om zijn honingpot te halen en ik besluit om te wachten tot de gele beer terug is. Ik houd de bijenloze korf in de gaten.
Voordat ik het weet is Winnie alweer terug. 'Merida, dankjewel! Wil je misschien ook wat honing?' vraagt de vriendelijke beer. 'Ja tuurlijk poehbeer!'
Nadat we van de lekkere honing hebben gesnoept, vertrekt Winnie weer naar huis. Ik blijf nog even genieten van de omgeving en ik besluit een boswandeling te maken.
Hoofdstuk 2
Wat vliegt de dag toch voorbij! Na de prachtige parade maken de bezoekers zich klaar om het park weer te verlaten en begint het al lichtjes te schemeren. De figuren gaan naar het Disneycafé voor een afzakkertje, of gewoon een glaasje sap, voordat ze hun welverdiende rust pakken.
Nacht 1 begint, de moordenaars, beschermengel, dakloze, heks, dorpsgek, cupido en geliefden krijgen mail.
Cruella
Tot mijn grote verbazing zie ik dat het al aardig druk is in het café. Als ik binnen loop zie ik in de verte nog een leeg tafeltje staan. En ik besluit om daar te gaan zitten. Het duurt niet lang voordat er iemand mijn bestelling komt op nemen en ik besluit om een cocktail te bestellen. Langzaam kijk ik rond naar wat het park allemaal te bieden heeft.
Die twee pantoffels van vanmorgen... Paar verwende prinsesjes... een grote teddy beer...
Ik verslik me bijna zodra ik die zie. Een zachte vacht. Dat is perfect voor mijn nieuwe shawl. Misschien kan ik er ook nog wel een muts van laten maken... Hmm. Ik laat mijn ogen verder rondkijken. In een hoekje zie ik ook nog een groot beest zitten. Daar moet ik geen ruzie mee krijgen denk. Maar een nieuwe bontjas.. Ja. ik zie het wel voor me. Ik besluit het mezelf makkelijk te maken en mezelf voor te stellen aan de teddybeer.
"Hallo daar, ik ben Cruella. En wie ben jij?" zeg ik terwijl ik mijn hand uitsteek.
"Ik ben Winnie the Pooh, wat fijn je te ontmoeten Cruella!" Winnie negeert mijn hand en omhelst me vriendelijk. Ik kijk er een beetje onwennig bij. Wat een aardige teddybeer.
"Jij bent hier nog niet zo lang toch?" vraagt Winnie.
"Klopt, dit is mijn eerste dag. Ik ken nog niemand hier."
"Ach, je leert iedereen vanzelf kennen. Er zijn alleen maar leuke mensen hier!" zegt Winnie enthousiast. Ik glimlach een beetje.
"Ja vast." Dan komt de serveerster weer onze kant op, en ik geef haar even een seintje.
"Graag voor mij nog eentje, en voor Winnie hier..?" vervolgens kijk ik naar Winnie om te zien wat hij/zij(?) besteld.
"Doe voor mij maar een honing thee," antwoord hij/zij(?). Ik zucht even. dronken voeren gaat hem niet worden, wacht maar.. ik bedenk nog wel wat
Het duurt niet lang voordat er meerdere mensen bij ons staan en het al met al toch nog een gezellige avond word.
Het was vrij rustig in het café totdat er een harig klein schepsel naar binnen komt hupsen.
Hij kijkt mijn kant op en komt voorzichtig steeds een stapje dichterbij. Ik herken het schepsel wel, het is een eekhoorntje dat samen met een vergelijkbaar eekhoorntje wel eens in mijn bos nootjes zoeken. Ze zijn dapper, want niemand komt vrijwillig in mijn donkere, overwoekerde bos.
Ik wenk naar hem. 'Ik ken jou, jij komt in mijn bos'.
Ik zie de verschikte uitdrukking op zijn gezicht. 'Maakt niet uit, ik haat vooral mensen, geen harige wezens. Jullie mogen zoveel in mijn bos komen als jullie willen.
Zeg eens, zijn jullie altijd zo geweest, jij en dat vriendje van je, of waren jullie vroeger ook mens?'
Ik schrik wanneer de kleine babbel van mijn hoofd op mijn schouder springt, me bedankt en weghupst richting het café. De parade is toch afgelopen en de meeste bezoekers gaan richting naar huis. Ik besluit de kleine knabbel achterna te gaan richting het café. Wanneer ik daar binnenkom, komt er een zwart/witte vrouw naar me toe. Ik heb over haar gehoord, Tijgertje had het over haar gehad. Maar hij is hier niet. Helaas.
De vrouw stelt zich aan mij voor en ik geef haar een omhelzing. Ze zal er vast een reden voor hebben dat ze allemaal kleding van ons wilt maken, ze is koud. zij heeft liefde nodig, dus geef ik haar nog een heel stevige knuffel. Ze kijkt een beetje verward. Ha heb ik dat even goed gedaan!
Ze besteld voor mij een honingthee. Dit kan best nog eens een mooie vriendschap worden.
De parade was weer geweldig. Ik word altijd zo vrolijk van al die blije gezichten. En alle mensen die naar je zwaaien, het blijft elke keer een feestje.
Na de parade besluiten we naar het Disneycafé te gaan. Als ik binnenkom zijn er al heel wat bekende gezichten. Beest zit in een hoekje, Knabbel en Babbel zie ik, Mulan komt net na mij binnen. Cruella (daar ben ik achter gekomen toen ik mijn verhaal aan Winnie de Poeh vertelde) is we ook.
Ik zie haar naar me kijken, maar duik snel weg naar de Goede Fee, die ook net binnen komt. Ik besluit aan haar proberen te ontlokken hoe je kan vliegen.
Nadat Sneeuwwitje me heeft uitgelegd waar ik terecht ben gekomen, voel ik me weer goed. Ik hou van kinderen én van dieren. Dit is een geweldige plek voor mij om te wonen! Wat kent mijn lieve prins me toch goed.
Sneeuwwitje en ik besluiten het park in te gaan. Heel de dag zie ik kleine meisjes verkleed als mij, met grote ogen kijken ze me aan. Ze staan te springen van blijdschap en willen met me op de foto of mijn handtekening. Ik geniet met volle teugen.
Na deze vermoeiende dag lopen Sneeuwwitje en ik het café binnen. Er zijn al veel mensen/dieren aanwezig. Vrolijk loop ik alle tafels af en stel me aan iedereen voor. Sommigen begroeten me hartelijk en heten me welkom, anderen zijn volgens mij iets minder enthousiast en bij een groot harig beest durf ik haast niet in de buurt te komen, maar ook hij verdient het om begroet te worden.
Sorry, ik was twee dagen bij iemand logeren dus ik heb even de intro gemist. Ik doe nu wel even een inhaalslagje.
-De goede fee-
"Wat zal ik toch doen, 'k heb niks meer te doen, ja bibbertie babbertie boee" zing ik 's ochtends als ik bezig ben met koken in een klein hoekje van het kasteel. Assepoester heeft mij dit plekje gegeven nadat ik haar gered had.
Ik maak alles schoon, doe nog een extra rondje door het kasteel met het afstoffen van alles en door mijn chaotische hoofd vergeet ik bijna dat het tijd is voor de parade. Vlug ren ik de massa in en voeg me bij de rest van de disneyfiguren. Gezellig zwaai ik naar iedereen.
De kleine meisjes wijzen met ontzag naar mij.
Later ga ik ook mee naar het café waar ik rustig geniet van een kopje muntthee. Verse munt, uit mijn eigen tuintje. Heerlijk. Ik zie Cruella met Winnie praten, oh jee... Ze kijkt weer met dezelfde blik als vandaag met die puppy's. Waar heb ik mijn toverstaf gelaten... Oh ja... Ik doe mijn hand in de lucht en daar verschijnt hij al. Ik geef cruella een zacht tikje tegen haar billen waardoor ze opschrikt en mij aankijkt. Ik kijk haar streng aan.
Ik word afgeleid door een jong meisje die naar mij toe komt. "Goede feeee?" zegt ze. "Wat is er kind?" "Kunt u mij vertellen hoe ik moet vliegen?" Ik grinnik een beetje. "Och kind, waarom zou je dat zo graag willen? Droom je daar toevallig over?"
De parade is ten einde en ik zit samen met de andere Disney figuren in het café.
Ik heb een glaasje sap besteld, waar ik nu van zit te níppen.
Met Babbel, die bij me op de tafel zitten, wissel ik een gesprek uit. Ik vraag aan ze hoe zij vonden dat de parade verliep. 'Ik vond dat het goed ging. Het was fijn om al die blije kinderen te zien,' verteld Babbel. Als reactie geef ik: 'Ik geniet er elke keer weer van als ik die glimlachjes van die kleintjes zie. Ze zwaaien ook altijd zo enthousiast naar ons. Dat doet je hart goed.'
Het is een gezellige boel in het café en er wordt hier en daar nog wat gezongen.
Nu het echt gezellig begint te worden moeten we natuurlijk wel ook gezellig als groep bij elkaar zitten. Ik fluister een paar andere in het oor wat ik wil gaan doen. Gelukkig vinden ze het een goed idee.
Binnen 15 minuten staan alle tafels aan elkaar in een grote cirkel. Nu kan iedereen met iedereen praten. "bibedie babedie boe" iedereen is heerlijk mee aan het zingen met de goede fee.
Toch zit er nog steeds iemand helemaal alleen. Ik besluit om er toch maar eens heen te gaan.
"Hallo, Ik ben Winnie de poeh, maar je maag ook poehbeer zeggen hoor."
Het beest kijkt me een beetje boos aan maar zegt dan toch hallo terug.
"Beest, heb je misschien ook nog een naam?"
"Ik heb wel een naam. Mijn naam is, nee, ik ben gewoon een beest".
Zag ik daar nou een klein beetje verdriet? misschien, misschien zag ik het ook niet.
"nou oke, Beest wil je dan misschien bij ons zitten?"
En zonder het eigenlijk echt te vragen, sleep ik hem al mee naar het tafeltje van Merida en Babbel.
Babbel
Ik was eventjes verdwaald, maar gelukkig heb ik het café toch nog gevonden. Ik zie het Beest al in de hoek zitten en volgens mij zit Knabbel erbij. Hoewel ik een babbelkont ben, besluit ik om eventjes aan de bar te gaan zitten. Ik bestel notensap en een walnootje en luister zachtjes naar de muziek.
Nadat de parade afgelopen is, komen meer Disneyfiguren het café in. Het wordt lekker gezellig.
Ik zie Merida aan een tafeltje zitten en besluit bij haar te gaan zitten. 'Hoe vond je de parade?' vraagt Merida aan mij.
'Ik heb niet de hele tijd meegelopen, maar ik vond dat het goed ging. Het is altijd zo leuk om die blije gezichtjes te zien!'
Merida knikt: 'Ik geniet er elke keer weer van als ik die glimlachjes van die kleintjes zie. Ze zwaaien ook altijd zo enthousiast naar ons. Dat doet je hart goed.'
Ik knik instemmend en drink het laatste beetje van mijn notensap op.
Wanneer er wordt gezongen val ik ook in. Met mijn hoge eekhoorntjesstem hoor je mij overal bovenuit zingen. Haha!
Sjonge, wat is het donker in het cafe.
Het is ook nog vroeg en niet alle verlichting is aan.
Ik blijf even bij de deur om mijn ogen te laten wennen.
Achter in de hoek zie ik beweging, en dan een stem 'Ik ken jou, jij komt in mijn bos'.
In eerste instantie schrik ik ervan, maar dan ga ik er toch op af.
Hij doet niet lelijk, hij is het alleen.
En dan vraagt ie Zeg eens, zijn jullie altijd zo geweest, jij en dat vriendje van je, of waren jullie vroeger ook mens?'
Sjonge!
Daar zit heel veel verdriet en pijn achter!
Dus begin ik te vertellen dat we echte eekhoorntjes zijn en broertjes, en dat we heel lang in Duckstad hebben gewoond, en sinds kort hier wonen.
En dan vraag ik waar hij vandaan komt en hij verteld me zijn verhaal.
Ik zit zo gefascineerd te luisteren dat het me ontgaat dat het druk wordt.
Maar ineens komt er een ***** gele beer die wil dat we "gezellig" allemaal aan de tafeltjes gaan zitten. Gezellig jah jah... Heb je die dame in het zwart/wit al gehoord en gezien? Beest merkt mijn tegenzin en bekend mij er ook geen zin in te hebben.
Hij gaat terug naar zijn hoekje aan de bar.
En ik weet niet hoe snel ik daar bij moet gaan zitten.
"Wat is er? Wil je niet gezellig doen?" vraagt ie aan me.
"Zie je die dame daar? Die in zwart/wit?" En dan vertel ik wat ik gehoord heb van dr.
Dat wij 'leuke pantoffels' zijn. En nu loopt ze stroop te smeren bij die gele beer...
Ik vertrouw er voor geen meter.
Wat ben ik toch op een geweldige plek terecht gekomen! Iedereen is zo lief voor elkaar.
Winnie komt met het idee om de tafels bij elkaar te schuiven. Ik spring op om te helpen. Als iedereen zijn plekje heeft gevonden vraag ik iedereen wat ze willen drinken. Ik ben zo gewend om voor iedereen te zorgen! Zeg het maar, jongens, ik haal het wel!
Terwijl ik aan het praten ben met Knabbel komt er een te blije beer naar ons tafeltje toe.
"Hallo, Ik ben Winnie de poeh, maar je maag ook poehbeer zeggen hoor."
Ik kijk de beer aan grom hallo terug.
"Beest, heb je misschien ook nog een naam?"
"Nee, het is beest voor jou".
"Nou oke, Beest wil je dan misschien bij ons zitten?"
Opeens sleept dat gele beest me mee naar het tafeltje van Merida en Babbel.
'Raaaaaaaaak mij niet aan', grom ik. Ik keer weer terug naar Knabbel en naar het tafeltje in het hoekje.
'Heb je die dame in het zwart/wit al gehoord en gezien?', vraagt Knabbel.
Ik kijk in de richting van een zwart/wit monster. Het ziet er boos uit. Misschien ook een betoverd monster? Als het creatuur zich omdraait zie ik het .... 'het is een menssss', sis ik.
Knabbel vertelt over dat het creatuur hen 'leuke pantoffels' vindt en dat ze nu stroop loopt te smeren bij die gele beer...
'Jullie kunnen bescherming zoeken in mijn bos als jullie dat willen, of in mijn kasteel. Oh, vervloekt ik ben iets vergeten.'
Ik pak mijn telefoon en bel naar het kasteel. 'Lumière? Er zit iemand opgesloten in de kelder, geef hem eten. (...) Wat??? Nee geen bouillabaisse soep met tete de veau en als toetje crêpe Suzette. Het is een gevangene, geen gast in een 5-sterren restaurant! (...) Ja, ik weet je ongelukkig bent en doet alsof je een chef-kok bent. (...) Oké sorry, je bent een chef-kok. (...) SORRY, je bent de beste kok in de wereld in kaarsvorm. GEEF HEM GEWOON TE ETEN, KAN ME NIET SCHELEN WAT. Ik hang snel op.
Ik kijk schaapachtig naar Knabbel. 'Frans personeel, in kaarsvorm ... ze zijn lastig en moeilijk tevreden te houden. Maar ze zijn alles wat ik nog heb.'
Hoofdstuk 3
Na al het kletsen, dansen, zingen en de nodige sapjes gaat het ene na het andere Disneyfiguur naar zijn of haar bedje. Assepoester vertrekt naar haar nieuwe kamer in haar kasteel, Cruella besluit haar zoektocht naar nieuwe velletjes uit te stellen tot de volgende dag en Knabbel en Babbel gaan op weg naar hun boom.
Knabbel loopt enorm ver op Babbel voor, omdat Babbel op zijn slome waggeltempo alles in zich opneemt. ‘Kijk dan, Knabbel, wat een mooie sterren!’ Babbel staat stil en kijkt vol bewondering omhoog. ‘Ja, ja, mooie sterren. Kom op, loop nou maar door.’ Bromt Knabbel. Geen reactie. ‘Babbel?’ Knabbel draait zich om en ziet niets. Vlug holt hij terug. ‘Babbel?!’ Een zacht gekreun komt uit één van de bosjes. Knabbel duikt erin en vindt zijn maatje, onder het bloed. ‘Babbel? Wat is er gebeurd? Wie heeft dit gedaan?’ Maar Babbel antwoord niet meer, hij heeft zijn bewustzijn verloren en het duurt niet lang meer voordat hij dood zal bloeden. ‘Nee! Babbel!’
*POEF* Uit het niets verschijnt er een flesje op de aarde. Geschrokken deinst Knabbel achteruit. Dan ziet hij een briefje op het flesje. ‘Drink me’ staat erop geschreven. Knabbel aarzelt geen moment en giet de inhoud van het flesje in de mond van Babbel. Er lijkt niets te gebeuren, maar dan droogt het bloed langzaam op en gaan de wonden van Babbel dicht. Magie? Wat het ook was, het heeft gewerkt en Babbel leeft weer. Hij opent zijn ogen. ‘Babbel, wie heeft dit gedaan?’ ‘Ik.. Ik weet het niet..’ Helaas een bijwerking van het geneesmiddel..
Babbel/xTurtly is gered door de Heks. Dag 2 begint en een stemronde opent. Stemmen doe je door te mailen naar kelsey_forumspel@live.nl, breng zeker je stem uit, want niet stemmen is op jezelf stemmen. De stemming is open t/m dinsdagavond 22u.
Als de laatste parade van de dag erop zit en het park leegstroomt, volg ik Alice naar het Disneycafé. Het is er al gezellig druk. Ik bestel een kopje Chinese thee en ga aan een tafeltje zitten. M'n voeten leg ik op een stoel. Pff, zo'n hele dag op die stomme Chinese slippers is nog steeds niet echt comfortabel.
Alice en de Goede Fee komen mijn kant op. Ik hoor de Goede Fee nog net vragen waarom ze dan eigenlijk wil vliegen, maar het antwoord van Alice gaat verloren in het geluid van het Beest, dat zich lostrekt en naar het hoekje van de bar kruipt.
Assepoester en Winnie schuiven de tafeltjes tegen elkaar aan. Langzaam kom ik overeind om mijn stoel dichter naar de rest te schuiven. Ik ben best moe...
"Wie wil er nog wat drinken?", hoor ik Assepoesters vrolijke stem. Nou vooruit. Nog één kopje thee en dan ga ik naar bed.
Niet veel later lig ik in bed. Shang zegt nog wat tegen me, maar ik hoor het al niet meer.
De volgende ochtend gaat de wekker alweer vroeg. Ik hoor de vogeltjes buiten fluiten en een zekere krekel, die ertegenin gaat. Ik durf te wedden dat hij zich het liefst nog een keer zou omdraaien.
Het wordt al laat, dus besluiten Knabbel en ik om terug te gaan naar onze boom. Onderweg wordt duidelijk dat Knabbel het liefst zo snel mogelijk in zijn eigen bed ligt, maar ik vind het buiten allemaal veel te mooi om snel te lopen. 'Kijk dan Knabbel, wat een mooie sterren!' Ik sta even stil en kijk vol bewondering omhoog. Het volgende moment word ik opeens ruw gegrepen en verder weet ik niets meer. Het volgende moment lig ik namelijk in de bosjes en zie ik wazig het gezicht van Knabbel boven me, totaal in paniek, voordat het weer zwart voor mijn ogen wordt.
Weer enige tijd later, ik ben het besef van tijd kwijt, open ik mijn ogen weer, knipper een paar keer en zie dan Knabbel nog steeds boven mijn hoofd. ‘Babbel, wie heeft dit gedaan?’ vraagt hij in paniek. ‘Ik.. Ik weet het niet..’ mompel ik en probeer langzaam overeind te komen. Knabbel helpt me voorzichtig omhoog en samen strompelen we richting ons huisje. Ik ben nog half suf, maar kan het niet laten om Knabbel de oren van het hoofd af te vragen: 'Wat is er nou gebeurd? Hoelang ben ik weggeweest? Heb je gezien wie het gedaan heeft? Waarom heb ik nu niet meer zo'n pijn? Weet je wel waar we zijn? Hoe laat is het eigenlijk?'
Knabbel mompelt wat antwoorden, maar de meeste vragen blijven onbeantwoord. Ik laat me door hem met enige moeite omhoog helpen en val eindelijk aangekomen in ons holletje, direct in slaap.
De volgende ochtend word ik wakker in een leeg holletje. De zon staat al redelijk hoog, dus ik moet lang geslapen hebben. Ik hoor zelfs al kinderstemmen volgens mij. Dan heb ik echt lang geslapen. Ik rek me uit en houd daar abrupt mee op als ik merk dat mijn hele lichaam stijf is en zich verzet tegen iedere vorm van beweging. 'Auwww,' klaag ik en val maar weer achterover. Ik blijf nog wel even liggen..
De Goede Fee wilde me niet vertellen hoe je moet vliegen. Schijnbaar volstaat gewoon nieuwsgierig zijn niet.
Nou ja, dan nog maar wat drinken. Tijdens het wachten op mijn sapje zie ik Beest in een hoekje zitten. Ik vind het zo zielig voor hem, zo alleen, al zie ik geloof ik wel Knabbel... of was het nou Babbel... ernaast zitten. Als ik van mijn kruk afglijdt om richting Beest te lopen gromt hij alleen maar naar me en ik spring snel weer terug op mijn kruk. Ik mag dan wel nieuwsgierig zijn, ik ben ook wijs genoeg om niet opgegeten te worden.
Ik ga veel te laat naar huis om te slapen. 's Morgens vroeg kan ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Het is veel te vroeg als mijn wekker gaat. Gelukkig schijnt de zon en is het een mooie dag.
Het wordt tijd om naar huis te gaan, dus ik zeg gedag tegen Beest.
Ik heb erg van onze gesprekken genoten, en wil dat graag nog eens doen.
Babbel is een geweldig broertje, maar veel diepgang.... nee.
Beest roept me nog even terug "als je je niet veilig voelt, je kan altijd naar
mijn kasteel he!".
Fijn om te weten denk ik, en trek Babbel mee.
Die heeft teveel gedronken, ik denk eikeltjeswijn of zo, en is niet vooruit te branden.
Maar ik vertrouw het niet, en wil naar huis.
Schiet nou oohoop, treuzel niet zo.
Maar bij blijft maar bazelen dat het zo mooi is.
Het is DONKER Babbel, kom op..
'Kijk dan Knabbel, wat een mooie sterren!' en dan hoor ik niets meer.
Ja, wat geritsel, maar verder niet.
Dus hol ik terug en hoor ik gekreun.
Daar, het linker bosje.. OMG, daar ligt mijn broertje, badend in bloed.
Wat moet ik nou doen? "Neeeeee Babbel!"
En dan hoor ik "poef" (of was het nou plof) en er staat een flesje met "drink me"
erop. Eh... moet ik dat drinken of Babbel?
Iene, miene, ach dat moet voor Babbel zijn.
Dus ik ruk de kurk er uit en mik het allemaal in de mond van Babbel.
Maar die blijft dood... en dan zie ik ineens dat het bloed minder wordt en
de wonden dicht trekken. En hij opent zijn ogen...
"Babbel, wie heeft dit gedaan?" "Ik.. Ik weet het niet"....
Ik help 'm op zijn pootjes, en samen strompelen we naar de boom.
Helaas maakt ie zijn naam weer waar, die klep staat geen 3 tellen stil.
'Wat is er nou gebeurd? Hoelang ben ik weggeweest? Heb je gezien wie het gedaan heeft?
Waarom heb ik nu niet meer zo'n pijn? Weet je wel waar we zijn? Hoe laat is het eigenlijk?'
Uit ervaring weet ik dat ie toch niet echt luistert, dus ik geef geen antwoorden maar
brom maar wat. Het is nog een hele klus om een volwassen, iets te ***** grondeekhoorn
naar boven in een boom te duwen, dus ik ben helemaal stuk als we eindelijk boven zijn.
En ondanks alles val ik direct in slaap.
De volgende morgen lijkt het een boze droom, maar ik vind nog wat opgedroogd bloed van Babbel op mijn eigen shirt. Zou dat zwart/witte mormel op 'm getrapt hebben?
Ik besluit dit eens met Beest te bespreken, ik heb niet het gevoel dat we nog langer
veilig zijn in deze boom. Babbel slaapt nog, zal ik een briefje achterlaten?
Nee, toch maar niet, zometeen gaat ie met iedereen staan babbelen, en gaat ie vertellen
dat we gaan verhuizen, en erger, waar naar toe.
En dat is niet de bedoeling.
Ik was een weekendje weg, dus had geen tijd gehad nog om te posten .
Sneeuwwitje
Als ik mijn kamer uitloop, zie ik daar ineens Assepoester staan. Ze kijkt me aan en vraagt me wat ik in haar kasteel doe. Pfft, haar kasteel!? Heeft ze dan niet geleerd dat we hier samen doen? Gelukkig kwam ze na mij, en kon ik in ieder geval de beste kamers claimen...
Ik wil weer doorlopen, maar Assepoester stelt voor om samen naar buiten te lopen. Eigenlijk was ik helemaal niet van plan om naar buiten te gaan, maarja, je kunt nieuwelingen natuurlijk niet alleen laten in deze chaos. Dus ik besluit mee te gaan. Die kleine koters maar weer vermaken. De dwergen waren in ieder geval nog enigszins volwassen...
Na een vermoeiende dag kinderen vermaken, gaat het park gelukkig dicht en kunnen Assepoester en ik naar het Disney café. Ach, misschien geeft het toch wel een beetje een voldaan gevoel, die blije kindergezichtjes.
Ik besluit om mijn eigen avond niet te vergallen en ga met een kleine lach op m'n gezicht het café binnen. Het is al druk in het café en aan alle tafeltjes zit al wel iemand. Ik ga ergens zitten en kijk om me heen. De meesten zijn ook wel vrolijk, misschien dat dat mij ook helpt om wat vrolijker te worden.
Ineens staat Winnie de Poeh op en begint met tafels te slepen. Ik kijk toe naar wat er gebeurt, een prinses gebruikt immers haar handen alleen om te zwaaien en niet om zware dingen te schuiven. Uiteindelijk staan de tafels in een kring. Volgens mij niet heel veel logischer dan de vorige opstelling, maar ach, wat maakt het uit.
Na wat geklets en wat drankjes ga ik met een iets beter humeur naar buiten en loop richting het kasteel. De prins heeft een weekendje vrijgenomen om naar zijn ouders te gaan in Phantasialand en dus ben ik alleen. Na een vermoeide tocht plof ik direct op een bed en val in slaap.
Na een heerlijke rustige nacht, wordt ik wakker en rek me uit. De zon schijnt op mijn gezicht. 'Heerlijk,' denk ik, 'het is weer mooi weer vandaag!' Ik pak wat spullen bij elkaar, bekijk mijn gezicht in een spiegel, werk mijn make-up wat bij en ga op pad.
Na een gezellig avondje in het Café besluit ik maar eens mijn bedje op te gaan zoeken.
"Halllooooo?" roep ik zodra ik het Disney Hotel in loop. Er staat niemand achter de balie.
"Halloohoooo?" Ik zucht en steek een sigaret op. Want ja een sigaret smaakt nou eenmaal het lekkerst vlak voordat je gaat slapen... en als je wakker bent. en na het eten. en gewoon... altijd.
"Madame, het is hier verboden om te roken," zegt de receptionist die aan gelopen komt. Ik zucht en maak mijn sigaret weer uit.
"Mevrouw de Vill, ik moet me nog inchecken."
"Ah. Madame de Vill. Uw spullen zijn vanmiddag al gearriveerd en zijn al op uw kamer bezorgt."
"Mooi. En welke kamer zal dat zijn? Ik mag daar wel roken toch?" het meisje knikt voorzichtig.
"Ja Madame, uiteraard. Ik zal even met u mee lopen." De receptioniste loopt mee naar mijn kamer. Ik check alles uitgebreid en zodra ik zie dat alles in orde is bedank ik haar en gaat ze weg.
Rust. Eindelijk rust.
De volgende ochtend word ik al vroeg gewekt. De telefoon gaat.
"Goedemorgen Madame De Vill, dit is uw wake-up call. Over 1 uur gaat het park open." Ik snauw wat terug en gooi de hoorn weer op de haak. Ik wrijf wat in mijn ogen en zie tot mijn grote schrik dat het pas 9 uur is. In mezelf vloek ik wat en maak me klaar voor de dag. Een lange dag.
Reacties
Met mijn kin op de vensterbank kijk ik hoe de zon opkomt achter de kersenbloesem. Het belooft weer een mooie dag in Disneyland te worden. Achter me hoor ik hoe Li Shang wakker wordt. Ik draai me om en glimlachend kijken we elkaar aan. Als iemand mij aan het begin van de film had verteld dat ik met deze man zou trouwen, had ik hem vast en zeker uitgelachen.
Niet veel later heb ik mijn sportkleding aan en ben ik op weg naar buiten, waar Mushu al ongeduldig op me zit te wachten.
"Waar bleef je nou? Moest je weer zo nodig met die vent van jou..."
Ik geef hem een speels duwtje.
"Zeg, niet zo jaloers doen! Kom, we hebben nog precies tijd voor wat gevechtstechniek voor het park open gaat."
Mushu zucht diep.
"Moet dat nou echt?"
"Wat is er met jou vandaag?!"
We lopen richting ons kleine trainingsveldje. Ik pak de gewichten van de vloer en bind ze om mijn polsen. Voordat Mushu verder kan protesteren, ben ik al halverwege de paal naar boven.
"Kom op kleintje, schiet eens op!"
Het meisje wist niet hoe snel ze weg moest komen. Ach. Die vind ik nog wel een keertje en dan gaan we samen op nijntjes jacht. gniffel ik in mezelf. Bij de ingang van het park zie ik al vele sneeuwwitjes, assepoesters en andere prinsessen binnen komen. Deprimerend om te zien. Al die vrolijke gezichten.
Maar dan zie ik het opeens. Een gezin met 2 kids. Een meisje van een jaar of 5, uiteraard verkleed als sneeuwwitje en een grote zus van een jaar of 14. Tieners. Maar haar outfit keuze bevalt me beter. En met haar zwart/witte haar moet ik zeggen dat ze er aardig modieus bij loopt.
"Kijk," hoor ik het kleine meisje tegen haar grote zus zeggen, "daar loop jij!" terwijl ze naar mij wijst. Lang kan ik me niet focussen. want achter hun loopt een ander gezin.
sinds wanneer mogen er honden mee het park in? denk ik bij mezelf. Er verschijnt een grijns op mijn gezicht als ik een jong stel met 2 puppies, twee dalmatiër puppies, het park in zie lopen. Mijn handen beginnen te jeuken. Terwijl ik een geniaal plan bedenk om die puppies te kunnen vangen, verschijnt opeens de goede fee voor mij.
"Cruella, dit hadden we niet afgesproken," zegt ze lieflijk. Ik neem een hijs van mijn sigaret.
"Ach meis, ik doe toch niets," zeg ik, terwijl ik mijn rook uitblaas, "wie neemt er dan ook honden mee naar zo'n park!"
"ik hou je in de gaten," zegt de goede fee, en vervolgens verdwijnt ze in de menigte van kleine prinsesjes.
"Pff. ik hou je in de gaten. Ik zal ze krijgen, die puppies.. die zijn van mij!" lach ik.
Ik ga het vragen.
Wanneer ik richting Merida loop roep ik haar.
"Meridaa! Meridaaa!" Ze ziet me en zwaait lachend naar mij.
Ik wijs naar de korf terwijl ik naar haar toe ren. Dan draait Merida zich om.
"drommels". Ze heeft me vast niet gehoord. Dan draait Merida zich terug en schiet een vliegensvlugge pijl richting de korf die met een klap op de grond valt. Alle bijen vliegen in het rond en gaan gelukkig een heel andere kant op. Snel draai ik me om en ren naar huis om mijn honingpot te halen. Als ik terug kom ligt de korf gelukkig nog bijenloos op de grond. Snel laat ik de honing in mijn honingpot glijen. al etend en al loop ik naar Merida die nog steeds bij de fontein staat.
"Merida, dankjewel! wil je misschien ook wat honing?"
"Ja tuurlijk poehbeer!"
en samen genieten we van het uitzicht en van de honing.
Dat menswezen heeft mijn hele humeur verpest. Ik loop met grote passen door de gang naar de voordeur als ineens Barstje naar mij toe komt huppelen. 'Tekening voor u gemaakt', zegt hij met een enthousiaste glimlach. 'Dank je, maar ik heb geen tijd! Uit de weg!' Ik schuif Barstje aan de kant en zie mevrouw Tuit mijn kant op komen. Ik versnel mijn pas en ben bijna bij de deur als ik mevrouw Tuit hoor zeggen: 'Ben je weer in het bos geweest zonder je voeten te vegen! IK HEB GISTEREN UREN STAAN SCHROBBEN! Nu is de hele gang weer vies.' Ik ga snel naar buiten en sla de deur achter mij dicht. Eindelijk ontsnapt! Vrouwen! Zelfs in serviesvorm blijven ze maar zeuren en eisen stellen. Ik weet nooit wat ze van mij willen.
Ik ren op vier voeten door mijn bos heen en kom bij het park aan. Ik ga overeind staan en loop met grote passen door de mensenmassa heen. Ik kijk iedereen boos aan die zijn ogen op mij richt, ik maai met mijn armen mensen opzij en grom tegen kinderen. Dan kom ik eindelijk bij mijn bestemming aan: het Disney Café.
Ik loop naar binnen en ga ik de hoek zitten waar het lekker donker is. Eindelijk rust.
----
Was getekend,
Beest
Zo, de ochtendtraining zit er weer op. Je moet toch in vorm blijven, je weet maar nooit wanneer de Hunnen aanvallen. Alhoewel, de Hunnen zitten in Azië, en wij in Europa. Ach, ik heb ze wel raardere dingen zien doen.
Zingend kom ik onder de d.ouche vandaan. Nadat ik me heb afgedroogd schiet ik een zijden japon aan. Buiten hoor ik de eerste kinderstemmen. Oeps, het park is al open! Snel ren ik de trap af naar buiten, waar ik m'n jurk openhaal aan een rozenstruik.
"Dit meen je niet! Waarom hebben ze hier dan ook rozenstruiken", mopper ik binnensmonds, "Die heb je in China helemaal niet."
"Mushu? Mushu, waar zit je?"
Mijn trouwe draakje komt al tevoorschijn, gevolgd door Cri-Kee, die naald en draad meetorst.
"Wat zijn jullie toch geweldig", verzucht ik, "Schieten jullie wel op? De parade begint over tien minuten!"
"Ja ja, rustig maar."
Snel lappen ze mijn jurk op. Ik moet zeggen, je ziet bijna niet dat er een scheur in heeft gezeten. Met z'n drieën haasten we ons naar de start van de parade. Het is hier al best druk!
Ik word wakker van een uitrekkende Babbel.
Ik ben nog bezig met uitgapen, uitrekken, beseffen waar ik ben en dat soort nuttige
ochtend rituelen als Babbel zijn naam al weer waar begint te maken.
Werkelijk, dat is 1 spraakwaterval.
"Kan jij nootjes verzamelen"? hoor ik. En dan nog iets dat ie naar de kinderen wil of zo.
Dan hoor ik "nieuwe pantoffels zijn ook altijd welkom..” van een onbekende, bitse stem en Babbel die "doe eens normaal" piept.
Oh oow, dat kan problemen betekenen.
Dus trek ik snel een schoon shirt aan en scheur naar buiten om Knabbel weg te trekken.
"Doe niet zo dom jij" zeg ik zachtjes. Probeer dat mens te ontwijken, die zorgt voor problemen. En nootjes verzamelen voor de winter is hier niet nodig.
Ik besluit naar het bos te gaan, daar is het rustig, geen mensen, geen kinderen, kan ik lekker holletjes bekijken.
Dat mens weet nu waar we wonen, het kan handig zijn om te weten waar een mooi holletje vrij en beschikbaar is.
Ik zie ineens wat harigs voorbij komen. Hey, wazda?
Al rennend zie ik de bestemming van de haarbal, het Disney Café.
Das afgesloten voor parkbezoekers weet ik.
Maar ik ben er nog nooit geweest. Nou, dan is vandaag de eerste keer en ik stap dapper naar binnen.
Ow, het is er wel donker hoor...
Some angels choose fur instead of wings
Ik heb al aan heel veel mensen gevraag of ze een grijnzende kat hebben gezien, maar het heeft niets opgeleverd helaas. Net als de gasten aan wie ik het net vroeg weg willen lopen komt Mulan langsgerend met Mushu en Cri-Kee.
"...Parade..." is het enige wat ik hoor. Sh*t, die was ik bijna vergeten. Snel hol ik achter ze aan.
mijn tumblr
Wanneer ik mijn honing pot weer thuis in de kast heb gezet zie ik een kleine eekhoorn bij mijn boom staan. Blijkbaar ziet de eekhoorn mij niet want hij rent richting het cafe, wat die daar nou gaat doen? Ach denk ik, de parade begint zo dus ik moest daar maar eens heen gaan. Als ik aankom staan de meeste hal klaar. Ik geef iedereen een díkke knuffel en ga in de rij staan. Dan komen er nog 4 aanrennen, net op tijd. Ze sluiten aan en de optoch kan beginnen. Ergens hoor ik iemand piepen. Ik kijk omlaag en naast mij rent een kleine eekhoorn, die van vanmorgen? Ik pak hem op en zet m op mijn hand.
"Hallo kleintje, ho heet jij?"
"Babbel, heb je mijn broertje knabbel gezien?"
"Ik denk dat hij naar het cafe is. Maar je kan nu echt niet weg hoor, de optocht is nog niet afgelopen. Als de optocht afgelopen is ga ik wel met je mee. Het is daar best griezelig volgens mij"
"Maar maar.." Ik klop op zijn kopje en zet hem op mijn hoofd, nu kan die alles goed zien. Als babbel maar geen hoogtevrees heeft...
"Doe niet zo dom jij" piept Knabbel. "Probeer dat mens te ontwijken, die zorgt voor problemen. En nootjes verzamelen voor de winter is hier niet nodig."
"Wat jij wil," zeg ik terug en spring dan van tak naar tak naar beneden, kijk nog eens goed of die enge vrouw weg is en ren dan richting het bankje. Daar ga ik op de rugleuning zitten en kijk eens goed rond. Wat gezellig is het hier toch! Een klein meisje ziet mij zitten en ik zwaai naar haar. Ze zwaait verlegen terug en loopt dan weer snel achter haar moeder aan.
'Hihi, wat een schattig ding,' zeg ik hardop tegen mezelf babbelend en besluit dan weer verder het park te verkennen. Een stukje verderop zie ik allemaal Disneyfiguren zich verzamelen en voordat ik er erg in heb tilt Poeh me omhoog.
"Hallo kleintje, hoe heet jij?" vraagt hij.
"Babbel, heb je mijn broertje Knabbel gezien?"
"Ik denk dat hij naar het café is. Maar je kan nu echt niet weg hoor, de optocht is nog niet afgelopen. Als de optocht afgelopen is ga ik wel met je mee. Het is daar best griezelig volgens mij."
"Maar maar," hakkel ik en voordat ik er erg in heb zit ik opeens op Poehs hoofd. Dat uitzicht is eventjes leuk, maar ik wil toch echt weten waar Knabbel is. Ik bedank Poeh, spring via zijn schouder van zijn hoofd af en ren dan richting het café.
Het café is helemaal niet griezelig, of je moet in het donkere hoekje gaan zitten natuurlijk.. Het café is juist een leuke en gezellige plek waar we ons even terug kunnen trekken, zowel 's avonds als het park dicht is, maar ook overdag als we even willen uitrusten van al die drukke kinderen. Ik ren vol goede moed richting het café.
Maar waar ben ik eigenlijk en welke kant moet ik op?
Ik loop richting de ingang van het Honderd Bunderbos. Daar zie ik Winnie op zijn tenen staan. Hij reikt naar een bijenkorf, hij wil vast en zeker de honing hebben die erin zit. Maar zoals het ernaar uitziet, kan Winnie niet bij de bijenkorf komen, die hangt veels te hoog voor hem.
Winnie ziet me staan naast de fontijn en loopt vervolgens naar me toe. 'Meridaa! Meridaaa!' roept hij ondertussen. Ik zwaai lachend naar de díkke gele beer. Hij wijst naar de bijenkorf.
Ik draai me om en schiet in één beweging een pijl af, richting de korf. De korf valt met een klap op de grond. De bijen die erin zaten vliegen allerlei kanten op, maar niet onze kant op.
Winnie zegt dat hij lang zijn huisje gaat om zijn honingpot te halen en ik besluit om te wachten tot de gele beer terug is. Ik houd de bijenloze korf in de gaten.
Voordat ik het weet is Winnie alweer terug. 'Merida, dankjewel! Wil je misschien ook wat honing?' vraagt de vriendelijke beer. 'Ja tuurlijk poehbeer!'
Nadat we van de lekkere honing hebben gesnoept, vertrekt Winnie weer naar huis. Ik blijf nog even genieten van de omgeving en ik besluit een boswandeling te maken.
Wat vliegt de dag toch voorbij! Na de prachtige parade maken de bezoekers zich klaar om het park weer te verlaten en begint het al lichtjes te schemeren. De figuren gaan naar het Disneycafé voor een afzakkertje, of gewoon een glaasje sap, voordat ze hun welverdiende rust pakken.
Nacht 1 begint, de moordenaars, beschermengel, dakloze, heks, dorpsgek, cupido en geliefden krijgen mail.
Tot mijn grote verbazing zie ik dat het al aardig druk is in het café. Als ik binnen loop zie ik in de verte nog een leeg tafeltje staan. En ik besluit om daar te gaan zitten. Het duurt niet lang voordat er iemand mijn bestelling komt op nemen en ik besluit om een cocktail te bestellen. Langzaam kijk ik rond naar wat het park allemaal te bieden heeft.
Die twee pantoffels van vanmorgen... Paar verwende prinsesjes... een grote teddy beer...
Ik verslik me bijna zodra ik die zie. Een zachte vacht. Dat is perfect voor mijn nieuwe shawl. Misschien kan ik er ook nog wel een muts van laten maken... Hmm. Ik laat mijn ogen verder rondkijken. In een hoekje zie ik ook nog een groot beest zitten. Daar moet ik geen ruzie mee krijgen denk. Maar een nieuwe bontjas.. Ja. ik zie het wel voor me. Ik besluit het mezelf makkelijk te maken en mezelf voor te stellen aan de teddybeer.
"Hallo daar, ik ben Cruella. En wie ben jij?" zeg ik terwijl ik mijn hand uitsteek.
"Ik ben Winnie the Pooh, wat fijn je te ontmoeten Cruella!" Winnie negeert mijn hand en omhelst me vriendelijk. Ik kijk er een beetje onwennig bij. Wat een aardige teddybeer.
"Jij bent hier nog niet zo lang toch?" vraagt Winnie.
"Klopt, dit is mijn eerste dag. Ik ken nog niemand hier."
"Ach, je leert iedereen vanzelf kennen. Er zijn alleen maar leuke mensen hier!" zegt Winnie enthousiast. Ik glimlach een beetje.
"Ja vast." Dan komt de serveerster weer onze kant op, en ik geef haar even een seintje.
"Graag voor mij nog eentje, en voor Winnie hier..?" vervolgens kijk ik naar Winnie om te zien wat hij/zij(?) besteld.
"Doe voor mij maar een honing thee," antwoord hij/zij(?). Ik zucht even.
dronken voeren gaat hem niet worden, wacht maar.. ik bedenk nog wel wat
Het duurt niet lang voordat er meerdere mensen bij ons staan en het al met al toch nog een gezellige avond word.
Hij kijkt mijn kant op en komt voorzichtig steeds een stapje dichterbij. Ik herken het schepsel wel, het is een eekhoorntje dat samen met een vergelijkbaar eekhoorntje wel eens in mijn bos nootjes zoeken. Ze zijn dapper, want niemand komt vrijwillig in mijn donkere, overwoekerde bos.
Ik wenk naar hem. 'Ik ken jou, jij komt in mijn bos'.
Ik zie de verschikte uitdrukking op zijn gezicht. 'Maakt niet uit, ik haat vooral mensen, geen harige wezens. Jullie mogen zoveel in mijn bos komen als jullie willen.
Zeg eens, zijn jullie altijd zo geweest, jij en dat vriendje van je, of waren jullie vroeger ook mens?'
----
Was getekend,
Beest
Ik schrik wanneer de kleine babbel van mijn hoofd op mijn schouder springt, me bedankt en weghupst richting het café. De parade is toch afgelopen en de meeste bezoekers gaan richting naar huis. Ik besluit de kleine knabbel achterna te gaan richting het café. Wanneer ik daar binnenkom, komt er een zwart/witte vrouw naar me toe. Ik heb over haar gehoord, Tijgertje had het over haar gehad. Maar hij is hier niet. Helaas.
De vrouw stelt zich aan mij voor en ik geef haar een omhelzing. Ze zal er vast een reden voor hebben dat ze allemaal kleding van ons wilt maken, ze is koud. zij heeft liefde nodig, dus geef ik haar nog een heel stevige knuffel. Ze kijkt een beetje verward. Ha heb ik dat even goed gedaan!
Ze besteld voor mij een honingthee. Dit kan best nog eens een mooie vriendschap worden.
Na de parade besluiten we naar het Disneycafé te gaan. Als ik binnenkom zijn er al heel wat bekende gezichten. Beest zit in een hoekje, Knabbel en Babbel zie ik, Mulan komt net na mij binnen. Cruella (daar ben ik achter gekomen toen ik mijn verhaal aan Winnie de Poeh vertelde) is we ook.
Ik zie haar naar me kijken, maar duik snel weg naar de Goede Fee, die ook net binnen komt. Ik besluit aan haar proberen te ontlokken hoe je kan vliegen.
mijn tumblr
Sneeuwwitje en ik besluiten het park in te gaan. Heel de dag zie ik kleine meisjes verkleed als mij, met grote ogen kijken ze me aan. Ze staan te springen van blijdschap en willen met me op de foto of mijn handtekening. Ik geniet met volle teugen.
Na deze vermoeiende dag lopen Sneeuwwitje en ik het café binnen. Er zijn al veel mensen/dieren aanwezig. Vrolijk loop ik alle tafels af en stel me aan iedereen voor. Sommigen begroeten me hartelijk en heten me welkom, anderen zijn volgens mij iets minder enthousiast en bij een groot harig beest durf ik haast niet in de buurt te komen, maar ook hij verdient het om begroet te worden.
-De goede fee-
"Wat zal ik toch doen, 'k heb niks meer te doen, ja bibbertie babbertie boee" zing ik 's ochtends als ik bezig ben met koken in een klein hoekje van het kasteel. Assepoester heeft mij dit plekje gegeven nadat ik haar gered had.
Ik maak alles schoon, doe nog een extra rondje door het kasteel met het afstoffen van alles en door mijn chaotische hoofd vergeet ik bijna dat het tijd is voor de parade. Vlug ren ik de massa in en voeg me bij de rest van de disneyfiguren. Gezellig zwaai ik naar iedereen.
De kleine meisjes wijzen met ontzag naar mij.
Later ga ik ook mee naar het café waar ik rustig geniet van een kopje muntthee. Verse munt, uit mijn eigen tuintje. Heerlijk. Ik zie Cruella met Winnie praten, oh jee... Ze kijkt weer met dezelfde blik als vandaag met die puppy's. Waar heb ik mijn toverstaf gelaten... Oh ja... Ik doe mijn hand in de lucht en daar verschijnt hij al. Ik geef cruella een zacht tikje tegen haar billen waardoor ze opschrikt en mij aankijkt. Ik kijk haar streng aan.
Ik word afgeleid door een jong meisje die naar mij toe komt. "Goede feeee?" zegt ze. "Wat is er kind?" "Kunt u mij vertellen hoe ik moet vliegen?" Ik grinnik een beetje. "Och kind, waarom zou je dat zo graag willen? Droom je daar toevallig over?"
De parade is ten einde en ik zit samen met de andere Disney figuren in het café.
Ik heb een glaasje sap besteld, waar ik nu van zit te níppen.
Met Babbel, die bij me op de tafel zitten, wissel ik een gesprek uit. Ik vraag aan ze hoe zij vonden dat de parade verliep. 'Ik vond dat het goed ging. Het was fijn om al die blije kinderen te zien,' verteld Babbel. Als reactie geef ik: 'Ik geniet er elke keer weer van als ik die glimlachjes van die kleintjes zie. Ze zwaaien ook altijd zo enthousiast naar ons. Dat doet je hart goed.'
Het is een gezellige boel in het café en er wordt hier en daar nog wat gezongen.
Nu het echt gezellig begint te worden moeten we natuurlijk wel ook gezellig als groep bij elkaar zitten. Ik fluister een paar andere in het oor wat ik wil gaan doen. Gelukkig vinden ze het een goed idee.
Binnen 15 minuten staan alle tafels aan elkaar in een grote cirkel. Nu kan iedereen met iedereen praten. "bibedie babedie boe" iedereen is heerlijk mee aan het zingen met de goede fee.
Toch zit er nog steeds iemand helemaal alleen. Ik besluit om er toch maar eens heen te gaan.
"Hallo, Ik ben Winnie de poeh, maar je maag ook poehbeer zeggen hoor."
Het beest kijkt me een beetje boos aan maar zegt dan toch hallo terug.
"Beest, heb je misschien ook nog een naam?"
"Ik heb wel een naam. Mijn naam is, nee, ik ben gewoon een beest".
Zag ik daar nou een klein beetje verdriet? misschien, misschien zag ik het ook niet.
"nou oke, Beest wil je dan misschien bij ons zitten?"
En zonder het eigenlijk echt te vragen, sleep ik hem al mee naar het tafeltje van Merida en Babbel.
Ik was eventjes verdwaald, maar gelukkig heb ik het café toch nog gevonden. Ik zie het Beest al in de hoek zitten en volgens mij zit Knabbel erbij. Hoewel ik een babbelkont ben, besluit ik om eventjes aan de bar te gaan zitten. Ik bestel notensap en een walnootje en luister zachtjes naar de muziek.
Nadat de parade afgelopen is, komen meer Disneyfiguren het café in. Het wordt lekker gezellig.
Ik zie Merida aan een tafeltje zitten en besluit bij haar te gaan zitten. 'Hoe vond je de parade?' vraagt Merida aan mij.
'Ik heb niet de hele tijd meegelopen, maar ik vond dat het goed ging. Het is altijd zo leuk om die blije gezichtjes te zien!'
Merida knikt: 'Ik geniet er elke keer weer van als ik die glimlachjes van die kleintjes zie. Ze zwaaien ook altijd zo enthousiast naar ons. Dat doet je hart goed.'
Ik knik instemmend en drink het laatste beetje van mijn notensap op.
Wanneer er wordt gezongen val ik ook in. Met mijn hoge eekhoorntjesstem hoor je mij overal bovenuit zingen. Haha!
Sjonge, wat is het donker in het cafe.
Het is ook nog vroeg en niet alle verlichting is aan.
Ik blijf even bij de deur om mijn ogen te laten wennen.
Achter in de hoek zie ik beweging, en dan een stem 'Ik ken jou, jij komt in mijn bos'.
In eerste instantie schrik ik ervan, maar dan ga ik er toch op af.
Hij doet niet lelijk, hij is het alleen.
En dan vraagt ie Zeg eens, zijn jullie altijd zo geweest, jij en dat vriendje van je, of waren jullie vroeger ook mens?'
Sjonge!
Daar zit heel veel verdriet en pijn achter!
Dus begin ik te vertellen dat we echte eekhoorntjes zijn en broertjes, en dat we heel lang in Duckstad hebben gewoond, en sinds kort hier wonen.
En dan vraag ik waar hij vandaan komt en hij verteld me zijn verhaal.
Ik zit zo gefascineerd te luisteren dat het me ontgaat dat het druk wordt.
Maar ineens komt er een ***** gele beer die wil dat we "gezellig" allemaal aan de tafeltjes gaan zitten. Gezellig jah jah... Heb je die dame in het zwart/wit al gehoord en gezien? Beest merkt mijn tegenzin en bekend mij er ook geen zin in te hebben.
Hij gaat terug naar zijn hoekje aan de bar.
En ik weet niet hoe snel ik daar bij moet gaan zitten.
"Wat is er? Wil je niet gezellig doen?" vraagt ie aan me.
"Zie je die dame daar? Die in zwart/wit?" En dan vertel ik wat ik gehoord heb van dr.
Dat wij 'leuke pantoffels' zijn. En nu loopt ze stroop te smeren bij die gele beer...
Ik vertrouw er voor geen meter.
Some angels choose fur instead of wings
Wat ben ik toch op een geweldige plek terecht gekomen! Iedereen is zo lief voor elkaar.
Winnie komt met het idee om de tafels bij elkaar te schuiven. Ik spring op om te helpen. Als iedereen zijn plekje heeft gevonden vraag ik iedereen wat ze willen drinken. Ik ben zo gewend om voor iedereen te zorgen! Zeg het maar, jongens, ik haal het wel!
"Hallo, Ik ben Winnie de poeh, maar je maag ook poehbeer zeggen hoor."
Ik kijk de beer aan grom hallo terug.
"Beest, heb je misschien ook nog een naam?"
"Nee, het is beest voor jou".
"Nou oke, Beest wil je dan misschien bij ons zitten?"
Opeens sleept dat gele beest me mee naar het tafeltje van Merida en Babbel.
'Raaaaaaaaak mij niet aan', grom ik. Ik keer weer terug naar Knabbel en naar het tafeltje in het hoekje.
'Heb je die dame in het zwart/wit al gehoord en gezien?', vraagt Knabbel.
Ik kijk in de richting van een zwart/wit monster. Het ziet er boos uit. Misschien ook een betoverd monster? Als het creatuur zich omdraait zie ik het .... 'het is een menssss', sis ik.
Knabbel vertelt over dat het creatuur hen 'leuke pantoffels' vindt en dat ze nu stroop loopt te smeren bij die gele beer...
'Jullie kunnen bescherming zoeken in mijn bos als jullie dat willen, of in mijn kasteel. Oh, vervloekt ik ben iets vergeten.'
Ik pak mijn telefoon en bel naar het kasteel. 'Lumière? Er zit iemand opgesloten in de kelder, geef hem eten. (...) Wat??? Nee geen bouillabaisse soep met tete de veau en als toetje crêpe Suzette. Het is een gevangene, geen gast in een 5-sterren restaurant! (...) Ja, ik weet je ongelukkig bent en doet alsof je een chef-kok bent. (...) Oké sorry, je bent een chef-kok. (...) SORRY, je bent de beste kok in de wereld in kaarsvorm. GEEF HEM GEWOON TE ETEN, KAN ME NIET SCHELEN WAT. Ik hang snel op.
Ik kijk schaapachtig naar Knabbel. 'Frans personeel, in kaarsvorm ... ze zijn lastig en moeilijk tevreden te houden. Maar ze zijn alles wat ik nog heb.'
---
Was getekend,
Beest
Na al het kletsen, dansen, zingen en de nodige sapjes gaat het ene na het andere Disneyfiguur naar zijn of haar bedje. Assepoester vertrekt naar haar nieuwe kamer in haar kasteel, Cruella besluit haar zoektocht naar nieuwe velletjes uit te stellen tot de volgende dag en Knabbel en Babbel gaan op weg naar hun boom.
Knabbel loopt enorm ver op Babbel voor, omdat Babbel op zijn slome waggeltempo alles in zich opneemt. ‘Kijk dan, Knabbel, wat een mooie sterren!’ Babbel staat stil en kijkt vol bewondering omhoog. ‘Ja, ja, mooie sterren. Kom op, loop nou maar door.’ Bromt Knabbel. Geen reactie. ‘Babbel?’ Knabbel draait zich om en ziet niets. Vlug holt hij terug. ‘Babbel?!’ Een zacht gekreun komt uit één van de bosjes. Knabbel duikt erin en vindt zijn maatje, onder het bloed. ‘Babbel? Wat is er gebeurd? Wie heeft dit gedaan?’ Maar Babbel antwoord niet meer, hij heeft zijn bewustzijn verloren en het duurt niet lang meer voordat hij dood zal bloeden. ‘Nee! Babbel!’
*POEF* Uit het niets verschijnt er een flesje op de aarde. Geschrokken deinst Knabbel achteruit. Dan ziet hij een briefje op het flesje. ‘Drink me’ staat erop geschreven. Knabbel aarzelt geen moment en giet de inhoud van het flesje in de mond van Babbel. Er lijkt niets te gebeuren, maar dan droogt het bloed langzaam op en gaan de wonden van Babbel dicht. Magie? Wat het ook was, het heeft gewerkt en Babbel leeft weer. Hij opent zijn ogen. ‘Babbel, wie heeft dit gedaan?’ ‘Ik.. Ik weet het niet..’ Helaas een bijwerking van het geneesmiddel..
Babbel/xTurtly is gered door de Heks. Dag 2 begint en een stemronde opent. Stemmen doe je door te mailen naar kelsey_forumspel@live.nl, breng zeker je stem uit, want niet stemmen is op jezelf stemmen. De stemming is open t/m dinsdagavond 22u.
Alice en de Goede Fee komen mijn kant op. Ik hoor de Goede Fee nog net vragen waarom ze dan eigenlijk wil vliegen, maar het antwoord van Alice gaat verloren in het geluid van het Beest, dat zich lostrekt en naar het hoekje van de bar kruipt.
Assepoester en Winnie schuiven de tafeltjes tegen elkaar aan. Langzaam kom ik overeind om mijn stoel dichter naar de rest te schuiven. Ik ben best moe...
"Wie wil er nog wat drinken?", hoor ik Assepoesters vrolijke stem. Nou vooruit. Nog één kopje thee en dan ga ik naar bed.
Niet veel later lig ik in bed. Shang zegt nog wat tegen me, maar ik hoor het al niet meer.
De volgende ochtend gaat de wekker alweer vroeg. Ik hoor de vogeltjes buiten fluiten en een zekere krekel, die ertegenin gaat. Ik durf te wedden dat hij zich het liefst nog een keer zou omdraaien.
Het wordt al laat, dus besluiten Knabbel en ik om terug te gaan naar onze boom. Onderweg wordt duidelijk dat Knabbel het liefst zo snel mogelijk in zijn eigen bed ligt, maar ik vind het buiten allemaal veel te mooi om snel te lopen. 'Kijk dan Knabbel, wat een mooie sterren!' Ik sta even stil en kijk vol bewondering omhoog. Het volgende moment word ik opeens ruw gegrepen en verder weet ik niets meer. Het volgende moment lig ik namelijk in de bosjes en zie ik wazig het gezicht van Knabbel boven me, totaal in paniek, voordat het weer zwart voor mijn ogen wordt.
Weer enige tijd later, ik ben het besef van tijd kwijt, open ik mijn ogen weer, knipper een paar keer en zie dan Knabbel nog steeds boven mijn hoofd. ‘Babbel, wie heeft dit gedaan?’ vraagt hij in paniek. ‘Ik.. Ik weet het niet..’ mompel ik en probeer langzaam overeind te komen. Knabbel helpt me voorzichtig omhoog en samen strompelen we richting ons huisje. Ik ben nog half suf, maar kan het niet laten om Knabbel de oren van het hoofd af te vragen: 'Wat is er nou gebeurd? Hoelang ben ik weggeweest? Heb je gezien wie het gedaan heeft? Waarom heb ik nu niet meer zo'n pijn? Weet je wel waar we zijn? Hoe laat is het eigenlijk?'
Knabbel mompelt wat antwoorden, maar de meeste vragen blijven onbeantwoord. Ik laat me door hem met enige moeite omhoog helpen en val eindelijk aangekomen in ons holletje, direct in slaap.
De volgende ochtend word ik wakker in een leeg holletje. De zon staat al redelijk hoog, dus ik moet lang geslapen hebben. Ik hoor zelfs al kinderstemmen volgens mij. Dan heb ik echt lang geslapen. Ik rek me uit en houd daar abrupt mee op als ik merk dat mijn hele lichaam stijf is en zich verzet tegen iedere vorm van beweging. 'Auwww,' klaag ik en val maar weer achterover. Ik blijf nog wel even liggen..
Nou ja, dan nog maar wat drinken. Tijdens het wachten op mijn sapje zie ik Beest in een hoekje zitten. Ik vind het zo zielig voor hem, zo alleen, al zie ik geloof ik wel Knabbel... of was het nou Babbel... ernaast zitten. Als ik van mijn kruk afglijdt om richting Beest te lopen gromt hij alleen maar naar me en ik spring snel weer terug op mijn kruk. Ik mag dan wel nieuwsgierig zijn, ik ben ook wijs genoeg om niet opgegeten te worden.
Ik ga veel te laat naar huis om te slapen. 's Morgens vroeg kan ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Het is veel te vroeg als mijn wekker gaat. Gelukkig schijnt de zon en is het een mooie dag.
mijn tumblr
Het wordt tijd om naar huis te gaan, dus ik zeg gedag tegen Beest.
Ik heb erg van onze gesprekken genoten, en wil dat graag nog eens doen.
Babbel is een geweldig broertje, maar veel diepgang.... nee.
Beest roept me nog even terug "als je je niet veilig voelt, je kan altijd naar
mijn kasteel he!".
Fijn om te weten denk ik, en trek Babbel mee.
Die heeft teveel gedronken, ik denk eikeltjeswijn of zo, en is niet vooruit te branden.
Maar ik vertrouw het niet, en wil naar huis.
Schiet nou oohoop, treuzel niet zo.
Maar bij blijft maar bazelen dat het zo mooi is.
Het is DONKER Babbel, kom op..
'Kijk dan Knabbel, wat een mooie sterren!' en dan hoor ik niets meer.
Ja, wat geritsel, maar verder niet.
Dus hol ik terug en hoor ik gekreun.
Daar, het linker bosje.. OMG, daar ligt mijn broertje, badend in bloed.
Wat moet ik nou doen? "Neeeeee Babbel!"
En dan hoor ik "poef" (of was het nou plof) en er staat een flesje met "drink me"
erop. Eh... moet ik dat drinken of Babbel?
Iene, miene, ach dat moet voor Babbel zijn.
Dus ik ruk de kurk er uit en mik het allemaal in de mond van Babbel.
Maar die blijft dood... en dan zie ik ineens dat het bloed minder wordt en
de wonden dicht trekken. En hij opent zijn ogen...
"Babbel, wie heeft dit gedaan?" "Ik.. Ik weet het niet"....
Ik help 'm op zijn pootjes, en samen strompelen we naar de boom.
Helaas maakt ie zijn naam weer waar, die klep staat geen 3 tellen stil.
'Wat is er nou gebeurd? Hoelang ben ik weggeweest? Heb je gezien wie het gedaan heeft?
Waarom heb ik nu niet meer zo'n pijn? Weet je wel waar we zijn? Hoe laat is het eigenlijk?'
Uit ervaring weet ik dat ie toch niet echt luistert, dus ik geef geen antwoorden maar
brom maar wat. Het is nog een hele klus om een volwassen, iets te ***** grondeekhoorn
naar boven in een boom te duwen, dus ik ben helemaal stuk als we eindelijk boven zijn.
En ondanks alles val ik direct in slaap.
De volgende morgen lijkt het een boze droom, maar ik vind nog wat opgedroogd bloed van Babbel op mijn eigen shirt. Zou dat zwart/witte mormel op 'm getrapt hebben?
Ik besluit dit eens met Beest te bespreken, ik heb niet het gevoel dat we nog langer
veilig zijn in deze boom. Babbel slaapt nog, zal ik een briefje achterlaten?
Nee, toch maar niet, zometeen gaat ie met iedereen staan babbelen, en gaat ie vertellen
dat we gaan verhuizen, en erger, waar naar toe.
En dat is niet de bedoeling.
Some angels choose fur instead of wings
Sneeuwwitje
Als ik mijn kamer uitloop, zie ik daar ineens Assepoester staan. Ze kijkt me aan en vraagt me wat ik in haar kasteel doe. Pfft, haar kasteel!? Heeft ze dan niet geleerd dat we hier samen doen? Gelukkig kwam ze na mij, en kon ik in ieder geval de beste kamers claimen...
Ik wil weer doorlopen, maar Assepoester stelt voor om samen naar buiten te lopen. Eigenlijk was ik helemaal niet van plan om naar buiten te gaan, maarja, je kunt nieuwelingen natuurlijk niet alleen laten in deze chaos. Dus ik besluit mee te gaan. Die kleine koters maar weer vermaken. De dwergen waren in ieder geval nog enigszins volwassen...
Na een vermoeiende dag kinderen vermaken, gaat het park gelukkig dicht en kunnen Assepoester en ik naar het Disney café. Ach, misschien geeft het toch wel een beetje een voldaan gevoel, die blije kindergezichtjes.
Ik besluit om mijn eigen avond niet te vergallen en ga met een kleine lach op m'n gezicht het café binnen. Het is al druk in het café en aan alle tafeltjes zit al wel iemand. Ik ga ergens zitten en kijk om me heen. De meesten zijn ook wel vrolijk, misschien dat dat mij ook helpt om wat vrolijker te worden.
Ineens staat Winnie de Poeh op en begint met tafels te slepen. Ik kijk toe naar wat er gebeurt, een prinses gebruikt immers haar handen alleen om te zwaaien en niet om zware dingen te schuiven. Uiteindelijk staan de tafels in een kring. Volgens mij niet heel veel logischer dan de vorige opstelling, maar ach, wat maakt het uit.
Na wat geklets en wat drankjes ga ik met een iets beter humeur naar buiten en loop richting het kasteel. De prins heeft een weekendje vrijgenomen om naar zijn ouders te gaan in Phantasialand en dus ben ik alleen. Na een vermoeide tocht plof ik direct op een bed en val in slaap.
Na een heerlijke rustige nacht, wordt ik wakker en rek me uit. De zon schijnt op mijn gezicht. 'Heerlijk,' denk ik, 'het is weer mooi weer vandaag!' Ik pak wat spullen bij elkaar, bekijk mijn gezicht in een spiegel, werk mijn make-up wat bij en ga op pad.
Na een gezellig avondje in het Café besluit ik maar eens mijn bedje op te gaan zoeken.
"Halllooooo?" roep ik zodra ik het Disney Hotel in loop. Er staat niemand achter de balie.
"Halloohoooo?" Ik zucht en steek een sigaret op. Want ja een sigaret smaakt nou eenmaal het lekkerst vlak voordat je gaat slapen... en als je wakker bent. en na het eten. en gewoon... altijd.
"Madame, het is hier verboden om te roken," zegt de receptionist die aan gelopen komt. Ik zucht en maak mijn sigaret weer uit.
"Mevrouw de Vill, ik moet me nog inchecken."
"Ah. Madame de Vill. Uw spullen zijn vanmiddag al gearriveerd en zijn al op uw kamer bezorgt."
"Mooi. En welke kamer zal dat zijn? Ik mag daar wel roken toch?" het meisje knikt voorzichtig.
"Ja Madame, uiteraard. Ik zal even met u mee lopen." De receptioniste loopt mee naar mijn kamer. Ik check alles uitgebreid en zodra ik zie dat alles in orde is bedank ik haar en gaat ze weg.
Rust. Eindelijk rust.
De volgende ochtend word ik al vroeg gewekt. De telefoon gaat.
"Goedemorgen Madame De Vill, dit is uw wake-up call. Over 1 uur gaat het park open." Ik snauw wat terug en gooi de hoorn weer op de haak. Ik wrijf wat in mijn ogen en zie tot mijn grote schrik dat het pas 9 uur is. In mezelf vloek ik wat en maak me klaar voor de dag. Een lange dag.