Ze wilde niet meer eten en was erg benauwd. Bij de dierenarts bleek dat ze een tumor had en dat er een bloedvat gesprongen was. Ze liep dus langzaam vol met bloed en vocht. Het ging zelfs zo snel dat ze het laatste prikje niet eens meer nodig had.
Het is alleen zo vervelend dat katten nooit laten merken dat het slecht met ze gaat totdat het zo slecht gaat dat ze vaak niet meer te redden zijn.
Hier zijn we er inmiddels een beetje aan gewend dat Peer er niet meer is, hoewel ik geloof ik de enige ben die hem ECHT mist.
De rangorde is wel veranderd. Guus begint nu een beetje naar mij toe te trekken (hij moest nooit iets van me weten) en mijn kroelkip Ivo kruipt elke avond bij Hubby op schoot. Alleen Muis is me nog met hand en tand aan het verdedigen, ik ben van haar!
En owee als Ivo in mijn buurt komt, ze zou 'm bijna opvreten hoewel ze ongeveer de helft van zijn postuur is....
^^ Wat een rotnieuws! Ja, katten zijn gevoelige beestjes maar zijn ook vrij van het "dingen voor zichzelf houden". Het spijt me dat jullie haar hebben verloren. Sterkte Trouwens een hele mooie foto tussen de bloemen!
@Deborah, oh, katten... het zijn van die vreemde beestjes.
Nou mensen, ook hier heb ik afscheid moeten nemen van mijn aanloopvriendinnetje. Ik kende haar al bijna zeven jaar. Gisteren te horen gekregen dat ze ziek blijkt te zijn en ingeslapen is. Ik heb, omdat ze niet officieel mijn kat is, dus geen afscheid van haar kunnen nemen. En dat doet heel erg pijn.
Ach gossie, @Keefbeetle , wat erg!
Wees maar blij voor haar dat haar een erger lot bespaart is gebleven, maar het is vreselijk dat je geen afscheid hebt kunnen nemen.
Aan de andere kant, nu heb je haar nog wel "goed" voor ogen.
En ze blijft altijd in je hart.
@Keefbeetle Sterkte.
Wel vervelend dat je geen afscheid hebt kunnen nemen. Maar gelukkig weet je dat ze is ingeslapen. Een van onze katten is ooit weggelopen, waarschijnlijk om te sterven, maar dat weten we dus niet zeker.
Dank jullie wel @Deborah en @MDianaSanders. Jullie weten natuurlijk helaas ook hoe het is om een kat te moeten missen... Ik heb nog steeds een knoop in mijn maag, zelfs met dit mooie weer. Gelukkig heb ik mijn eigen kat nog, die lijkt op te leven door het lenteweer.
^^ Ze at nog wel gewoon, dus ik denk (en hoop) dat ze geen erge pijn heeft gehad. Klopt hoor, ik blijf me haar herinneren. Heb zelfs twee portretten van haar gemaakt de afgelopen jaren. Het is alleen wel moeilijk momenteel om foto's van haar te zien die ik nog niet zo lang geleden heb gemaakt, op mijn telefoon.
^ Dat lijkt me heel erg moeilijk! Dan blijf je in onzekerheid zitten.
Niet weten wat er met je kat is gebeurd, is ook vreselijk..
Mijn allereerste zwarte kat Joris was ook opeens verdwenen. Ik heb nog jarenlang "joris" geroepen als ik een zwarte kat tegenkwam.
Als je weet dat een kat is overleden, kun je rouwen, het een plekje geven.
En het verdriet, wat nu nog heel rauw is, slijt, en uiteindelijk denk je met weemoed terug aan de tijd.
Maar jullie hebben samen ook leuke dingen gedaan, en die herinneringen zijn uiteindelijk sterker dan het verdriet.
Neem de tijd om te rouwen.
Ik wilde nadat Peer was overleden, meteen een nieuwe kat, om de leegte op te vullen.
Uiteindelijk heb ik dat niet gedaan, en ik weet zeker dat dat veel eerlijker is naar de kat die ooit gaat komen.
Geen surrogaat, maar uitgekozen voor wie hij is. (ik weet nu al wel dat het een ventje gaat worden. )
Mogen we (als je er aan toe bent) een foto zien van je portretten??
@Deborah, lijkt me best ingewikkeld, om te besluiten of je wel of niet snel een nieuwe kat neemt. En (zoals je zelf ook ongetwijfeld hebt ervaren) geen twee katten zijn hetzelfde. Ze hebben allemaal hun eigen bizarre persoonlijkheid
Ik wil wel een foto uploaden, maar dan moet ik even zoeken of ik al een foto van zo'n tekening heb. Ik ga kijken.
@Deborah, ze was geen lapjeskat maar had wat donkerdere plekken in haar vacht. Die heb ik geprobeerd aan te geven met die arceringen, maar het is een artistieke interpretatie.
Jaaa ik kan ook eindelijk meedoen in dit topic! We hebben met het huis besloten om een kitten te nemen. Hij heet Sjors (dit was de enige naam die niemand écht lelijk vond...) en hij is er sinds woensdag. Hij doet het geweldig! Hij was al zindelijk, en ook meteen hier. Hij eet goed, en is totaal niet bang voor mensen. Het liefst slaapt ie op je schoot, zo lief. Hij heeft eerst een paar dagen de benedenverdieping verkend, en nu is ie mijn kamer aan het verkennen.
Awww, wat een schatje!
Sjors is ook een leuke naam.
En hoe oud is Sjors?
Ivo hebben we met 8 weken gekregen, hij vond mensen helemaal leuk.
Maar met 12 weken begon hij te blazen tegen andere mensen dan mijn man en mij, zelfs naar de thuishulp die toen heel vaak kwam.
En sindsdien moet ie niets van "vreemden" hebben.
Ik heb net het ergste wat een kattenbezitter kan doen, moeten doen.
De dierenarts bellen om een afspraak te maken om de poes in te laten slapen.
Muisje is op.
Ze is begin januari geopereerd omdat ze zo afviel en de echo aangaf dat er iets in haar darmen zat.
Nou, dat iets was ****, en zo verweven dat het niet verwijderd kon worden.
Ze is weer dichtgemaakt, en ik heb haar mee naar huis genomen.
Dat was 16 januari. Ze heeft het nog erg naar haar zin omdat ze op prednison leeft.
Maar ze houd niets meer binnen. Het kleine beetje wat ze nog eet (want dat wil ze wel) kotst ze er ook weer uit.
Ze wil, maar het lijfje is op.
Het wisselt.
Het ene moment (als mijn verstand de baas is) gaat het goed, het volgende moment (als mijn hart het overneemt) ben ik weer in tranen.
Ivo probeert me nu te troosten en Hubby en ik hebben alles samen gedaan.
We hebben haar om 5 uur naar het crematorium gebracht. Vrijdag haalt Hubby haar weer op.
Gelukkig ben je samen met hubby en de andere katten: hoop dat jullie elkaar tot steun zijn. Ivo is één van de andere katten, toch? Zal voor hem toch ook anders zijn (geen idee hoe dieren omgaan met zoiets). Ga je de as van Muis thuis bewaren? Ik heb thuis een beetje as van de hond van mijn moeder (grote hond dus we hebben haar as verdeeld). Ik had gedacht dat ik dit creepy zou vinden maar dat doe ik eigenlijk helemaal niet. Het voelt goed op de één of andere manier.
Ivo is de jongste, die hebben we als kitten van 8 weken gekregen.
Muis haatte hem in het begin, heeft 'm ook geprobeerd te slopen.
Ze was vreselijk jaloers, en kon niet verkroppen dat hij aandacht van me kreeg.
Ivo is nu ruim het dubbele van wat zij was, dus hij had niets te vrezen, maar hij was toch altijd lief voor haar.
Guus negeert dr, en af en toe tikt ie dr op dr reet. Maar ook hij is veel groter.
Nee, Guus en Ivo hebben verder niets met Muis, en hebben ook niet gereageerd op haar dode lichaam.
Peer staat nog altijd op tafel in zijn mooie (afgesloten) urn, en Muis komt in zo'n zelfde maar andere kleur.
Ik vond het ook luguber, maar eigenlijk is het net zoiets als een foto. En daar is ook niets mis mee.
Dennis hebben we uitgestrooid op het oude adres, de dag voordat we verhuisden.
Dat was Hubby's wens, ik had hem het liefst bij me gehouden.
Wat je zegt, het voelt gewoon goed.
Uitstrooien vind ik toch ook mooi. As bewaren is voor ons. Het is niet nodig om te doen om een huisdier nog even bij ons te houden. Ik geloof dat ze af en toe echt wel even komen buurten bij ons, vooral als er een sterke band was tussen het "baasje" en zijn huisdier. De meeste van ons (mensen) kunnen ze niet zien maar soms zijn er wel aanwijzingen: bijvoorbeeld in ons gevoel of dat we ineens heel erg aan een bepaald dier moeten denken. Mijn urn staat veilig in een kastje. Sammy gooit nog steeds graag dingen om en ik vrees dat hij geen onderscheid maakt tussen een urn of een glas (water). Zolang het maar beweegt als hij er met zijn pootjes tegenaan beweegt.
Ja, daar zeg je zoiets.
Ik heb een zonnebank (zo'n inklapbaar ding) en moet van de huisarts in februari en maart altijd een kuurtje doen.
Als ik daar dan onder lag, kwam Peer altijd bij me liggen.
Hij was hartstikke zwart, maar vond die warmte heerlijk.
Zaterdag zette ik dat ding weer op (heb heel wat stof weg moeten halen) en ging er onder liggen.
En toen voelde ik Peer gewoon naast me springen en gaan liggen.
Stom, maar dat is echt zo.
Ik heb 'm vorig jaar niet gebruikt, en het jaar ervoor was Peer er nog.
Toen Peer overleed was die nacht Dennis bij me. Die voelde ik toen ook heel dicht bij me.
Beide dieren hielden (volgens de dierenarts) ongelooflijk veel van me.
En Muis ook. Haar heb ik nog niet gevoeld, maar daar is het ook te vers voor denk ik.
Hubby vind het maar onzin, dood is dood bij hem.
En wij hebben de tafel met de lange kant tegen de muur staan. In het midden van die muur dus staan de urn van Peer op tafe. Dus moeten ze aan alle kanten zeker een meter voordat ze bij de rand zijn. Ik denk dat ie daar te zwaar voor is.
Reacties
Ze wilde niet meer eten en was erg benauwd. Bij de dierenarts bleek dat ze een tumor had en dat er een bloedvat gesprongen was. Ze liep dus langzaam vol met bloed en vocht. Het ging zelfs zo snel dat ze het laatste prikje niet eens meer nodig had.
Het is alleen zo vervelend dat katten nooit laten merken dat het slecht met ze gaat totdat het zo slecht gaat dat ze vaak niet meer te redden zijn.
Gecondoleerd!!
Hier zijn we er inmiddels een beetje aan gewend dat Peer er niet meer is, hoewel ik geloof ik de enige ben die hem ECHT mist.
De rangorde is wel veranderd. Guus begint nu een beetje naar mij toe te trekken (hij moest nooit iets van me weten) en mijn kroelkip Ivo kruipt elke avond bij Hubby op schoot. Alleen Muis is me nog met hand en tand aan het verdedigen, ik ben van haar!
En owee als Ivo in mijn buurt komt, ze zou 'm bijna opvreten hoewel ze ongeveer de helft van zijn postuur is....
Some angels choose fur instead of wings
@Deborah, oh, katten... het zijn van die vreemde beestjes.
Wees maar blij voor haar dat haar een erger lot bespaart is gebleven, maar het is vreselijk dat je geen afscheid hebt kunnen nemen.
Aan de andere kant, nu heb je haar nog wel "goed" voor ogen.
En ze blijft altijd in je hart.
Heel veel sterkte!
Some angels choose fur instead of wings
Wel vervelend dat je geen afscheid hebt kunnen nemen. Maar gelukkig weet je dat ze is ingeslapen. Een van onze katten is ooit weggelopen, waarschijnlijk om te sterven, maar dat weten we dus niet zeker.
^^ Ze at nog wel gewoon, dus ik denk (en hoop) dat ze geen erge pijn heeft gehad. Klopt hoor, ik blijf me haar herinneren. Heb zelfs twee portretten van haar gemaakt de afgelopen jaren. Het is alleen wel moeilijk momenteel om foto's van haar te zien die ik nog niet zo lang geleden heb gemaakt, op mijn telefoon.
^ Dat lijkt me heel erg moeilijk! Dan blijf je in onzekerheid zitten.
Mijn allereerste zwarte kat Joris was ook opeens verdwenen. Ik heb nog jarenlang "joris" geroepen als ik een zwarte kat tegenkwam.
Als je weet dat een kat is overleden, kun je rouwen, het een plekje geven.
En het verdriet, wat nu nog heel rauw is, slijt, en uiteindelijk denk je met weemoed terug aan de tijd.
Maar jullie hebben samen ook leuke dingen gedaan, en die herinneringen zijn uiteindelijk sterker dan het verdriet.
Neem de tijd om te rouwen.
Ik wilde nadat Peer was overleden, meteen een nieuwe kat, om de leegte op te vullen.
Uiteindelijk heb ik dat niet gedaan, en ik weet zeker dat dat veel eerlijker is naar de kat die ooit gaat komen.
Geen surrogaat, maar uitgekozen voor wie hij is. (ik weet nu al wel dat het een ventje gaat worden.
Mogen we (als je er aan toe bent) een foto zien van je portretten??
Some angels choose fur instead of wings
Ik wil wel een foto uploaden, maar dan moet ik even zoeken of ik al een foto van zo'n tekening heb. Ik ga kijken.
http://s1143.photobucket.com/user/Keefbeetle/media/IMG_20160216_135757772.jpg.html?filters[user]=116893645&filters[recent]=1&sort=1&o=1
Is het een lapjeskat, of zijn dat schaduwplekken?
Some angels choose fur instead of wings
mijn tumblr
@Meliszie en @Sabrientjuh, bedankt!
mijn tumblr
Sjors is ook een leuke naam.
En hoe oud is Sjors?
Ivo hebben we met 8 weken gekregen, hij vond mensen helemaal leuk.
Maar met 12 weken begon hij te blazen tegen andere mensen dan mijn man en mij, zelfs naar de thuishulp die toen heel vaak kwam.
En sindsdien moet ie niets van "vreemden" hebben.
Some angels choose fur instead of wings
Hij ziet er wel heel nieuwsgierig uit
^ Ja he.
mijn tumblr
Hoe gaat het ondertussen met hem?
De dierenarts bellen om een afspraak te maken om de poes in te laten slapen.
Muisje is op.
Ze is begin januari geopereerd omdat ze zo afviel en de echo aangaf dat er iets in haar darmen zat.
Nou, dat iets was ****, en zo verweven dat het niet verwijderd kon worden.
Ze is weer dichtgemaakt, en ik heb haar mee naar huis genomen.
Dat was 16 januari. Ze heeft het nog erg naar haar zin omdat ze op prednison leeft.
Maar ze houd niets meer binnen. Het kleine beetje wat ze nog eet (want dat wil ze wel) kotst ze er ook weer uit.
Ze wil, maar het lijfje is op.
Dus, vanmiddag komt de dierenarts.
Some angels choose fur instead of wings
mijn tumblr
Dit ga ik nog wel het meeste missen, het opwachten als ik thuis kwam.
Muis is om 14:05 uur ingeslapen.
Some angels choose fur instead of wings
Hoe gaat het nu met jou? (is Hubby bij je)
Het wisselt.
Het ene moment (als mijn verstand de baas is) gaat het goed, het volgende moment (als mijn hart het overneemt) ben ik weer in tranen.
Ivo probeert me nu te troosten en Hubby en ik hebben alles samen gedaan.
We hebben haar om 5 uur naar het crematorium gebracht. Vrijdag haalt Hubby haar weer op.
En nu heb ik er nog maar 2....
Some angels choose fur instead of wings
Muis haatte hem in het begin, heeft 'm ook geprobeerd te slopen.
Ze was vreselijk jaloers, en kon niet verkroppen dat hij aandacht van me kreeg.
Ivo is nu ruim het dubbele van wat zij was, dus hij had niets te vrezen, maar hij was toch altijd lief voor haar.
Guus negeert dr, en af en toe tikt ie dr op dr reet. Maar ook hij is veel groter.
Nee, Guus en Ivo hebben verder niets met Muis, en hebben ook niet gereageerd op haar dode lichaam.
Peer staat nog altijd op tafel in zijn mooie (afgesloten) urn, en Muis komt in zo'n zelfde maar andere kleur.
Ik vond het ook luguber, maar eigenlijk is het net zoiets als een foto. En daar is ook niets mis mee.
Dennis hebben we uitgestrooid op het oude adres, de dag voordat we verhuisden.
Dat was Hubby's wens, ik had hem het liefst bij me gehouden.
Wat je zegt, het voelt gewoon goed.
Some angels choose fur instead of wings
Ik heb een zonnebank (zo'n inklapbaar ding) en moet van de huisarts in februari en maart altijd een kuurtje doen.
Als ik daar dan onder lag, kwam Peer altijd bij me liggen.
Hij was hartstikke zwart, maar vond die warmte heerlijk.
Zaterdag zette ik dat ding weer op (heb heel wat stof weg moeten halen) en ging er onder liggen.
En toen voelde ik Peer gewoon naast me springen en gaan liggen.
Stom, maar dat is echt zo.
Ik heb 'm vorig jaar niet gebruikt, en het jaar ervoor was Peer er nog.
Toen Peer overleed was die nacht Dennis bij me. Die voelde ik toen ook heel dicht bij me.
Beide dieren hielden (volgens de dierenarts) ongelooflijk veel van me.
En Muis ook. Haar heb ik nog niet gevoeld, maar daar is het ook te vers voor denk ik.
Hubby vind het maar onzin, dood is dood bij hem.
En wij hebben de tafel met de lange kant tegen de muur staan. In het midden van die muur dus staan de urn van Peer op tafe. Dus moeten ze aan alle kanten zeker een meter voordat ze bij de rand zijn. Ik denk dat ie daar te zwaar voor is.
Some angels choose fur instead of wings