Nou, dit was dus ook een van mijn (onze) katten. Helaas is de bijbehorende huisgenoot, dus ook de kat, alweer vertrokken sinds een klein half jaar. Maar ach, wat was het toch een lieverd! (Op de klauwen na dan... haha)
Afgelopen zaterdag hebben we na 18 jaar en 18 dagen afscheid moeten nemen van Gaius. Hij overleed plotsklaps! Waarschijnlijk heeft hij een beroerte of een hartaanval gekregen. We zijn allebei intens verdrietig nu we het ineens zonder onze grote, oude, lieve vriend moeten stellen. Het zal stil worden in huis. We hebben besloten om voorlopig even te wachten met een nieuwe kat uit respect voor de oude en omdat we allebei eerst het rouwproces zullen moeten afsluiten. Nog een laatste foto als vaarwel aan de community.
Ik ben vrijwilliger voor Answers HQ. Ik werk niet voor EA
@trismagistos, ach nee, Gaius... wat triest, gecondoleerd en veel sterkte. Het is altijd zo verdrietig als een kat overlijdt... Zo'n gat wat er dan valt. En ik heb zelf een zwak voor oudere rode kattenheertjes, omdat ik er tot 2019 ook één "had". Ik hoop dat jullie de tijd kunnen nemen om het verlies te verwerken.
Het was eigenlijk toevallig dat ik hier keek, want ik heb al heel lang niet gepost in dit topic, terwijl ik zo van katten houd. Dus "blij" dat ik het bericht nu zie ipv maanden later...
Ik zal binnenkort wel een keer vertellen over het vrijwilligerswerk in een dierenasiel (bij de katten) wat ik sinds een aantal maanden doe.
Dank jullie allebei @EA_Leeuw en @Keefbeetle! Een blijk van medeleven is altijd heel troostrijk.
Ik ben heel benieuwd hoe het met jou gaat, Keefbeetle, en zeker of jouw vrijwilligerswerk je goed bevalt?
Een gedicht van Remco Campert is hier wel op zijn plaats.
Poes is dood
's Avonds komen we thuis
in het stille, lege huis
je wacht ons niet meer op
onderaan de trap
ik geef toe aan sentiment
voor jou, lief dier
Ik rek je bestaan, poes
plotse schim in mijn ooghoek
die op een stoel springt
zich in opperst welbehagen
neervlijt op het tapijt
haar gezichtje wast
die met dwingende geluidjes
om eten vraagt
die in donker bij me slaapt
warm geluk in mijn rug
Je krabde stoelen stuk
dat mocht niet
maar wat zijn stoelen
vergeleken bij jou
die niet meer is
Mijn hand is leeg
waartegen eens je hoofdje
liefkozend duwde
We laten tranen, poes
om jou
omdat je er niet meer bent
en om onszelf
want zo is de mens
2012
Ik ben vrijwilliger voor Answers HQ. Ik werk niet voor EA
Aww, ik was er al bang voor, toen ik zag dat er in dit topic gepost was.
Heel veel sterkte met dit verlies.
Wij waren 3 weken geleden Pollewop kwijt. En die is altijd thuis, en zeker als er kans is dat er eten komt.
Omdat ze een slecht hart heeft, en ze eigenlijk 1,5 jaar geleden al opgegeven is, waren we er van overtuigd dat ze ergens dood was neergevallen, maar jah.... waar??
Alle buren gevraagd, zit ze in je schuur, heb je haar gezien? Foto's gestuurd... Maar we moesten weg, we hadden wat afgesproken dus met zwaar hart toch maar gegaan. Toen we 's avonds thuis kwamen toch hoopvol naar boven gekeken, want ze zat ons vaak op te wachten, maar nee, geen Pol. Ik deed heel verslagen de voordeur open en wie zat er achter??? Jah hoor, Pollewop. Geen idee waar ze geweest is. Maar ondanks dat ik het een K.. kat vind, was de opluchting groot. Buren ook gelijk geappt dat ze thuis was. Een buurvrouw vroeg de volgende dag nog hoe het met haar ging, maar ze mankeert helemaal niets. (buiten haar hart afwijking dan) Ze heeft het nog altijd erg naar haar zin.
2 jaar geleden (5 juni om precies te zijn) hebben we ons rode katertje Scott gehaald. Maar 3 jaar geleden (op 9 juni) stierf onze zwarte kroelkip Guus. Mijn man kon het echt niet eerder aan om een kitten te halen. Totdat ik zei dat die nu toch moest beslissen, omdat er geen kittens meer te krijgen waren. Guus zullen we nooit vergeten, (en Muis en Peer ook niet) maar het verdriet slijt wel. Af en toe word ik nog erg met het gemis geconfronteerd, en vloeit er nog een traan. Maar ze hebben zo veel liefde gegeven.
Bij jouw heeft Gaius een prachtig leven gehad. Koester de mooie momenten.
Maar nogmaals, heel veel sterkte.
We hebben Gaius laten cremeren en hebben zelf een heel groot deel van de handelingen mogen doen. Dat wil zeggen we hebben hem zelf op zijn laatste 'rustplaats' mogen leggen en ook zelf de oven mogen sluiten enz. Op een of andere manier heeft dat wel geholpen met de acceptatie en het verwerken. We zullen hem uitstrooien in onze tuin, vlak onder de walnotenboom waar hij zo graag in vertoefde en bij tijd en wijle zelfs in sliep (onze grote roodborst). Op die manier wordt hij een met zijn favoriete plek.
Nu rest alleen nog onze herinnering aan achttien prachtige jaren met hem en de wetenschap dat zijn stoffelijkheid voortleeft in de boom.
Post edited by trismagistos on
Ik ben vrijwilliger voor Answers HQ. Ik werk niet voor EA
@trismagistos, wat mooi dat jullie de as uit (gaan) strooien in de tuin. Dat is heel symbolisch. Dank voor het delen van het gedicht, dat is zeker een mooie. "Fijn" te lezen dat de crematie op een bepaalde manier wat heeft geholpen bij de acceptatie. Het blijft natuurlijk een rotsituatie @Deborah, oh, oh, die Pollewop... het is ook wel fraai hoe je het beschrijft, de opluchting als ze toch terecht blijkt, in combinatie met toch een beetje de afkeer voor haar. Ja, het slijt inderdaad, maar het blijft wel een gemis. Ook al komt er een andere kat, die is toch nooit hetzelfde als de overleden kat. Ze blijven allemaal een plek in ons hart houden.
Wat betreft mijn vrijwilligerswerk... af en toe ga ik naar het asiel om daar aandacht te geven aan de katten. Het is op dit moment nog geen vast schema, dat is door omstandigheden nog niet te doen voor mij. Ik voel me tussen de katten op mijn plek, maar tussen de mensen niet, dus het is voor mij toch niet écht ontspannend om ernaartoe te gaan. Soms is het lekker rustig en zit ik meer op mijn gemak, een andere keer is het drukker, lopen er meer mensen rond, en voel ik me juist niet prettig. Maar het is fijn om de katten aandacht te kunnen geven. Sommige katten komen echt naar je toe, anderen zitten weggedoken, en dan zijn er ook nog katten die je met wat vertrouwen wat meer naar je toe kunt "lokken". Zo zit er al sinds ik daar kom een kat die wat fel uit de hoek kan komen en vrij schuw is, die tijdens mijn laatste bezoek opeens toch naar me toe kwam en zich zelfs uitgebreid liet aaien, en daarna op de grond ging liggen een stukje verderop, met zijn rug naar mij toe! Er zitten overigens ook af en toe katten die zo schuw zijn dat je ze (ik in elk geval niet; ik ben er ook maar af en toe een uurtje) niet kunt benaderen. Die laat ik dan ook met rust. Ik probeer zo veilig mogelijk over te komen, door rustig te bewegen, rustig en niet te veel te praten, te hurken zodat ik niet boven ze uittoren. Maar dan nog vertrouwen sommige dieren je niet en die moet je dan ook de tijd geven.
And God asked the feline spirit
Are you ready to come home?
Oh, yes, quite so, replied the precious soul
And, as a cat, you know I am most able
To decide anything for myself.
Are you coming then? asked God.
Soon, replied the whiskered angel
But I must come slowly
For my human friends are troubled
For you see, they need me, quite certainly.
But don't they understand? asked God
That you'll never leave them?
That your souls are intertwined. For all eternity?
That nothing is created or destroyed?
It just is....forever and ever and ever.
Eventually they will understand,
Replied the glorious cat
For I will whisper into their hearts
That I am always with them
I just am....forever and ever and ever.
Mooi he. Hopelijk biedt het jou, en iedereen die het leest en kan gebruiken, troost. Ik heb dat gedicht van een vriendin gekregen, die het ook weer had gehad, toen Sammy net was overleden. Het gaf en geeft mij veel troost. Ik heb het dan ook uitgeprint en bij mijn Sammy altaartje gezet. Ik lees het regelmatig.
Ik vond bij de herinneringen van Facebook nog een foto van Peer.
Mijn eerste eigen kat.
Een doodsbang, graatmager en bijna kale kat toen we 'm uit het asiel haalden, geschat op een jaar of 7.
We hebben hem op 1 september 2016 moeten laten inslapen, hij kon niet meer geholpen worden, maar wat een zeldzaam lief (en bang) dier was dit.
Hij wilde altijd zo graag bij me zijn, maar hij durfde niet op schoot te zitten. Dus sprong ie altijd achter me als ik op de stoel zat, zodat ie "op mijn rug" kon zitten. Want hij wilde wel graag bij me zijn.
Reacties
Hier worden ze een beetje verwend.
Vogeltjes kijken op de tablet.
Some angels choose fur instead of wings
Nou, dit was dus ook een van mijn (onze) katten. Helaas is de bijbehorende huisgenoot, dus ook de kat, alweer vertrokken sinds een klein half jaar. Maar ach, wat was het toch een lieverd! (Op de klauwen na dan... haha)
Some angels choose fur instead of wings
Peetje is een groot rood met wit kater van 23 jaar :0
heel lief. hij woont al langer in een woonboerderij als ik al 5 jaar woon.
hij is een kruizing of een gewoon straattype ras . zoals ik een keer heb opgezocht.
hij ligt iedere avond ook bij mij heup aan heup.
hij houdt van slapen, vleesjes , knuffelen en dat je tegen hem praat.
Het was eigenlijk toevallig dat ik hier keek, want ik heb al heel lang niet gepost in dit topic, terwijl ik zo van katten houd. Dus "blij" dat ik het bericht nu zie ipv maanden later...
Ik zal binnenkort wel een keer vertellen over het vrijwilligerswerk in een dierenasiel (bij de katten) wat ik sinds een aantal maanden doe.
Ik ben heel benieuwd hoe het met jou gaat, Keefbeetle, en zeker of jouw vrijwilligerswerk je goed bevalt?
Een gedicht van Remco Campert is hier wel op zijn plaats.
Poes is dood
's Avonds komen we thuis
in het stille, lege huis
je wacht ons niet meer op
onderaan de trap
ik geef toe aan sentiment
voor jou, lief dier
Ik rek je bestaan, poes
plotse schim in mijn ooghoek
die op een stoel springt
zich in opperst welbehagen
neervlijt op het tapijt
haar gezichtje wast
die met dwingende geluidjes
om eten vraagt
die in donker bij me slaapt
warm geluk in mijn rug
Je krabde stoelen stuk
dat mocht niet
maar wat zijn stoelen
vergeleken bij jou
die niet meer is
Mijn hand is leeg
waartegen eens je hoofdje
liefkozend duwde
We laten tranen, poes
om jou
omdat je er niet meer bent
en om onszelf
want zo is de mens
2012
Heel veel sterkte met dit verlies.
Wij waren 3 weken geleden Pollewop kwijt. En die is altijd thuis, en zeker als er kans is dat er eten komt.
Omdat ze een slecht hart heeft, en ze eigenlijk 1,5 jaar geleden al opgegeven is, waren we er van overtuigd dat ze ergens dood was neergevallen, maar jah.... waar??
Alle buren gevraagd, zit ze in je schuur, heb je haar gezien? Foto's gestuurd... Maar we moesten weg, we hadden wat afgesproken dus met zwaar hart toch maar gegaan. Toen we 's avonds thuis kwamen toch hoopvol naar boven gekeken, want ze zat ons vaak op te wachten, maar nee, geen Pol. Ik deed heel verslagen de voordeur open en wie zat er achter??? Jah hoor, Pollewop. Geen idee waar ze geweest is. Maar ondanks dat ik het een K.. kat vind, was de opluchting groot. Buren ook gelijk geappt dat ze thuis was. Een buurvrouw vroeg de volgende dag nog hoe het met haar ging, maar ze mankeert helemaal niets. (buiten haar hart afwijking dan) Ze heeft het nog altijd erg naar haar zin.
2 jaar geleden (5 juni om precies te zijn) hebben we ons rode katertje Scott gehaald. Maar 3 jaar geleden (op 9 juni) stierf onze zwarte kroelkip Guus. Mijn man kon het echt niet eerder aan om een kitten te halen. Totdat ik zei dat die nu toch moest beslissen, omdat er geen kittens meer te krijgen waren. Guus zullen we nooit vergeten, (en Muis en Peer ook niet) maar het verdriet slijt wel. Af en toe word ik nog erg met het gemis geconfronteerd, en vloeit er nog een traan. Maar ze hebben zo veel liefde gegeven.
Bij jouw heeft Gaius een prachtig leven gehad. Koester de mooie momenten.
Maar nogmaals, heel veel sterkte.
Some angels choose fur instead of wings
We hebben Gaius laten cremeren en hebben zelf een heel groot deel van de handelingen mogen doen. Dat wil zeggen we hebben hem zelf op zijn laatste 'rustplaats' mogen leggen en ook zelf de oven mogen sluiten enz. Op een of andere manier heeft dat wel geholpen met de acceptatie en het verwerken. We zullen hem uitstrooien in onze tuin, vlak onder de walnotenboom waar hij zo graag in vertoefde en bij tijd en wijle zelfs in sliep (onze grote roodborst). Op die manier wordt hij een met zijn favoriete plek.
Nu rest alleen nog onze herinnering aan achttien prachtige jaren met hem en de wetenschap dat zijn stoffelijkheid voortleeft in de boom.
@Deborah, oh, oh, die Pollewop... het is ook wel fraai hoe je het beschrijft, de opluchting als ze toch terecht blijkt, in combinatie met toch een beetje de afkeer voor haar. Ja, het slijt inderdaad, maar het blijft wel een gemis. Ook al komt er een andere kat, die is toch nooit hetzelfde als de overleden kat. Ze blijven allemaal een plek in ons hart houden.
Wat betreft mijn vrijwilligerswerk... af en toe ga ik naar het asiel om daar aandacht te geven aan de katten. Het is op dit moment nog geen vast schema, dat is door omstandigheden nog niet te doen voor mij. Ik voel me tussen de katten op mijn plek, maar tussen de mensen niet, dus het is voor mij toch niet écht ontspannend om ernaartoe te gaan. Soms is het lekker rustig en zit ik meer op mijn gemak, een andere keer is het drukker, lopen er meer mensen rond, en voel ik me juist niet prettig. Maar het is fijn om de katten aandacht te kunnen geven. Sommige katten komen echt naar je toe, anderen zitten weggedoken, en dan zijn er ook nog katten die je met wat vertrouwen wat meer naar je toe kunt "lokken". Zo zit er al sinds ik daar kom een kat die wat fel uit de hoek kan komen en vrij schuw is, die tijdens mijn laatste bezoek opeens toch naar me toe kwam en zich zelfs uitgebreid liet aaien, en daarna op de grond ging liggen een stukje verderop, met zijn rug naar mij toe! Er zitten overigens ook af en toe katten die zo schuw zijn dat je ze (ik in elk geval niet; ik ben er ook maar af en toe een uurtje) niet kunt benaderen. Die laat ik dan ook met rust. Ik probeer zo veilig mogelijk over te komen, door rustig te bewegen, rustig en niet te veel te praten, te hurken zodat ik niet boven ze uittoren. Maar dan nog vertrouwen sommige dieren je niet en die moet je dan ook de tijd geven.
Are you ready to come home?
Oh, yes, quite so, replied the precious soul
And, as a cat, you know I am most able
To decide anything for myself.
Are you coming then? asked God.
Soon, replied the whiskered angel
But I must come slowly
For my human friends are troubled
For you see, they need me, quite certainly.
But don't they understand? asked God
That you'll never leave them?
That your souls are intertwined. For all eternity?
That nothing is created or destroyed?
It just is....forever and ever and ever.
Eventually they will understand,
Replied the glorious cat
For I will whisper into their hearts
That I am always with them
I just am....forever and ever and ever.
~ Auteur onbekend ~
@trismagistos
En ontroerend.
Ik zit in tranen....
Ik zat heel toevallig te luisteren naar Alter Brigde, "In Loving Memory".
Some angels choose fur instead of wings
Mijn eerste eigen kat.
Een doodsbang, graatmager en bijna kale kat toen we 'm uit het asiel haalden, geschat op een jaar of 7.
We hebben hem op 1 september 2016 moeten laten inslapen, hij kon niet meer geholpen worden, maar wat een zeldzaam lief (en bang) dier was dit.
Hij wilde altijd zo graag bij me zijn, maar hij durfde niet op schoot te zitten. Dus sprong ie altijd achter me als ik op de stoel zat, zodat ie "op mijn rug" kon zitten. Want hij wilde wel graag bij me zijn.
Some angels choose fur instead of wings