Vroeg in de ochtend komt de chauffeur van Sam mij ophalen, ik zet mijn spullen in de kofferbak en stap in. We rijden vrij vlot door omdat Sam niet van wachten houd, maar dat begrijp ik wel.
Wanneer we de trapjes van het perron oplopen begin ik alvast te zoeken naar de kaartjes. "lopen jullie maar vast door, ik zoek de kaartjes nog even". Ik hoor Sam al zuchten, als ik die kaartjes nou maar bij me heb.
Als de trein aankomt heb ik eindelijk de kaartjes gevonden en snel-wandel ik naar Sam en zijn lijfwachten, die heeft hij wel nodig met al die nieuwsgierige mensen.
Sam zucht en doet zijn mond open 'Zorg nou eens dat je op tijd bent, dit schiet toch niet op? En wat denk je wel niet? Dat dit voldoet aan mijn standaarden? Het is dat ik je niet kan missen, omdat je toch nog ergens goed voor bent, maar eigenlijk zou ik je gewoon moeten ontslaan!' en hij loopt door.
Wat is hij eigenlijk toch knap als hij boos is. Focus.
Hij roept een personeelslid erbij en ik zie dat hij gebaard dat ze bij mij moet zijn, natuurlijk.
Een beetje ontdaan komt de jonge vrouw mijn kant op.
"Vat het je niet persoonlijk op hoor, zo is hij tegen iedereen," fluister ik naar haar net zodat Sam het niet kan horen.
"Hier zijn onze tickets" en ik geef de tickets aan de vrouw, Roos zie ik op haar naamplaatje.
"coupé 3, kamer 1, 2 en 3. Ik zal even met u meelopen." Zoals gewoonlijk wil Sam weten of ze alles goed geregeld hebben, en hij lijkt het er mee eens te zijn.
Ik rommel nog wat in mijn tas en loop dan naar mijn eigen coupé.
Het is wat om te werken voor een bekende acteur.
Wat een geweldige kamer! Ik sta ervan verbaasd hoe luxe de kamers in treinen tegenwoordig zijn. Ik kan me nog levendig het beeld voor me halen van de stapelbedden in de nachttreinen in Azië waar ik een tijdje heb gereisd voordat ik aan mijn studie begon. Dat was natuurlijk een stuk minder hygiënisch, maar wel heel gezellig!
*bliep bliep* Mijn telefoon gaat...
'Hey pap,' antwoord ik. 'Ja, ik ben veilig in de trein..... Ja, alles ziet er prachtig uit.... Maak je om mij geen zorgen, pap, ik red me wel.... ja, ik zal voorzichtig doen. Ik moet nu ophangen, want ik moet weer aan het werk. Doei, pap.'
Pff, die vader van mij. Hij bedoelt het zo goed, maar sinds mama overleden is, is hij behoorlijk overbezorgd.
Ik werp snel een blik in de spiegel. Haar zit goed, mijn make-up ook. Al piekerend over mijn vader loop ik richting Tina's kamer. Als ik aanklop hoor ik echter een mannenstem.
'Wie is daar? Laat me met rust. Ik wil even niemand spreken nu.'
Geschrokken kijk ik naar het kamernummer. Nummer drie.
'Sorry meneer! Ik heb per ongeluk bij de verkeerde kamer aangeklopt.' Beschaamd loop ik een stukje terug naar kamer 4, klop aan en loop snel naar binnen.
'Ha, Elisa, net op tijd. Ik wilde net met de brieven gaan beginnen.'
Peter Suchet
Theater- en filmrecensent/verslaggever en journalist
Mijn kamer ziet er heel degelijk uit. Het is een vrij luxe trein, maar omdat ik veel reis heb ik alle gradaties van armzalig tot zeer luxe meegemaakt dus ik raak niet snel onder de indruk. Het is allemaal maar uiterlijke schijn. Als de kamer maar alles bevat wat ik nodig heb ben ik al snel tevreden. En ik heb niet zoveel nodig.
Eén van de personeelsleden, Linda, heeft me naar mijn kamer gebracht en alles snel uitgelegd. Ze duwt een kaartje in mijn hand met een wifi code en als ik haar een tip heb gegeven, verdwijnt ze snel. 'Ah fijn, wifi!'.
Ik open mijn tas en een notebook eruit. Ik klap hem open en begin wat aantekeningen te maken.
Sam Brown ....
Wat weet ik over hem?
Als ik een hevig kabaal hoor en daarnaast een geïrriteerde en te luide stem weet ik dat de 'beroemde' acteur meneer Brown onderweg is naar zijn coupé.
Mijn vingers bewegen over het toetsenbord, luid, arrogant, onbeschoft tegen het personeel . Wat moet ik over zo'n oninteressant persoon schrijven? Voor zover ik heb gezien heeft hij totaal geen inhoud.
De andere passagiers zijn veel interessanter.
Die zakenvrouw bijvoorbeeld. Volgens mij heet ze Tina. Een prachtig zakelijke outfit had ze aan, maar wel een tikkeltje opgefokt. En haar assistent die voor haar rent, maar met toch enige terughoudendheid. Volgens mij hebben ze een heel boeiende relatie met elkaar.
Of de interactie tussen Roos, Linda en Nick.
Zelfs het koppel in de kamer naast mij is interessanter met het meisje dat dol verliefd is, terwijl de jongen met zijn gedachtes totaal ergens anders zit.
Ik mag mij aandacht niet verliezen! De uitgever wil een verhaal over Sam Brown en een verhaal zal hij krijgen. Ik hoop alleen dat ik wat interessants over hem te weten kan komen. Ik moet de man achter de acteur zien te vinden. Hoewel man? Hij denkt dat hij een man is, maar komt natuurlijk nog maar net kijken. Ik heb het vaker gezien, die jonge acteurs worden totaal verpest door de mensen om hem heen die hem laten denken dat hij een god is, maar zodra hij minder geld in het laatje brengt totaal laten vallen. Drugs, verslavingen, al die ellende. Laten we maar hopen een betere afloop voor meneer Brown.
Eens kijken, hoe kan ik erachter komen wat hij in Oosterdonk deed?
Ik denk dat de beste manier is om met zijn manager te praten.
Ik verlaat mijn kamer en ga naar de restauratie coupé.
Elisa is mooi op tijd voor de thee, en redelijk ontspannen nemen we de brieven door.
Gelukkig is er aan boord wifi, dus kunnen alle brieven nog vandaag gemaild worden.
Als de brieven opgenomen zijn, gaat Eliza naar haar eigen kamer de brieven klaarmaken en verzenden en ik neem nog een paar rapporten door.
"Elisa, ik wil rond 19:00 uur gaan eten in de eetzaal, zorg je dat je dan klaar bent? Ik heb gelezen dat ze er een dress-code op na houden." zeg ik vlak voordat ze weg gaat.
Ik weet wel dat ze die dress-code niet strikt nemen, maar zeg nou zelf, een beetje netjes gekleed is toch veel leuker?
Daar komt bij dat de eetzaal er in de folder redelijk sjiek uit zag.
Als de trein begint te rijden sta ik op. Ik wil wel eens bekijken waar we de komende tijd verblijven en vraag Irene mee te gaan. Natuurlijk gaat ze mee, ze is tien keer zo enthousiast als ik en volgt me überhaupt overal.
Het eerste wat ik doe, zonder het al te veel op te laten vallen, is zoeken naar de bar, die moet er toch wel zijn. In de slaapcoupé komen we nog wat andere reizigers tegen. Ik zie iemand die me niet aanstaat. Hij kijkt veel te arrogant uit z'n ogen. Irene wordt helemaal enthousiast.
"Mike," fluistert ze net iets te hard, "dat is Sam Brown!"
"Wie?"
"Sam Brown! Ken je die niet? Dat is een heel bekende acteur!"
Voordat Irene te enthousiast wordt, trek ik haar mee de coupé uit, opzoek naar de bar.
Als we onze kamer uitkomen, zie ik aan de overkant iemand staan die me wel heel bekend voorkomt. Het zal toch niet... Dat is toch niet... Jawel!
Ik stoot Michael aan.
"Mike, dat is Sam Brown!"
Hij kijkt me verbaasd aan. Mannen...
"Wie?"
"Sam Brown! Ken je die niet? Dat is een heel bekende acteur!"
Voor ik de kans krijg op te noemen in welke films en series hij allemaal gespeeld heeft, trekt Michael me mee de slaapcoupé uit. We lopen door een coupé waar allemaal zitjes staan. Het ziet er heel erg comfortabel uit, en ik zou hier best willen gaan zitten. Maar Michael loopt vastberaden door en ik volg hem op de voet. Hij stopt pas als we in de restauratiecoupé staan, in de bar. Ik moet zeggen, ook dit ziet er weer prachtig uit...
Michael gaat aan de bar zitten.
"Wat wil je drinken, Ireen?"
Ik kijk op de klok. It's always five o'clock somewhere, toch?
"Mm, doe maar een wijntje."
Hij bestelt de drankjes, die niet veel later gebracht worden door de barman. Nick, zie ik op z'n naambordje.
"Dankje."
Ik neem een slokje van mijn wijn. Michael zegt niet zoveel. Ik kijk een beetje om me heen, bewonder de mooie bar. De barman is druk bezig met het poetsen van de glazen. Misschien komt er zo nog iemand wat drinken, kan ik daar een beetje mee kletsen... Misschien zie ik Sam Brown straks zelfs wel weer!
Na gesetteld te zijn besluit ik Sam een rondleiding door de trein te geven. Hij heeft niet eerder in een trein met meerdere passagiers gezeten. Maar dat snap ik wel want zodra hij gezien wordt willen ze meestal met hem op de foto.
In de eerste plaats zouden we ook met zijn privéjet gaan, maar we kregen op het laatste moment te horen dat er iets mis was met de technische aspecten van het vliegtuig.
Om te zorgen dat we optijd zouden komen moesten we wel de trein nemen, maar ik zal hem laten zien dat dit ook heel leuk kan zijn!
Wanneer ik Sam eindelijk zover heb om dan toch mee te lopen, hij doet alsof het hem niet interesseer, horen we een meisje net iets te luid roepen, Mike, dat is Sam Brown! Wanneer ik eindelijk een gesigneerde foto uit mijn tas heb gehaald, en me omdraai om deze af te geven, is het meisje al weg. hmm.. iedereen wil toch een foto van een knappe acteur...ikzelf heb er een heleboel, maar dat is natuurlijk omdat ik zijn manager ben en die moet hebben...
Samen met Sam en zijn bodyguards loop ik een rondje door de trein, ik ben zo benieuwd wat hij er van vind.
Mijn taak voor de namiddag en avond is om me in de bar te begeven. Meestal ben ik op de trein degene die achter de bar te vinden is als barpersoneel.
Dan zie ik Roos de bar binnenkomen en is de bar gevuld met twee mensen in plaats van één. 'Nick!' roept ze. 'Je raad nooit wie er aan boord is.' Ik weet allang wie er aan boord van de trein is. 'Ja, die ene acteur,' is mijn antwoord.
'Sam Brown. Hij is van Sims in the Sunset Valley,' reageert Roos vrij enthousiast.
Ik tover een glimlach op mijn gezicht en grap: 'Is het wat?'
Ook mijn collega begint te lachen. 'Nee Nick, ik val niet op verwaande acteurs.'
In de namiddag loopt een vrij jonge man mijn kant op, naar de bar toe. Volgens mij is hij die ene van het koppel. 'Doe maar een biertje en een wijn?' vertelt de man.
Ik geef met mijn hoofd een knikje. 'Natuurlijk meneer, ik kom het zo bij u brengen.'
Niet veel later loop ik met een dienblad met het biertje en het glaasje wijn naar de tafel waar het koppel zich heeft gesetteld. 'Alstublieft. Eén bier en één wijn.'
'Dank je,' reageert de jongedame.
Ik doezel net een beetje weg als er op mijn kamerdeur geklopt wordt.
'Wat nou weer. Wie is daar? Laat me verdomme met rust!' roep ik geïrriteerd.
'Sorry meneer! Ik heb per ongeluk bij de verkeerde kamer aangeklopt.' klinkt een vrouwenstem.
'Kijk dan ook beter uit je doppen,' mompel ik en draai me weer om. Mijn hoofd bonkt.
En even later bonkt niet alleen mijn hoofd, maar opnieuw de kamerdeur.
'Wat?' grom ik.
'Ik ben het, Anneleen,' antwoordt mijn manager.
Zuchtend kom ik overeind. O ja, we zouden de trein bekijken. Wat ge-wel-dig. Met een hoofd als een zuurpruim maak ik de kamerdeur open. 'Ik ga al mee,' zucht ik.
In de slaapcoupé komen we al de eerste andere passagiers tegen.
"Mike, dat is Sam Brown!" roept een meisje verrukt.
"Wie?" antwoordt de jongen.
"Sam Brown! Ken je die niet? Dat is een heel bekende acteur!"
In het voorbijlopen geef ik haar nog een knipoog en loop achter Anneleen aan. Achter mij lopen op een gepaste afstand, maar niet te ver weg in zo'n krappe trein, mijn twee bodyguards.
Anneleen vertelt honderduit over de trein en ik kijk een beetje in het rond. Belangrijke details onthoud ik, zoals de route naar de restauratiecoupé en het chique zoals de tafels gedekt zijn. 'Mooi, dan is er tenminste nog wat klasse,' mompel ik en volg Anneleen. De rest van de coupés is niet heel erg interessant, wat zitjes en grote ramen om van het uitzicht te genieten. Ik geef toe, het is best mooi buiten, maar die treinreis duurt zo lang dat ik zeker weet dat het me binnenkort de strot uit zal komen.
'Het is wel aardig,' antwoord ik als Anneleen mij verwachtingsvol aankijkt na de rondleiding. 'Maar die privéjet was toch een stuk aantrekkelijker. Toch krijg je wel een beetje credits voor deze reis. Ik neem aan dat niet ieder voetvolk hier zomaar binnen kan stappen.'
Een nieuw aanbod van Anneleen wuif ik weg. 'Nee dankje, ik heb nu echt even de behoefte om te dóuchen. Zorg jij nou maar dat we straks die tafel krijgen daar en dat er rondom ons heen de tafeltjes vrij blijven. Ik heb ab-so-luut geen zin om al dat gestaar binnen mijn persoonlijke zone te hebben. Dat gestaar komt er sowieso wel, ik ben toch een beroemdheid.'
Voordat Anneleen kan antwoorden heb ik mijn kamerdeur al in haar gezicht gesmeten en loop ik richting de badkamer. Aan de krappe kant, maar gelukkig heeft mijn kamer nog een ruime inloopdouche. Ik had niet anders verwacht.
Roos
Als de trein eindelijk gaat rijden druppelen de gasten de bar in. Nick is de gasten aan het bedienen, onder tussen ben ik nog wat glazen aan het polleren.
Niet veel later staat er een vrouw aan de bar. Ik herken haar nog van net, de manager van mr. Brown.
"Goedemiddag mevrouw, waar kan ik u mee van dienst zijn?" zeg ik vriendelijk.
"Ik zou voor vanavond een tafel willen reserveren. Is dat mogelijk?" zegt ze. Ik werp een snelle blik op het reserveringen boek.
"Uiteraard, voor hoeveel personen?"
"Ik heb specifieke instructies gekregen van Sam.. uh.. Mr. Brown, dat we die tafel willen," zegt ze terwijl ze een tafel aan wijst, "Daarbij zou hij graag de omliggende tafels leeg willen hebben om rustig te kunnen eten." Ik kijk haar een beetje vragend aan.
"Oke, dus 1 tafel om te eten, en 4 omliggende tafels?"
"Ja."
"Ik ga heel even mijn collega erbij roepen, een moment."
Ik loop richting Nick.
"Help!" fluister ik in zijn oor, en hij kan met moeite zijn lach in houden. Ik leg hem het hele verhaal uit.
"Dus dan blijven er nog 3 tafels over voor andere gasten?" vraagt hij na afloop.
"Ja." Ondertussen is de manager van mr. Brown er ook bij komen staan.
"Dit zijn de specifieke wensen van mr. Brown. Hij zal niet blij zijn als er niet aan zijn wensen voldaan word."
"We kunnen het eten anders ook naar zijn kamer brengen," stelt Nick voor.
"Dat is waar. Dan kan hij in alle rust zijn eten op eten," voeg ik er nog aan toe.
"Ik zal het even met hem overleggen. Alvast bedankt," de manager loopt weer weg.
Nog geen 5 tellen later moeten we er allebei hard om lachen.
Hoofdstuk 2
Wat gaat de eerste dag van een reis toch altijd in een roes voorbij. De zon staat laag in de hemel en gaat langzaamaan onder, de avond valt.
Nacht 1 begint, de moordenaars, beschermengel, heks, dorpsgek, cupido en geliefden krijgen mail.
Peter Suchet
Theater- en filmrecensent/verslaggever en journalist
Ik heb als eerste een tafel, helemaal achteraan in de hoek. Zo kan ik iedereen goed observeren die binnenkomt.
Als eerste komen Michael en Irene naar binnen. Michael is volgens mij haastig opzoek naar drank aan zijn uitdrukking te zien, en Irene wordt min of meer meegesleurd. Zodra Michael de bar ziet worden zijn ogen groot en hij gaat linea recta naar de bar. Dus toch alcohol nodig. Ik weet inmiddels dat ze Michael en Irene heten, omdat ze in de kamer naast mij zitten en Irene geen moment haar mond houdt. Zij is veel te enthousiast, terwijl hij juist wat meer enthousiasme kan gebruiken.
Daarna komt de manager van Sam Brown binnen gehaast. Ze ziet eruit alsof ze een opdracht of liever gezegd bevel heeft gehad van onze favoriete acteur, Sam Brown.
Ik sta op en schuif nonchalant en onopvallend richting de bar om te horen wat ze te melden heeft.
"Ik heb specifieke instructies gekregen van Sam.. uh.. Mr. Brown, dat we die tafel willen," zegt Anneleen terwijl ze een tafel aan wijst.
Ik duik snel naar de kant, zodat Anneleen me niet ziet.
"Oke, dus 1 tafel om te eten, en 4 omliggende tafels?"
"Ja."
"Ik ga heel even mijn collega erbij roepen, een moment."
Zodra Roos wegloopt ga ik naast Anneleen staan aan de bar.
'Hallo, volgens mij hebben we elkaar nog niet ontmoet. Ik ben Peter Suchet. Volgens mij zijn we op weg naar hetzelfde festival in Causton, of niet?' Ik lach vriendelijk naar haar.
'Volgens mij heb jij het niet makkelijk, als manager van zo'n acteur. Ik begrijp het wel hoor. Het is lastig om aan zoveel eisen te voldoen en volledig in de schaduw van iemand te staan. Het was vast ook niet makkelijk om een goed hotel te vinden in Oosterdonk? Oosterdonk is natuurlijk geen wereldstad, weinig klasse en amusement voor zo'n grote ster als Sam Brown, vind je ook niet?'
Wanneer de deur in mijn gezicht word dichtgegooid besluit ik eerst mezelf klaar te maken voor vanvond voor ik een tafel bestel.
Na een heerlijk warme döuche stap ik met alleen mijn handdoek om de douche uit. Ik begin altijd eerst met mijn make-up, gevolgd door mijn haar, en dan pas mijn kleding. Ik trek mijn little black dress aan met een open rug, en een paar heel hoge hakken. Classic combination denk ik bij mezelf. En misschien valt het ook nog op bij Sam..
Ik loop naar de bar om te kijken of ik een personeelslid kan vinden die mij misschien kan helpen met de wensen van Sam.
Ik kijk blijkbaar de verkeerde kant op want ik wordt op mijn rug getikt en als ik me omdraai zie ik dat het Roos is.
"Goedemiddag mevrouw, waar kan ik u mee van dienst zijn?" zegt ze vriendelijk.
"Ik zou voor vanavond een tafel willen reserveren. Is dat mogelijk?" vraag ik
"Uiteraard, voor hoeveel personen?"
"Ik heb specifieke instructies gekregen van Sam.. uh.. Mr. Brown, dat we die tafel willen," zeg ik terwijl ik naar een tafel wijs, "Daarbij zou hij graag de omliggende tafels leeg willen hebben om rustig te kunnen eten." Ze kijkt me vragend aan alsof ze me niet helemaal begrijpt.
"Oke, dus 1 tafel om te eten, en 4 omliggende tafels?"
"Ja."
"Ik ga heel even mijn collega erbij roepen, een moment."
Ik denk dat ze ruimte te kort komen en zoek vast een oplossing..
Ik zie ze samen praten en besluit me in het gesprek te mengen.
"dit zijn de specifieke wensen van mr. Brown. Hij zal niet blij zijn als er niet aan zijn wensen voldaan word." geef ik aan wanneer ik in de gaten krijg dat er niet veel ruimte is voor andere gasten.
"We kunnen het eten anders ook naar zijn kamer brengen," stelt de jongen voor, ik zie dat hij Nick heet.
"Dat is waar. Dan kan hij in alle rust zijn eten op eten," voegt Roos er nog aan toe.
"Ik zal het even met hem overleggen. Alvast bedankt," Ik besluit te vragen aan Sam of hij het eten in zijn suite wilt eten of een tafeltje in de hoek wilt met 1 tafel erachter vrij, zodat ze eventueel zijn mooie rug kunnen bewonderen.
Wanneer ik naar de coupe wil lopen, loop ik bijna tegen iemand op. "pardon" en ik wil verder lopen wanneer de heer mij aanspreekt.
'Hallo, volgens mij hebben we elkaar nog niet ontmoet. Ik ben Peter Suchet. Volgens mij zijn we op weg naar hetzelfde festival in Causton, of niet?'
'Volgens mij heb jij het niet makkelijk, als manager van zo'n acteur. Ik begrijp het wel hoor. Het is lastig om aan zoveel eisen te voldoen en volledig in de schaduw van iemand te staan. Het was vast ook niet makkelijk om een goed hotel te vinden in Oosterdonk? Oosterdonk is natuurlijk geen wereldstad, weinig klasse en amusement voor zo'n grote ster als Sam Brown, vind je ook niet?' Hij kijkt me vragend aan en ik besluit zeer zakelijk te antwoorden. Ik ga er vanuit dat dit een journalist is en we willen geen verkeerde indruk wekken.
"Het is zeer verhelderend en fijn om voor de heer Brown te werken. Een betere baan kan ik me niet wensen!" Ik merk dat hij mijn verhaal nog niet helemaal gelooft, dus ik voeg er nog wat aan toe.
"En meneer Brown heeft totaal geen moeite met wat minder klasse, hij reist niet voor niets met deze geweldige trein, die natuurlijk wel minder klasse biedt dan zijn privéjet". En met een verbaasde blik op zijn gezicht laat ik meneer Suchet achter en loop ik naar de Coupé om mijn voorstel te doen aan Sam.
En send! De brieven van Tina zijn verstuurd. Dan heb ik precies nog een kwartiertje om mezelf op te frissen en om te kleden voor het avondeten. Ik heb speciaal voor de avonden wat chiquere kleding meegenomen, omdat ik weet dat Tina hier veel waarde aan hecht. Ik haal het zwarte jurkje uit mijn koffer, kies bijpassende sieraden en mijn prachtige nieuwe schoenen met naaldhakken en werk mijn make-up bij. Nog wat parfum voor de finishing touch. Niks meer aan doen!
Met mijn kleine zwarte tasje in de hand loop ik naar de restauratiecoupé.
'Een tafeltje voor twee graag,' zeg ik tegen een meisje met een naambordje met 'Roos' erop.
'Maar natuurlijk mevrouw. Volgt u mij maar!' Ze loopt voor me uit naar een tafeltje terwijl ze een beetje moeilijk naar haar collega kijkt.
'U bent precies op tijd mevrouw, want er is maar weinig plek vanavond. U mag hier plaatsnemen.'
Een tafeltje bij het raam. Jammer dat het al donker is, maar af en toe zie ik een lampje voorbij flitsen.
Terwijl ik me omkleed voor het diner, blijft mijn telefoon rinkelen.
Ik kijk op de display, en besluit mijn telefoon uit te zetten.
Als we op de plaats van bestemming zijn, zal ik eens een paar onprettige gesprekken gaan voeren. Zijn ze nou helemaal belazerd!
Ze verdienen een fortuin aan salaris voor trouble shooting, en uiteindelijk ben ik zelf degene die steeds de troep op kan ruimen en oplossingen kan verzinnen.
Dan kan ik beter nog een paar assistentes inhuren van het kaliber van Elisa.
Die maakt tenminste waar wat ze in haar CV heeft gezet.
Snel en accuraat, stelt geen onnodige vragen en doet gewoon wat haar gezegd wordt.
Ik werp een laatste blik in de spiegel, terwijl ik mijn sleutels pak.
Ziet er niet slecht uit, jammer van die frons die er niet meer uit wil en die donkere kringen.
Maar daar ga ik wat aan doen. Alleen niet nu, nu ga ik genieten van het diner.
Ik loop naar de eetwagon en zie Elisa al zitten.
Keurig gekleed volgens de etiquette. Kijk, daar heb je wat aan.
"Goedenavond" zeg ik, en ik neem plaats tegenover haar.
Na een paar drankjes wil Irene toch echt wel verder, dus gaan we maar. Ik heb ondertussen al meerdere gasten gezien, aparte mensen hoor...
Als Irene en ik hebben gegeten, ga ik even *******. Ik weet niet hoe het met Irene zit, maar ik wil er nog wel even op uit vanavond.
Ik stap uit de douche en Irene ligt op bed te lezen.
"Lief, ik ga nog even naar de bar, ga je mee?"
"Nee, ga maar, ik blijf nog even lezen. Misschien kom ik straks nog even kijken, goed?"
"Oke, dan ben ik er even vandoor."
Ik loop de gang over en kom bij de bar. Het is rustig, maar er zijn nog wat gasten bezig met hun toetje. Ik bestel wat te drinken en kijk om me heen of ik nog een interessant persoon zie.
Door de zenuwen voor de ontmoeting met Irenes ouders (want ja, ik ben toch wel zenuwachtig, al kan het me niet heel veel schelen) drink ik net iets teveel dan goed voor me is. Het is nog steeds dezelfde barman als vanmiddag die er staat. Nick, zie ik. "N... Nick, doe mij nog eens zo'n biertje," vraag ik hem. Hij kijkt me een beetje bedenkelijk aan, maar geeft me er toch een.
"Schat, zullen we gaan eten? Ik heb best wel trek..."
Michael drinkt in één tuig zijn glas leeg.
"Okay, let's go."
We lopen naar de eetzaal, waar een aardige mevrouw ons naar een tafeltje brengt. Tijdens het eten is Michael vrij stil. Mm, raar, meestal praat hij toch ook best wel wat. Ik besluit er geen aandacht aan te besteden. Het eten is echt ontzettend lekker...
Aan het tafeltje naast ons zitten twee vrouwen, de één een stuk jonger dan de ander. Allebei zien ze er heel erg netjes uit, en ik voel me een beetje underdressed. Maar de jongere vrouw ziet er wel heel erg aardig uit. Misschien kan ik straks even een praatje met haar maken...
Na het eten gaan we terug naar onze kamer. Michael springt snel nog even onder de d.ouche en ik ga op bed liggen met een tijdschrift. Niet veel later komt hij weer tevoorschijn.
"Lief, ik ga nog even naar de bar, ga je mee?"
"Nee, ga maar, ik blijf nog even lezen. Misschien kom ik straks nog even kijken, goed?"
"Oke, dan ben ik er even vandoor."
Hij geeft me een kus op mijn wang en gaat dan de kamer uit.
Ik blijf nog eventjes op bed liggen lezen, maar na een tijdje vind ik al die artikelen over relatieproblemen toch niet meer zo interessant. Ik werp nog een blik in de spiegel en loop dan de gang op. Eerst wil ik naar de bar lopen, nog even wat drinken met Michael, maar dan zie ik de jonge vrouw van tijdens het eten lopen.
Ik loop op haar af en steek mijn hand uit.
"Hoi, ik ben Irene."
Verbaasd kijkt ze op, maar ze schudt wel mijn hand.
"Ik ben Elise. Leuk je te ontmoeten."
Het eten is voortreffelijk.
Ik had niet anders verwacht, maar ik ben blij dat mijn verwachting en de werkelijkheid overeenkomen.
Tijdens het diner vraag ik Elise uit over haar opleiding en eventuele studie genoten die nog zonder baan zitten of in een baan waar ze het niet naar hun zin hebben.
Ik heb mijn beslissing gemaakt.
Vanavond nog maak ik een lijstje met mensen die ontslagen gaan worden, en mensen die een waarschuwing krijgen, én een proefperiode om zich te bewijzen. En hun salaris wordt gehalveerd. Misschien is dat een motivatie om te presteren.
En om de gaten op te vullen neem ik mensen aan zoals Elise, mits ze bereid zijn om te reizen en eventueel in een ander land te wonen.
Elise krijgt een promotie en wordt ook de aansturing voor de nieuwe assistentes. Uiteraard zit hier ook een bonus aan vast, maar dat ga ik nog niet vertellen.
Ik ga vanavond persoonlijk HR mailen met de melding dat de ontslagbrieven klaar moeten liggen als we aankomen.
Nu ik dat besluit heb genomen, is het als of ik 10 kg lichter ben.
En ik neem de omgeving eens in me op.
Naast ons zit een jong koppel, wat duidelijk niet aan de dress-code voldoet.
Verder op in de hoek zit een interessante man, met een notitie blokje naast zich.
En zo af en toe krabbelt ie er iets op.
Het is óf een schrijver die inspiratie opdoet, óf een journalist.
Achter ons zit een bizar gezelschap.. Een super arrogant misbaksel, met een slaafje wat de vloer kust waar ie loopt en 2 gorilla's. Volgens mij heeft ie die 2 om zijn ego op te poetsen.
Zoals verwacht wilt Sam toch in het restaurantje eten. Gelukkig kregen we een tafel vrij achterin zodat niet iedereen op zijn bord zit te kijken. Achterin zie ik Peter zitten, ik zie dat hij iets in zijn kladblokje schrijft, had ik dus toch gelijk. Tijdens het diner praat Sam vooral over zijn kwaliteiten, waar ik totaal geen moeite mee heb, ik vind het heerlijk om daar naar te luisteren. Hij is nou eenmaal geweldig!
Na het Diner ga ik nog even langs de bar, niet te lang want ik moet nog een paar telefoontjes plegen voor het gala evenement in Causton. Ik moet de dressers en stylisten nog op de hoogte brengen van verschillende zaken, zorgen dat de kleedcabine groot genoeg is en aan de wensen van Sam voldoet, dan moet ik natuurlijk ook mijn eigen jurk nog verzorgen... Ik hoop dat Sam hem mooi vind, ik hoop dat hij mij mooi vind, ik.. focus Anneleen, dit kan niet, je bent zijn manager.
Roos
De kok heeft vandaag zijn stinkende best gedaan om wat lekkers voor te schotelen voor onze gasten en het resultaat mag er wezen. Op bijna geen enkel bord zijn nog restjes te bekennen. Op eentje na natuurlijk. Het begint al met een gekuch. Ik kijk Nick en Linda aan. "Help" denken we alle drie. Maar, met mijn vriendelijkste glimlach stap ik er toch maar op af.
"Is alles naar wens Mr. Brown?" vraag ik.
"Alles naar wens? Die biefstuk komt net van het land af gelopen. Ik had een medium rare besteld. Geen rare," zegt hij met afkeurende blik. Ik pak zijn bord op.
"Sorry Mr. Brown. Ik ga meteen een nieuwe voor u regelen," zeg ik beleefd en ik loop weer weg.
"Pff. De service hier is ook niet alles," hoor ik hem nog zeggen. en ik zucht zachtjes.
Nadat ik een nieuwe biefstuk heb gebracht bij mr. Brown (dit keer goed gekeurd: medium rare) valt mijn oog op een man die alleen aan een tafel zit. Op de gastenlijst zie ik staan dat hij Peter heeft. Achternaam onbekend.
"Goedenavond meneer," zeg ik vriendelijk, "is alles naar wens?"
In plaats van een toetje neem ik nog een lekkere kop koffie.
Het eten was fantastisch en toch moest dat misbaksel zijn eten terug sturen.
Volgens mij kan hij zelf nog niet eens water koken, omdat ie dat laat aanbranden...
Maar praatjes voor 10...
Dat is er zo een die de hele dat bezig is met zichzelf belangrijk vinden...
Ik wens Elise een goede nacht, knik naar de bediening en ga naar mijn hut (of cabine, of hoe je het noemt)
Ik stuur HR een mail met de 5 namen van mensen die ik er uit wil, en nog 3 die een waarschuwing moeten krijgen.
Dit is iets wat ik zelf wil doen, en niet Elise mee wil opzadelen.
Dus geef ik ook opdracht om "werving en selectie" in te schakelen voor 5 nieuwe "Persoonlijke assistentes" en laat ik het contract van Eline opsturen.
Nu dat in gang gezet is, kan ik rustig slapen.
Ik haal mijn make-up af, poets mijn tanden en trek mijn nachtkleding aan.
Ik check of de deur op slot zit en stap mijn bed in.
De cadans van de wielen maakt me slaperig en ik val redelijk snel in slaap.
De avond is gevallen en ik sta nog steeds de bardienst te draaien.
Net zoals in de middag komt de man van het koppel naar de bar gelopen. Hij vraagt om een biertje en naar wens geef ik hem die.
Voordat de man er zelf erge in heeft, heeft hij al zeven biertjes besteld.
'N... Nick, doe mij nog eens zo'n biertje,' vraagt de man opnieuw. Eigenlijk zou ik hem niet nog een biertje willen geven. Die vriendin krijgt veel te verduren morgenochtend.
Na mijn hoofd te hebben geschud, geef ik de man toch nog maar een biertje. Het is toch zijn eigen keus om zoveel te drinken. Daar kan ik niet erg veel aan doen.
Ik loop van de bar weg, om me te voegen bij Roos. Linda neemt de bardienst namelijk van me over.
Iedereen heeft complimenten gegeven over het eten, maar van één persoon konden we ook niet anders dan negatieve reacties krijgen.
'Help,' zegt Roos voordat ze zich baant naar de tafel van de beroemde acteur. Arme Roos. De volgende keer zal ik wel met die verwaande man afrekenen.
Peter Suchet
Theater- en filmrecensent/verslaggever en journalist
Ik loop terug naar mijn tafel en bestel wat eten.
Zeer verdacht dat Anneleen mijn vraag over het hotel negeert en een ingestudeerd riedeltje opdreunt over dat ze geen betere baan kan wensen. Duidelijk een leugen. Bovendien kijkt ze me niet recht aan en probeert dus mijn vraag te omzeilen. Zou Sam Brown dan niet in een hotel hebben gelogeerd? Dat betekent dat hij bij iemand in huis heeft geslapen.
Het jonge stel Michael en Irene komen uit Oosterdonk. Tenminste Michael komt er vandaan aan zijn accent te horen. Irene niet, hoewel ze er ongetwijfeld een tijd is geweest. Aan de manier waarop Michael zijn drankjes haalde, is te zien dat hij horeca ervaring heeft. Hij zal wel in een bar werken. Zoveel bars en hotels zullen er niet zijn in Oosterdonk, maar hij heeft Sam Brown overduidelijk niet gezien. En Irene heeft hem ook niet gezien. Ze waren beiden zeer verbaasd toen Sam Brown de trein in kwam. Hij is dus niet in het openbaar getreden. Duidelijk iets te verbergen dus. Zeker omdat er ook geen andere journalisten te vinden waren in Oosterdonk of op het station.
Ik zoek op mijn smartphone naar hotels in Oosterdonk. Ik kom er maar ééntje tegen. Mooi die gaan we bellen.
'Goedenavond, spreek ik met de receptie van Mercure Hotel Oosterdonk? Ik wil een klacht indienen! Ik bel namens het management van Sam Brown. Hij heeft hier gelogeerd, en hij is niet tevreden geweest over de service. Waar kan ik een klacht indienen?'
'De acteur Sam Brown? Die is hier niet geweest! En al was hij hier geweest dan mag ik daar niets over zeggen! O, wacht ik heb het natuurlijk al gezegd. Nou goed, ik weet niet wat voor grapjas ik aan de lijn heb, maar de enige beroemdheid die hier ooit gelogeerd heeft is die ene jongen die derde is geworden bij The Voice!'
'Oké, dan heb ik mij vergist. Fijne dag nog verder.'
'Aha! Sam Brown heeft niet in een hotel gelogeerd en is niet zichtbaar in het openbaar verschenen. Zeer curieus! Zeer waarschijnlijk een privékwestie dus.'
Ik word opgeschikt door de stem van het dienstmeisje Roos.
'Goedenavond meneer, is alles naar wens?'. Ze geeft er een vriendelijke glimlach bij.
'De biefstuk is heerlijk! Geef maar mijn complimenten aan de chef!'
Anneleen komt niet veel later naar mijn kamer en brengt me op de hoogte van het gezeik in het restaurant. Omdat ik echt niet nog langer opgesloten wil zitten in dit hok, want tsja het blijft toch echt te klein, besluit ik met tegenzin in te stemmen voor de tafel achterin de hoek.
Anneleen gaat zich even opfrissen en dan gaan we samen, gevolgd door mijn twee bodyguards naar het restaurant. Er hangt best een aardige sfeer, zo voor in een treinrestaurantje en de bediening is nog vriendelijk. Ik bestel speciaal bier en gelukkig wordt dat ook zo gebracht. Het voorgerecht laat echter langer op zich wachten.
‘Pff, kunnen ze niet wat harder werken? Ik wacht al tien minuten op mijn voorgerecht!’
Anneleen probeert me te sussen.
Na het voorgerecht worden de borden weer weggehaald en ik vervolg mijn verhaal over mijn kwaliteiten. Tsja, ik ben nou eenmaal good looking, heb een glansrijke carrière en de dames staan in de rij voor me. Dus daar heb ik natuurlijk heel wat over te vertellen. En Anneleen is tenminste iemand die blijft luisteren. Ja ik geef het toe, en dat doe ik niet snel, Anneleen is toch nog ergens goed voor.
Wanneer het hoofdgerecht geserveerd wordt en ik zie het biefstuk liggen loopt me het water al in de mond. Daar heb ik naar verlangd zeg. De afgelopen weken waren toch een beetje behelpen. Ik snij het vlees aan en vloek dan hardop. ‘G*dverdomme, ik had het kunnen weten! Het is toch wat. Denk ik eindelijk iets fatsoenlijks te krijgen, dan wordt het me wel weer duidelijk gemaakt dat dit toch mijn privéjet niet is.’ De bediening is blijkbaar zo druk dat ze mijn eerste uitbarsting niet horen. Wanneer het blonde meisje langsloopt kuch ik nog maar eens extra hard.
"Is alles naar wens Mr. Brown?" vraagt ze met een zoet stemmetje.
"Alles naar wens? ALLES NAAR WENS? Die biefstuk komt net van het land af gelopen. Ik had een medium rare besteld. Geen rare!"
"Sorry Mr. Brown. Ik ga meteen een nieuwe voor u regelen."
“Pff. De service hier is ook niet alles. Gewoon ontslaan die kok, die bakt er niets van."
De steak die daarna wordt gebracht keur ik persoonlijk goed voordat die Roos van mijn tafel mag vertrekken. ‘Nou, dit ziet er goed uit. Blijkbaar kan hij toch iets goed.’
Anneleen zit ondertussen rustig te wachten en kijkt me vriendelijk aan. ‘Zo waar was ik gebleven,’ zeg ik en ratel weer verder over mijn fantastische ik.
Na het toetje, dat overigens ook niet echt kwaliteit was, besluit ik nog wat aan de bar te hangen. ‘Anneleen, prachtige meid, van een prachtige vent,’ prijs ik haar, ‘Ik ga nog even aan de bar wat lekkers drinken. Kijk maar wat je doet. Ik neem Humpty en Dumpty mee, zodat ik nog een beetje privacy heb. Ik sta op en als makke schaapjes volgen mijn twee heren. Aan de bar gaan ze aan weerszijden van mij zitten en ik zucht eens diep. Bier, ik ben toe aan bier.
‘Doe maar een Triple,’ zeg ik tegen Nick en knip ondertussen met mijn vingers als hij niet snel genoeg opschiet, terwijl ik niet zie dat zijn shift eigenlijk al is afgelopen.
Ik ben natuurlijk weer veel te lang blijven zitten, maar ik kan het ook niet helpen dat Sam zo 'good looking' is. Vrijwel uit het niets zegt hij ineens ‘Anneleen, prachtige meid, van een prachtige vent,’ ‘Ik ga nog even aan de bar wat lekkers drinken. Kijk maar wat je doet. Ik neem Humpty en Dumpty mee, zodat ik nog een beetje privacy heb'. Hij staat op en laat mij verbaasd achter.
Droom ik dit nu, of gebeurde dit nu echt? nog een beetje van mijn apropo sta ik op en loop ik naar mijn cabine.
Ik sluit de gordijnen, maak wat lampjes aan en ga in mijn pyjama op het bed zitten en zet mijn laptop aan. Het wifi bereik is niet alles maar het is goed te doen om na te gaan wat er nog gebeuren moet voor het gala evenement. Een paar 100 telefoontjes verder, serieus snappen ze nou echt niet dat de kleedkamer van Sam Brown minimaal 7 bij 7 meter moet zijn?, ben ik eindelijk klaar, en hebben ze me begrepen. Een trucje dat ik geleerd heb op school is dat je altijd moet zorgen dat je gesprek wordt opgenomen, zodat je daar later nog op terug kan vallen. Gelukkig heb ik het nog niet vaak tegen iemand hoeven te gebruiken, maar zekerheid boven alles.
Ik leg mijn spullen weg, sluit mijn laptop af, doúche nog even en kruip dan in mijn lekkere warme bedje. Ik val gelukkig snel in slaap en weet dat ik maar over één persoon kan dromen.
'Alstublieft, mevrouw,' zegt Roos, terwijl ze mijn zalm met witte wijnsaus op tafel zet.
'Het ziet er allemaal heerlijk uit!' Zeg ik tegen Tina.
'Helemaal mee eens. Zeg Elisa, vertel eens iets over je studietijd.'
Wauw! Een persoonlijke vraag van Tina. Dat is een primeur en een compliment.
'Nou, ik heb communicatie gestudeerd in Oosterdonk. Dat was echt heerlijk. Ik heb daar les gehad van zoveel inspirerende mensen en een paar vrienden voor het leven gemaakt. Naast mijn studie gaf ik trainingen aan mensen, waar ik wat extra studiepunten mee kon verdienen, maar eerlijk gezegd ging het me daar helemaal niet om. Ik vond het gewoon super leerzaam om met mensen bezig te zijn.'
'Dat is een van de redenen waarom ik je een kans heb gegeven voor deze baan. Ik zie je leergierigheid en herken wel wat dingen van mezelf in jou' reageert Tina.
Deze opmerking verbaast me een beetje, aangezien Tina zichzelf nooit echt blootgeeft. Als je met haar praat lijkt het net of er een muur om haar heen zit. Altijd serieus en zo streng, maar blijkbaar zit er ook een zachtere vrouw in haar.
Hierna was het ijs wat gebroken en hebben we nog wat over mij gepraat. Eigenlijk was het best gezellig!
Na de koffie besluit Tina naar haar kamer te gaan. We nemen afscheid en ik loop naar de bar. Ik heb nog niet veel zin om te gaan slapen. Opeens komt er een vrouw naar me toe gelopen.
'Hoi, ik ben Irene.'
Ik schud haar hand en stel me voor.
'Ik zag je net zitten tijdens het eten en ik had wel zin in wat vrouwelijk gezelschap. Heb je zin om een drankje te drinken aan de bar?' Vraagt ze.
'Dat komt goed uit, want mijn gezelschap is al naar bed en ik wilde net wat gaan drinken!' Antwoord ik enthousiast.
We zoeken een plekje aan de bar en we hebben eigenlijk totaal geen moeite om het gesprek gaande te houden. Irene heeft genoeg te vertellen en ik luister geamuseerd naar alle verhalen over haar vriend.
'Oh nee!' Zegt Irene opeens verschrikt. 'Sam Brown komt deze kant op!'
Ik draai me om en zie een verwaande gast met twee bodyguards onze kant opkomen en aan de bar neerploffen. Snel draai ik me om. Wat doet hij hier??
'Ik vind hem zo sexy!' Zwijmelt Irene. 'Maar niet tegen Michael zeggen!'
Met een geforceerd lachje druk ik haar op het hart dat ik haar geheim niet door zal vertellen.
Elise reageert enthousiast als ik voorstel om samen wat te gaan drinken. We kletsen echt een heel eind heen, ze vertelt me over haar baan en ik praat over m'n studie en natuurlijk over Michael. Dan zie ik Sam Brown ineens de bar inlopen.
"Oh nee! Sam Brown komt deze kant op!"
Elise draait zich om en kijkt naar hem.
"Ik vind hem zo sexy! Maar niet tegen Michael zeggen, hoor!"
"Nee, natuurlijk niet."
Verbeeld ik me het nou, of ziet ze er ineens een stuk minder blij uit? Mm, wat zou hier aan de hand zijn? Zou ze hem kennen? Ik besluit dat ik haar niet goed genoeg ken om ernaar te vragen. We kletsen nog wat, maar het is ineens lang niet meer zo gezellig. Het is net of ze niet meer luistert naar wat ik zeg.
"Ik denk dat ik naar bed ga", zegt Elise als ze haar drankje op heeft.
"Goed plan."
We lopen samen terug naar de coupé met de slaapvertrekken.
"Welterusten."
"Ja, slaap lekker."
Ik poets mijn tanden en trek m'n pyjama aan. Michael is nog niet terug, die zit nog in de bar. Het duurt niet lang voor ik in slaap ben.
Ik heb geen flauw idee hoe lang ik heb geslapen als ik wakker word van een flinke knal tegen de deur. Even weet ik niet waar ik ben. Ik doe het lichtje naast me aan en kijk om me heen. Michael ligt niet naast me. Dan hoor ik weer een knal tegen de deur.
"Irene?!"
Michael. Snel klim ik uit bed en maak de deur open. Michael valt zowat de kamer in.
"Ssh, je maakt de hele trein wakker!"
"Ik ben zó blij dat jij nog wakker bent."
Ik kijk hem hoofdschuddend aan.
"Volgens mij moet jij naar bed."
Hij slaat zijn armen om m'n hand. Pff, hij stinkt naar alcohol...
"Jij bent lief!"
"Ja, en jij bent dronken."
En niet zo'n klein beetje ook... Ik duw hem zachtjes op het bed, trek z'n schoenen uit en trek de deken over hem heen. Ik klim weer naast hem in bed, maar het duurt nog een hele tijd voor ik weer slaap.
Als ik me omdraai, val ik bijna van m'n kruk af. Misschien heb ik toch een beetje veel gedronken, denk ik. Ik besluit maar naar bed te gaan. Ik stap van de kruk af, maar dat gaat niet helemaal goed. Als ik m'n ogen open doe, zie ik de grond. De vrouw die aan de bar stond komt geschrokken naar me toe en helpt me overeind.
"Zal ik je naar je slaapkamer begeleiden?" vraagt ze.
"N... Nee, dankje, het gaat w... wel."
Ze kijkt bedenkelijk, maar als ze voelt dat ik nog wel kan staan laat ze me toch gaan.
Ik ga opzoek naar kamer 8. Na eerst de sleutel in de verkeerde deur te hebben geprobeerd, kom ik toch bij kamer 8. Ik probeer de sleutel, maar krijg het niet voor elkaar hem in het slot te stoppen. Ik hoop maar dat Irene nog niet slaapt.
Ik bonk op de deur, maar er doet niemand open. Als ik nog een keer bonk, doet m'n hoofd zo'n pijn dat ik op de grond val.
"Irene?!"
De deur gaat open en Irene kijkt geërgerd.
"Ssh, je maakt de hele trein wakker!"
Dat maakt me nou echt helemaal niks uit, ik wil gewoon slapen...
"Ik ben zó blij dat jij nog wakker bent," zeg ik, en ik val tegen haar aan.
"Volgens mij moet jij naar bed."
"Jij bent lief!"
"Ja, en jij bent dronken."
Irene legt me op bed en doet de deken over me heen. Ze is echt lief, denk ik nog. Maar dan schiet ik overeind en kots in de la van de kledingkast. Ik wil weer gaan liggen, maar Irene wordt boos en zegt dat we iemand moeten bellen.
Als het opgeruimd is probeer ik wat te slapen, maar dat lukt pas na een hele tijd.
Hoofdstuk 3
Zo, dat is een woelige eerste nacht in de trein. Michael die een lade onderkotst en dan die verwende rotzak van een Sam, het personeel heeft het er maar druk mee! Tina blijft voor nu in haar eigen bubbel en Peter is degene die alles op een afstandje aan het observeren is.
Hij heeft de nodige aantekeningen gemaakt en na nog een drankje aan de bar, besluit Peter dat het welletjes is geweest. Maar als hij zijn kamerdeur opent, staat hem een verrassing te wachten. Er is iemand in de kamer van Peter.. Voordat hij kan vragen wat de betreffende persoon in zijn kamer doet, wordt hij geraakt door een mes. En nog een keer. En nog een keer. Peter wordt achtergelaten in een plasje van zijn eigen bloed. Hij voelt zichzelf wegglijden, dit was het dan..
Opnieuw komt er iemand de kamer binnen en knielt naast Peter. ‘Hier, drink dit.’ En de persoon giet een drankje bij Peter binnen. Als hij het doorslikt, helpt de mysterieuze persoon hem in bed en verlaat de kamer.
De volgende ochtend wordt Peter wakker en kijkt geschrokken om zich heen. Hij gooit de deken van zich af en grijpt naar zijn borst en buik. Niets. Er is niets te zien, niet eens een litteken. De wonden zijn verdwenen en Peter is zo goed als nieuw. Zou het allemaal een droom zijn geweest..?
Dag 2 begint en er opent een stemronde. Stemmen kan t/m donderdagavond 20u door te mailen naar kelsey_forumspel@live.nl. Niet stemmen is op jezelf stemmen!
Ik word wakker van mijn reiswekkertje, 6:30 uur.
Mooi op tijd.
Hoewel het rumoerig was in de trein heb ik goed geslapen.
Ik ga naar toilet, douche uitgebreid en tut mezelf op.
Ik trek vandaag geen rokje aan, das toch niet zo handig in de trein, maar ik heb nog een mooie bermuda bij me. Bloesje erbij. Panty's, hakje, en klaar is ze.
Klein beetje parfum achter de oortjes, en dan ben ik toch echt klaar.
7:15 precies.
Zou de ontbijtbar al open zijn?
Ik kan wel een bakje koffie (verkeerd) gebruiken.
Reacties
Vroeg in de ochtend komt de chauffeur van Sam mij ophalen, ik zet mijn spullen in de kofferbak en stap in. We rijden vrij vlot door omdat Sam niet van wachten houd, maar dat begrijp ik wel.
Wanneer we de trapjes van het perron oplopen begin ik alvast te zoeken naar de kaartjes. "lopen jullie maar vast door, ik zoek de kaartjes nog even". Ik hoor Sam al zuchten, als ik die kaartjes nou maar bij me heb.
Als de trein aankomt heb ik eindelijk de kaartjes gevonden en snel-wandel ik naar Sam en zijn lijfwachten, die heeft hij wel nodig met al die nieuwsgierige mensen.
Sam zucht en doet zijn mond open 'Zorg nou eens dat je op tijd bent, dit schiet toch niet op? En wat denk je wel niet? Dat dit voldoet aan mijn standaarden? Het is dat ik je niet kan missen, omdat je toch nog ergens goed voor bent, maar eigenlijk zou ik je gewoon moeten ontslaan!' en hij loopt door.
Wat is hij eigenlijk toch knap als hij boos is. Focus.
Hij roept een personeelslid erbij en ik zie dat hij gebaard dat ze bij mij moet zijn, natuurlijk.
Een beetje ontdaan komt de jonge vrouw mijn kant op.
"Vat het je niet persoonlijk op hoor, zo is hij tegen iedereen," fluister ik naar haar net zodat Sam het niet kan horen.
"Hier zijn onze tickets" en ik geef de tickets aan de vrouw, Roos zie ik op haar naamplaatje.
"coupé 3, kamer 1, 2 en 3. Ik zal even met u meelopen." Zoals gewoonlijk wil Sam weten of ze alles goed geregeld hebben, en hij lijkt het er mee eens te zijn.
Ik rommel nog wat in mijn tas en loop dan naar mijn eigen coupé.
Het is wat om te werken voor een bekende acteur.
Wat een geweldige kamer! Ik sta ervan verbaasd hoe luxe de kamers in treinen tegenwoordig zijn. Ik kan me nog levendig het beeld voor me halen van de stapelbedden in de nachttreinen in Azië waar ik een tijdje heb gereisd voordat ik aan mijn studie begon. Dat was natuurlijk een stuk minder hygiënisch, maar wel heel gezellig!
*bliep bliep* Mijn telefoon gaat...
'Hey pap,' antwoord ik. 'Ja, ik ben veilig in de trein..... Ja, alles ziet er prachtig uit.... Maak je om mij geen zorgen, pap, ik red me wel.... ja, ik zal voorzichtig doen. Ik moet nu ophangen, want ik moet weer aan het werk. Doei, pap.'
Pff, die vader van mij. Hij bedoelt het zo goed, maar sinds mama overleden is, is hij behoorlijk overbezorgd.
Ik werp snel een blik in de spiegel. Haar zit goed, mijn make-up ook. Al piekerend over mijn vader loop ik richting Tina's kamer. Als ik aanklop hoor ik echter een mannenstem.
'Wie is daar? Laat me met rust. Ik wil even niemand spreken nu.'
Geschrokken kijk ik naar het kamernummer. Nummer drie.
'Sorry meneer! Ik heb per ongeluk bij de verkeerde kamer aangeklopt.' Beschaamd loop ik een stukje terug naar kamer 4, klop aan en loop snel naar binnen.
'Ha, Elisa, net op tijd. Ik wilde net met de brieven gaan beginnen.'
Theater- en filmrecensent/verslaggever en journalist
Mijn kamer ziet er heel degelijk uit. Het is een vrij luxe trein, maar omdat ik veel reis heb ik alle gradaties van armzalig tot zeer luxe meegemaakt dus ik raak niet snel onder de indruk. Het is allemaal maar uiterlijke schijn. Als de kamer maar alles bevat wat ik nodig heb ben ik al snel tevreden. En ik heb niet zoveel nodig.
Eén van de personeelsleden, Linda, heeft me naar mijn kamer gebracht en alles snel uitgelegd. Ze duwt een kaartje in mijn hand met een wifi code en als ik haar een tip heb gegeven, verdwijnt ze snel. 'Ah fijn, wifi!'.
Ik open mijn tas en een notebook eruit. Ik klap hem open en begin wat aantekeningen te maken.
Sam Brown ....
Wat weet ik over hem?
Als ik een hevig kabaal hoor en daarnaast een geïrriteerde en te luide stem weet ik dat de 'beroemde' acteur meneer Brown onderweg is naar zijn coupé.
Mijn vingers bewegen over het toetsenbord, luid, arrogant, onbeschoft tegen het personeel . Wat moet ik over zo'n oninteressant persoon schrijven? Voor zover ik heb gezien heeft hij totaal geen inhoud.
De andere passagiers zijn veel interessanter.
Die zakenvrouw bijvoorbeeld. Volgens mij heet ze Tina. Een prachtig zakelijke outfit had ze aan, maar wel een tikkeltje opgefokt. En haar assistent die voor haar rent, maar met toch enige terughoudendheid. Volgens mij hebben ze een heel boeiende relatie met elkaar.
Of de interactie tussen Roos, Linda en Nick.
Zelfs het koppel in de kamer naast mij is interessanter met het meisje dat dol verliefd is, terwijl de jongen met zijn gedachtes totaal ergens anders zit.
Ik mag mij aandacht niet verliezen! De uitgever wil een verhaal over Sam Brown en een verhaal zal hij krijgen. Ik hoop alleen dat ik wat interessants over hem te weten kan komen. Ik moet de man achter de acteur zien te vinden. Hoewel man? Hij denkt dat hij een man is, maar komt natuurlijk nog maar net kijken. Ik heb het vaker gezien, die jonge acteurs worden totaal verpest door de mensen om hem heen die hem laten denken dat hij een god is, maar zodra hij minder geld in het laatje brengt totaal laten vallen. Drugs, verslavingen, al die ellende. Laten we maar hopen een betere afloop voor meneer Brown.
Eens kijken, hoe kan ik erachter komen wat hij in Oosterdonk deed?
Ik denk dat de beste manier is om met zijn manager te praten.
Ik verlaat mijn kamer en ga naar de restauratie coupé.
Elisa is mooi op tijd voor de thee, en redelijk ontspannen nemen we de brieven door.
Gelukkig is er aan boord wifi, dus kunnen alle brieven nog vandaag gemaild worden.
Als de brieven opgenomen zijn, gaat Eliza naar haar eigen kamer de brieven klaarmaken en verzenden en ik neem nog een paar rapporten door.
"Elisa, ik wil rond 19:00 uur gaan eten in de eetzaal, zorg je dat je dan klaar bent? Ik heb gelezen dat ze er een dress-code op na houden." zeg ik vlak voordat ze weg gaat.
Ik weet wel dat ze die dress-code niet strikt nemen, maar zeg nou zelf, een beetje netjes gekleed is toch veel leuker?
Daar komt bij dat de eetzaal er in de folder redelijk sjiek uit zag.
<a href="http://smg.photobucket.com/user/Deborah_Brit/media/trein-diner_zpsc310ea18.png.html" target="_blank"><img src="http://img.photobucket.com/albums/v164/Deborah_Brit/trein-diner_zpsc310ea18.png" border="0" alt=" photo trein-diner_zpsc310ea18.png"/></a>
Zeg nou zelf.
Some angels choose fur instead of wings
Als de trein begint te rijden sta ik op. Ik wil wel eens bekijken waar we de komende tijd verblijven en vraag Irene mee te gaan. Natuurlijk gaat ze mee, ze is tien keer zo enthousiast als ik en volgt me überhaupt overal.
Het eerste wat ik doe, zonder het al te veel op te laten vallen, is zoeken naar de bar, die moet er toch wel zijn. In de slaapcoupé komen we nog wat andere reizigers tegen. Ik zie iemand die me niet aanstaat. Hij kijkt veel te arrogant uit z'n ogen. Irene wordt helemaal enthousiast.
"Mike," fluistert ze net iets te hard, "dat is Sam Brown!"
"Wie?"
"Sam Brown! Ken je die niet? Dat is een heel bekende acteur!"
Voordat Irene te enthousiast wordt, trek ik haar mee de coupé uit, opzoek naar de bar.
mijn tumblr
Als we onze kamer uitkomen, zie ik aan de overkant iemand staan die me wel heel bekend voorkomt. Het zal toch niet... Dat is toch niet... Jawel!
Ik stoot Michael aan.
"Mike, dat is Sam Brown!"
Hij kijkt me verbaasd aan. Mannen...
"Wie?"
"Sam Brown! Ken je die niet? Dat is een heel bekende acteur!"
Voor ik de kans krijg op te noemen in welke films en series hij allemaal gespeeld heeft, trekt Michael me mee de slaapcoupé uit. We lopen door een coupé waar allemaal zitjes staan. Het ziet er heel erg comfortabel uit, en ik zou hier best willen gaan zitten. Maar Michael loopt vastberaden door en ik volg hem op de voet. Hij stopt pas als we in de restauratiecoupé staan, in de bar. Ik moet zeggen, ook dit ziet er weer prachtig uit...
Michael gaat aan de bar zitten.
"Wat wil je drinken, Ireen?"
Ik kijk op de klok. It's always five o'clock somewhere, toch?
"Mm, doe maar een wijntje."
Hij bestelt de drankjes, die niet veel later gebracht worden door de barman. Nick, zie ik op z'n naambordje.
"Dankje."
Ik neem een slokje van mijn wijn. Michael zegt niet zoveel. Ik kijk een beetje om me heen, bewonder de mooie bar. De barman is druk bezig met het poetsen van de glazen. Misschien komt er zo nog iemand wat drinken, kan ik daar een beetje mee kletsen... Misschien zie ik Sam Brown straks zelfs wel weer!
Na gesetteld te zijn besluit ik Sam een rondleiding door de trein te geven. Hij heeft niet eerder in een trein met meerdere passagiers gezeten. Maar dat snap ik wel want zodra hij gezien wordt willen ze meestal met hem op de foto.
In de eerste plaats zouden we ook met zijn privéjet gaan, maar we kregen op het laatste moment te horen dat er iets mis was met de technische aspecten van het vliegtuig.
Om te zorgen dat we optijd zouden komen moesten we wel de trein nemen, maar ik zal hem laten zien dat dit ook heel leuk kan zijn!
Wanneer ik Sam eindelijk zover heb om dan toch mee te lopen, hij doet alsof het hem niet interesseer, horen we een meisje net iets te luid roepen, Mike, dat is Sam Brown! Wanneer ik eindelijk een gesigneerde foto uit mijn tas heb gehaald, en me omdraai om deze af te geven, is het meisje al weg. hmm.. iedereen wil toch een foto van een knappe acteur...ikzelf heb er een heleboel, maar dat is natuurlijk omdat ik zijn manager ben en die moet hebben...
Samen met Sam en zijn bodyguards loop ik een rondje door de trein, ik ben zo benieuwd wat hij er van vind.
Mijn taak voor de namiddag en avond is om me in de bar te begeven. Meestal ben ik op de trein degene die achter de bar te vinden is als barpersoneel.
Dan zie ik Roos de bar binnenkomen en is de bar gevuld met twee mensen in plaats van één. 'Nick!' roept ze. 'Je raad nooit wie er aan boord is.'
Ik weet allang wie er aan boord van de trein is. 'Ja, die ene acteur,' is mijn antwoord.
'Sam Brown. Hij is van Sims in the Sunset Valley,' reageert Roos vrij enthousiast.
Ik tover een glimlach op mijn gezicht en grap: 'Is het wat?'
Ook mijn collega begint te lachen. 'Nee Nick, ik val niet op verwaande acteurs.'
In de namiddag loopt een vrij jonge man mijn kant op, naar de bar toe.
Volgens mij is hij die ene van het koppel. 'Doe maar een biertje en een wijn?' vertelt de man.
Ik geef met mijn hoofd een knikje. 'Natuurlijk meneer, ik kom het zo bij u brengen.'
Niet veel later loop ik met een dienblad met het biertje en het glaasje wijn naar de tafel waar het koppel zich heeft gesetteld. 'Alstublieft. Eén bier en één wijn.'
'Dank je,' reageert de jongedame.
Ik doezel net een beetje weg als er op mijn kamerdeur geklopt wordt.
'Wat nou weer. Wie is daar? Laat me verdomme met rust!' roep ik geïrriteerd.
'Sorry meneer! Ik heb per ongeluk bij de verkeerde kamer aangeklopt.' klinkt een vrouwenstem.
'Kijk dan ook beter uit je doppen,' mompel ik en draai me weer om. Mijn hoofd bonkt.
En even later bonkt niet alleen mijn hoofd, maar opnieuw de kamerdeur.
'Wat?' grom ik.
'Ik ben het, Anneleen,' antwoordt mijn manager.
Zuchtend kom ik overeind. O ja, we zouden de trein bekijken. Wat ge-wel-dig. Met een hoofd als een zuurpruim maak ik de kamerdeur open. 'Ik ga al mee,' zucht ik.
In de slaapcoupé komen we al de eerste andere passagiers tegen.
"Mike, dat is Sam Brown!" roept een meisje verrukt.
"Wie?" antwoordt de jongen.
"Sam Brown! Ken je die niet? Dat is een heel bekende acteur!"
In het voorbijlopen geef ik haar nog een knipoog en loop achter Anneleen aan. Achter mij lopen op een gepaste afstand, maar niet te ver weg in zo'n krappe trein, mijn twee bodyguards.
Anneleen vertelt honderduit over de trein en ik kijk een beetje in het rond. Belangrijke details onthoud ik, zoals de route naar de restauratiecoupé en het chique zoals de tafels gedekt zijn. 'Mooi, dan is er tenminste nog wat klasse,' mompel ik en volg Anneleen. De rest van de coupés is niet heel erg interessant, wat zitjes en grote ramen om van het uitzicht te genieten. Ik geef toe, het is best mooi buiten, maar die treinreis duurt zo lang dat ik zeker weet dat het me binnenkort de strot uit zal komen.
'Het is wel aardig,' antwoord ik als Anneleen mij verwachtingsvol aankijkt na de rondleiding. 'Maar die privéjet was toch een stuk aantrekkelijker. Toch krijg je wel een beetje credits voor deze reis. Ik neem aan dat niet ieder voetvolk hier zomaar binnen kan stappen.'
Een nieuw aanbod van Anneleen wuif ik weg. 'Nee dankje, ik heb nu echt even de behoefte om te dóuchen. Zorg jij nou maar dat we straks die tafel krijgen daar en dat er rondom ons heen de tafeltjes vrij blijven. Ik heb ab-so-luut geen zin om al dat gestaar binnen mijn persoonlijke zone te hebben. Dat gestaar komt er sowieso wel, ik ben toch een beroemdheid.'
Voordat Anneleen kan antwoorden heb ik mijn kamerdeur al in haar gezicht gesmeten en loop ik richting de badkamer. Aan de krappe kant, maar gelukkig heeft mijn kamer nog een ruime inloopdouche. Ik had niet anders verwacht.
Als de trein eindelijk gaat rijden druppelen de gasten de bar in. Nick is de gasten aan het bedienen, onder tussen ben ik nog wat glazen aan het polleren.
Niet veel later staat er een vrouw aan de bar. Ik herken haar nog van net, de manager van mr. Brown.
"Goedemiddag mevrouw, waar kan ik u mee van dienst zijn?" zeg ik vriendelijk.
"Ik zou voor vanavond een tafel willen reserveren. Is dat mogelijk?" zegt ze. Ik werp een snelle blik op het reserveringen boek.
"Uiteraard, voor hoeveel personen?"
"Ik heb specifieke instructies gekregen van Sam.. uh.. Mr. Brown, dat we die tafel willen," zegt ze terwijl ze een tafel aan wijst, "Daarbij zou hij graag de omliggende tafels leeg willen hebben om rustig te kunnen eten." Ik kijk haar een beetje vragend aan.
"Oke, dus 1 tafel om te eten, en 4 omliggende tafels?"
"Ja."
"Ik ga heel even mijn collega erbij roepen, een moment."
Ik loop richting Nick.
"Help!" fluister ik in zijn oor, en hij kan met moeite zijn lach in houden. Ik leg hem het hele verhaal uit.
"Dus dan blijven er nog 3 tafels over voor andere gasten?" vraagt hij na afloop.
"Ja." Ondertussen is de manager van mr. Brown er ook bij komen staan.
"Dit zijn de specifieke wensen van mr. Brown. Hij zal niet blij zijn als er niet aan zijn wensen voldaan word."
"We kunnen het eten anders ook naar zijn kamer brengen," stelt Nick voor.
"Dat is waar. Dan kan hij in alle rust zijn eten op eten," voeg ik er nog aan toe.
"Ik zal het even met hem overleggen. Alvast bedankt," de manager loopt weer weg.
Nog geen 5 tellen later moeten we er allebei hard om lachen.
Wat gaat de eerste dag van een reis toch altijd in een roes voorbij. De zon staat laag in de hemel en gaat langzaamaan onder, de avond valt.
Nacht 1 begint, de moordenaars, beschermengel, heks, dorpsgek, cupido en geliefden krijgen mail.
Theater- en filmrecensent/verslaggever en journalist
Ik heb als eerste een tafel, helemaal achteraan in de hoek. Zo kan ik iedereen goed observeren die binnenkomt.
Als eerste komen Michael en Irene naar binnen. Michael is volgens mij haastig opzoek naar drank aan zijn uitdrukking te zien, en Irene wordt min of meer meegesleurd. Zodra Michael de bar ziet worden zijn ogen groot en hij gaat linea recta naar de bar. Dus toch alcohol nodig. Ik weet inmiddels dat ze Michael en Irene heten, omdat ze in de kamer naast mij zitten en Irene geen moment haar mond houdt. Zij is veel te enthousiast, terwijl hij juist wat meer enthousiasme kan gebruiken.
Daarna komt de manager van Sam Brown binnen gehaast. Ze ziet eruit alsof ze een opdracht of liever gezegd bevel heeft gehad van onze favoriete acteur, Sam Brown.
Ik sta op en schuif nonchalant en onopvallend richting de bar om te horen wat ze te melden heeft.
"Ik heb specifieke instructies gekregen van Sam.. uh.. Mr. Brown, dat we die tafel willen," zegt Anneleen terwijl ze een tafel aan wijst.
Ik duik snel naar de kant, zodat Anneleen me niet ziet.
"Oke, dus 1 tafel om te eten, en 4 omliggende tafels?"
"Ja."
"Ik ga heel even mijn collega erbij roepen, een moment."
Zodra Roos wegloopt ga ik naast Anneleen staan aan de bar.
'Hallo, volgens mij hebben we elkaar nog niet ontmoet. Ik ben Peter Suchet. Volgens mij zijn we op weg naar hetzelfde festival in Causton, of niet?' Ik lach vriendelijk naar haar.
'Volgens mij heb jij het niet makkelijk, als manager van zo'n acteur. Ik begrijp het wel hoor. Het is lastig om aan zoveel eisen te voldoen en volledig in de schaduw van iemand te staan. Het was vast ook niet makkelijk om een goed hotel te vinden in Oosterdonk? Oosterdonk is natuurlijk geen wereldstad, weinig klasse en amusement voor zo'n grote ster als Sam Brown, vind je ook niet?'
Ik kijk Anneleen vragend aan.
Wanneer de deur in mijn gezicht word dichtgegooid besluit ik eerst mezelf klaar te maken voor vanvond voor ik een tafel bestel.
Na een heerlijk warme döuche stap ik met alleen mijn handdoek om de douche uit. Ik begin altijd eerst met mijn make-up, gevolgd door mijn haar, en dan pas mijn kleding. Ik trek mijn little black dress aan met een open rug, en een paar heel hoge hakken. Classic combination denk ik bij mezelf. En misschien valt het ook nog op bij Sam..
Ik loop naar de bar om te kijken of ik een personeelslid kan vinden die mij misschien kan helpen met de wensen van Sam.
Ik kijk blijkbaar de verkeerde kant op want ik wordt op mijn rug getikt en als ik me omdraai zie ik dat het Roos is.
"Goedemiddag mevrouw, waar kan ik u mee van dienst zijn?" zegt ze vriendelijk.
"Ik zou voor vanavond een tafel willen reserveren. Is dat mogelijk?" vraag ik
"Uiteraard, voor hoeveel personen?"
"Ik heb specifieke instructies gekregen van Sam.. uh.. Mr. Brown, dat we die tafel willen," zeg ik terwijl ik naar een tafel wijs, "Daarbij zou hij graag de omliggende tafels leeg willen hebben om rustig te kunnen eten." Ze kijkt me vragend aan alsof ze me niet helemaal begrijpt.
"Oke, dus 1 tafel om te eten, en 4 omliggende tafels?"
"Ja."
"Ik ga heel even mijn collega erbij roepen, een moment."
Ik denk dat ze ruimte te kort komen en zoek vast een oplossing..
Ik zie ze samen praten en besluit me in het gesprek te mengen.
"dit zijn de specifieke wensen van mr. Brown. Hij zal niet blij zijn als er niet aan zijn wensen voldaan word." geef ik aan wanneer ik in de gaten krijg dat er niet veel ruimte is voor andere gasten.
"We kunnen het eten anders ook naar zijn kamer brengen," stelt de jongen voor, ik zie dat hij Nick heet.
"Dat is waar. Dan kan hij in alle rust zijn eten op eten," voegt Roos er nog aan toe.
"Ik zal het even met hem overleggen. Alvast bedankt," Ik besluit te vragen aan Sam of hij het eten in zijn suite wilt eten of een tafeltje in de hoek wilt met 1 tafel erachter vrij, zodat ze eventueel zijn mooie rug kunnen bewonderen.
Wanneer ik naar de coupe wil lopen, loop ik bijna tegen iemand op. "pardon" en ik wil verder lopen wanneer de heer mij aanspreekt.
'Hallo, volgens mij hebben we elkaar nog niet ontmoet. Ik ben Peter Suchet. Volgens mij zijn we op weg naar hetzelfde festival in Causton, of niet?'
'Volgens mij heb jij het niet makkelijk, als manager van zo'n acteur. Ik begrijp het wel hoor. Het is lastig om aan zoveel eisen te voldoen en volledig in de schaduw van iemand te staan. Het was vast ook niet makkelijk om een goed hotel te vinden in Oosterdonk? Oosterdonk is natuurlijk geen wereldstad, weinig klasse en amusement voor zo'n grote ster als Sam Brown, vind je ook niet?' Hij kijkt me vragend aan en ik besluit zeer zakelijk te antwoorden. Ik ga er vanuit dat dit een journalist is en we willen geen verkeerde indruk wekken.
"Het is zeer verhelderend en fijn om voor de heer Brown te werken. Een betere baan kan ik me niet wensen!" Ik merk dat hij mijn verhaal nog niet helemaal gelooft, dus ik voeg er nog wat aan toe.
"En meneer Brown heeft totaal geen moeite met wat minder klasse, hij reist niet voor niets met deze geweldige trein, die natuurlijk wel minder klasse biedt dan zijn privéjet". En met een verbaasde blik op zijn gezicht laat ik meneer Suchet achter en loop ik naar de Coupé om mijn voorstel te doen aan Sam.
En send! De brieven van Tina zijn verstuurd. Dan heb ik precies nog een kwartiertje om mezelf op te frissen en om te kleden voor het avondeten. Ik heb speciaal voor de avonden wat chiquere kleding meegenomen, omdat ik weet dat Tina hier veel waarde aan hecht. Ik haal het zwarte jurkje uit mijn koffer, kies bijpassende sieraden en mijn prachtige nieuwe schoenen met naaldhakken en werk mijn make-up bij. Nog wat parfum voor de finishing touch. Niks meer aan doen!
Met mijn kleine zwarte tasje in de hand loop ik naar de restauratiecoupé.
'Een tafeltje voor twee graag,' zeg ik tegen een meisje met een naambordje met 'Roos' erop.
'Maar natuurlijk mevrouw. Volgt u mij maar!' Ze loopt voor me uit naar een tafeltje terwijl ze een beetje moeilijk naar haar collega kijkt.
'U bent precies op tijd mevrouw, want er is maar weinig plek vanavond. U mag hier plaatsnemen.'
Een tafeltje bij het raam. Jammer dat het al donker is, maar af en toe zie ik een lampje voorbij flitsen.
Terwijl ik me omkleed voor het diner, blijft mijn telefoon rinkelen.
Ik kijk op de display, en besluit mijn telefoon uit te zetten.
Als we op de plaats van bestemming zijn, zal ik eens een paar onprettige gesprekken gaan voeren. Zijn ze nou helemaal belazerd!
Ze verdienen een fortuin aan salaris voor trouble shooting, en uiteindelijk ben ik zelf degene die steeds de troep op kan ruimen en oplossingen kan verzinnen.
Dan kan ik beter nog een paar assistentes inhuren van het kaliber van Elisa.
Die maakt tenminste waar wat ze in haar CV heeft gezet.
Snel en accuraat, stelt geen onnodige vragen en doet gewoon wat haar gezegd wordt.
Ik werp een laatste blik in de spiegel, terwijl ik mijn sleutels pak.
Ziet er niet slecht uit, jammer van die frons die er niet meer uit wil en die donkere kringen.
Maar daar ga ik wat aan doen. Alleen niet nu, nu ga ik genieten van het diner.
Ik loop naar de eetwagon en zie Elisa al zitten.
Keurig gekleed volgens de etiquette. Kijk, daar heb je wat aan.
"Goedenavond" zeg ik, en ik neem plaats tegenover haar.
Some angels choose fur instead of wings
Na een paar drankjes wil Irene toch echt wel verder, dus gaan we maar. Ik heb ondertussen al meerdere gasten gezien, aparte mensen hoor...
Als Irene en ik hebben gegeten, ga ik even *******. Ik weet niet hoe het met Irene zit, maar ik wil er nog wel even op uit vanavond.
Ik stap uit de douche en Irene ligt op bed te lezen.
"Lief, ik ga nog even naar de bar, ga je mee?"
"Nee, ga maar, ik blijf nog even lezen. Misschien kom ik straks nog even kijken, goed?"
"Oke, dan ben ik er even vandoor."
Ik loop de gang over en kom bij de bar. Het is rustig, maar er zijn nog wat gasten bezig met hun toetje. Ik bestel wat te drinken en kijk om me heen of ik nog een interessant persoon zie.
Door de zenuwen voor de ontmoeting met Irenes ouders (want ja, ik ben toch wel zenuwachtig, al kan het me niet heel veel schelen) drink ik net iets teveel dan goed voor me is. Het is nog steeds dezelfde barman als vanmiddag die er staat. Nick, zie ik. "N... Nick, doe mij nog eens zo'n biertje," vraag ik hem. Hij kijkt me een beetje bedenkelijk aan, maar geeft me er toch een.
mijn tumblr
"Schat, zullen we gaan eten? Ik heb best wel trek..."
Michael drinkt in één tuig zijn glas leeg.
"Okay, let's go."
We lopen naar de eetzaal, waar een aardige mevrouw ons naar een tafeltje brengt. Tijdens het eten is Michael vrij stil. Mm, raar, meestal praat hij toch ook best wel wat. Ik besluit er geen aandacht aan te besteden. Het eten is echt ontzettend lekker...
Aan het tafeltje naast ons zitten twee vrouwen, de één een stuk jonger dan de ander. Allebei zien ze er heel erg netjes uit, en ik voel me een beetje underdressed. Maar de jongere vrouw ziet er wel heel erg aardig uit. Misschien kan ik straks even een praatje met haar maken...
Na het eten gaan we terug naar onze kamer. Michael springt snel nog even onder de d.ouche en ik ga op bed liggen met een tijdschrift. Niet veel later komt hij weer tevoorschijn.
"Lief, ik ga nog even naar de bar, ga je mee?"
"Nee, ga maar, ik blijf nog even lezen. Misschien kom ik straks nog even kijken, goed?"
"Oke, dan ben ik er even vandoor."
Hij geeft me een kus op mijn wang en gaat dan de kamer uit.
Ik blijf nog eventjes op bed liggen lezen, maar na een tijdje vind ik al die artikelen over relatieproblemen toch niet meer zo interessant. Ik werp nog een blik in de spiegel en loop dan de gang op. Eerst wil ik naar de bar lopen, nog even wat drinken met Michael, maar dan zie ik de jonge vrouw van tijdens het eten lopen.
Ik loop op haar af en steek mijn hand uit.
"Hoi, ik ben Irene."
Verbaasd kijkt ze op, maar ze schudt wel mijn hand.
"Ik ben Elise. Leuk je te ontmoeten."
Het eten is voortreffelijk.
Ik had niet anders verwacht, maar ik ben blij dat mijn verwachting en de werkelijkheid overeenkomen.
Tijdens het diner vraag ik Elise uit over haar opleiding en eventuele studie genoten die nog zonder baan zitten of in een baan waar ze het niet naar hun zin hebben.
Ik heb mijn beslissing gemaakt.
Vanavond nog maak ik een lijstje met mensen die ontslagen gaan worden, en mensen die een waarschuwing krijgen, én een proefperiode om zich te bewijzen. En hun salaris wordt gehalveerd. Misschien is dat een motivatie om te presteren.
En om de gaten op te vullen neem ik mensen aan zoals Elise, mits ze bereid zijn om te reizen en eventueel in een ander land te wonen.
Elise krijgt een promotie en wordt ook de aansturing voor de nieuwe assistentes. Uiteraard zit hier ook een bonus aan vast, maar dat ga ik nog niet vertellen.
Ik ga vanavond persoonlijk HR mailen met de melding dat de ontslagbrieven klaar moeten liggen als we aankomen.
Nu ik dat besluit heb genomen, is het als of ik 10 kg lichter ben.
En ik neem de omgeving eens in me op.
Naast ons zit een jong koppel, wat duidelijk niet aan de dress-code voldoet.
Verder op in de hoek zit een interessante man, met een notitie blokje naast zich.
En zo af en toe krabbelt ie er iets op.
Het is óf een schrijver die inspiratie opdoet, óf een journalist.
Achter ons zit een bizar gezelschap.. Een super arrogant misbaksel, met een slaafje wat de vloer kust waar ie loopt en 2 gorilla's. Volgens mij heeft ie die 2 om zijn ego op te poetsen.
Some angels choose fur instead of wings
Zoals verwacht wilt Sam toch in het restaurantje eten. Gelukkig kregen we een tafel vrij achterin zodat niet iedereen op zijn bord zit te kijken. Achterin zie ik Peter zitten, ik zie dat hij iets in zijn kladblokje schrijft, had ik dus toch gelijk. Tijdens het diner praat Sam vooral over zijn kwaliteiten, waar ik totaal geen moeite mee heb, ik vind het heerlijk om daar naar te luisteren. Hij is nou eenmaal geweldig!
Na het Diner ga ik nog even langs de bar, niet te lang want ik moet nog een paar telefoontjes plegen voor het gala evenement in Causton. Ik moet de dressers en stylisten nog op de hoogte brengen van verschillende zaken, zorgen dat de kleedcabine groot genoeg is en aan de wensen van Sam voldoet, dan moet ik natuurlijk ook mijn eigen jurk nog verzorgen... Ik hoop dat Sam hem mooi vind, ik hoop dat hij mij mooi vind, ik.. focus Anneleen, dit kan niet, je bent zijn manager.
De kok heeft vandaag zijn stinkende best gedaan om wat lekkers voor te schotelen voor onze gasten en het resultaat mag er wezen. Op bijna geen enkel bord zijn nog restjes te bekennen. Op eentje na natuurlijk. Het begint al met een gekuch. Ik kijk Nick en Linda aan. "Help" denken we alle drie. Maar, met mijn vriendelijkste glimlach stap ik er toch maar op af.
"Is alles naar wens Mr. Brown?" vraag ik.
"Alles naar wens? Die biefstuk komt net van het land af gelopen. Ik had een medium rare besteld. Geen rare," zegt hij met afkeurende blik. Ik pak zijn bord op.
"Sorry Mr. Brown. Ik ga meteen een nieuwe voor u regelen," zeg ik beleefd en ik loop weer weg.
"Pff. De service hier is ook niet alles," hoor ik hem nog zeggen. en ik zucht zachtjes.
Nadat ik een nieuwe biefstuk heb gebracht bij mr. Brown (dit keer goed gekeurd: medium rare) valt mijn oog op een man die alleen aan een tafel zit. Op de gastenlijst zie ik staan dat hij Peter heeft. Achternaam onbekend.
"Goedenavond meneer," zeg ik vriendelijk, "is alles naar wens?"
In plaats van een toetje neem ik nog een lekkere kop koffie.
Het eten was fantastisch en toch moest dat misbaksel zijn eten terug sturen.
Volgens mij kan hij zelf nog niet eens water koken, omdat ie dat laat aanbranden...
Maar praatjes voor 10...
Dat is er zo een die de hele dat bezig is met zichzelf belangrijk vinden...
Ik wens Elise een goede nacht, knik naar de bediening en ga naar mijn hut (of cabine, of hoe je het noemt)
Ik stuur HR een mail met de 5 namen van mensen die ik er uit wil, en nog 3 die een waarschuwing moeten krijgen.
Dit is iets wat ik zelf wil doen, en niet Elise mee wil opzadelen.
Dus geef ik ook opdracht om "werving en selectie" in te schakelen voor 5 nieuwe "Persoonlijke assistentes" en laat ik het contract van Eline opsturen.
Nu dat in gang gezet is, kan ik rustig slapen.
Ik haal mijn make-up af, poets mijn tanden en trek mijn nachtkleding aan.
Ik check of de deur op slot zit en stap mijn bed in.
De cadans van de wielen maakt me slaperig en ik val redelijk snel in slaap.
Some angels choose fur instead of wings
De avond is gevallen en ik sta nog steeds de bardienst te draaien.
Net zoals in de middag komt de man van het koppel naar de bar gelopen. Hij vraagt om een biertje en naar wens geef ik hem die.
Voordat de man er zelf erge in heeft, heeft hij al zeven biertjes besteld.
'N... Nick, doe mij nog eens zo'n biertje,' vraagt de man opnieuw. Eigenlijk zou ik hem niet nog een biertje willen geven. Die vriendin krijgt veel te verduren morgenochtend.
Na mijn hoofd te hebben geschud, geef ik de man toch nog maar een biertje. Het is toch zijn eigen keus om zoveel te drinken. Daar kan ik niet erg veel aan doen.
Ik loop van de bar weg, om me te voegen bij Roos. Linda neemt de bardienst namelijk van me over.
Iedereen heeft complimenten gegeven over het eten, maar van één persoon konden we ook niet anders dan negatieve reacties krijgen.
'Help,' zegt Roos voordat ze zich baant naar de tafel van de beroemde acteur. Arme Roos. De volgende keer zal ik wel met die verwaande man afrekenen.
Theater- en filmrecensent/verslaggever en journalist
Ik loop terug naar mijn tafel en bestel wat eten.
Zeer verdacht dat Anneleen mijn vraag over het hotel negeert en een ingestudeerd riedeltje opdreunt over dat ze geen betere baan kan wensen. Duidelijk een leugen. Bovendien kijkt ze me niet recht aan en probeert dus mijn vraag te omzeilen. Zou Sam Brown dan niet in een hotel hebben gelogeerd? Dat betekent dat hij bij iemand in huis heeft geslapen.
Het jonge stel Michael en Irene komen uit Oosterdonk. Tenminste Michael komt er vandaan aan zijn accent te horen. Irene niet, hoewel ze er ongetwijfeld een tijd is geweest. Aan de manier waarop Michael zijn drankjes haalde, is te zien dat hij horeca ervaring heeft. Hij zal wel in een bar werken. Zoveel bars en hotels zullen er niet zijn in Oosterdonk, maar hij heeft Sam Brown overduidelijk niet gezien. En Irene heeft hem ook niet gezien. Ze waren beiden zeer verbaasd toen Sam Brown de trein in kwam. Hij is dus niet in het openbaar getreden. Duidelijk iets te verbergen dus. Zeker omdat er ook geen andere journalisten te vinden waren in Oosterdonk of op het station.
Ik zoek op mijn smartphone naar hotels in Oosterdonk. Ik kom er maar ééntje tegen. Mooi die gaan we bellen.
'Goedenavond, spreek ik met de receptie van Mercure Hotel Oosterdonk? Ik wil een klacht indienen! Ik bel namens het management van Sam Brown. Hij heeft hier gelogeerd, en hij is niet tevreden geweest over de service. Waar kan ik een klacht indienen?'
'De acteur Sam Brown? Die is hier niet geweest! En al was hij hier geweest dan mag ik daar niets over zeggen! O, wacht ik heb het natuurlijk al gezegd. Nou goed, ik weet niet wat voor grapjas ik aan de lijn heb, maar de enige beroemdheid die hier ooit gelogeerd heeft is die ene jongen die derde is geworden bij The Voice!'
'Oké, dan heb ik mij vergist. Fijne dag nog verder.'
'Aha! Sam Brown heeft niet in een hotel gelogeerd en is niet zichtbaar in het openbaar verschenen. Zeer curieus! Zeer waarschijnlijk een privékwestie dus.'
Ik word opgeschikt door de stem van het dienstmeisje Roos.
'Goedenavond meneer, is alles naar wens?'. Ze geeft er een vriendelijke glimlach bij.
'De biefstuk is heerlijk! Geef maar mijn complimenten aan de chef!'
Anneleen gaat zich even opfrissen en dan gaan we samen, gevolgd door mijn twee bodyguards naar het restaurant. Er hangt best een aardige sfeer, zo voor in een treinrestaurantje en de bediening is nog vriendelijk. Ik bestel speciaal bier en gelukkig wordt dat ook zo gebracht. Het voorgerecht laat echter langer op zich wachten.
‘Pff, kunnen ze niet wat harder werken? Ik wacht al tien minuten op mijn voorgerecht!’
Anneleen probeert me te sussen.
Na het voorgerecht worden de borden weer weggehaald en ik vervolg mijn verhaal over mijn kwaliteiten. Tsja, ik ben nou eenmaal good looking, heb een glansrijke carrière en de dames staan in de rij voor me. Dus daar heb ik natuurlijk heel wat over te vertellen. En Anneleen is tenminste iemand die blijft luisteren. Ja ik geef het toe, en dat doe ik niet snel, Anneleen is toch nog ergens goed voor.
Wanneer het hoofdgerecht geserveerd wordt en ik zie het biefstuk liggen loopt me het water al in de mond. Daar heb ik naar verlangd zeg. De afgelopen weken waren toch een beetje behelpen. Ik snij het vlees aan en vloek dan hardop. ‘G*dverdomme, ik had het kunnen weten! Het is toch wat. Denk ik eindelijk iets fatsoenlijks te krijgen, dan wordt het me wel weer duidelijk gemaakt dat dit toch mijn privéjet niet is.’ De bediening is blijkbaar zo druk dat ze mijn eerste uitbarsting niet horen. Wanneer het blonde meisje langsloopt kuch ik nog maar eens extra hard.
"Is alles naar wens Mr. Brown?" vraagt ze met een zoet stemmetje.
"Alles naar wens? ALLES NAAR WENS? Die biefstuk komt net van het land af gelopen. Ik had een medium rare besteld. Geen rare!"
"Sorry Mr. Brown. Ik ga meteen een nieuwe voor u regelen."
“Pff. De service hier is ook niet alles. Gewoon ontslaan die kok, die bakt er niets van."
De steak die daarna wordt gebracht keur ik persoonlijk goed voordat die Roos van mijn tafel mag vertrekken. ‘Nou, dit ziet er goed uit. Blijkbaar kan hij toch iets goed.’
Anneleen zit ondertussen rustig te wachten en kijkt me vriendelijk aan. ‘Zo waar was ik gebleven,’ zeg ik en ratel weer verder over mijn fantastische ik.
Na het toetje, dat overigens ook niet echt kwaliteit was, besluit ik nog wat aan de bar te hangen. ‘Anneleen, prachtige meid, van een prachtige vent,’ prijs ik haar, ‘Ik ga nog even aan de bar wat lekkers drinken. Kijk maar wat je doet. Ik neem Humpty en Dumpty mee, zodat ik nog een beetje privacy heb. Ik sta op en als makke schaapjes volgen mijn twee heren. Aan de bar gaan ze aan weerszijden van mij zitten en ik zucht eens diep. Bier, ik ben toe aan bier.
‘Doe maar een Triple,’ zeg ik tegen Nick en knip ondertussen met mijn vingers als hij niet snel genoeg opschiet, terwijl ik niet zie dat zijn shift eigenlijk al is afgelopen.
Ik ben natuurlijk weer veel te lang blijven zitten, maar ik kan het ook niet helpen dat Sam zo 'good looking' is. Vrijwel uit het niets zegt hij ineens ‘Anneleen, prachtige meid, van een prachtige vent,’ ‘Ik ga nog even aan de bar wat lekkers drinken. Kijk maar wat je doet. Ik neem Humpty en Dumpty mee, zodat ik nog een beetje privacy heb'. Hij staat op en laat mij verbaasd achter.
Droom ik dit nu, of gebeurde dit nu echt? nog een beetje van mijn apropo sta ik op en loop ik naar mijn cabine.
Ik sluit de gordijnen, maak wat lampjes aan en ga in mijn pyjama op het bed zitten en zet mijn laptop aan. Het wifi bereik is niet alles maar het is goed te doen om na te gaan wat er nog gebeuren moet voor het gala evenement. Een paar 100 telefoontjes verder, serieus snappen ze nou echt niet dat de kleedkamer van Sam Brown minimaal 7 bij 7 meter moet zijn?, ben ik eindelijk klaar, en hebben ze me begrepen. Een trucje dat ik geleerd heb op school is dat je altijd moet zorgen dat je gesprek wordt opgenomen, zodat je daar later nog op terug kan vallen. Gelukkig heb ik het nog niet vaak tegen iemand hoeven te gebruiken, maar zekerheid boven alles.
Ik leg mijn spullen weg, sluit mijn laptop af, doúche nog even en kruip dan in mijn lekkere warme bedje. Ik val gelukkig snel in slaap en weet dat ik maar over één persoon kan dromen.
'Alstublieft, mevrouw,' zegt Roos, terwijl ze mijn zalm met witte wijnsaus op tafel zet.
'Het ziet er allemaal heerlijk uit!' Zeg ik tegen Tina.
'Helemaal mee eens. Zeg Elisa, vertel eens iets over je studietijd.'
Wauw! Een persoonlijke vraag van Tina. Dat is een primeur en een compliment.
'Nou, ik heb communicatie gestudeerd in Oosterdonk. Dat was echt heerlijk. Ik heb daar les gehad van zoveel inspirerende mensen en een paar vrienden voor het leven gemaakt. Naast mijn studie gaf ik trainingen aan mensen, waar ik wat extra studiepunten mee kon verdienen, maar eerlijk gezegd ging het me daar helemaal niet om. Ik vond het gewoon super leerzaam om met mensen bezig te zijn.'
'Dat is een van de redenen waarom ik je een kans heb gegeven voor deze baan. Ik zie je leergierigheid en herken wel wat dingen van mezelf in jou' reageert Tina.
Deze opmerking verbaast me een beetje, aangezien Tina zichzelf nooit echt blootgeeft. Als je met haar praat lijkt het net of er een muur om haar heen zit. Altijd serieus en zo streng, maar blijkbaar zit er ook een zachtere vrouw in haar.
Hierna was het ijs wat gebroken en hebben we nog wat over mij gepraat. Eigenlijk was het best gezellig!
Na de koffie besluit Tina naar haar kamer te gaan. We nemen afscheid en ik loop naar de bar. Ik heb nog niet veel zin om te gaan slapen. Opeens komt er een vrouw naar me toe gelopen.
'Hoi, ik ben Irene.'
Ik schud haar hand en stel me voor.
'Ik zag je net zitten tijdens het eten en ik had wel zin in wat vrouwelijk gezelschap. Heb je zin om een drankje te drinken aan de bar?' Vraagt ze.
'Dat komt goed uit, want mijn gezelschap is al naar bed en ik wilde net wat gaan drinken!' Antwoord ik enthousiast.
We zoeken een plekje aan de bar en we hebben eigenlijk totaal geen moeite om het gesprek gaande te houden. Irene heeft genoeg te vertellen en ik luister geamuseerd naar alle verhalen over haar vriend.
'Oh nee!' Zegt Irene opeens verschrikt. 'Sam Brown komt deze kant op!'
Ik draai me om en zie een verwaande gast met twee bodyguards onze kant opkomen en aan de bar neerploffen. Snel draai ik me om. Wat doet hij hier??
'Ik vind hem zo sexy!' Zwijmelt Irene. 'Maar niet tegen Michael zeggen!'
Met een geforceerd lachje druk ik haar op het hart dat ik haar geheim niet door zal vertellen.
Elise reageert enthousiast als ik voorstel om samen wat te gaan drinken. We kletsen echt een heel eind heen, ze vertelt me over haar baan en ik praat over m'n studie en natuurlijk over Michael. Dan zie ik Sam Brown ineens de bar inlopen.
"Oh nee! Sam Brown komt deze kant op!"
Elise draait zich om en kijkt naar hem.
"Ik vind hem zo sexy! Maar niet tegen Michael zeggen, hoor!"
"Nee, natuurlijk niet."
Verbeeld ik me het nou, of ziet ze er ineens een stuk minder blij uit? Mm, wat zou hier aan de hand zijn? Zou ze hem kennen? Ik besluit dat ik haar niet goed genoeg ken om ernaar te vragen. We kletsen nog wat, maar het is ineens lang niet meer zo gezellig. Het is net of ze niet meer luistert naar wat ik zeg.
"Ik denk dat ik naar bed ga", zegt Elise als ze haar drankje op heeft.
"Goed plan."
We lopen samen terug naar de coupé met de slaapvertrekken.
"Welterusten."
"Ja, slaap lekker."
Ik poets mijn tanden en trek m'n pyjama aan. Michael is nog niet terug, die zit nog in de bar. Het duurt niet lang voor ik in slaap ben.
Ik heb geen flauw idee hoe lang ik heb geslapen als ik wakker word van een flinke knal tegen de deur. Even weet ik niet waar ik ben. Ik doe het lichtje naast me aan en kijk om me heen. Michael ligt niet naast me. Dan hoor ik weer een knal tegen de deur.
"Irene?!"
Michael. Snel klim ik uit bed en maak de deur open. Michael valt zowat de kamer in.
"Ssh, je maakt de hele trein wakker!"
"Ik ben zó blij dat jij nog wakker bent."
Ik kijk hem hoofdschuddend aan.
"Volgens mij moet jij naar bed."
Hij slaat zijn armen om m'n hand. Pff, hij stinkt naar alcohol...
"Jij bent lief!"
"Ja, en jij bent dronken."
En niet zo'n klein beetje ook... Ik duw hem zachtjes op het bed, trek z'n schoenen uit en trek de deken over hem heen. Ik klim weer naast hem in bed, maar het duurt nog een hele tijd voor ik weer slaap.
Als ik me omdraai, val ik bijna van m'n kruk af. Misschien heb ik toch een beetje veel gedronken, denk ik. Ik besluit maar naar bed te gaan. Ik stap van de kruk af, maar dat gaat niet helemaal goed. Als ik m'n ogen open doe, zie ik de grond. De vrouw die aan de bar stond komt geschrokken naar me toe en helpt me overeind.
"Zal ik je naar je slaapkamer begeleiden?" vraagt ze.
"N... Nee, dankje, het gaat w... wel."
Ze kijkt bedenkelijk, maar als ze voelt dat ik nog wel kan staan laat ze me toch gaan.
Ik ga opzoek naar kamer 8. Na eerst de sleutel in de verkeerde deur te hebben geprobeerd, kom ik toch bij kamer 8. Ik probeer de sleutel, maar krijg het niet voor elkaar hem in het slot te stoppen. Ik hoop maar dat Irene nog niet slaapt.
Ik bonk op de deur, maar er doet niemand open. Als ik nog een keer bonk, doet m'n hoofd zo'n pijn dat ik op de grond val.
"Irene?!"
De deur gaat open en Irene kijkt geërgerd.
"Ssh, je maakt de hele trein wakker!"
Dat maakt me nou echt helemaal niks uit, ik wil gewoon slapen...
"Ik ben zó blij dat jij nog wakker bent," zeg ik, en ik val tegen haar aan.
"Volgens mij moet jij naar bed."
"Jij bent lief!"
"Ja, en jij bent dronken."
Irene legt me op bed en doet de deken over me heen. Ze is echt lief, denk ik nog. Maar dan schiet ik overeind en kots in de la van de kledingkast. Ik wil weer gaan liggen, maar Irene wordt boos en zegt dat we iemand moeten bellen.
Als het opgeruimd is probeer ik wat te slapen, maar dat lukt pas na een hele tijd.
mijn tumblr
Zo, dat is een woelige eerste nacht in de trein. Michael die een lade onderkotst en dan die verwende rotzak van een Sam, het personeel heeft het er maar druk mee! Tina blijft voor nu in haar eigen bubbel en Peter is degene die alles op een afstandje aan het observeren is.
Hij heeft de nodige aantekeningen gemaakt en na nog een drankje aan de bar, besluit Peter dat het welletjes is geweest. Maar als hij zijn kamerdeur opent, staat hem een verrassing te wachten. Er is iemand in de kamer van Peter.. Voordat hij kan vragen wat de betreffende persoon in zijn kamer doet, wordt hij geraakt door een mes. En nog een keer. En nog een keer. Peter wordt achtergelaten in een plasje van zijn eigen bloed. Hij voelt zichzelf wegglijden, dit was het dan..
Opnieuw komt er iemand de kamer binnen en knielt naast Peter. ‘Hier, drink dit.’ En de persoon giet een drankje bij Peter binnen. Als hij het doorslikt, helpt de mysterieuze persoon hem in bed en verlaat de kamer.
De volgende ochtend wordt Peter wakker en kijkt geschrokken om zich heen. Hij gooit de deken van zich af en grijpt naar zijn borst en buik. Niets. Er is niets te zien, niet eens een litteken. De wonden zijn verdwenen en Peter is zo goed als nieuw. Zou het allemaal een droom zijn geweest..?
Dag 2 begint en er opent een stemronde. Stemmen kan t/m donderdagavond 20u door te mailen naar kelsey_forumspel@live.nl. Niet stemmen is op jezelf stemmen!
Ik word wakker van mijn reiswekkertje, 6:30 uur.
Mooi op tijd.
Hoewel het rumoerig was in de trein heb ik goed geslapen.
Ik ga naar toilet, douche uitgebreid en tut mezelf op.
Ik trek vandaag geen rokje aan, das toch niet zo handig in de trein, maar ik heb nog een mooie bermuda bij me. Bloesje erbij. Panty's, hakje, en klaar is ze.
Klein beetje parfum achter de oortjes, en dan ben ik toch echt klaar.
7:15 precies.
Zou de ontbijtbar al open zijn?
Ik kan wel een bakje koffie (verkeerd) gebruiken.
Some angels choose fur instead of wings