Stiekem moet ik best lachen om het relaas van mevrouw De Winde, maar als arts moet je professioneel zijn, dus ik trek een strak gezicht en luister geduldig.
"De striae wordt vanzelf minder", stel ik haar gerust, "En dat de baby schopt betekent alleen maar dat het een actief kindje is. Het is vaak zo, dat de baby wakker wordt als de moeder gaat slapen."
Ik praat nog even met haar en dan loop ik hoofdschuddend de kamer uit. Emma, die net langsloopt, kijkt me verwonderd aan.
"Sommige patiënten...", zeg ik lachend. Ze knikt.
"Vergeet je het feestje van Charlie niet?"
"Feestje? Charlie?" Het duurt even voordat de boodschap binnenkomt. "Oh, wacht! Dat is vandaag, hè?"
Als rond een uur of 12 alle artsen naar beneden komen om buiten van het zonnetje te genieten kijkt Sascha me met een vragende blik aan.
"Zou jij misschien de taart willen halen, Emma had het nog al druk zei ze."
"Tuurlijk" zeg ik. Ze geeft me het adres en ik trek rustig mijn jas aan en loop naar mijn auto.
Als ik om half 1 terug ben met de taart zit Sascha nog op haar plek.
"heb je de taart?" vraagt ze.
"Tuurlijk heb ik die en hij ziet er lekker uit" ik lieg, ik hou wel van taart dat is het niet, maar ik zou het niet moeten eten vanwege mijn dieet.
Ik zet de taart in de koelkast en loop terug naar mijn plaats.
Terwijl de afdelingen in het ziekenhuis nog aan het opstarten zijn ben ik al bezig met mijn ronde.
Meneer Janssen die vorige week is binnengebracht met een beroerte mag vandaag het ziekhuis verlaten om zich te richten op zijn herstel in een speciale kliniek. Ik vertel het hem rustig en hij probeert iets te zeggen maar komt niet uit zijn woorden. Ik knik dat het niet erg is. Later zal ik het hem nogmaals vertellen met zijn vrouw erbij want over een paar uur is hij deze informatie vergeten.
Mevrouw Berends zal vandaag een operatie krijgen aan haar hernia. Ik leg haar uit hoe de operatie zal gaan verlopen en dat ze gedurende deze dag niets mag eten. Later zal ze door de verpleegsters en arts-assistenten worden klaargemaakt voor de operatie.
Meerdere patiënten volgen met verschillende diagnoses. Neurologie is een moeilijk vakgebied, patiënten vinden het moeilijk te accepteren dat hun gevoel in een arm of benen niet meer terug zullen komen. Zenuwen groeien niet zomaar aan. En dan heb je nog de patiënten die zelf niet goed beseffen wat er aan de hand is omdat er iets mis in in hun hoofd.
Als laatste kom ik langs de stille afdeling, zoals hij genoemd wordt. De coma-patiënten. Het enige wat te horen is zijn de piepende machines. Gedurende de dag zal er lawaai komen van familie die op bezoek komt, soms heel vrolijk en optimistisch, soms zelfs muziek. Maar ook vaak verdriet.
Aan het einde van mijn ronde ga ik langs mijn assistent die aangeeft dat ik vandaag drie patiënten zal ontvangen voor een consult. In de loop van de dag zullen daar nog de spoedgevallen bij komen.
Wat een drukte vandaag. Pas om half twee kan ik even pauze nemen en ik besluit een blokje om te lopen.
Beneden zitten Jessie en Sascha achter de balie. Ik zie ze wat smoezen, maar ik weet niet waar het over gaat. Ik moet natuurlijk wel alle roddels weten, dus ik besluit ernaar te vragen.
'Zeg, wat zitten jullie nou weer te smoezen,' zeg ik lachend.
Jessie kijkt om zich heen en zegt dan: 'Er is vanavond een surpirefeestje voor Charlie, die werkt hier nu al 25 jaar. Niet doorvertellen he!'
'Je kent me toch,' zeg ik, 'dat zou ik nooit doen.'
'Ja, ehm. Ik meen het, Rachel, deze keer echt niet doen.' zegt Jessie toch een beetje ongerust.
Ik loop weer verder. 'Een feestje?' denk ik, 'wat leuk!'
Buiten kom ik Charlie tegen. Ik ken mezelf, ik wil het maar al te graag vertellen, dus ik loop snel door en zeg alleen hoi. Ik voel dat hij omkijkt als ik doorloop, maar deze keer mag ik het echt niet verpesten. De vorige keer was iedereen zo boos...
Als ik op de kamer van meneer Spencer komt vertelt hij mij dat hij al honger heeft. 'U zult nog even moeten wachten,' antwoord ik. 'Over een half uur wordt uw eten gebracht door zuster Emma.' Meneer Spencer knikt een beetje zielig. Volgens mij heeft hij echt honger, maar niets aan te doen. Het eten wordt rond een vast tijdstip geserveerd. Anders wordt het zo'n geren als mevrouw A aan de ene kant van het ziekenhuis ongeveer tegelijk wil eten als meneer B aan de andere kant. 'Als u verder iets nodig heeft, meneer Spencer, hoor ik het wel van u,' zeg ik nog, hang het klembord terug en loop de gang op.
Dan loop ik de volgende kamer binnen waar ik even een babbeltje maak met mevrouw Swinkels die net wakker is geworden. 'Alles goed met u mevrouw?' 'Ja hoor,' is het antwoord en al snel vervolg ik mijn ronde weer.
Rond het middaguur zit ik net weer even in de personeelskamer. Emma zal zo wel komen, dan ga ik haar weer eens een paar nieuwe aspecten van het vak laten zien. Ik neem snel nog even een kopje koffie en schrijf een stukje van het dagverslag.
Net als ik wil beginnen aan mijn pauze, komt Rachel naar me toe. Ze heeft duidelijk iets gehoord.
"Had je al gehoord van het surprisefeestje voor Charlie?"
Ik moet lachen. Rachel is een echte kletskous en kan nooit wat voor zich houden.
"Ik heb het net al bijna aan Charlie verteld!"
Ik herinner me het feestje voor Tracy, toen had Rachel het haar al drie dagen voor het feestje verteld.
"Niks tegen Charlie zeggen, hoor! Blijf maar ver bij hem vandaan vandaag."
"Ik ga mijn best doen."
Ik vervolg mijn weg naar buiten en laat me op een bankje voor het ziekenhuis zakken. Het is vandaag de eerste dag van de lente, en het zonnetje schijnt lekker. Ik heb net mijn ogen dichtgedaan als ik merk dat er iemand naast me komt zitten.
"Het is lekker hier, vind je ook niet?"
Het is Stephan. Ik doe mijn ene oog een stukje open en kijk hem scheef aan.
"Het is heerlijk. En het zou nog lekkerder zijn als ik hier in alle rust zou kunnen genieten."
"Drukke dag?"
"Ja, best wel. Ik heb net een kindje ter wereld gebracht, maar ze had ademhalingsproblemen en een probleem met het hartje, dus ze is overgebracht naar het academische ziekenhuis."
"Komt het wel goed met haar?"
"Ik weet het niet. Ik hoop het."
Stephan legt even zijn hand op mijn been.
"Het blijft moeilijk, hè."
Ik knik en sluit mijn ogen weer. We zitten naast elkaar en genieten van het zonnetje zonder iets te zeggen. Dan kom ik overeind.
"Ik ga maar weer eens aan het werk."
"Zie ik je vanmiddag?"
"Bij Charlie's feestje? Ja."
De wekker gaat, en ik word wakker.
Bleh, vroeg op...
Ik woon in een zusterhuis, en er zijn maar een beperkt aantal *******.
Daarom zet ik de wekker altijd wat vroeger, want zonder douche word ik niet goed wakker.
15 minuten later ben ik gedouched en aangekleed.
Ik smeer een ******* voor nu, en 4 boterhammetjes voor in de pauze.
Dan ga ik naar beneden, en pak de fiets.
Het is niet ver fietsen, een minuutje of 10 en met droog weer vind ik het heerlijk. Gelukkig is het nu ook droog.
Ik ben ruim op tijd in het ziekenhuis, maar goed ook, want die pin van een hoofdzuster zit altijd met argusogen naar ons, leerlingen, te loeren.
Als ik in de lift sta, kom ik Rachel en Fanny tegen, en ik zeg gedag.
Ik ga naar de personeelskamer en kleed me om. Ik ben net onderweg naar buiten als ik de hoofdzuster weer een leerling opjagen. Zachtjes grinnik ik, ze moet en zal iemand commanderen, gelukkig ben ik het dit keer niet.
Ik help met het uitdelen van de medicijnen en temperatuur waar nodig. Gelukkig gaat dat tegenwoordig in het oor. Ik hoor wel eens verhalen over vaseline en waar het dan in moest...bah..
Dan ga ik de etenskar halen, en begin met uitdelen.
De ene krijgt een paar boterhammetjes, de ander vla of yoghurt, en meneer Spencer krijgt vloeibaar voedsel. Een shake, noemt ie het zelf.
Als alles is uitgedeeld, heb ik even tijd voor koffie.
Om de hoofdzuster te vermijden haal ik koffie in de kantine. Op de afdeling is ook koffie hoor, maar dit vind ik meer ontspannen.
Daar kom ik Sacha tegen, die mij wil spreken.
Ik zou voor taart zorgen en dat heb ik ook gedaan, hij kan vanmiddag opgehaald worden.
Maar ik weet niet of ik tijd heb om 'm te halen. Sacha regelt dat wel, zegt ze.
Een prachtige jubileum taart, met een foto van 25 jaar geleden erop.
Ik drink vlot door en race weer terug naar de afdeling.
Daar kom ik een hoofdschuddende gynaecoloog tegen, Fanny.
Ik herinner haar nog snel even aan het feestje van Charlie.
Als ik terug kom van mijn lunch, zit de hoofdzuster al klaar. OMG...
Als de voorbereidingen van het feestje voor Charlie in volle gang zijn, en de werkdag al weer bijna op zijn eind loopt, besluit ik nog even wat gegevens in te voeren van wat patiënten.
"Nou kom op work-a-holic," grapt Jessie, "Het is allang tijd geweest! Straks mis je het feestje nog!"
"Welk feestje?" vraagt Charlie die net langs komt lopen. Jessie loopt rood aan en ik kan nog net mijn reactie voor me houden.
"uhm," kucht, "ja. Nou. Mijn ouders zijn zoveel jaar getrouwd, en we gaan uit eten met het hele gezin. Echt een feestje is het nou ook weer niet Jess."
"oh, nou gefeliciteerd dan maar" zegt Charlie, en hij loopt weer door. Ik geef Jessie een por in haar zij.
We staan nog even wat te kletsen met de nachtreceptioniste en besluiten dan naar de kantine te gaan om deze te versieren.
"Doe je wel de deur op slot, straks komt hij nog binnen!" fluister ik tegen Jessie.
"jaja, en de shutters dicht. Ik weet hoe het werkt," zucht ze.
Hoofdstuk 2
De voorbereidingen voor het feestje zijn in volle gang en vooralsnog weet Charlie van niets. Dat wordt vast een leuk jubileum! De zon gaat alweer onder en het personeel begeeft zich naar de kantine om het feest in te luiden.
Nacht 1 begint. De gestoorde onderzoekers, beschermengel, dorpsgek, cupido en geliefden krijgen mail.
Hmm, lekker rustig dagje. Er was maar één spoedgeval, wat uiteindelijk met een sissertje afliep. Het leek alsof de patiënt een grote uitval van zijn hersenen had na een epilepsie aanval maar de apparatuur bleek niet goed te zijn aangesloten. De patiënt kon weer naar huis.
In de wandelgangen horen ik mensen fluisteren als ik langkom. Van binnen moet ik lachen maar ik hou mijn gezicht stijf. Ook als Jessie zich verspreekt hou ik mij van de domme.
Ik werk inderdaad al 25 jaar in dit ziekenhuis. Ik weet hoe het hier gaat, ik ken elk hoekje en geheimpje.
Maar het zou te leuk zijn dat te verraden.
Op mijn locker hangt een briefje dat de directeur mij wil zien voor een functioneringsgesprek in de conversatiezaal. Uhu, juist ja.
Ik trek mijn stropdas recht en loop met rechte schouders naar de zaal toe. Het is verrassend leeg in de gangen.
Ik trek mijn gezicht nog even goed in de plooi.
Dan klop ik op de deur van de coversatiezaal en doe hem open...
Ik weet dat ik stil moet liggen van de gynaecoloog, maar ik ben dit bed helemaal zat!
Ik zwiep mijn benen over de rand, en met mijn hand op mijn enorme buik glij ik van het bed af.
Als ik door de gangen loop is het opvallend stil. Waar is iedereen toch?
Langzaam schuif ik door de gang en ga richting de kantine.
Volgens mij komt er geluid uit de kantine!
Als ik de kantine binnenloop zie ik dat iedereen bezig is met het organiseren van een feestje. Er wordt aan mijn arm getrokken en wordt door een zuster naar een hoekje geleid: 'ssssssst, het is een verrassingsfeestje voor Charlie!'
Nou ja, verassingsfeestje of niet, als er maar eten en taart is! Sinds ik zwanger ben eet ik alles wat los en vast zit. En ik kan wel wat afleiding gebruiken.
Rond een uur of half zes heeft iedereen zich verzameld in de kantine. Er hangen slingers en er zijn allemaal hapjes en drankjes. Jessie staat op de uitkijk.
"Daar komt 'ie, daar komt 'ie!"
Soms is ze echt net een klein kind.
Niet veel later gaat de deur open.
"Surprise!", roept iedereen in koor. Charlie doet net alsof hij heel verbaasd is, maar ik werk hier al ruim vijf jaar en ken de man inmiddels wel een beetje. Hij had natuurlijk allang door wat er aan de hand was.
Ik geef hem drie zoenen.
"Gefeliciteerd, ouwe jongen."
"Dank je. Maar eh, hang volgende keer geen briefjes over functioneringsgesprekken op iemands locker, want dat valt een beetje op."
We moeten allebei lachen.
"Hadden ze dat gedaan? Die meiden moeten nog heel wat leren."
De rest van de middag begeleid ik Emma door een paar nieuwe aspecten van het vak heen. Ze leert snel en voert alles goed uit, maar dat zeg ik natuurlijk niet meteen. Het is onnodig om meteen iemand de hemel in te prijzen, laat hij of zij zich maar eerst eens bewijzen als het er echt op aankomt. Lukt het dan ook, dan ben ik pas iemand die een écht compliment uitdeelt.
Het loopt alweer tegen de shiftwissel aan en laatste twee patiënten laat ik aan Emma over. Snel schrijf ik nog in het dagverslag wat er allemaal gebeurd is, zodat de nachtploeg weer helemaal up to date is.
Daarna loop ik naar mijn locker, hang mijn jas op en doe mijn colbertje aan. Ik schik mijn haar, dat toch weer eigenwijs terugspringt, en loop naar de kantine. De rest van de ploeg, de jonkies, hebben voor het feestje gezorgd. Ik glimlach als ik al die verhitte gezichten zie, 'is alles wel goed gegaan?' ik zie de vraag letterlijk op hun gezichten.
Ik schenk me een glaasje sap in en leun tegen de pilaar. Mijn feestje had ik echt niet verwacht, ik ben hier de oudste en had geen enkel idee dat ze vonden dat 25 jaar in dienst ook uitgebreid gevierd moest worden op de werkvloer. Maar och, wat was het leuk. Ik krijg een blosje als ik eraan terugdenk en neem gauw een slok. Ik voelde me net een engeltje zo door al die aandacht.
Dan word ik uit mijn gedachten gehaald door iemand die op mijn schouder tikt.
Als Charlie er is en de taart aangesneden op de bordjes ligt kan het feest beginnen. Ik kijk met een kleine pruillip naar de taart en bedenk wat ik vandaag gegeten heb, ik besluit om mijn weekextra (49 punten weigth watchers) te gebruiken daar zijn ze uiteindelijk ook voor bedoelt.
Als rond een uurtje of 9/10 iedereen los gaat van de alcohol besluit ik om de karaoke set aan te zetten. Ik pak de microfoon en vraag als eerst natuurlijk of iedereen naar voor wilt komen en we zetten een grote hit op en zingen voor Charlie. Hij is zo ontroert dat ik volgens mij een traantje zie "wat lief" denk ik nog.
Ik heb zo'n pijn aan mijn voeten gekregen dat ik even ben gaan zitten, gelukkig krijg ik snel visite van Sascha, Ik vind haar echt te gek! ze is zo lief altijd. we kijken wat rond en hebben het over onze gekke collega's als ik in de hoek iemand wel heeeel dicht bij de ander zie staan.. ik kan alleen niet zien wie het zijn...
Het feest is in volle gang en alle artsen en verpleegkundigen die geen oproepdienst nemen het er van. Na een paar uurtjes gaat dan ook de karaokeset aan en iedereen zingt een prachtig lied voor mij. Heel even krijg ik dan ook een brok in mijn keel...
Daarna moet ik zelf van iedereen een liedje zingen en met een simpele versie van een liedje oud mijn goeie oude tijd heb ik het voor gezien en ga ik naar de hapjestafel. Met een flink stuk taart loop ik naar de zijkant om even te gaan zitten. In een hoekje staan Fanny en Stephan met elkaar te praten. Fanny moet voor de zoveelste keer lachen. Ja, dat wordt nog wat, dat zag ik ook wel aankomen. Ik ken Fanny.
Dan opeens gaat mijn pieper af. En die van Fanny. En die van Stephan en Rachel... oh oh!
Met z'n allen rennen we naar de spoedeisende hulp. Een restaurant is ingestort en de slachtoffers hebben grote bloeddingen en botbreuken.
'oh jeetje' zegt Rachel, als ze een kind hoord gillen van de pijn als ze wordt verplaatst van de brancard naar het bed.
Ik sta stijf van de schrik, alle piepers van mijn collega's gingen af en ze rennen naar de spoedeisende hulp. Ze hebben kamers nodig NU! samen met Sacha ren ik naar de balie en bel het ziekenhuis dat hier 20 km vandaan ligt.. ook geen plaats meer.
"Ze zullen op de gangen behandeld moeten worden" zegt Sascha.
"Dat kan echt niet" Schreeuw ik bijna.
"Er is geen tijd er zijn mensen met inwendige bloedingen" en ik weet dat ze gelijk heeft...
Het feestje is erg gezellig, en Charlie geniet ervan. Op de één of andere manier kom ik in een hoekje van de kantine terecht met Stephan. Eigenlijk is het best een aardige vent. En hij maakt me aan het lachen. Ik zie vanuit mijn ooghoek hoe Charlie naar me kijkt. Hij zal wel denken...
Ineens gaat er een pieper af. En nog één. En nog één. En dan gaat ook die van Stephan af, gevolgd door die van mij. Het is maar goed dat ik niks gedronken heb vanavond. We zetten het op een lopen naar de Spoedeisende Hulp. Daar komen de eerste ambulances net aan.
"Wat is er gebeurd", roep ik naar de baliemedewerkster.
"Gasexplosie in een restaurant; het dak is ingestort."
Twee ambulancemedewerkers komen binnen met een zwa.ngere vrouw. Snel loop ik op ze af.
"Lisa, waar is Lisa?", roept ze in paniek.
"Wie is Lisa?"
"Haar dochtertje."
"Mama!"
Het meisje waar Rachel net op af is gestapt wil overeind komen en schreeuwt om haar moeder.
"Lisa!"
"Leg moeder en dochter maar naast elkaar", instrueer ik het ambulancepersoneel terwijl ik een echoapparaat tevoorschijn haal. Snel check ik de vitale functies van de vrouw en dan zet ik de echo aan. Gelukkig, met de baby is alles in orde. Ze heeft enkel een gebroken been. Haar dochtertje is er minder goed aan toe...
-jongens... ik volg grey's anatomy al vanaf seizoen 1, ik ken alle afleveringen, ik neem echt een superwillekeurige aflevering, kent iedereen dat! haha! -
Dr Charlie Pepper - neuroloog
Gelijk worden alle patiënten op spoed gerangschikt. Ik word geroepen bij een patiënt die een gebroken been heeft en in controleer gelijk of ze haar tenen nog kan bewegen. Dat kan, gelukkig.
Ik krabbel wat op het formulier wat aan mij wordt gegeven en hang het aan haar bed. 'We nemen u zo mee voor een foto". En ik loop weg.
Mijn hulp wordt al gevraagd bij een man die is verbonden aan zijn hoofd. Hij is nog bij bewustzijn dus ik vraag hoe het met hem gaat. Hij lacht nog vrolijk en zegt dat zijn hoofd jeukt door het verband. Voorzichting haal ik het verband weg en probeer door het bloed te kijken. Opeens is de patiënt buiten bewustzijn en begint te trillen. Zijn hartslag gaat omlaag. Dan zie ik opeens wat roze opzwellen. 'Operatiekamer nu!' roep ik luid.
En met het hele team ren ik naar de ok.
*IEP-IEP-IEP* Ik word wakker en schuif de dekens van mijn bed.
Het raam staat nog open. Al lopend naar mijn raam en realiseer ik me
dat het heeft gesneeuwd vannacht. Ik schuif wat sneeuw van de vensterbank.
Het leek wel een sprookje...
Ondertussen is mijn weekje vakantie ook weer voorbij. Het wordt weer eens
tijd om aan het werk te gaan. Over werk gesproken... hoe laat moet ik
beginnen? Zuchtend en steunend verschuif ik mezelf naar de studeerkamer
waar ik (half slapend) m'n rooster probeer te vinden. Aanvang: 10:00 uur.
Ik mag wel opschieten! Op naar de psychiatristale afdeling in het Ziekenhuis...
Schoenen aan, stropdas knopen, en nog met een mond vol tandpasta de auto in.
Het leven van een dokter gaat niet over rozen.
Eenmaal op de afdeling loop ik fluitend richting de garderobe. "Heb ik nog
iets gemist?" roep ik naar Jessie. "Nee hoor!" luidt het antwoord. Ik begeef
mezelf richting de operatiezalen. "Goedemorgen" galmt het door de gangen.
Alsof de tijd is blijven stilstaan.
In afwachting van mijn enige patiënt vandaag, neus ik nog even door de dossiers.
"Verslaafd, verslaafd, crimineel, verslaafd"... Ik hoor het mezelf zeggen. Gelukkig
bestaan mijn patiënten ook uit hulpbehoevenden. Anders zou ik dit beroep nooit
kunnen en willen uitoefenen. Het is toch je leven wat je erin steekt...
14:30 - Tijd om de patiënt eens op te halen. "Dag!" hoor ik een stem achter me.
"Even de beentjes strekken!". Een man van, ik schat, een jaar of 35 loopt achter
me. "Bent u de heer van Wahlen?" vroeg ik. Iets in mij herkende deze persoon.
"Ja, dat ben ik!" antwoordde de man. "Kunnen we de afspraak van vandaag even
verzetten?" vraag ik. "Hoezo?" luidt het antwoord. "Privé redenen". En ik loop weg.
Bij de receptie vroeg ik Sascha of ze de afspraak met dhr. van Wahlen kan verzetten.
Ze schiet in de lach en zegt dat ik nogal met de deur in huis val. Een behandelend-arts
als ik zou nooit zomaar afspraken mogen verzetten. "Je bent me er eentje" zegt ze. "Geloof me,
als jij eens wi-..." Ik kijk om. "Ik moet even gaan" Haar ogen, zo groot als knikkers van verbazing, volgden me, totdat ik heel de gang was doorgesneld, zoekend naar een antwoord op een belangrijke vraag...
-Ik heb echt nog nooit zo’n ziekenhuisserie gekeken, dus als ik rare dingen verzin zal het daar wel door komen. –
Rachel Middel, Kinderarts
Als ik klaar ben voor de dag loop ik richting de kantine, waar het feestje al een beetje aan de gang is. Ik ben nog net voor Charlie binnen. Als ook Charlie binnenkomt doet hij net of hij verbaasd is, maar iedereen kan zien dat dat niet zo is. Er kijken een paar mensen naar mij. Met een onschuldige blik zeg ik:
‘Ik was het niet! Ik heb hem expres de hele dag ontweken!’
Gelukkig beaamt Charlie dat en gelooft iedereen me.
Het is een ontzettend gezellig feestje. Iedereen is vrolijk en er wordt zelfs gezongen. In een hoekje zie ik Fanny en Stephan praten. Oh nee, denk ik. Ik loop op ze af om te proberen om Fanny te redden van Stephan. Als ik aan kom lopen zie ik echter dat ze het juist heel gezellig hebben. Ik praat een tijdje mee.
‘Heb je het al gehoord van Meneer Paulussen op de eerste verdieping?’
‘Nee, wat is er dan?’ vraagt Stephan.
‘Hij blijft maar op de rode knop drukken, voor elk klein dingetje…’ zeg ik, ‘wacht even, ik ga even wat drinken halen hoor.’
Net op het moment dat ik wil weglopen gaat er een pieper af. Moet dat nu? Maar dan gaat ook die van Stephan en die van Fanny en even later ook die van mij. Snel rennen we naar de Spoedeisende Hulp. Daar blijkt dat er een gasexplosie is geweest in de kantine.
Twee ambulancemedewerkers komen binnen met een zwa.ngere vrouw.
"Lisa, waar is Lisa?", roept ze in paniek.
"Wie is Lisa?"
"Haar dochtertje."
"Mama!"
Het meisje waar ik net op af ben gestapt wil overeind komen en schreeuwt om haar moeder.
"Lisa!"
"Leg moeder en dochter maar naast elkaar", instrueert Fanny het ambulancepersoneel.
Het meisje, Lisa ziet er niet goed uit. Haar arm ligt in een rare houding en ze heeft een gapend gat in haar hoofd. Gelukkig weet ze nog wie ze is en waar ze is, dat is een goed teken. Beiden worden op een brancard gelegd.
Ik ga snel naar een volgend kind. Een jongetje die heel hard huilt.
‘Ijsje!’ roept hij, en hij wijst naar de grond. Als hij opkijkt merkt hij pas dat hij zijn ouders niet ziet en begint nog veel harder te huilen. Na een kort onderzoek blijkt dat hij gelukkig niet veel heeft opgelopen en ook zijn ouders ziet hij. Die liggen wel beiden op een brancard. Ik stel hem gerust en lever hem af bij een andere arts om weer naar de volgende patiënt te gaan.
Rachel heeft Lisa aangesloten op een monitor en is doorgegaan naar het volgende patiëntje. Een verpleegster komt de wond op haar hoofd schoonmaken zodat die gehecht kan worden en Stephan komt naar de been van de moeder en Lisa's arm kijken.
"Als er een röntgenapparaat vrij is gaan we foto's maken", belooft hij. Dan begint de monitor van Lisa ineens te piepen. Ik trek het gordijn tussen de twee bedden dicht, terwijl Stephan om een reanimatiekar roept. Hij begint met hartmassage terwijl ik het meisje intubeer. We krijgen haar bloeddruk weer op peil, maar ze blijft buiten bewustzijn. Als gynaecoloog kan ik niet veel voor dit meisje betekenen, maar gelukkig heb ik tijdens mijn opleiding ook best wat interne geneeskunde gehad.
"We hebben een hoofd-CT nodig, en ook eentje van de buik! Of ze heeft een inwendige bloeding, of ze heeft een bloeding in haar hersenen."
Het laatste zeg ik zachter, zodat de moeder het niet kan horen.
"Dokter? Wat gebeurt er?"
Ik ga naar haar toe en leg uit wat er is gebeurd.
"Kunnen we iemand voor u bellen?"
Ze schudt haar hoofd.
"Nee, mijn man is in het buitenland en mijn ouders wonen hier niet in de buurt..."
De CT bevestigt mijn vermoedens: ze heeft een bloeding bij haar hersenen.
"Waar is Charlie?", vraag ik bij de balie.
"Aan het opereren."
"Shi.t."
Meerdere keren roep ik de zuster, ik wil namelijk klagen over mijn bed. Het bed vind ik niet lekker liggen en de deken is veel te dun, ik heb het ook nog eens koud. Maar de zuster komt maar niet, hoe hard ik ook roep. Wel zie ik een zwangere patiënte voorbij lopen.
Ik stap uit mijn bed, ik ben het zat dat de zuster me niet hoort. Als de zuster mij niet komt opzoeken, ga ik de zuster zelf wel zoeken.
Als ik de gang in loop, hoor ik de klanken van mensen die karaoke aan het zingen zijn. Ik hoor de naam Charlie steeds opnieuw. Ik weet niet wie die Charlie is, maar hij krijgt wel veel aandacht.
Opeens gaat de karaoke machine uit en hoor ik mensen hard praten. Uit de ruimte waar net werd gezongen, komen dokters en ander personeel gerend. Er is blijkbaar iets ernstigs aan de hand.
De zuster die mij vanochtend mijn shake had gebracht, zie ik achter de hoofdzuster aanrennen. 'Wat zou er in hemelsnaam aan de hand zijn?'
Ik beslis om achter het ziekenhuispersoneel aan te lopen, om te kijken wat er gaande is.
Gegil en geschreeuw is het enige wat ik hoor, alle artsen zijn druk bezig met de patiënten die op de gang liggen. Dit kan echt niet denk ik bij mezelf. En ik ga alle kamers af in het ziekenhuis.. dan bedenk ik me de proefkelder er zijn veel kamers waar overleden mensen worden getest op doodsoorzaken, er is laatst een kleine verbouwing geweest dus alles is leeg. Ik spring op van mijn stoel en ren naar Fanny die zojuist wegloopt bij de balie.
"Fanny, Fanny de kelder, de kelder. Breng de patiënten naar de kelder!"
"Jessie, echt heel slim van je! Kun je de bedden daar gereed laten maken door de poetsgroep die zijn er nu toch?"
"Tuurlijk, ik laat het gelijk doen!"
Ik sprint terug naar mijn bureau en vraag aan Sascha of ze me wil helpen, gelukkig zegt ze ja en we bellen de poetsgroep!
Na 2 lange lange uren liggen alle patiënten in de kelder.
Nu kunnen ze geopereerd en gecheckt worden.
Problemen, problemen. Waar zijn m'n dossiers...? Ik zucht diep en kijk nog
eens extra in mijn bureaula. Nee, ook dáár liggen mijn papieren niet...
Ik moet en zal achter de ware aard van dhr. van Wahlen komen. Gezichten,
vergeet ik niet. Nooit niet, zeker niet in mijn beroep. Zoek, zoek, zoek,
waar is m'n motivatie? Ik ga op zoek in de computer, waar ondertussen
een noodoproep is afgekondigd wegens een groot aantal gewonden in de A-hal.
Het hele ziekenhuis is in rep en roer...
Ik zoek, en ik zoek, maar niets is te vinden over dhr. van Wahlen. Plots
valt er een foto uit het bijbureau van m'n kast. Hij valt op de blanco kant.
Ik pak hem op. Een vriendelijk lachend gezicht van een oudere patiënt van me.
Zo'n 6 jaar terug, nadat ik was afgestudeerd. Ik herinner me z'n naam nog...
Ba-Br- Bram Serp-... Serpenter. Ja, ik wist het zeker. Ik kijk nog eens goed en
verwonder me over het feit dat deze man veel gelijkenissen vertoond met de
man die ik vanmiddag nog was tegengekomen. Plots merk ik het: de sleutel is
weg. Na mijn bezoek aan de receptioniste had ik m'n deur open laten staan. Wat
ongelofelijk dom! Ik kijk door het openstaande raam waar een man met een rood
jasje uit de voorzijde van het Ziekenhuis lijkt te komen. Dhr. van Wahlen!
Ik ren enorm snel naar de lobby van de F-zijde aan het herstellingscentrum
van het Ziekenhuis. "Hebben jullie een man in een rode jas gezien!?" Ik roep het,
terwijl ik het antwoord eigenlijk al weet: Hij moet hierdoor zijn gekomen. Ik ben nog
steeds op de 1e verdieping, en natuurlijk werken de liften dan altijd ongelofelijk langzaam.
Ik besluit de trap te nemen. Deze man mocht me niet ontkomen. In mijn haast loop ik per ongeluk door de enorme A-hal waar tientallen zusters op en neer van de EHBO naar
de OK lopen. Lopen? Zeg gerust maar: Rennen. Ik vergeet mijn eigen haast en bots
tegen een zuster. "Sorry" brabbel ik, en haast me naar het secretariaat. Daar zegt
men dat zojuist een man in een rode jas zijn parkeerkosten heeft betaald voor
een zwarte Opel. "Hij mag niet weg!" zeg ik uit frustratie, maar bemerk dat ik, nog uit
vakantiegevoel, mijn auto per ongeluk ook op de Hospitaalparkeerplaats heb geplaatst.
Ook ik moest betalen, en dat versnelde de situatie natuurlijk niet. "Verdomme" roep ik.
Ik ren naar buiten en bemerk dat mijn snelle acties te laat zijn geweest. De zwarte Opel
rijdt net van de Parkeerplaats af. "Die haal ik nooit meer in..."
Sacha Daimreceptioniste
Hoewel het feest abrupt werd verstoord, was het wel een groot succes. En hoewel Charlie misschien toch niet verrast was, vond hij het erg leuk!
Maar nu geen tijd om er over na te denken! We hebben kamers nodig, bedden. Dan komt Jessie met het geniale plan
"De kelder." hoor ik haar in de verte zeggen tegen Fanny. Maar natuurlijk, dat ik daar niet aan heb gedacht. Meteen zorgen we ervoor dat er bedden in orde worden gemaakt voor de patiënten.
Het duurt ook niet lang voordat de telefoontjes van bezorgde familieleden binnen komen.
"Ja mevrouw.. Nee mevrouw... Ik kan u nu niet verder helpen mevrouw... Zodra we meer weten nemen we contact met u op... Nee mevrouw, vanwege de drukte lijkt het slimmer om thuis even te wachten.... Sorry... Ja, natuurlijk wilt u hier heen komen, maar u kunt hier net zo veel doen als thuis. Dus blijf maar thuis, het is al laat. U bent geschrokken... Oke mevrouw, ik bel u zodra ik meer weet... Tot ziens." zuchtend hang ik de telefoon op. En daar rinkelt die alweer.... en weer.. en nog een keer....
Chaos. Chaos, chaos, chaos. Niet op letten, hoofd erbij houden, denk ik alleen maar.
Jessie kwam met het ingenieuze idee om de patiënten naar de kelder te brengen. Die stond nog leeg van de verbouwing. Alle patiënten zijn daarheen gebracht, maar er is toch nog een hoop op-en-neer-gerij met bedden etc.
Lisa is nog steeds buiten bewustzijn. Ze ligt in kritieke toestand. 'Waar blijft Charlie nou?' denk ik. Ik loop naar boven om te kijken of hij niet toevallig al klaar is met opereren. Onderweg kom ik Joey tegen. Hij is nogal in zichzelf aan het mompelen en vraagt mij nog iets onduidelijks over iemand met een rode jas. Tuurlijk heb ik die niet gezien. Waarom helpt hij niet hier? Nou ja, niet over nadenken, doorlopen, Charlie zoeken.
Net op dat moment zie ik toch iemand met een rode jas wegrennen. Ik kijk om, maar Joey is nergens meer te bekennen. Ik ga hem ook niet achterna hoor, ik heb wel betere dingen te doen op dit moment.
EIN-DE-LIJK is Charlie klaar met opereren. Meteen wordt Lisa naar binnen gereden en wordt hij ingelicht over de situatie. Ik kan hier niks meer doen, dus ik besluit een rondje te maken langs de patiënten.
Best slim dat ze ze hier in de kelder hebben gelegd, maar eigenlijk is dit toch echt een verschrikkelijke plaats, denk ik als ik de lift uit stap. Het hele ziekenhuis slaapt, maar hier beneden is het nog een drukte van jewelste. Er is extra personeel opgeroepen en de meeste dokters zijn nog in touw. Ik gaap en werp een blik op de klok. 3 uur 's nachts. Gelukkig gebeuren dit soort di.ngen niet iedere week.
Ik ga langs bij de moeder van Lisa, stel haar gerust en beloof dat we haar meteen op de hoogte zullen stellen als de situatie van haar dochtertje verandert.
"Probeert u wat te slapen, het duurt nog wel een paar uur voordat ze klaar zijn met opereren."
Niet veel later besluit ik dat het mooi is geweest. Het heeft geen nut meer om naar huis te gaan, want over vier en een half uur komen de eerste patiënten alweer op de polikliniek. De andere artsen zijn nog steeds bezig, maar als gynaecoloog kan ik hier niet zo veel meer betekenen. Ik zoek een piketkamer op, trek mijn witte jas uit en val binnen een halve minuut met mijn kleren nog aan in slaap.
Het feestje was net zo gezellig, maar opeens gingen alle piepers af. Als hoofdzuster is het meteen mijn taak (denk ik, ik kijk ook weinig ziekenhuisseries :P ) om meteen alles te leiden. Ik spoor de andere zusters aan om de artsen zo goed mogelijk te ondersteunen. Als het prachtige idee naar voren komt om de kelder te gebruiken haast ik me met een aantal zusters naar de kelder om zoveel mogelijk al in orde te maken. Materiaal wordt versleept, bedden worden neergezet en de lift blijft maar op en neer gaan om materiaal en patiënten te brengen. Het is een heen en weer geren, maar uiteindelijk liggen de meeste patiënten redelijk rustig in hun bed met de nodige zorg achter de rug. Ik controleer nog het infuus van een klein meisje en trek het gordijn om het bed iets dichter om haar wat meer rust te geven.
Als ik op de klok kijk zie ik dat het alweer 4 uur is. Samen met de hoofdzuster van de nachtploeg werk ik nog de laatste dingen af en besluit dan het voorbeeld van Fanny te volgen. Even een powernap voordat we straks weer onze normale shift moeten draaien.
Wat was het een grappig gezicht om Charlie's gezicht te zien,
toen hij zogezegd verrast werd.
Alsof hij niet door had wat er georganiseerd werd.
Die man loopt hier al zo lang rond, en hij was er ook bij toen
Tracy haar feestje kreeg.
En zo lang geleden is dat nou ook weer niet.
En juist op het hoogtepunt van het feest, kregen we een pieperfestijn.
Zul je altijd zien..... daar gingen mijn plannen voor een onderonsje..
Tja,.... ik ben nu gesloopt...
Zoveel patienten, al die bedden ophalen, opmaken, mensen begeleiden,
een plek zoeken (lang leve de kelder) gerust stellen, schoonmaken, noem maar op.
Ik vind het niet erg om lang te werken, maar ik loop nu toch op mijn tandvlees.
En over een uur of 4 begint mijn shift weer....
Ik besluit hier maar ergens een dutje te gaan doen.
De eerste 3 piketkamers zijn bezet, maar dan vind ik er toch nog een.
Welterusten..
Reacties
Stiekem moet ik best lachen om het relaas van mevrouw De Winde, maar als arts moet je professioneel zijn, dus ik trek een strak gezicht en luister geduldig.
"De striae wordt vanzelf minder", stel ik haar gerust, "En dat de baby schopt betekent alleen maar dat het een actief kindje is. Het is vaak zo, dat de baby wakker wordt als de moeder gaat slapen."
Ik praat nog even met haar en dan loop ik hoofdschuddend de kamer uit. Emma, die net langsloopt, kijkt me verwonderd aan.
"Sommige patiënten...", zeg ik lachend. Ze knikt.
"Vergeet je het feestje van Charlie niet?"
"Feestje? Charlie?" Het duurt even voordat de boodschap binnenkomt. "Oh, wacht! Dat is vandaag, hè?"
Als rond een uur of 12 alle artsen naar beneden komen om buiten van het zonnetje te genieten kijkt Sascha me met een vragende blik aan.
"Zou jij misschien de taart willen halen, Emma had het nog al druk zei ze."
"Tuurlijk" zeg ik. Ze geeft me het adres en ik trek rustig mijn jas aan en loop naar mijn auto.
Als ik om half 1 terug ben met de taart zit Sascha nog op haar plek.
"heb je de taart?" vraagt ze.
"Tuurlijk heb ik die en hij ziet er lekker uit" ik lieg, ik hou wel van taart dat is het niet, maar ik zou het niet moeten eten vanwege mijn dieet.
Ik zet de taart in de koelkast en loop terug naar mijn plaats.
Terwijl de afdelingen in het ziekenhuis nog aan het opstarten zijn ben ik al bezig met mijn ronde.
Meneer Janssen die vorige week is binnengebracht met een beroerte mag vandaag het ziekhuis verlaten om zich te richten op zijn herstel in een speciale kliniek. Ik vertel het hem rustig en hij probeert iets te zeggen maar komt niet uit zijn woorden. Ik knik dat het niet erg is. Later zal ik het hem nogmaals vertellen met zijn vrouw erbij want over een paar uur is hij deze informatie vergeten.
Mevrouw Berends zal vandaag een operatie krijgen aan haar hernia. Ik leg haar uit hoe de operatie zal gaan verlopen en dat ze gedurende deze dag niets mag eten. Later zal ze door de verpleegsters en arts-assistenten worden klaargemaakt voor de operatie.
Meerdere patiënten volgen met verschillende diagnoses. Neurologie is een moeilijk vakgebied, patiënten vinden het moeilijk te accepteren dat hun gevoel in een arm of benen niet meer terug zullen komen. Zenuwen groeien niet zomaar aan. En dan heb je nog de patiënten die zelf niet goed beseffen wat er aan de hand is omdat er iets mis in in hun hoofd.
Als laatste kom ik langs de stille afdeling, zoals hij genoemd wordt. De coma-patiënten. Het enige wat te horen is zijn de piepende machines. Gedurende de dag zal er lawaai komen van familie die op bezoek komt, soms heel vrolijk en optimistisch, soms zelfs muziek. Maar ook vaak verdriet.
Aan het einde van mijn ronde ga ik langs mijn assistent die aangeeft dat ik vandaag drie patiënten zal ontvangen voor een consult. In de loop van de dag zullen daar nog de spoedgevallen bij komen.
Wat een drukte vandaag. Pas om half twee kan ik even pauze nemen en ik besluit een blokje om te lopen.
Beneden zitten Jessie en Sascha achter de balie. Ik zie ze wat smoezen, maar ik weet niet waar het over gaat. Ik moet natuurlijk wel alle roddels weten, dus ik besluit ernaar te vragen.
'Zeg, wat zitten jullie nou weer te smoezen,' zeg ik lachend.
Jessie kijkt om zich heen en zegt dan: 'Er is vanavond een surpirefeestje voor Charlie, die werkt hier nu al 25 jaar. Niet doorvertellen he!'
'Je kent me toch,' zeg ik, 'dat zou ik nooit doen.'
'Ja, ehm. Ik meen het, Rachel, deze keer echt niet doen.' zegt Jessie toch een beetje ongerust.
Ik loop weer verder. 'Een feestje?' denk ik, 'wat leuk!'
Buiten kom ik Charlie tegen. Ik ken mezelf, ik wil het maar al te graag vertellen, dus ik loop snel door en zeg alleen hoi. Ik voel dat hij omkijkt als ik doorloop, maar deze keer mag ik het echt niet verpesten. De vorige keer was iedereen zo boos...
mijn tumblr
Als ik op de kamer van meneer Spencer komt vertelt hij mij dat hij al honger heeft. 'U zult nog even moeten wachten,' antwoord ik. 'Over een half uur wordt uw eten gebracht door zuster Emma.' Meneer Spencer knikt een beetje zielig. Volgens mij heeft hij echt honger, maar niets aan te doen. Het eten wordt rond een vast tijdstip geserveerd. Anders wordt het zo'n geren als mevrouw A aan de ene kant van het ziekenhuis ongeveer tegelijk wil eten als meneer B aan de andere kant. 'Als u verder iets nodig heeft, meneer Spencer, hoor ik het wel van u,' zeg ik nog, hang het klembord terug en loop de gang op.
Dan loop ik de volgende kamer binnen waar ik even een babbeltje maak met mevrouw Swinkels die net wakker is geworden. 'Alles goed met u mevrouw?' 'Ja hoor,' is het antwoord en al snel vervolg ik mijn ronde weer.
Rond het middaguur zit ik net weer even in de personeelskamer. Emma zal zo wel komen, dan ga ik haar weer eens een paar nieuwe aspecten van het vak laten zien. Ik neem snel nog even een kopje koffie en schrijf een stukje van het dagverslag.
Net als ik wil beginnen aan mijn pauze, komt Rachel naar me toe. Ze heeft duidelijk iets gehoord.
"Had je al gehoord van het surprisefeestje voor Charlie?"
Ik moet lachen. Rachel is een echte kletskous en kan nooit wat voor zich houden.
"Ik heb het net al bijna aan Charlie verteld!"
Ik herinner me het feestje voor Tracy, toen had Rachel het haar al drie dagen voor het feestje verteld.
"Niks tegen Charlie zeggen, hoor! Blijf maar ver bij hem vandaan vandaag."
"Ik ga mijn best doen."
Ik vervolg mijn weg naar buiten en laat me op een bankje voor het ziekenhuis zakken. Het is vandaag de eerste dag van de lente, en het zonnetje schijnt lekker. Ik heb net mijn ogen dichtgedaan als ik merk dat er iemand naast me komt zitten.
"Het is lekker hier, vind je ook niet?"
Het is Stephan. Ik doe mijn ene oog een stukje open en kijk hem scheef aan.
"Het is heerlijk. En het zou nog lekkerder zijn als ik hier in alle rust zou kunnen genieten."
"Drukke dag?"
"Ja, best wel. Ik heb net een kindje ter wereld gebracht, maar ze had ademhalingsproblemen en een probleem met het hartje, dus ze is overgebracht naar het academische ziekenhuis."
"Komt het wel goed met haar?"
"Ik weet het niet. Ik hoop het."
Stephan legt even zijn hand op mijn been.
"Het blijft moeilijk, hè."
Ik knik en sluit mijn ogen weer. We zitten naast elkaar en genieten van het zonnetje zonder iets te zeggen. Dan kom ik overeind.
"Ik ga maar weer eens aan het werk."
"Zie ik je vanmiddag?"
"Bij Charlie's feestje? Ja."
Zuster in opleiding.
De wekker gaat, en ik word wakker.
Bleh, vroeg op...
Ik woon in een zusterhuis, en er zijn maar een beperkt aantal *******.
Daarom zet ik de wekker altijd wat vroeger, want zonder douche word ik niet goed wakker.
15 minuten later ben ik gedouched en aangekleed.
Ik smeer een ******* voor nu, en 4 boterhammetjes voor in de pauze.
Dan ga ik naar beneden, en pak de fiets.
Het is niet ver fietsen, een minuutje of 10 en met droog weer vind ik het heerlijk. Gelukkig is het nu ook droog.
Ik ben ruim op tijd in het ziekenhuis, maar goed ook, want die pin van een hoofdzuster zit altijd met argusogen naar ons, leerlingen, te loeren.
Als ik in de lift sta, kom ik Rachel en Fanny tegen, en ik zeg gedag.
Ik ga naar de personeelskamer en kleed me om. Ik ben net onderweg naar buiten als ik de hoofdzuster weer een leerling opjagen. Zachtjes grinnik ik, ze moet en zal iemand commanderen, gelukkig ben ik het dit keer niet.
Ik help met het uitdelen van de medicijnen en temperatuur waar nodig. Gelukkig gaat dat tegenwoordig in het oor. Ik hoor wel eens verhalen over vaseline en waar het dan in moest...bah..
Dan ga ik de etenskar halen, en begin met uitdelen.
De ene krijgt een paar boterhammetjes, de ander vla of yoghurt, en meneer Spencer krijgt vloeibaar voedsel. Een shake, noemt ie het zelf.
Als alles is uitgedeeld, heb ik even tijd voor koffie.
Om de hoofdzuster te vermijden haal ik koffie in de kantine. Op de afdeling is ook koffie hoor, maar dit vind ik meer ontspannen.
Daar kom ik Sacha tegen, die mij wil spreken.
Ik zou voor taart zorgen en dat heb ik ook gedaan, hij kan vanmiddag opgehaald worden.
Maar ik weet niet of ik tijd heb om 'm te halen. Sacha regelt dat wel, zegt ze.
Een prachtige jubileum taart, met een foto van 25 jaar geleden erop.
Ik drink vlot door en race weer terug naar de afdeling.
Daar kom ik een hoofdschuddende gynaecoloog tegen, Fanny.
Ik herinner haar nog snel even aan het feestje van Charlie.
Als ik terug kom van mijn lunch, zit de hoofdzuster al klaar. OMG...
Some angels choose fur instead of wings
Als de voorbereidingen van het feestje voor Charlie in volle gang zijn, en de werkdag al weer bijna op zijn eind loopt, besluit ik nog even wat gegevens in te voeren van wat patiënten.
"Nou kom op work-a-holic," grapt Jessie, "Het is allang tijd geweest! Straks mis je het feestje nog!"
"Welk feestje?" vraagt Charlie die net langs komt lopen. Jessie loopt rood aan en ik kan nog net mijn reactie voor me houden.
"uhm," kucht, "ja. Nou. Mijn ouders zijn zoveel jaar getrouwd, en we gaan uit eten met het hele gezin. Echt een feestje is het nou ook weer niet Jess."
"oh, nou gefeliciteerd dan maar" zegt Charlie, en hij loopt weer door. Ik geef Jessie een por in haar zij.
We staan nog even wat te kletsen met de nachtreceptioniste en besluiten dan naar de kantine te gaan om deze te versieren.
"Doe je wel de deur op slot, straks komt hij nog binnen!" fluister ik tegen Jessie.
"jaja, en de shutters dicht. Ik weet hoe het werkt," zucht ze.
De voorbereidingen voor het feestje zijn in volle gang en vooralsnog weet Charlie van niets. Dat wordt vast een leuk jubileum! De zon gaat alweer onder en het personeel begeeft zich naar de kantine om het feest in te luiden.
Nacht 1 begint. De gestoorde onderzoekers, beschermengel, dorpsgek, cupido en geliefden krijgen mail.
In de wandelgangen horen ik mensen fluisteren als ik langkom. Van binnen moet ik lachen maar ik hou mijn gezicht stijf. Ook als Jessie zich verspreekt hou ik mij van de domme.
Ik werk inderdaad al 25 jaar in dit ziekenhuis. Ik weet hoe het hier gaat, ik ken elk hoekje en geheimpje.
Maar het zou te leuk zijn dat te verraden.
Op mijn locker hangt een briefje dat de directeur mij wil zien voor een functioneringsgesprek in de conversatiezaal. Uhu, juist ja.
Ik trek mijn stropdas recht en loop met rechte schouders naar de zaal toe. Het is verrassend leeg in de gangen.
Ik trek mijn gezicht nog even goed in de plooi.
Dan klop ik op de deur van de coversatiezaal en doe hem open...
Ik weet dat ik stil moet liggen van de gynaecoloog, maar ik ben dit bed helemaal zat!
Ik zwiep mijn benen over de rand, en met mijn hand op mijn enorme buik glij ik van het bed af.
Als ik door de gangen loop is het opvallend stil. Waar is iedereen toch?
Langzaam schuif ik door de gang en ga richting de kantine.
Volgens mij komt er geluid uit de kantine!
Als ik de kantine binnenloop zie ik dat iedereen bezig is met het organiseren van een feestje. Er wordt aan mijn arm getrokken en wordt door een zuster naar een hoekje geleid: 'ssssssst, het is een verrassingsfeestje voor Charlie!'
Nou ja, verassingsfeestje of niet, als er maar eten en taart is! Sinds ik zwanger ben eet ik alles wat los en vast zit. En ik kan wel wat afleiding gebruiken.
Rond een uur of half zes heeft iedereen zich verzameld in de kantine. Er hangen slingers en er zijn allemaal hapjes en drankjes. Jessie staat op de uitkijk.
"Daar komt 'ie, daar komt 'ie!"
Soms is ze echt net een klein kind.
Niet veel later gaat de deur open.
"Surprise!", roept iedereen in koor. Charlie doet net alsof hij heel verbaasd is, maar ik werk hier al ruim vijf jaar en ken de man inmiddels wel een beetje. Hij had natuurlijk allang door wat er aan de hand was.
Ik geef hem drie zoenen.
"Gefeliciteerd, ouwe jongen."
"Dank je. Maar eh, hang volgende keer geen briefjes over functioneringsgesprekken op iemands locker, want dat valt een beetje op."
We moeten allebei lachen.
"Hadden ze dat gedaan? Die meiden moeten nog heel wat leren."
De rest van de middag begeleid ik Emma door een paar nieuwe aspecten van het vak heen. Ze leert snel en voert alles goed uit, maar dat zeg ik natuurlijk niet meteen. Het is onnodig om meteen iemand de hemel in te prijzen, laat hij of zij zich maar eerst eens bewijzen als het er echt op aankomt. Lukt het dan ook, dan ben ik pas iemand die een écht compliment uitdeelt.
Het loopt alweer tegen de shiftwissel aan en laatste twee patiënten laat ik aan Emma over. Snel schrijf ik nog in het dagverslag wat er allemaal gebeurd is, zodat de nachtploeg weer helemaal up to date is.
Daarna loop ik naar mijn locker, hang mijn jas op en doe mijn colbertje aan. Ik schik mijn haar, dat toch weer eigenwijs terugspringt, en loop naar de kantine. De rest van de ploeg, de jonkies, hebben voor het feestje gezorgd. Ik glimlach als ik al die verhitte gezichten zie, 'is alles wel goed gegaan?' ik zie de vraag letterlijk op hun gezichten.
Ik schenk me een glaasje sap in en leun tegen de pilaar. Mijn feestje had ik echt niet verwacht, ik ben hier de oudste en had geen enkel idee dat ze vonden dat 25 jaar in dienst ook uitgebreid gevierd moest worden op de werkvloer. Maar och, wat was het leuk. Ik krijg een blosje als ik eraan terugdenk en neem gauw een slok. Ik voelde me net een engeltje zo door al die aandacht.
Dan word ik uit mijn gedachten gehaald door iemand die op mijn schouder tikt.
Als Charlie er is en de taart aangesneden op de bordjes ligt kan het feest beginnen. Ik kijk met een kleine pruillip naar de taart en bedenk wat ik vandaag gegeten heb, ik besluit om mijn weekextra (49 punten weigth watchers) te gebruiken daar zijn ze uiteindelijk ook voor bedoelt.
Als rond een uurtje of 9/10 iedereen los gaat van de alcohol besluit ik om de karaoke set aan te zetten. Ik pak de microfoon en vraag als eerst natuurlijk of iedereen naar voor wilt komen en we zetten een grote hit op en zingen voor Charlie. Hij is zo ontroert dat ik volgens mij een traantje zie "wat lief" denk ik nog.
Ik heb zo'n pijn aan mijn voeten gekregen dat ik even ben gaan zitten, gelukkig krijg ik snel visite van Sascha, Ik vind haar echt te gek! ze is zo lief altijd. we kijken wat rond en hebben het over onze gekke collega's als ik in de hoek iemand wel heeeel dicht bij de ander zie staan.. ik kan alleen niet zien wie het zijn...
Daarna moet ik zelf van iedereen een liedje zingen en met een simpele versie van een liedje oud mijn goeie oude tijd heb ik het voor gezien en ga ik naar de hapjestafel. Met een flink stuk taart loop ik naar de zijkant om even te gaan zitten. In een hoekje staan Fanny en Stephan met elkaar te praten. Fanny moet voor de zoveelste keer lachen. Ja, dat wordt nog wat, dat zag ik ook wel aankomen. Ik ken Fanny.
Dan opeens gaat mijn pieper af. En die van Fanny. En die van Stephan en Rachel... oh oh!
Met z'n allen rennen we naar de spoedeisende hulp. Een restaurant is ingestort en de slachtoffers hebben grote bloeddingen en botbreuken.
'oh jeetje' zegt Rachel, als ze een kind hoord gillen van de pijn als ze wordt verplaatst van de brancard naar het bed.
Ik sta stijf van de schrik, alle piepers van mijn collega's gingen af en ze rennen naar de spoedeisende hulp. Ze hebben kamers nodig NU! samen met Sacha ren ik naar de balie en bel het ziekenhuis dat hier 20 km vandaan ligt.. ook geen plaats meer.
"Ze zullen op de gangen behandeld moeten worden" zegt Sascha.
"Dat kan echt niet" Schreeuw ik bijna.
"Er is geen tijd er zijn mensen met inwendige bloedingen" en ik weet dat ze gelijk heeft...
Fanny van Hout, gynaecoloog
Het feestje is erg gezellig, en Charlie geniet ervan. Op de één of andere manier kom ik in een hoekje van de kantine terecht met Stephan. Eigenlijk is het best een aardige vent. En hij maakt me aan het lachen. Ik zie vanuit mijn ooghoek hoe Charlie naar me kijkt. Hij zal wel denken...
Ineens gaat er een pieper af. En nog één. En nog één. En dan gaat ook die van Stephan af, gevolgd door die van mij. Het is maar goed dat ik niks gedronken heb vanavond. We zetten het op een lopen naar de Spoedeisende Hulp. Daar komen de eerste ambulances net aan.
"Wat is er gebeurd", roep ik naar de baliemedewerkster.
"Gasexplosie in een restaurant; het dak is ingestort."
Twee ambulancemedewerkers komen binnen met een zwa.ngere vrouw. Snel loop ik op ze af.
"Lisa, waar is Lisa?", roept ze in paniek.
"Wie is Lisa?"
"Haar dochtertje."
"Mama!"
Het meisje waar Rachel net op af is gestapt wil overeind komen en schreeuwt om haar moeder.
"Lisa!"
"Leg moeder en dochter maar naast elkaar", instrueer ik het ambulancepersoneel terwijl ik een echoapparaat tevoorschijn haal. Snel check ik de vitale functies van de vrouw en dan zet ik de echo aan. Gelukkig, met de baby is alles in orde. Ze heeft enkel een gebroken been. Haar dochtertje is er minder goed aan toe...
Dr Charlie Pepper - neuroloog
Gelijk worden alle patiënten op spoed gerangschikt. Ik word geroepen bij een patiënt die een gebroken been heeft en in controleer gelijk of ze haar tenen nog kan bewegen. Dat kan, gelukkig.
Ik krabbel wat op het formulier wat aan mij wordt gegeven en hang het aan haar bed. 'We nemen u zo mee voor een foto". En ik loop weg.
Mijn hulp wordt al gevraagd bij een man die is verbonden aan zijn hoofd. Hij is nog bij bewustzijn dus ik vraag hoe het met hem gaat. Hij lacht nog vrolijk en zegt dat zijn hoofd jeukt door het verband. Voorzichting haal ik het verband weg en probeer door het bloed te kijken. Opeens is de patiënt buiten bewustzijn en begint te trillen. Zijn hartslag gaat omlaag. Dan zie ik opeens wat roze opzwellen. 'Operatiekamer nu!' roep ik luid.
En met het hele team ren ik naar de ok.
*IEP-IEP-IEP* Ik word wakker en schuif de dekens van mijn bed.
Het raam staat nog open. Al lopend naar mijn raam en realiseer ik me
dat het heeft gesneeuwd vannacht. Ik schuif wat sneeuw van de vensterbank.
Het leek wel een sprookje...
Ondertussen is mijn weekje vakantie ook weer voorbij. Het wordt weer eens
tijd om aan het werk te gaan. Over werk gesproken... hoe laat moet ik
beginnen? Zuchtend en steunend verschuif ik mezelf naar de studeerkamer
waar ik (half slapend) m'n rooster probeer te vinden. Aanvang: 10:00 uur.
Ik mag wel opschieten! Op naar de psychiatristale afdeling in het Ziekenhuis...
Schoenen aan, stropdas knopen, en nog met een mond vol tandpasta de auto in.
Het leven van een dokter gaat niet over rozen.
Eenmaal op de afdeling loop ik fluitend richting de garderobe. "Heb ik nog
iets gemist?" roep ik naar Jessie. "Nee hoor!" luidt het antwoord. Ik begeef
mezelf richting de operatiezalen. "Goedemorgen" galmt het door de gangen.
Alsof de tijd is blijven stilstaan.
In afwachting van mijn enige patiënt vandaag, neus ik nog even door de dossiers.
"Verslaafd, verslaafd, crimineel, verslaafd"... Ik hoor het mezelf zeggen. Gelukkig
bestaan mijn patiënten ook uit hulpbehoevenden. Anders zou ik dit beroep nooit
kunnen en willen uitoefenen. Het is toch je leven wat je erin steekt...
14:30 - Tijd om de patiënt eens op te halen. "Dag!" hoor ik een stem achter me.
"Even de beentjes strekken!". Een man van, ik schat, een jaar of 35 loopt achter
me. "Bent u de heer van Wahlen?" vroeg ik. Iets in mij herkende deze persoon.
"Ja, dat ben ik!" antwoordde de man. "Kunnen we de afspraak van vandaag even
verzetten?" vraag ik. "Hoezo?" luidt het antwoord. "Privé redenen". En ik loop weg.
Bij de receptie vroeg ik Sascha of ze de afspraak met dhr. van Wahlen kan verzetten.
Ze schiet in de lach en zegt dat ik nogal met de deur in huis val. Een behandelend-arts
als ik zou nooit zomaar afspraken mogen verzetten. "Je bent me er eentje" zegt ze. "Geloof me,
als jij eens wi-..." Ik kijk om. "Ik moet even gaan" Haar ogen, zo groot als knikkers van verbazing, volgden me, totdat ik heel de gang was doorgesneld, zoekend naar een antwoord op een belangrijke vraag...
simsolution.weebly.com/
Rachel Middel, Kinderarts
Als ik klaar ben voor de dag loop ik richting de kantine, waar het feestje al een beetje aan de gang is. Ik ben nog net voor Charlie binnen. Als ook Charlie binnenkomt doet hij net of hij verbaasd is, maar iedereen kan zien dat dat niet zo is. Er kijken een paar mensen naar mij. Met een onschuldige blik zeg ik:
‘Ik was het niet! Ik heb hem expres de hele dag ontweken!’
Gelukkig beaamt Charlie dat en gelooft iedereen me.
Het is een ontzettend gezellig feestje. Iedereen is vrolijk en er wordt zelfs gezongen. In een hoekje zie ik Fanny en Stephan praten. Oh nee, denk ik. Ik loop op ze af om te proberen om Fanny te redden van Stephan. Als ik aan kom lopen zie ik echter dat ze het juist heel gezellig hebben. Ik praat een tijdje mee.
‘Heb je het al gehoord van Meneer Paulussen op de eerste verdieping?’
‘Nee, wat is er dan?’ vraagt Stephan.
‘Hij blijft maar op de rode knop drukken, voor elk klein dingetje…’ zeg ik, ‘wacht even, ik ga even wat drinken halen hoor.’
Net op het moment dat ik wil weglopen gaat er een pieper af. Moet dat nu? Maar dan gaat ook die van Stephan en die van Fanny en even later ook die van mij. Snel rennen we naar de Spoedeisende Hulp. Daar blijkt dat er een gasexplosie is geweest in de kantine.
Twee ambulancemedewerkers komen binnen met een zwa.ngere vrouw.
"Lisa, waar is Lisa?", roept ze in paniek.
"Wie is Lisa?"
"Haar dochtertje."
"Mama!"
Het meisje waar ik net op af ben gestapt wil overeind komen en schreeuwt om haar moeder.
"Lisa!"
"Leg moeder en dochter maar naast elkaar", instrueert Fanny het ambulancepersoneel.
Het meisje, Lisa ziet er niet goed uit. Haar arm ligt in een rare houding en ze heeft een gapend gat in haar hoofd. Gelukkig weet ze nog wie ze is en waar ze is, dat is een goed teken. Beiden worden op een brancard gelegd.
Ik ga snel naar een volgend kind. Een jongetje die heel hard huilt.
‘Ijsje!’ roept hij, en hij wijst naar de grond. Als hij opkijkt merkt hij pas dat hij zijn ouders niet ziet en begint nog veel harder te huilen. Na een kort onderzoek blijkt dat hij gelukkig niet veel heeft opgelopen en ook zijn ouders ziet hij. Die liggen wel beiden op een brancard. Ik stel hem gerust en lever hem af bij een andere arts om weer naar de volgende patiënt te gaan.
mijn tumblr
Rachel heeft Lisa aangesloten op een monitor en is doorgegaan naar het volgende patiëntje. Een verpleegster komt de wond op haar hoofd schoonmaken zodat die gehecht kan worden en Stephan komt naar de been van de moeder en Lisa's arm kijken.
"Als er een röntgenapparaat vrij is gaan we foto's maken", belooft hij. Dan begint de monitor van Lisa ineens te piepen. Ik trek het gordijn tussen de twee bedden dicht, terwijl Stephan om een reanimatiekar roept. Hij begint met hartmassage terwijl ik het meisje intubeer. We krijgen haar bloeddruk weer op peil, maar ze blijft buiten bewustzijn. Als gynaecoloog kan ik niet veel voor dit meisje betekenen, maar gelukkig heb ik tijdens mijn opleiding ook best wat interne geneeskunde gehad.
"We hebben een hoofd-CT nodig, en ook eentje van de buik! Of ze heeft een inwendige bloeding, of ze heeft een bloeding in haar hersenen."
Het laatste zeg ik zachter, zodat de moeder het niet kan horen.
"Dokter? Wat gebeurt er?"
Ik ga naar haar toe en leg uit wat er is gebeurd.
"Kunnen we iemand voor u bellen?"
Ze schudt haar hoofd.
"Nee, mijn man is in het buitenland en mijn ouders wonen hier niet in de buurt..."
De CT bevestigt mijn vermoedens: ze heeft een bloeding bij haar hersenen.
"Waar is Charlie?", vraag ik bij de balie.
"Aan het opereren."
"Shi.t."
Meerdere keren roep ik de zuster, ik wil namelijk klagen over mijn bed. Het bed vind ik niet lekker liggen en de deken is veel te dun, ik heb het ook nog eens koud. Maar de zuster komt maar niet, hoe hard ik ook roep. Wel zie ik een zwangere patiënte voorbij lopen.
Ik stap uit mijn bed, ik ben het zat dat de zuster me niet hoort. Als de zuster mij niet komt opzoeken, ga ik de zuster zelf wel zoeken.
Als ik de gang in loop, hoor ik de klanken van mensen die karaoke aan het zingen zijn. Ik hoor de naam Charlie steeds opnieuw. Ik weet niet wie die Charlie is, maar hij krijgt wel veel aandacht.
Opeens gaat de karaoke machine uit en hoor ik mensen hard praten. Uit de ruimte waar net werd gezongen, komen dokters en ander personeel gerend. Er is blijkbaar iets ernstigs aan de hand.
De zuster die mij vanochtend mijn shake had gebracht, zie ik achter de hoofdzuster aanrennen. 'Wat zou er in hemelsnaam aan de hand zijn?'
Ik beslis om achter het ziekenhuispersoneel aan te lopen, om te kijken wat er gaande is.
Gegil en geschreeuw is het enige wat ik hoor, alle artsen zijn druk bezig met de patiënten die op de gang liggen. Dit kan echt niet denk ik bij mezelf. En ik ga alle kamers af in het ziekenhuis.. dan bedenk ik me de proefkelder er zijn veel kamers waar overleden mensen worden getest op doodsoorzaken, er is laatst een kleine verbouwing geweest dus alles is leeg. Ik spring op van mijn stoel en ren naar Fanny die zojuist wegloopt bij de balie.
"Fanny, Fanny de kelder, de kelder. Breng de patiënten naar de kelder!"
"Jessie, echt heel slim van je! Kun je de bedden daar gereed laten maken door de poetsgroep die zijn er nu toch?"
"Tuurlijk, ik laat het gelijk doen!"
Ik sprint terug naar mijn bureau en vraag aan Sascha of ze me wil helpen, gelukkig zegt ze ja en we bellen de poetsgroep!
Na 2 lange lange uren liggen alle patiënten in de kelder.
Nu kunnen ze geopereerd en gecheckt worden.
Problemen, problemen. Waar zijn m'n dossiers...? Ik zucht diep en kijk nog
eens extra in mijn bureaula. Nee, ook dáár liggen mijn papieren niet...
Ik moet en zal achter de ware aard van dhr. van Wahlen komen. Gezichten,
vergeet ik niet. Nooit niet, zeker niet in mijn beroep. Zoek, zoek, zoek,
waar is m'n motivatie? Ik ga op zoek in de computer, waar ondertussen
een noodoproep is afgekondigd wegens een groot aantal gewonden in de A-hal.
Het hele ziekenhuis is in rep en roer...
Ik zoek, en ik zoek, maar niets is te vinden over dhr. van Wahlen. Plots
valt er een foto uit het bijbureau van m'n kast. Hij valt op de blanco kant.
Ik pak hem op. Een vriendelijk lachend gezicht van een oudere patiënt van me.
Zo'n 6 jaar terug, nadat ik was afgestudeerd. Ik herinner me z'n naam nog...
Ba-Br- Bram Serp-... Serpenter. Ja, ik wist het zeker. Ik kijk nog eens goed en
verwonder me over het feit dat deze man veel gelijkenissen vertoond met de
man die ik vanmiddag nog was tegengekomen. Plots merk ik het: de sleutel is
weg. Na mijn bezoek aan de receptioniste had ik m'n deur open laten staan. Wat
ongelofelijk dom! Ik kijk door het openstaande raam waar een man met een rood
jasje uit de voorzijde van het Ziekenhuis lijkt te komen. Dhr. van Wahlen!
Ik ren enorm snel naar de lobby van de F-zijde aan het herstellingscentrum
van het Ziekenhuis. "Hebben jullie een man in een rode jas gezien!?" Ik roep het,
terwijl ik het antwoord eigenlijk al weet: Hij moet hierdoor zijn gekomen. Ik ben nog
steeds op de 1e verdieping, en natuurlijk werken de liften dan altijd ongelofelijk langzaam.
Ik besluit de trap te nemen. Deze man mocht me niet ontkomen. In mijn haast loop ik per ongeluk door de enorme A-hal waar tientallen zusters op en neer van de EHBO naar
de OK lopen. Lopen? Zeg gerust maar: Rennen. Ik vergeet mijn eigen haast en bots
tegen een zuster. "Sorry" brabbel ik, en haast me naar het secretariaat. Daar zegt
men dat zojuist een man in een rode jas zijn parkeerkosten heeft betaald voor
een zwarte Opel. "Hij mag niet weg!" zeg ik uit frustratie, maar bemerk dat ik, nog uit
vakantiegevoel, mijn auto per ongeluk ook op de Hospitaalparkeerplaats heb geplaatst.
Ook ik moest betalen, en dat versnelde de situatie natuurlijk niet. "Verdomme" roep ik.
Ik ren naar buiten en bemerk dat mijn snelle acties te laat zijn geweest. De zwarte Opel
rijdt net van de Parkeerplaats af. "Die haal ik nooit meer in..."
simsolution.weebly.com/
Hoewel het feest abrupt werd verstoord, was het wel een groot succes. En hoewel Charlie misschien toch niet verrast was, vond hij het erg leuk!
Maar nu geen tijd om er over na te denken! We hebben kamers nodig, bedden. Dan komt Jessie met het geniale plan
"De kelder." hoor ik haar in de verte zeggen tegen Fanny. Maar natuurlijk, dat ik daar niet aan heb gedacht. Meteen zorgen we ervoor dat er bedden in orde worden gemaakt voor de patiënten.
Het duurt ook niet lang voordat de telefoontjes van bezorgde familieleden binnen komen.
"Ja mevrouw.. Nee mevrouw... Ik kan u nu niet verder helpen mevrouw... Zodra we meer weten nemen we contact met u op... Nee mevrouw, vanwege de drukte lijkt het slimmer om thuis even te wachten.... Sorry... Ja, natuurlijk wilt u hier heen komen, maar u kunt hier net zo veel doen als thuis. Dus blijf maar thuis, het is al laat. U bent geschrokken... Oke mevrouw, ik bel u zodra ik meer weet... Tot ziens." zuchtend hang ik de telefoon op. En daar rinkelt die alweer.... en weer.. en nog een keer....
Chaos. Chaos, chaos, chaos. Niet op letten, hoofd erbij houden, denk ik alleen maar.
Jessie kwam met het ingenieuze idee om de patiënten naar de kelder te brengen. Die stond nog leeg van de verbouwing. Alle patiënten zijn daarheen gebracht, maar er is toch nog een hoop op-en-neer-gerij met bedden etc.
Lisa is nog steeds buiten bewustzijn. Ze ligt in kritieke toestand. 'Waar blijft Charlie nou?' denk ik. Ik loop naar boven om te kijken of hij niet toevallig al klaar is met opereren. Onderweg kom ik Joey tegen. Hij is nogal in zichzelf aan het mompelen en vraagt mij nog iets onduidelijks over iemand met een rode jas. Tuurlijk heb ik die niet gezien. Waarom helpt hij niet hier? Nou ja, niet over nadenken, doorlopen, Charlie zoeken.
Net op dat moment zie ik toch iemand met een rode jas wegrennen. Ik kijk om, maar Joey is nergens meer te bekennen. Ik ga hem ook niet achterna hoor, ik heb wel betere dingen te doen op dit moment.
mijn tumblr
EIN-DE-LIJK is Charlie klaar met opereren. Meteen wordt Lisa naar binnen gereden en wordt hij ingelicht over de situatie. Ik kan hier niks meer doen, dus ik besluit een rondje te maken langs de patiënten.
Best slim dat ze ze hier in de kelder hebben gelegd, maar eigenlijk is dit toch echt een verschrikkelijke plaats, denk ik als ik de lift uit stap. Het hele ziekenhuis slaapt, maar hier beneden is het nog een drukte van jewelste. Er is extra personeel opgeroepen en de meeste dokters zijn nog in touw. Ik gaap en werp een blik op de klok. 3 uur 's nachts. Gelukkig gebeuren dit soort di.ngen niet iedere week.
Ik ga langs bij de moeder van Lisa, stel haar gerust en beloof dat we haar meteen op de hoogte zullen stellen als de situatie van haar dochtertje verandert.
"Probeert u wat te slapen, het duurt nog wel een paar uur voordat ze klaar zijn met opereren."
Niet veel later besluit ik dat het mooi is geweest. Het heeft geen nut meer om naar huis te gaan, want over vier en een half uur komen de eerste patiënten alweer op de polikliniek. De andere artsen zijn nog steeds bezig, maar als gynaecoloog kan ik hier niet zo veel meer betekenen. Ik zoek een piketkamer op, trek mijn witte jas uit en val binnen een halve minuut met mijn kleren nog aan in slaap.
Het feestje was net zo gezellig, maar opeens gingen alle piepers af. Als hoofdzuster is het meteen mijn taak (denk ik, ik kijk ook weinig ziekenhuisseries :P ) om meteen alles te leiden. Ik spoor de andere zusters aan om de artsen zo goed mogelijk te ondersteunen. Als het prachtige idee naar voren komt om de kelder te gebruiken haast ik me met een aantal zusters naar de kelder om zoveel mogelijk al in orde te maken. Materiaal wordt versleept, bedden worden neergezet en de lift blijft maar op en neer gaan om materiaal en patiënten te brengen. Het is een heen en weer geren, maar uiteindelijk liggen de meeste patiënten redelijk rustig in hun bed met de nodige zorg achter de rug. Ik controleer nog het infuus van een klein meisje en trek het gordijn om het bed iets dichter om haar wat meer rust te geven.
Als ik op de klok kijk zie ik dat het alweer 4 uur is. Samen met de hoofdzuster van de nachtploeg werk ik nog de laatste dingen af en besluit dan het voorbeeld van Fanny te volgen. Even een powernap voordat we straks weer onze normale shift moeten draaien.
toen hij zogezegd verrast werd.
Alsof hij niet door had wat er georganiseerd werd.
Die man loopt hier al zo lang rond, en hij was er ook bij toen
Tracy haar feestje kreeg.
En zo lang geleden is dat nou ook weer niet.
En juist op het hoogtepunt van het feest, kregen we een pieperfestijn.
Zul je altijd zien..... daar gingen mijn plannen voor een onderonsje..
Tja,.... ik ben nu gesloopt...
Zoveel patienten, al die bedden ophalen, opmaken, mensen begeleiden,
een plek zoeken (lang leve de kelder) gerust stellen, schoonmaken, noem maar op.
Ik vind het niet erg om lang te werken, maar ik loop nu toch op mijn tandvlees.
En over een uur of 4 begint mijn shift weer....
Ik besluit hier maar ergens een dutje te gaan doen.
De eerste 3 piketkamers zijn bezet, maar dan vind ik er toch nog een.
Welterusten..
Some angels choose fur instead of wings